Zwanger zijn vond ik een bijzonder mooie periode; ik weet niet of ik ooit iets mooiers heb meegemaakt. Van het moment dat ik de positieve test in mijn handen hield, tot het moment dat ik dacht dat de weeën me zowat lieten flauwvallen: ("Ik doe niet meer mee, ik wil naar huis!") 
Maar, de dingen die ook gebeuren, vertellen de meesten niet zo snel. Ik vond een illustratrice, Line Severinsen, die alles rauw op beeld heeft gezet. Geïllustreerd, maar zó herkenbaar!
Ben je net zwanger en wil je nog een tijdje op je roze/blauwe wolkje blijven zweven? Kijk dan niet. Wil je lachen of ben je op zoek naar herkenbare beelden? Klik dan snel door. Nummer 18: dagelijkse kost. 

Sinds 17 december weten we dat er een broertje of zusje (broertje dus) voor Julius onderweg is. Dat betekent: aan de slag! Geboortekaartjes kijken (done), ideeën opdoen voor de babykamer (done), de oude kleertjes van Julius opsnorren en uitzoeken (done) en een mooie naam bedenken (done).
Op 10 januari haalde Mark de commode op, die ik na lang speuren via Marktplaats vond. Ik was toen nog niet eens acht weken zwanger, ik weet het. Maar that's how we roll: als we het willen, dan regelen we het gewoon meteen. 

​De commode stamt waarschijnlijk uit de jaren vijftig of zestig en is ook door de verkoper tweedehands gekocht. Zij kocht hem in het pastel geel en heeft hem uiteindelijk lavendelblauw geschilderd. Overal is de commode mee naartoe verhuisd: van de studentenkamer tot de babykamer, waar haar twee kinderen erop hebben gelegen. Met pijn in het hart deed de verkoper afstand van haar geliefde commode, die vanaf dat moment een nieuw leven tegemoet zou gaan.

Met een flinke schaafwond op het blad, verweerde handgreepjes en butsen all over, tilde Mark de commode met zijn broertje bij ons naar binnen. Wauw, wat een vondst, dit was precies wat ik zocht. Mijn handen jeukten, ik wilde het liefst meteen beginnen met schuren. 

Terwijl ik deze update schrijf, ben ik inmiddels 24 weken zwanger. Het gaat zó snel, soms kijk ik naar mijn buik en realiseer ik me ineens: Oh ja, ik ben zwanger! Zo snel dus. Nog minimaal zestien en maximaal achttien weken te gaan, tot we onze tweede zoon mogen ontmoeten en overladen met liefde. Het duurt dan misschien nog wel even, ik ben blij dat ik al zo ver ben, dat de baby in ieder geval levensvatbaar is. Niet dat hij nu geboren zou moeten worden, maar zijn overlevingskans is een stuk groter geworden en dat is toch een soort van geruststelling, just in case.
In mijn vorige update bleef ik haken bij week achttien en vertelde ik over de verschillen tussen mijn eerste en tweede zwangerschap, in deze update zal ik met je delen hoe het verder is gegaan!