Met zijn drieëndertig weken heeft Julius al vijf grote ontwikkelingsmomenten achter de rug: de sprong van sensaties, de sprong van patronen, de sprong van vloeiende overgangen, de sprong van gebeurtenissen en de sprong van relaties (voor meer info over sprongen in het eerste jaar: http://www.oeiikgroei.nl/baby/mentale-sprongen-baby/mentale-sprongen-van-je-baby-in-het-eerste-jaar/) 
Op dit moment begint Juul aan zijn zesde sprong, de sprong van categorieën.
Helaas voor ons, de slapeloze nachten worden ons dus toch niet bespaard. Sinds Julius vijf weken is, slaapt hij redelijk door. Af en toe wordt hij wel eens wakker, maar dat word ik zelf ook, af en toe.

Over de zesde sprong dus. Dit gaat een pittige worden, voel ik. 
Dit zijn de signalen(tot nu toe):

• Jaloezie: Julius wil alleen nog maar dat wíj met hém spelen. Als we de aandacht even laten verslappen, of als hij niet het middelpunt is, dan raakt hij vrij snel geïrriteerd en dat uit hij dan ook, in de vorm van zeurende geluiden en zeer ernstige gezichten. Hij is zich nog niet bewust van deze vorm van jaloezie.
• Nachtmerries: Doordat hij overdag veel meemaakt en veel nieuwe dingen ontdekt droomt Julius veel. Het komt ook voor dat hij nachtmerries heeft en dan schrikt hij wakker of huilt hij heel erg in zijn slaap. Zo zielig vind ik dat. We tillen hem dan altijd even op, knuffelen hem tot hij rustig is en leggen hem dan weer in zijn bedje, waarna hij doorslaapt als een beer in zijn winterslaap.                                                                                                               De laatste dagen wil het niet helemaal lukken. Ken je dat, als je bijna in slaap valt en dat je kind dan precies op dat moment besluit wakker te worden? Om 01:17? Wij zijn de afgelopen nachten af en aan met Juul bezig geweest. De ene keer huilde hij in zijn slaap, de andere keer werd hij huilend en in paniek wakker. Soms gaven we hem een fles, die hij gulzig in ontvangst nam, de andere momenten was het vooral troosten en hopen dat hij snel weer in slaap zou vallen. Hoop voor Juul, maar ook zeker voor onszelf, nachtrust-technisch. Bij dezen heb ik diep respect voor ouders met nachtbrakende kinderen, want jeetje, wat kan dat soms zwaar zijn. Het gaat wel als we eenmaal wakker zijn en Mark en ik fungeren vrijwel altijd als team, dat scheelt ook. Maar het in slaap vallen als Julius het uiteindelijk heeft opgegeven... It's just a fase, laten we ons daar maar aan vasthouden. ;-)
• Overdreven gedrag: Julius is een ster in het overdrijven van zijn gedrag (heeft hij heus niet van mij afgekeken). Als hij het ergens niet mee eens is, gaat hij of heel overdreven pruilen of zielig kijken op een andere manier, of hij laat zijn onvrede merken door zeurende geluiden. Dit gedrag gaat hij op een gegeven moment afwisselen met overdreven lief gedrag, wat we nog niet gemerkt hebben. Julius is uiteraard ALTIJD heel lief, dus daarom merken we het verschil niet, denk ik. :-)
• Baby-achtiger gedrag vertonen: Oei ik groei! schrijft: "Je baby kan zich opeens (onbewust) als een nog kleinere baby gaan gedragen. Het is alsof je even terug in de tijd gaat." 
  Dit hebben we (nog) niet bij Juul kunnen ontdekken, maar wat niet is kan nog komen. Het hoeft natuurlijk niet, misschien vindt hij het vertonen van de overige signalen wel voldoende.;-)

Deze sprong duurt ongeveer vier weken, waarna ons kleine binkie nóg meer kan:

• Juul laat merken dat hij sommige woorden kent.
• Hij maakt ons duidelijk dat hij iets vies vindt, door te snuiven of te rillen.
• Julius imiteert mensen.
• Hij herkent zichzelf in de spiegel.
• Julius kan zijn stemming overdrijven.
• Hij speelt uit zichzelf kiekeboe en daagt anderen uit om met hem te spelen.
• Julius vraagt om een liedje door met zijn handjes te klappen.
• Hij begint te kruipen en schuift vaak eerst nog naar achteren.

