Toen ik op Gwens blog zat te snuffelen, las ik iets over kerstversiering en dat haar dochter ieder jaar een kerstbal mag uitzoeken. Omdat we dat zo'n enorm leuk idee vinden, hebben Mark en ik besloten deze traditie binnen ons gezin ook voort te gaan zetten. Beter goed gejat, dan slecht bedacht, haha! 
Julius is nog te klein om zelf iets uit te zoeken voor in de kerstboom, dus hebben wij het dit jaar voor hem gedaan. Het is geworden: een peperkoekje met een gezichtje,een kerstmuts op en een zuurstokje in zijn 'hand'.

Achterop Juuls eerste ornament voor in de boom hebben we het volgende geschreven: Julius Kerstmis 2013. Zo kunnen we onthouden welk ornament bij welk jaar hoort en het is natúúrlijk leuk voor later. 
Volgend jaar mag Juul zelf iets uitkiezen en het jaar daarna ook. En daarna. En daarna. Hoe leuk of lelijk ook, het gaat in de boom! 
Nu maar hopen dat ons kleine binkie een beetje een goede smaak heeft. ;-)
"Christmas, my child, is love in action." -Dale Evans Rogers


-X- Max

In mijn vorige blog vertelde ik over hoe wij er verschrikkelijk naast zaten, wat betreft het geslacht van onze (toen nog) ongeboren baby. 
Nadat we wisten dat we een jongen zouden krijgen, zijn we meteen naar onze ouders gereden. We hadden helemaal niet nagedacht over hoe we het zouden vertellen, alleen dat we het meteen wilden vertellen. Op de echo stond 'een zoon', wat er door de echoscopiste een beetje provisorisch op getypt was. Weinig verrassingen aan onze bekendmaking, dus. Het enige wat we er nog bij zeiden, was: "Nou, raad maar!" Voordat we de echo lieten zien natuurlijk, anders was de vraag nogal overbodig geweest.
Omdat we, of tenminste ik, het de volgende keer anders willen vertellen, heb ik eens op Pinterest gesnuffeld. Wat een inspirtatie heb ik daar opgedaan, zeg! Het ene idee nog gekker dan het andere, maar allemaal leuke manieren om het geslacht van je baby te onthullen. 
Ik heb er acht gevonden, die ik hieronder deel. Als je op de foto klikt, dan kom je terecht op de 'how to-pagina'.

3. Een taart vullen met lichtblauwe en donkerblauwe M&M's. Super leuk idee, maar wel lastig eten lijkt me. ;-)

4. De cake aan de binnenkant roze of blauw maken. De vlaggetjes op de taart maken het helemaal af, vind ik! En dit exemplaar eet wat makkelijker. 

5.  Dit zijn kaartjes, die je open kunt krassen. Nodig een groepje vrienden/familie uit en geef iedereen tegelijkertijd zo'n kaartje. Zodra het zwarte vakje open gekrast is, zal iedereen weten wat het geslacht is. :)

6. De doos is gevuld met roze of blauwe helium-ballonnen. Zodra de doos opengaat, zullen alle ballonnen eruit vliegen en kun je aan de kleur zien of er een jongen of een meisje geboren gaat worden. Leuk idee!

7. Deze sticks zijn gevuld met - je raadt het al-  blauwe of roze confetti. Zodra de stick opent, komt er een lading confetti uit, in de kleur van het geslacht. Origineel, toch? 

8. Een spuitbus gevuld met een roze of blauw goedje. Zodra je begint met sprayen, komen er van die plakkerige slierten uit, in het roze of blauw. Als je niet van rommel in huis houdt, kun je dit beter niet kopen. Of je dirigeert je gezelschap naar buiten, dat scheelt ook al een hoop. 

Tegenwoordig draait alles om zo origineel mogelijk zijn. Dit kan heel leuk zijn, maar blijf vooral dicht bij jezelf! 


-X- Max

Toen bleek dat ik in verwachting was van Julius, waren we het er al snel over eens, dat we zo snel mogelijk wilden weten of we een zoon of dochter zouden krijgen. 
Natuurlijk is het echt het allerbelangrijkst dat je baby gezond is en dat was bij ons gelukkig ook het geval. Toen wij wisten dat alles -voor zover je het kunt weten- goed was, konden we écht gaan genieten van het groeiende mensje in mijn buik. Ik bedoel, dat deden we al, maar het is toch altijd spannend, zo'n eerste echo. 
We hebben overigens geen combinatietest gedaan, omdat we allebei jong zijn,  er geen ziektes of syndromen in onze familie voorkomen en omdat het slechts een kansberekening is. We zagen eigenlijk gewoon geen reden om het wel te doen.

