Toen Julius één werd, heb ik een vlaggenlijn-strijkapplicatie bij Tufft gekocht. Ik wilde dat Juul iets feestelijks aan zou hebben, maar het moest niet té zijn en nog belangrijker: het moest hem lekker zitten. Ik was eerst bang dat ik het volledig zou verpesten, maar zonder grappen: het is echt super simpel om één van je kinds kledingstukken te personaliseren! Als je de stappen volgt en er de tijd voor neemt, dan lukt het altijd. 
Het DIY-projectje met de vlaggenlijn op Juuls shirt smaakte naar meer, ik wilde ook eens een 'gewoon' shirt voor hem opleuken. Kleding-confetti van Tufft leek me daar uitermate geschikt voor :) Omdat er tien stuks op een vel zitten, kon ik helemaal losgaan en er echt iets persoonlijks van maken. Kijk je mee naar mijn projectje? Ik laat je alle stappen zien. 
Goed opletten, want wie weet...

Onbezorgd was mijn leven. Zelfs mijn dromen reikten niet verder dan het naspelen van een actiefilm of hoogstens al dromend op de vlucht zijn voor iemand met een wapen. De enige persoon waarvoor ik verantwoordelijk was, was ikzelf. Oké en voor de katten, maar dat is niet wat ik bedoel ;-)
Na de geboorte van Julius is alles veranderd. Naast het feit dat Mark en ik nu de volledige zorg dragen voor onze zoon Julius en alle verantwoordelijkheid die hoort bij het ouderschap, is er nog iets veranderd. Ik voel me anders. Niet vervelend anders, maar anders-anders. 

Ze zeggen het wel eens: 'Negen maanden op, negen maanden af.' Het komt erop neer dat wij, vrouwen, negen maanden de tijd hebben om zwanger te zijn, een kind te boetseren, opspelende hormonen de baas te worden (lukt niet), lichamelijk steeds beperkter te worden (lees: als een zeekoe op het droge) en zonder al te veel (kleer)scheuren een kind ter wereld te brengen. 
Vervolgens gaan we negen maanden 'af' en kunnen we onszelf weer proberen te worden. Maar wie zijn we op dat moment? Ik voelde me altijd een meisje voordat Julius er was. Ik bedoel, een vrouw is in mijn ogen stukken ouder of zo. Nu heb ik dat 'meisje'-gevoel nog steeds wel, of misschien ben ik meer een jonge vrouw, maar het grote verschil is dat ik moeder ben geworden. Móéder! 

Vorig jaar schreef ik een blog over de verschillende fases, waarin we terechtkwamen met z'n drieën. Van liggen naar omrollen en zitten. Van borstvoeding naar groente -en fruithapjes. Van liggen in de kinderwagen, naar zitten in de wandelwagen. In meer dan een jaar is er natuurlijk nog veel meer veranderd: Julius loopt, kletst, klimt, doet stoute dingen, snapt heel veel en doet alles wat een jongetje van zijn leeftijd 'hoort' te doen. Niet ieder kind doet alles even snel of goed, daarom is het woord 'hoort' nogal relatief. Maar goed, wat een kind van Julius' leeftijd gemiddeld doet, dus. 
Weleens gehoord van de twee-is-nee-fase? Alles is 'nee' en om alles gaat je kind op de grond liggen, boos (lees: wenkbrauwen-over-ogen-boos) kijken en krijsen? Vergeet ik nou het maaien met de armen, alles omgooien en nog bozer kijken? Oeps. 
Welkom in de wereld van de 'Pissige Peuter'. Micro-peuter is hij eigenlijk niet meer, dus ik begin Juul gewoon peuter te noemen. Als hij lief is: Pluisje Peuter. Als hij stout is: Pissige Peuter. Pluis(je) is Juuls koosnaam, ter info. Het is bizar, waar Julius zoal boos om kan worden. Echt. 