(bron: http://www.oeiikgroei.nl/)
Nog vier weken te gaan, ik ben benieuwd wat voor kind we terugkrijgen! :)
Doe wat je hart je ingeeft, alleen jij weet wat je kind in deze fases nodig heeft. 

-X- Max

Voor alles is een eerste keer. Nu Julius nog zo klein is, leert of doet hij bijna dagelijks iets nieuws. 
Omdat we dit wilden onthouden 'voor later', hebben we in een boekje bijgehouden wanneer Julius iets voor de eerste keer deed of kon. Wat heeft een baby een hoop te verwerken in het eerste jaar. Sinds Julius' geboorte op 8 maart 2013 is er geen dag zonder nieuwe dingen voorbij gegaan.
Eerste keren tussen 0-3 maanden:
voor het eerst in bad - nekje omhoog houden - papa Mark heeft Julius aangegeven bij de gemeente Haarlem - het hielprikje - voor het eerst doorgeslapen van 00:00 - 08:00 - eerste huisartsenbezoek, een overbezorgde moeder - Juul en ik samen naar (o)ma(m) - duimen - consultatiebureau - naar de stad - brabbelen - herkenning - de eerste echte lach - naar overgrootoma in Meppel - samen douchen - slapen in wiegje - inentingen - naar IKEA - met z'n drieën naar Bevrijdingspop - brabbelen tegen uilen op kamertje - speeltjes vastpakken - Juul stopt alles in zijn mond - op eigen kamertje slapen.
Eerste keren tussen 3-6 maanden:
regelmatiger slapen - schaterlachen - in het grote bad - eerste (wortel)hapje - nadoen - naar de camping, op bezoek bij tante Betty - zwemmen - van buik naar rug (met hulp) - naar het strand met papa, mama, opa en oma - speen in, speen uit - steviger zitten - staan op de benen van papa - 180 graden gedraaid in bed (hoe dan?!) - laatste keer borstvoeding, eerste keer volledige flesvoeding - eerste keer in de wandelwagen.
Eerste keren vanaf 6 maanden tot nu:
eerste keer ziek met 40 graden koorts - eerste keer uit tuitbeker gedronken - Vanes en Merel oppassen - eerste tandje! - tanden poetsen - in het autostoeltje - van rug naar buik zonder hulp - op de fiets - pap met stukjes appel - broodkorst - van zitten naar liggen op buik - goed los zitten - van zitten naar staan met hulp.

Het lijkt allemaal niet zo interessant, maar als het moment komt dat je kind iets voor de eerste keer gaat doen, is er geen mooier en belangrijker moment dan dat. Wat een waslijst en wat kan Julius al veel. Met verbazing kijken we iedere dag weer naar hem, hoe hij zich ontwikkelt tot een klein mensje met een (zeer aanwezige) eigen wil. 
Juich je baby toe als hij of zij iets voor de eerste keer doet, het geeft zelfvertrouwen en zorgt ervoor dat je baby nieuwe dingen durft te doen. Het komt voor dat ik zowat door het dak heen ga van enthousiasme, maar een simpele "goed zo!" met handenklappen volstaat ook ;-)

-X- Max

De lievelingsknuffel. Iedereen had er eentje of heeft 'm zelfs nu nog. Ik moet bekennen dat ik tot de laatste categorie behoor. Sterker nog, hij staat nog steeds op het hoofdeinde van ons bed. Sterkst nog, als ik me niet goed voel, ligt mijn knuffel nog af en toe... Laat ik die zin maar niet afmaken. 
In ieder geval, de lievelingsknuffel is essentieel om te hebben, voor iedere baby en voor ieder (groot) kind.
Om troost te vinden, om op te sabbelen(doe ik niet!), om tegen te kwebbelen(ook niet!) of gewoon om er tegenaan in slaap te vallen.(uhm..) 