Dan het volgende: het geslacht. De een hoeft het niet van tevoren te weten, de ander kan niet wachten op het 'verlossende woord'. Toen we hoorden dat we het geslacht eerder konden weten dan met twintig weken, zijn we meteen op zoek gegaan naar een echocentrum in de buurt.
Hoe erg kan je er met je gevoel naast zitten? Zo erg, dat je alleen maar namen van het andere geslacht hebt bedacht en samen grapt van: "Straks is het ineens een jongen, dan moeten we nog jongensnamen gaan bedenken ook, haha! Nee, ons gevoel klopt altijd joh, het is gewoon een meisje."
Ondertussen in het echocentrum: "Nou, dit is zeker géén meisje. Gefeliciteerd, jullie krijgen een zoon!" 
EEN JONGEN?! We waren werkelijk waar zo verbaasd, dat we na ons bezoek aan het echocentrum nog even in onze geparkeerde auto voor ons uit hebben zitten staren. We snapten niet hoe we er zó naast konden zitten. Een jongen? Hoe kan dat nou? Ons gevoel was zó sterk, dat we al zowat hadden uitgesloten dat het ook een jongen kon worden. We hadden nog net geen jurkje gekocht. Ja, echt. Gevoel is in dit geval natuurlijk nergens op gebaseerd, maar we dachten echt dat dit een gevalletje 'gevoel maakt geen denkfouten' was. 
De lijst met meer dan tien meisjesnamen moest dus plaatsmaken voor een lijst met jongensnamen, die op dat moment niet langer was dan twee of drie namen. 

Gelukkig hadden maar een naam nodig en kwam de baby pas in maart. (het was begin september)
Geen meisje dus. In maart heeft Julius ons ouders gemaakt en wat zijn we blij met hem! Een jongen is echt geweldig, we zouden absoluut niet anders meer willen. 
Het zou natuurlijk wel leuk zijn als we Julius ooit grote broer van een klein zusje kunnen maken. :)
Pin je niet teveel vast op je gevoel, want het kan zomaar zijn dat je er finaal naast zit. Het geslacht is meestal rond de zestien weken te zien, als je kleintje er een beetje goed voor ligt. Dus als je het eerder wilt weten, kun je altijd een kansje wagen! Sowieso leuk om je baby een keertje extra te zien. :)

-X- Max

Alles zit in de luiertas, ik heb mijn jas aangetrokken, Julius is ingepakt en we zijn klaar om te vertrekken. Wat klopt er niet? Die poeplucht. 
Het lijkt net of kinderen precies dat doen, waar je net even niet op voorbereid bent of waar je eigenlijk geen tijd voor hebt. 
Ik zal een aantal momenten met jullie delen, die ons overkwamen op een onverwacht of onhandig moment:

Achteraf en soms op het moment zelf kunnen we er wel om lachen, maar soms.... Alsof ze het weten! 
Voorbereiding en volledige overgave. Twee tegenpolen, die onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden op dit soort momenten. Bereid je dus goed voor of geef je over, als het volledig anders gaat dan je gepland had.

-X- Max

Even snel naar de supermarkt, even heen en weer naar de stad, binnen vijf minuten in de auto moeten zitten. Het waren hele normale dingen, voordat Julius er was. Mark en ik konden een paar uur van tevoren besluiten om een drankje te gaan drinken in de stad en dan sprongen we op de fiets, een gezellige avond tegemoet. 
Dat, lieve mensen, is voorgoed verleden tijd. Tenminste, de komende jaren. Tegenwoordig moeten we alles plannen. Nu houd ik heel erg van plannen, maar aangezien ik ook best een impulsief typetje ben, lopen de voorbereidingen op een vertrek ergens naartoe niet altijd even vlekkeloos.
Afgelopen maandag had ik weer zo'n impuls. Mark kwam uit zijn werk en ik was er de hele dag nog niet aan toe gekomen om boodschappen te doen. Ik dacht eerst dat het wel lekker was om samen even naar de supermarkt hier vlakbij te lopen. Simpel: Julius zijn jas aantrekken, zijn schoenen aan, muts op, in de wandelwagen, de boodschappentas in het mandje eronder proppen, de luiertas mee voor je weet maar nooit en gaan met die banaan.
"Laten we gaan fietsen naar Albert Heijn!" Dat was een impulsief, maar leuk idee. Lijkt simpel, is het waarschijnlijk ook, maar niet in huize Mark en Max. 
Julius moest nog een hapje, ik moest mijn haar nog föhnen (zeg maar niks), de fietsen moesten uit de berging gehaald worden (krappe berging), de lampjes voor op mijn fiets moesten opgespoord worden (ergens in een tas, maar welke), Julius moest dik ingepakt worden, boodschappentassen moesten mee, het boodschappenlijstje moest nog geschreven worden. Kortom: de voorbereiding van mijn kant was dit keer ver te zoeken. 
Omdat het pas de tweede keer was dat we gingen fietsen en Julius toch alweer behoorlijk was gegroeid, moesten we de bandjes van het fietsstoeltje verstellen. We stonden klaar om op de fiets te springen, maar konden niet vertrekken. Waarom? Omdat de bandjes dubbel waren geklapt bij het verstellen ervan. Als dat gebeurt, loopt de hele boel vast en kan je trekken wat je wilt, maar er gebeurt niets. Met het zweet op ons voorhoofd stonden we te klooien en op een gegeven moment had Julius het ook wel gezien, dus hij begon het op een schreeuwen te zetten. Het was inmiddels donker geworden, de klok gaf vijf uur aan en er stond een koude wind. 