Een kleine greep uit de aanleidingen van Julius' uitbarstingen:
* Boos worden, omdat Julius zijn jas aanmoet op het moment dat hij nét met zijn auto wilde gaan spelen.
* In woede uitbarsten, omdat ik het verkeerde liedje voor hem zing.
* Kwaad worden, omdat ik Juul met links een stukje brood geef, in plaats van met rechts
* Op de grond gaan liggen, omdat Julius niet aan de wasmachineknoppen mag draaien, tijdens een wasprogramma.
* De handjes op zijn oren doen en dan boos (lees: wenkbrauwen-over-ogen-boos) kijken, als Julius de koelkast niet open mag doen, of als hij geen vuilnis uit de bak mag pakken en er eventueel aan ruiken. 
* Op een willekeurige plek door zijn benen zakken, omdat hij zich naar een andere plek moet begeven (naar de woonkamer, naar bed, weg van de koelkast en de vuilnisbak, weg van de katten, enzovoorts).
* Ontroostbaar zijn als hij wordt omgekleed van pyjama naar kleding, omdat hij eigenlijk op dat moment in bad wilde. 
* Aan één stuk door blèren, als hij zijn bord met eten niet op de grond mag gooien. Hij wil niet gevoerd worden, wil niet dat we naar hem kijken en als hij het dan zelf gaat doen, mogen we niet bewegen. Doen we dat wel, dan is hij boos en probeert hij zijn vork te lanceren.
* Boos worden als ik de stofzuiger uitdoe. 
* Trappelen als hij in een fietsstoeltje, de kinderstoel of de autostoel wordt gezet.
* Boos zijn om het feit dat hij uit de autostoel moet. 
* Zich onbegrepen voelen en boos worden als ik het geen goed idee vind, dat hij de theemachine van het aanrecht wil trekken (hoe kan hij daar ineens bij?)
* Héél boos worden als hij uit bad moet komen. Hij zegt dan niet alleen nee, hij spartelt ook extra hard met zijn armen en benen, zodat ik hem sowieso niet met droge kleding kan bereiken. Very clever, son. 
* De wereld vergaat als meneer de tube tandpasta niet leeg mag eten. 
* Me met zijn armpje in mijn gezicht maaien, omdat het tijd is om naar bed te gaan en Juul nog helemaal niet moe is (wel).
* Totale frustratie als ik Juul een blauwe romper aantrek, in plaats van een gele. Tja, hoe durf ik ook, hè?
* Zich totaal onbegrepen voelen als het onmogelijk is, om in een volle blokkendoos te gaan zitten.
* Kwaad worden als ik op het verkeerde moment binnenkom om goedemorgen te zeggen.
* Boos zijn als zijn zelfgeprikte stukje banaan in tweeën breekt: "Die hoef ik dus niet!"
* Woest dat hij de net gewassen gordijnen niet op de grond mag trekken, om er vervolgens overheen te rennen en erin te gaan liggen.
* Blijven wijzen naar dat glas prosecco: "Nee Juul, dat is alleen voor grote mensen, dit is jouw drinken." Niks niet, gewoon blijven wijzen naar het glas en er heel dwingend bij drammen. 
En de lijst wordt langer en langer. Herkenbaar? Iets toe te voegen? Zet het in een reactie onder deze blog, ik ben héél benieuwd waar jouw peuter zoal boos om wordt!

-X- Max

Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook!

Woensdag schreef ik een review over een wel heel fijn en praktisch product van Nûby: de anti-lek isoleerbeker. 
Ik vertelde al dat ik kieskeurig ben, als het bekers voor Julius aangaat. Bekers moeten gewoon niet lekken, zeker niet als ze dit ook beloven. De anti-lek isoleerbeker van Nûby maakt het tot nu toe allemaal waar en het grote pluspunt is, dat 'ie dubbelwandig is, waardoor Julius' thee langer op temperatuur blijft.
Toen ik een tijdje geleden vroeg welk product je het liefst zou winnen, kreeg dit fijne product de meeste stemmen. Twee bekers mag ik verloten, twee mensen mag ik blij maken! Ik vind het altijd jammer dat ik niet iedereen blij kan maken met een prijs, maar ja. Dan zou het geen win-actie meer zijn hè? ;-)
Tijd voor the big reveal! Julius heeft met zijn kleine handjes twee lootjes gegrabbeld, die ik NU bekend ga maken: de twee die de anti-lek isoleerbeker hebben gewonnen, zijn... 

Zo nu en dan komen ze voorbij: blij-makers. Soms kan je blij worden van spullen, maar minstens zo vaak komen blij-makers in de vorm van momenten. Simpele, alledaagse momenten, die het waard zijn om te delen, vind ik. Daar wordt de wereld mooier van en wat minder zwaar.
Gistermiddag besloot Mark dat we maar eens lekker uit eten moesten gaan met z'n drieën, om te vieren dat we weer officieel Haarlemmers zijn. Kortsluiting, haat aan spontane acties, het gaat steeds beter, kortsluiting ;-)
We hebben behoorlijk bewogen weken achter de rug, vol met regel-dingen en de verhuizing naar onze tijdelijke stek. De overdracht van ons nu oude huis was gistermiddag, wat het einde van een tijdperk betekent en ook het begin van een nieuw avontuur in onze thuishaven: Haarlem!