Toen Julius (nog niet) geboren was, werden we overladen met knuffels. Stuk voor stuk leuk om te zien, maar er zat nog geen kanshebber tussen. Geen knuffel die Juul zou kunnen steunen in goede en slechte tijden.
Van mijn broer en schoonzus hebben we een enorme Vagebond gekregen, echt een hele mooie knuffel! Julius moet veel om 'm lachen en speelt er graag mee. Alleen, om ermee te slapen... Dat wordt formaat-technisch een beetje lastig.
Het leek erop dat we zelf een pluche beestje moesten aanschaffen, dé knuffel kwam maar niet voorbij. 
Tot er vrienden van mijn ouders op kraambezoek kwamen. We kregen van hun een schattig pyjamaatje met bijpassend mutsje en jawel: een potentieeltje op knuffelgebied. Niet omdat het de mooiste knuffel is, want dat is de Vagebond zonder enige twijfel. Nee, omdat het een überzachte doek is met een snoezig hondenkopje eraan. 
Het lijkt wel of Juul bezeten is van dit zachte beestje, want zodra hij hem vast heeft, raakt hij is een soort van trance. Geef hem die knuffel en hij begint 'm meteen tegen zijn gezichtje te wrijven met de ogen op staarstand. Ook als bijtring doet het beestje trouwe dienst, de oortjes en pootjes hebben het al meerdere malen moeten ontgelden.

Omdat dit waarschijnlijk zijn lievelingsknuffel zou worden, leek het ons verstandig om nog wat extra exemplaren aan te schaffen. Voor het geval hij er een keer eentje kwijtraakt.  
Ik heb namelijk weleens een artikel gelezen over een gezin dat op weg was naar hun vakantiebestemming en de knuffel waren vergeten op de tussenstop. Ze hadden geen extra exemplaar en hun kind was ontroostbaar zonder zijn lievelingsknuffel. Ten einde raad is het gezin driehonderd kilometer omgereden, om de knuffel op te halen. Het jongetje was dolblij toen hij en zijn knuffel herenigd werden, maar de rit ernaartoe was hels en de ouders waren niet van plan dit nog eens te doen.

In de hoop dat dit ons niet gaat gebeuren, hebben we er meteen maar twee dezelfde knuffels bijgekocht. 
We doen er ook niet moeilijk over, Juul weet dat hij meer dan één lievelingsknuffel heeft. Als er dan eentje gewassen wordt, heeft hij er nog twee over. We noemen ze vader, moeder en kind 'de Hond',  zodat hij nooit kan zeggen, dat we hem in de maling nemen. Dat hoor ik ook weleens: "Nee, dat is mijn knuffel niet, deze is héél anders!"  En dan is 'ie echt precies hetzelfde, hè?  Ja, wat er anders aan is, is dat het andere exemplaar übersmerig is en deze niet. 
Juul heeft dus gewoon meerdere hondjes, waar hij lekker mee kan tuttelen en dat weet hij. 
Nu maar hopen dat hij niet opeens overstapt...
Zodra je merkt dat je kind een voorkeur voor een bepaalde knuffel heeft en je bent niet van plan de wereld te doorkruisen als hij of zij 'm ergens vergeet, koop dan meteen een paar extra exemplaren. Leg er in ieder geval eentje in de auto, voor het geval dat. 
Goede tip, die ik zelf ook meteen ga opvolgen, want ik zie het al voor me, dat wij straks het hele land door moeten voor een ^&*%$#@$ knuffel. Wat we natuurlijk met ALLE liefde zullen doen! ;-)

-X- Max

"Wil je borstvoeding gaan geven?" Tot een paar maanden voor de bevalling wist ik daar het antwoord eigenlijk niet op. Wilde ik dat? Mijn borsten iedere paar uur uit mijn shirt, ongeacht of er bezoek was of niet, onze baby die bijna constant aan mijn tepel zou zuigen... Brrr! Kolven, nog steeds niet alles kunnen eten drinken. En dan ook nog ingestorte borsten aan het einde van de rit. Ik vond het best wel  punten om in overweging te nemen.  Wel of niet, wel of niet, wel of niet?! 
Misschien ook goed om even stil te staan bij de positieve punten: het is de beste voeding die ik onze baby kan geven, het is altijd op temperatuur en op voorraad, het is gratis, ik ben sneller op gewicht, mijn baarmoeder krimpt sneller terug in de originele staat, ik heb maar liefst 59% minder kans op borstkanker, het is iets heel speciaals tussen moeder en kind... 
Wauw, dat zijn toch meer voordelen dan nadelen. Ik moest mijn antwoord, dat doorgaans meer naar 'nee'  neigde, toch bijstellen naar een mogelijke 'ja'. 
Omdat ik er blijkbaar meer vanuit ging dat ik geen borstvoeding zou willen geven, had ik ook niks in huis, wat me erop voorbereidde. Toch maar wel doen, dacht ik. 
Een vriendin van me heeft me een handkolf geleend, ik heb een paar voedingsbeha's aangeschaft, een pak zoogkompressen en in een zwangerschapspakket zat een tubetje Bepanthen, voor de eventuele tepelkloven (WAT?!)
Als je baby geboren is, wordt je meteen gevraagd of je borstvoeding wil geven. Mijn antwoord was een volmondig 'ja'. Ik had Julius in mijn armen en ik dacht: waarom niet? Ik wil jou het beste geven wat ik kan, dus ik ga het gewoon proberen, dacht ik bij mezelf. 

