VEEL VS. WEINIG

Julius is acht maart drie geworden. Ik snap het niet, net was hij nog een baby.
Oh nee, de tijd gaat gewoon écht zo snel en nu praat hij en doet hij dingen en alles. "Hoi, ik ben Max en ik heb een zoon van drie." HUH?! Dat klinkt af en toe nog best raar. 
Volgend jaar gaat hij naar de basisschool en dan gaat hij echt zijn eigen leven krijgen, met eigen vrienden en vriendinnen, herinneringen onafhankelijk van ons. 
​
Toen Juul een halfjaar was, vroegen mensen in mijn omgeving al: "wanneer komt de tweede?" Met stomheid geslagen was ik. Mijn lijf was nog herstellende (lees: onderkant-situatie, hormonen en what so ever) van Julius en toen werd die vraag al op me afgevuurd. 
Drie jaar later beginnen mensen zich af te vragen of er nog wel een tweede komt. Hoe raar is het ook, dat we 'nog steeds' één kind hebben? We hadden er al drie kunnen hebben, wat gaat er mis?!
Bijzonder hè, dat mensen dat allemaal durven te vragen? Het kan best gevoelig liggen namelijk. Straks kunnen we geen kinderen meer krijgen of gaat het heel, heel moeilijk. Wat in ons geval niet zo is, maar toch. ​

Meer lezen