Op het moment dat we wilden besluiten om met de auto te gaan, lukte het om de bandjes van het fietsstoeltje te verstellen. Mooi, we konden eindelijk vertrekken. 
Onderweg bleek het iets kouder dan gedacht. Maar hé, waarom zou ik handschoenen voor mezelf meenemen? Lekker dan, we zijn nog niet eens op de helft en mijn vingers beginnen al te prikken van de kou. 
Eenmaal in Albert Heijn aangekomen, liepen Mark en ik als een kip en een haan zonder kop alle kanten op, zonder een idee te hebben van wat we aan het doen waren. Wat moeten we nou ook alweer hebben? Het briefje. Waar is dat boodschappenbriefje? Natuurlijk, die ligt nog in de keuken. 
We waren er klaar mee, ons supermarktbezoek was geen succes en dat zou het ook niet meer worden. Hup, twee pizza's voor vanavond en een fruithapje van Olvarit voor Juul voor de volgende ochtend, een bak ijs (ik zei vanille, Mark pakte kaneel, ook lekker), afrekenen en wegwezen. De volgende dag dan maar fruit kopen om zelf hapjes te maken en de rest van de boodschappen die we waren vergeten.
Even snel kan dus wel, maar dan moeten de voorbereidingen al wel zijn getroffen. Al doende leert men, denk ik dan maar. Gelukkig konden we er achteraf om lachen!
Impulsieve acties veranderen in goed voorbereide, weinig impulsieve acties. Op het laatste moment nog van alles moeten regelen, is niet handig. Voorbereiding is negentig procent van het succes, zeg ik wel eens. Misschien moet ik het niet alleen zeggen, maar het ook wat vaker doen. ;-)


-X- Max

Op 26 oktober schreef ik een blogje over de eerste keren van Julius. Sinds de laatste sprong, die vrij heftig was, is er behoorlijk wat veranderd met onze baby. Een baby is hij eigenlijk niet meer, Julius is meer een micro-peuter. Het woord dreumes weiger ik te gebruiken. Nee, echt.
Dit waren Julius' eerste keren rond de zes/zeven maanden, waarmee ik eindigde in de vorige blog hierover:
Eerste keren vanaf 6 maanden tot nu:
eerste keer ziek met 40 graden koorts - eerste keer uit tuitbeker gedronken - Vanes en Merel oppassen - eerste tandje! - tanden poetsen - in het autostoeltje - van rug naar buik zonder hulp - op de fiets - pap met stukjes appel - broodkorst - van zitten naar liggen op buik - goed los zitten - van zitten naar staan met hulp.

Wat daarbij is gekomen:
Juul weet hoe de tol werkt! - eerste boterham met boter (zonder te stikken!) - volledig omrollen - zitten, liggen, zitten - optrekken aan de spijlen van de box - tweede, derde en vierde tandje! - meezingen in eigen taal - nadoen - rondrennen in de loopstoel - uitdagen tot spelen - zelf kiekeboe spelen - los zitten zonder om te vallen - af en toe zwaaien - eerste hapjes met grote stukken erin - soepstengel - koekje - voor de eerste keer bij papa en mama in bed, vanwege last (krijsen) van doorkomende tandjes
 - in de buggy (wat rijdt dat slecht!) - proberen te kruipen -  eerste boterham met leverworst (zonder te stikken!) - bij het omhoog trekken meteen staan in plaats van zitten - de eerste intocht van Sinterklaas.

Inmiddels is Julius dus niet meer zo klein en hulpeloos, hij wordt met de dag sterker en onafhankelijker. Hopelijk gaat het vanaf nu wat minder snel, want de eerste negen maanden zijn letterlijk voorbij gevlogen.Nog even en hij loopt en lacht met een mond vol tanden. Nog even en hij zegt zijn eerste woordje. Ons kleine kuiken. 
"Sometimes the littlest things take up the most room in your heart." -Winnie the Pooh.

-X- Max