Binnen het uur moest hij aangelegd worden, zoals dat heet. En zo geschiedde. Het ging heel goed, Julius hapte meteen goed aan, zoals dat dan weer heet. 
Een halfjaar lang heeft ons kleine kuikentje aan mijn borst gehangen. Te pas en te onpas, 's ochtends, 's middags, 's avonds en 
's nachts. En wat was het gezellig, die momenten samen! Ik ben oprecht blij dat ik toch voor borstvoeding heb gekozen. Het is niet uit te leggen hoe het voelde om mijn kind zelf te voeden en om hem te zien groeien en ontwikkelen, van alleen de voeding die mijn eigen borsten aanmaakten. Bij dezen: I love Moeder Natuur nog meer dan ik al deed!
Klein puntje, want daar wilde ik in eerste instantie over schrijven: mijn borsten zijn een ietsiepietsie kleiner geworden. En een fractie slapper ;-) Dat vind ik wel vervelend, want ik was altijd heel blij met mijn aanwezige voorgevel. Volgens omstanders valt het wel mee, hoewel iemand ook zei: "Nou, inderdaad, ze zijn wel een stuk kleiner zeg!" Bedankt hè, ik voel me een stuk beter.

Ik ga er maar vanuit dat mijn borsten nog 'bijtrekken', zoals mijn moeder dat zo mooi zei. Voorlopig zijn we nog niet klaar met het krijgen van kinderen, dus ik heb bedacht om daarna de schade te bepalen en te kijken of the boobs ook dan nog bij zullen trekken. Anders ken ik nog een hele goede borstendokter ;-) 
Ik ben in ieder geval apetrots op mijn borsten, voor het feit dat ze ons kind een halfjaar gevoed hebben en dat Julius er geweldig door gegroeid is!
Borstvoeding. Het beste om aan je kind te geven, maar voel je zeker niet verplicht en laat je niet beïnvloeden door je omgeving. Flessenvoeding is minstens zo gezond en een net zo goede keuze! Als het maar jouw eigen keuze is, dat is het enige dat telt! 

-X- Max

Toen ik net zwanger was, kon ik prima slapen. Sterker nog : door alle hormonen die ineens door mijn lijf gierden, moest ik uitkijken dat ik niet overal in slaap viel. Ik heb het een keer gepresteerd om in de snooze - stand te gaan op mijn toenmalige werk. Ken je dat, als je bijna in slaap valt, dat alle geluiden om je heen ineens veel harder lijken te zijn? Je bent nog wel wakker, maar valt ieder moment weg. Nou, dat dus. Gelukkig was het van korte duur, na een paar maanden kwam mijn energie weer terug. 
Toen ik nog geen buikje had, kon ik prima op mijn buik slapen, de houding der houdingen. Na een paar maanden werd dit lastig, toen mijn buikje een skippybal - formaat aannam. Daar gaat mijn slaap, dacht ik. Maar, ik kwam erachter dat op mijn zij slapen ook niet verkeerd was. Aan het einde van mijn zwangerschap, was het wel verkeerd. Het voelde alsof mijn buik eraf scheurde, als ik te lang in dezelfde positie bleef liggen. Op mijn rug liggen was helemaal een hel, want dan kreeg ik het weer benauwd en werd ik constant overvallen door het zuur. Dan maar half rechtop zitten en 'On the case with Paula Zahn' kijken, gevolgd door 'Deadly Women'. Niet de meest gezellige programma's, maar ze waren mijn steun en toeverlaat in tijden van slapeloosheid. Ik kon kiezen: op mijn zij liggen en het gevoel hebben dat mijn buik eraf valt of op mijn rug liggen, verstikt worden en het zuur krijgen. De keuze is dan snel gemaakt, kan ik je melden. 

