Heel vaak doe ik het nog niet, dat kolven. Af en toe geven we Victor een flesje met kunstvoeding en dan kolf ik wel, omdat mijn borsten anders ontploffen. En ik kan je zeggen: dat is echt niet fijn. Alle melk die ik met kolven produceer, vries ik in, om zo een voorraadje aan te leggen. Maar, man: wat een gedoetje is dat kolven! Ik vind het ook een vies woord trouwens, kolven. Ik weet niet waarom. Maar soms is het handig, zo niet noodzakelijk om het te doen. ​

Hoewel ik oprecht blij ben dat het goed gaat, valt het me de tweede keer best wel tegen. De eerste keer ging het van een leien dakje: Ik kon me helemaal focussen op het in leven houden van mijn baby en lekker in de dag opgaan, zonder iets te hoeven plannen. Wel iets, maar bijna niets.
Nu is er toch een aantal dingen dat moet gebeuren, waaronder het naar school brengen en ophalen van Julius. Dan volgt vaak het regelen en in goede banen leiden van speeldates na school en tussendoor heb ik dan nog net wel of niet genoeg tijd voor het afvinken van de huishoudelijke taken.
​Waar het op neerkomt, is dat ik veel meer moet plannen met twee kinderen. Koekoek, best logisch ook. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat het ook nog kon tegenvallen. 

Dat moment, dat je een geboortekaartje moet gaan uitzoeken. Bij ons kwam dat moment al vrij vlot. Niet omdat we zo vroeg al een kaartje wilden hebben, maar omdat ik zeker wilde weten, dat we alles hadden gezien. Met alles bedoel ik alle websites, alle afbeeldingen in Google, alle kaartjes die op Pinterest werden gedeeld en alle Instagram-accounts. Alles. En dat kost tijd. Zo erg ben ik nu eenmaal, ik vind het fijn om te weten dat ik niets gemist heb. Ik zocht onder andere naar kaartjes met bosdieren, luchtballonnen en bomen. Dat maakte de zoektocht iets minder intens, omdat er al veel kaarten afvielen daardoor.

Na vijf proefkaartjes konden we helaas nog niet zeggen dat we hét kaartje gevonden hadden, dus ik ging stug door met de zoektocht naar ons geboortekaartje. Ik deed het grove zoekwerk, Mark filterde de leukste eruit, die ik hem voorlegde. Julius had ook zeggenschap en keurde kaartjes goed en af. Honderdduizend sites, maar nog steeds geen geboortekaartje. Hoe kan dat nou?

Het kaartje dus. Eind maart wisten we welke het zou worden. Ik had -alsof er niet genoeg keuze was- het lumineuze idee om het oneindige Pinterest ook nog even door te lichten. Met succes, want na een paar dagen zoeken en filteren -gelukkig, want Mark werd gek van me- stuitte ik ineens op de kaarten die Smosanne Rit, of eigenlijk Rosanne Smit had opgeslagen op één van haar borden.

Ineens was het moment daar. Ik zag het kaartje en ik wist het meteen: deze is voor ons. 
Ik stuurde Rosanne een privéberichtje, in de hoop dat zij degene was die het kaartje ontworpen had. Al snel kreeg ik een berichtje terug en bleek zij inderdaad de ontwerpster te zijn. Yes! 
De kleur was niet helemaal zoals we het in ons hoofd hadden, dus hebben we gevraagd of Rosanne dit wilde aanpassen. Na wat heen en weer mailen en nadenken over wat er in het kaartje moest komen te staan, was het kaartje klaar. Klaar om de geboorte van onze tweede zoon aan te kondigen. En wat is hij perfect. Perfect voor ons. ♥