​Toen ik in verwachting van Julius was, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist hoe liefde voelde, maar niet wat er met me zou gebeuren als er een klein wezentje uit Mark en mij geboren zou worden. 
We gingen samenwonen en kochten twee katten. Dat waren onze baby's vanaf het moment dat we ze ophaalden uit Zeeland. Ja, we zijn van Haarlem naar Zeeland gereden en weer terug. Twee keer zelfs: één keer om op kraambezoek te gaan en de katten te ontmoeten en één keer om ze op te halen. Ze zijn gek hoor.

​Vanaf het moment dat Julius goed en wel in staat was om zinnen te vormen, ben ik zijn liefste, grappiste en leukste uitspraken gaan opschrijven in een boekje.

Inmiddels zijn het zoveel uitspraken geworden, dat ik er een paar (veel!) wil delen. Gewoon, omdat ze te leuk zijn om voor mezelf te houden en omdat ze misschien een glimlach op je gezicht zullen toveren. :)
​
Deze week deel ik uitspraken van Julius, die over mijn zwangerschap en Victor gaan. Lees en lach! ♥

​Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik het ouderlijk huis verliet. Acht jaar geleden is het, dat Mark en ik ervoor kozen om die eeuwige logeertas in de gang en ingewikkelde vraagstukken als 'waar slapen we vanavond?' vaarwel te zeggen en aan ons leven samen te beginnen. Wat vond ik het geweldig en vreselijk tegelijk, die eerste drie maanden. Ik miste mijn ouders om me heen, maar tegelijkertijd kon ik intens genieten van het feit dat ik nu zelf mocht bepalen welke thee er in de theedoos kwam. Of dat we zonder overleg aan huisdieren konden beginnen. Zoals veel stellen doen als ze net gaan samenwonen, kochten wij toentertijd twee katten. Gewoon, omdat we dat wilden en omdat we vonden dat we oud en wijs genoeg waren, om dat zelf te bepalen. 

​Met de laatste vrije dagen in het verschiet -donderdag begint het echte leven weer- denk ik terug aan de dag dat ik voor de tweede keer moeder werd. Ik zie mezelf nog zitten thuis, al weeën opvangend, met Peaky Blinders op de achtergrond. De hele dag was het al rommelig, zonder enige regelmaat in weeën. Zou het dan echt begonnen zijn? De komst van Victor was toch wel de mooiste gebeurtenis van 2017.
En zo waren er nog meer momenten in het jaar 2017, die ik leuk vind om te delen!

​Het jaar dat:

​Die kleine baby Victor is aan het einde van de maand gewoon alweer vier maanden! Al vier maanden zijn we nóg gelukkiger dan we al waren, al vier maanden zijn we ouders van niet één, maar twee jongens.
Vic is nog zo klein, maar toch verandert er al een hoop. Zo wil hij niet alleen steeds vaker rechtop zitten en wordt zijn nekje steeds sterker, hij begint ook last van zijn tandvlees te krijgen. Last, als in drukkende melktandjes.
Ik ga echt janken hoor, als ik zijn eerste tandje zie. Het kan toch niet zó snel gaan allemaal? Ik zal eraan moeten wennen, want zo snel gaat het dus gewoon wel.

Jippie, Sinterklaas is terug naar Spanje! Het Sinterklaas-journaal behoort tot het verleden en de pepernoten zijn, eh... op. Helaas komen we de komende jaren niet meer onder Sinterklaas uit, want Julius is sinds dit jaar een echte believer. En dan is Victor er ook nog, dus voorlopig zitten we gebakken.

We hadden er bij ons thuis tot op heden weinig last van: de feestdagen. Sinds Julius naar school gaat is dit drastisch veranderd. Er wordt logischerwijs veel aandacht besteed aan thema's, seizoenen én de verschillende feestdagen. Zo leren kinderen spelenderwijs wat er zoal gebeurt in een jaar. Hartstikke leuk natuurlijk. Vooral leuk voor thuis, want Julius was een tijd lang behoorlijk ontregeld. Het begon eigenlijk rond Sint Maarten. Grote monden, vroeg wakker, explosief enthousiast, druk, slecht luisteren, een wisselend humeur en een sugar rush. Dank u Sint Maarten en Sinterklaasje! We laten Juul maar een beetje gaan, tot op zekere hoogte. Want het is allemaal niet niks voor die kleine mensen. De drie R'en zijn nu nog belangrijker, waar zouden we zonder zijn?

​Ik heb op zes december maar meteen de kerstboom in huis gehaald, onder het mom van: in een vloeiende beweging door, als de Sint-prikkels er toch nog zijn. Julius houdt van Kerstmis, nog meer dan van Sinterklaas zegt hij zelf. Hij helpt me graag met versieren, dat vindt hij gezellig. Alle ornamentjes gaan op één tak, er is alweer een stuk van de piek gebeukt, Juul heeft een kersttafel op zijn kamer en de huiskamer staat vol met dozen met kerstversiering. De verlanglijstjes worden gemaakt en de lucht in de gaten gehouden; zullen we de kerstman al voor de maan langs zien rijden in zijn arrenslee? De kerststress laat zich nog niet zien bij ons thuis. Hopelijk houden we dat vast met z'n allen. Erger dan Sinterklaas kan het onmogelijk worden. Toch?

Nu alles staat, gaan we richting het leukste gedeelte: Kerstmis vieren met familie en ons volproppen met lekker eten en drinken. Mijn broer gaat zichzelf weer begraven in kerstpapier (vindt hij gezellig), mijn schoonzus kruipt onder een warm kleedje (want altijd koud), Julius wil alle cadeaus in één keer uitpakken (want bloednerveus en nieuwsgierig), we vertellen elkaar verhalen en leuke moppen (altijd) en we genieten vooral heel erg van het feit dat we met zijn allen Kerstmis kunnen vieren. ♥

Daarna graag in één rechte lijn door naar het voorjaar. Dank u! 
​
​X Max
​
Volg The Daily Max ook via:
Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest!

Mijn bevalling delen was niet iets wat ik altijd al wilde doen. Ik bedoel, het is allemaal best intiem en om dit nou allemaal ongecensureerd de wereld in te slingeren. Niet iedereen zit daar op te wachten, kan ik me zo voorstellen.
MAAR. Ik hoor in mijn omgeving zo vaak dat vrouwen bang zijn om te bevallen, doordat ze het ene na het andere horrorverhaal naar hun hoofd geslingerd krijgen. Dat wil ik doorbreken, door mijn verhaal te vertellen en daarmee te laten zien, dat geen bevalling hetzelfde is en dat het niet zwaar tegen hoeft te vallen. Het is ook wel eens fijn om een positief geluid te horen als het om bevallen gaat, toch? Ik waarschuw je alvast: het is een beetje een lang verhaal geworden, dus als je even vijf minuutjes over hebt... ​

​Samen slapen; ook deze keer was het voor ons vanzelfsprekend. Victor krijgt borstvoeding en dan is het ideaal om hem dichtbij te hebben, maar de belangrijkste reden was toch wel, dat samen slapen goed is voor een veilige hechting en een geborgen gevoel. Ik keek ernaar uit: dag en nacht zo dicht bij Victor zijn, als een echte moederkloek.