Op een gegeven moment at ik de Regla-tabletten alsof het pepermuntjes waren, maar het hielp allemaal niet meer. Zwanger zijn en slapen?  Niet echt een goede combinatie. Zodra de dikke buik er is begint het gevecht tussen de lakens en pas als je baby er is en je buik dus weer plat is, dan kan je pas weer lekker slapen. Uhm. (Niet.)
Tegenwoordig werkt mijn slaapritueel heel anders. Zodra Julius in bed ligt ' s avonds en hij zijn laatste fles heeft gehad, gaat de tijd lopen. Hij krijgt zijn laatste fles zo'n beetje tussen half 10 en half 11, dus daarna moeten we eigenlijk als de wiedeweerga zorgen dat we kort daarna ook in bed liggen. Want, Juul kent geen medelijden, hij wordt wakker wanneer hij wil en dat was de laatste dagen ergens midden in de nacht, toen ik lekker laat in slaap viel... Normaal gesproken is hij iets coulanter, dan kraait hij rond 07:30 :) 

Als je baby nog wakker moet worden voor zijn laatste fles, probeer dan daarna zelf ook te gaan slapen. Mijn ervaring leert dat ik te weinig slaap krijg, omdat ik dit niet altijd doe. Vaak als het net niet uitkomt, wordt Juul dan extra vroeg wakker, waardoor ik de hele dag met stokjes tussen mijn ogen loop. Slapen dus! :)

-X- Max

Afgelopen zondag was het zover: het eerste testrondje fietsen met Julius! Het was nog best wel even wennen op zo'n 'bepakte' fiets, dus ik heb eerst even een rondje alleen gedaan. En ik ben geslaagd, want ik heb niet geslingerd en ik ben er geen één keer afgevallen :)
Ik heb trouwens een Sparta Amazone, echt een superfiets! Als je nog op zoek bent, overweeg dit model dan zeker. 
Julius zit al een tijdje redelijk goed los en hij houdt zijn nekje helemaal recht. Ken je die hondjes op de hoedenplank van een auto? Dat heeft hij dus niet meer, hihi. 
Na wat research gedaan te hebben, kwam ik erachter dat je kind tussen de 6 en 9 maanden moet zijn en goed los kan zitten, voordat je kunt gaan fietsen. Ready to go, dus!
Het is geen kwestie meer van 'even' op je fiets springen en gaan. Nee, voorbereiden, checken en nog eens checken hoort tegenwoordig bij alles wat we met Juul gaan doen. Dus ook bij een klein rondje fietsen.
Banden hard? Check. Juul warm genoeg aangekleed? Check. Juul schone luier? Check. Brilletje voor de zon? Check. Luiertas vol? Check. Knuffel mee? Check. Speenkoord aan Juul? Check. Drinken mee voor Juul? Check. Eten mee voor Juul? Check. Zit Juul goed vast? Check.

Een kwartier later was het tijd om te gaan. De luiertas ging op de drager van papa Mark, anders zou het wel een beetje spannend worden, wat betreft gewicht aan de voorkant van mijn fiets. Er zit trouwens ook  een luiertas bij deze fiets, die je zo aan je zijkant kan vastklikken, voor als het fietsen serious business gaat worden. Hoe handig is dat? 
Er zitten nog behoorlijk wat extra features op deze fiets, zoals: een windscherm, een slaaprol voor als Juul in slaap valt, zitje voor, zitje achter voor als Julius groter is, een buggydrager, een fietskrat, lage instap, extra breed stuur, fietstas die aan de zijkant vastgeklikt kan worden, versnellingen, een bekerhouder, een regententje... Je begrijpt het, het is nogal overweldigend, aangezien ik hiervoor op een simpele omafiets door de straten sjeesde.

