Er is nogal wat veranderd in de laatste maand. Julius is, op een paar dagen na, nu een halfjaar oud en dat is best een mijlpaal! Niet alleen op de manier van: "Jeetje, hij is alweer een halfjaar, weet je nog dat hij net geboren was?" Ook in zijn ontwikkeling en alle veranderingen waar we mee te maken krijgen. "Vanaf de geboorte begint het loslaten", zei mijn moeder een tijd geleden. Ik nam het met een korreltje zout, omdat ik ervan uitging dat het wel mee zou vallen. Het valt dus niet mee, mijn moeder krijgt gelijk. Wederom. Fases. Toen ik nog zwanger was, moest ik er eigenlijk niet aan denken om borstvoeding te gaan geven. Overal je borst eruit gooien, onder het oog van meerdere toeschouwers... Het leek me helemaal niks. En dan constant je baby die aan je tepel hangt. Ik werd al misselijk bij het idee. "Nee, ik denk dat ik het niet ga doen, hoor!" Totdat Julius op mijn buik werd gelegd en de vraag ineens kwam: "Wil je borstvoeding gaan geven?" Ik keek naar dat prachtige, kleine en kwetsbare hoopje mens en kon niets anders uitbrengen, dan: "Ja, ik wil het heel graag proberen." Uiteindelijk heb ik tot voor kort, een halfjaar dus, borstvoeding gegeven en ik kan het alle (aanstaande) moeders aanraden! Ongelofelijk, hè? Echt ongelofelijk. Het is niet alleen het beste wat je aan je kind kunt geven, het is ook heel erg intiem en gezellig om je kind op die manier te voeden. Bizar gewoon, dat Julius zo'n grote beer is geworden, door de melk die mijn lichaam zelf gemaakt heeft! Ook dat vind ik nog steeds echt ongelofelijk. Nu, na een halfjaar, ben ik wel weer blij dat ik wat meer vrijheid heb en dat ik zonder gedoe een wijntje kan drinken. Julius wil ook niet meer liggen, dus het werd een heel gevecht om hem aan te leggen. Niet meer zo gezellig en intiem, kan ik je zeggen. Sinds vorige week hebben we de kinderwagen met reiswieg omgebouwd tot heuse wandelwagen! Juul zat op een dag ineens rechtop in zijn reiswieg. Los. "Lieverd, ik denk dat het tijd is voor de wandelwagen." Nu was ik niet degene die er moeite mee had, maar Mark. "Ehh, is het nog niet een beetje te vroeg? Zit hij daar al wel goed genoeg voor en houdt hij dat wel vol?" Julius ging erin, we reden met hem IKEA in en hij keek zijn ogen uit. Geweldig vindt hij het, eindelijk kan hij de wereld om zich heen zelf bekijken. Mark is inmiddels ook gewend ;-) Van niks naar een heleboel, van liggen naar zitten, van melk naar hapjes, van stilte naar een overvloed aan geluiden. Hoe kan alles zo snel gegaan zijn en hoe kan het dat hij stapje voor stapje al onafhankelijker wordt? Zo graag wilde ik geloven dat cliché's onzin waren. Al die teksten, als: "Voor je het weet, loopt hij! Geniet er maar van dat hij nu nog zo klein is, straks drinkt hij bier en vraagt hij om een scooter. Ze zijn veel te snel groot!" Cliché's zijn er niet voor niks, het zijn ervaringen van mensen, verpakt in een soort wijze spreuk. Geloof ze dus maar, want het is waar. Meestal waar, dan. Soms, kun je ook gewoon knikken en doorgaan. :) Je kinderen zijn jouw kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, zij hebben hun eigen gedachten. (Passage uit een beroemd citaat van Kahlil Gibran) -X- Max
0 Comments
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|