De eerste minuten waren spannend (voor mij), maar het ging al snel een stuk soepeler. Ik vind het best een verantwoordelijkheid met een kleintje voorop de fiets. Het zorgen maken is er ook bij het fietsen ingeslopen, want wat als ik val? Wat als iemand me niet ziet? Wat als iemand me afsnijdt? Niet aan denken. Het enige wat ik kan doen is opletten, rustig fietsen en nog meer opletten. 
Julius wist in ieder geval niet wat hem overkwam, hij gilde nog net niet van enthousiasme. Zichzelf vastklampend aan de oh zo interessante remkabels, keek hij zijn ogen uit. Het leven vanaf een fiets ziet er natuurlijk weer heel anders uit, dan vanuit de wandelwagen. 
Ik ontspande op een gegeven moment en toen kon het genieten beginnen. Juul's koppie op snuffelafstand, de zon in ons gezicht, en Mark de liefste naast ons op de fiets. Ik kon me geen beter testritje bedenken! :)

Julius heeft de laatste paar weken een beetje last van... Ja, van wat eigenlijk? 
Hij moet veel huilen, hij hangt het liefst de hele dag als een klein koalabeertje aan mijn heup en zijn humeur kan ineens omslaan als een blad aan de boom.  Julius is de Koning der Pruillip-baby's, hij is goed in aanstelleritis, heb ik gemerkt. Maar, het merendeel van de tijd is hij echt zielig hoor, heus. 
Waarschijnlijk was er niets aan de hand, behalve de pijn aan zijn mondje van doorkomende tandjes. Ik werd er een beetje onzeker van, omdat Juul er zo zielig uitzag, de tranen biggelden over zijn wangetjes. Toch maar eens op internet kijken, wie weet vind ik iets. Normaal gesproken ben ik niet zo van 'Oei ik groei!', omdat ze heel erg gebruik maken van 'hokjes', waarin je baby zou moeten zitten op een bepaalde leeftijd. Is dit niet het geval, dan is het helemaal mis met je kind. Dat is niet zo natuurlijk, maar dat gevoel krijg ik er altijd een beetje bij. 

Gedwongen door nieuwsgierigheid ben ik ook even in de Play Store van mijn telefoon gaan snuffelen. Er blijkt een app van 'Oei, ik groei!' te zijn, dus die heb ik geïnstalleerd op mijn telefoon. Baat het niet, dan schaadt het niet. 'Voeg hier je kind toe.' Oké... Naam: Julius. Uitgerekende datum: 3 maart 2013. De mentale ontwikkeling van je baby geschiedt op basis van de uitgerekende datum. 

Het werd al snel duidelijk:

Huilerigheid, Hangerigheid en Humeurigheid (de 3 H's) rond week 29 en 30 zijn niet het visitekaartje van een op handen zijnde sprong. Julius heeft simpelweg ontdekt dat zijn moeder of vader weg kan lopen en hem achter kan laten. Dit is vooruitgang, hoe gek het ook klinkt. Het is een nieuwe vaardigheid: hij leert alles over afstanden. De lastige fase waar hij nu in zit kan ongeveer 2 weken duren. (bron: Oei, ik groei!)

Aha, dus DAT is er met Juul aan de hand! Voor deze keer geef ik 'Oei, ik groei!' het voordeel van de twijfel, omdat de situatie nu wel klopt met de leeftijd. Kijken hoe lang dat zo blijft, voor nu ben ik in ieder geval gerustgesteld. :)

Afgelopen nacht heeft Julius de 3 H's met volle overtuiging aan ons gepresenteerd, we hebben geen oog dichtgedaan. 
Huilen, huilen en nog eens huilen. Pakten we hem op, dan was het goed, legden we hem weer in zijn bedje, dan begon de paniek. En geloof me, het was geen aandachtsspelletje. Het was heel zielig om te zien, dat hij het zo moeilijk met zichzelf en de wereld om hem heen had. 
Doodmoe en gewapend met zijn lievelingsknuffel hebben we Juul uiteindelijk maar bij ons in bed genomen. Half rechtop zittend met Julius in mijn armen, zijn we in slaap gevallen. Als een blok. Om 01:00 uur. En om 03:00 uur en om 06:00.

Doe wat jij denkt dat goed is. Er wordt altijd gezegd dat je je kind in zijn eigen bedje moet laten, omdat hij anders went aan het feit dat je hem oppakt zodra hij gaat huilen. In dit soort gevallen, vind ik dat grote onzin, het lijkt me zelfs slecht voor de vertrouwensband om hem zo 'aan zijn lot over te laten'. Zodra onze huiden elkaar raakten, viel hij direct in slaap, terwijl hij een paar seconden ervoor ontroostbaar aan het huilen was. Mooi, hoe dat door de natuur geregeld is :)

-X- Max

Nesteldrang. Eigenlijk vraag ik me af of ik dit ooit niet heb gehad. Voordat ik zwanger werd, kon ik ook het hele huis in no time op z'n kop zetten en schoonmaken op plekken waarvan ik niet wist dat ik erbij kon. 
Ik ben sowieso wel een opruimer, maar toen ik zwanger werd, wist ik ineens wat het fenomeen 'nesteldrang' inhield. 
De keukenkasten schoonmaken en ordenen, de voorraadkast uitmesten, ladekasten uitpluizen... Eigenlijk overal waar 'kast' achter stond, daar heb ik mijn 'drang' op losgelaten. Het afstoffen van meubels, de badkamer soppen, het dak van de auto afstoffen met een microvezeldoekje... WAT?!
Dat wilde ik eigenlijk niet vertellen, maar ach. Nu heb ik het al opgeschreven en eigenlijk is dit gênante momentje ook te leuk om niet te delen.
Het was najaar 2012 en mijn buik begon al redelijk te groeien, net zoals mijn drang om nestjes te bouwen. Ik weet niet meer precies waar we vandaan kwamen, ik denk bij mijn ouders of zo. Op de een of andere manier lag er een microvezeldoekje in de deur van de auto. Ik had onderweg naar huis, in gedachten,  al allerlei dingen met dat doekje gedaan. Geen vieze dingen! Schone dingen. 
Toen Mark de auto, wijlen Peggy de Peugeot 106, voor de deur parkeerde, kon ik me niet meer inhouden. 
Ik sprong de auto uit met het doekje in mijn hand en voor ik het wist, stond ik het dak van de auto te ontdoen van stof en andere viezigheden. In het donker.
"Wat sta jij nou te doen?!" Shit. De buurvrouw van 3 huizen verderop betrapte me op mijn doorgeslagen schoonmaakwoede. Ja, klets je daar maar eens uit, Max. "Eh, ja er lag van alles op het eh... dak!" Wat ik ook zei, ik maakte het alleen maar erger. "Die nesteldrang gaat wel ver bij jou hè?"

Inderdaad. Het maakte echt niet uit wat het was, als het maar op te ruimen of schoon te maken was. Omdat alles wat 'baby' uitademde nog aandoenlijker was dan normaal, kon ik me úren vermaken in de nog onbewoonde babykamer. Kleertjes eruit, kleertjes opnieuw opvouwen, kleertjes weer terug in de kast. Bedje opgemaakt, maar toch niet leuk genoeg. Nieuw wieglakentje en een ander dekentje erop en knuffeltjes van volgorde veranderen. 
Mark zal het nooit toegeven, maar ik denk dat hij af en toe echt wel gek van me werd. 
"Lieverd, vlucht nu het nog kan!" Gelukkig was zijn antwoord altijd: "Lieverd, dáárom houd ik nou zoveel van je." Pfff, das een meevaller.
Waar komt die niet te stillen schoonmaakwoede tijdens de zwangerschap toch ineens vandaan? 
Hoe kan het ook anders: het is door de natuur ingebakken. Het blijft me verbazen, hoe Moeder Natuur dat allemaal geregeld heeft. Het komt erop neer dat je ‘nest’ volledig schoon en klaar moet zijn voor je baby, die ieder moment zijn of haar opwachting kan maken. Dan kun je zonder zorgen bevallen, zonder dat je aan de rommelige voorraadkast denkt. Best logisch eigenlijk. En het leuke is, je komt er nooit meer vanaf. Ik niet, in ieder geval. En Mark ook niet... V L U C H T ;-)
Je kunt je nesteldrang het beste ten volle benutten, dan hoef je voorlopig niets meer op te ruimen. Mest die zolder eens goed uit en gooi alle spullen, die nog steeds op de 'misschien-stapel' liggen, nu echt weg! Alle remmen kunnen los, maak zoveel schoon als je wilt! Want, als je baby er eenmaal is, is het enige wat nog op je to-do-lijst staat: knuffelen, voeden, luiers verschonen, badderen en.. knuffelen :)

-X- Max