Mensen hebben een aangeboren drang om elkaar in de gaten te houden en waar mogelijk te bekritiseren. Zo ook op het gebied van kinderen. Nu Julius er is, ben ook ik gedoemd tot veroordeling, net zoals vele andere moeders. 
Vaders hebben gek genoeg die drang niet. Tenminste, ik heb nooit 2 vaders gezien, die afkeurend naar elkaars kinderwagen stonden te staren. Net zo min als ik ze heb horen zeggen: "Geef je hem nog geen broodkorst? "
Ik moet toegeven dat ik me soms ook niet kan inhouden, maar ik probeer me er niet teveel mee bezig te houden. Wat ik zelf anders zou doen, houd ik voor mezelf of deel ik met Mark. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier en daar heb ik niks mee te maken.
Wat ik zoal om me heen hoor is zeer uiteenlopend: van omrollen tot meedoen aan 'Moeders voor Moeders' tot kinderwagens. 
Zo is het bijvoorbeeld enorm belangrijk welk merk kinderwagen je hebt: "Maxi-Cosi?? Nee, wij hebben een Bugaboo."
Of wat denk je van: "Zet je hem weleens voor de televisie?! Nee, mijn kind mag echt geen televisie kijken!"
Of: 
"Kan hij nog niet zelf zitten? Ja, mijn kind zat al los met 5 maanden."
"Laat hem maar lekker huilen, is goed voor zijn longetjes."
"Als je hem steeds oppakt en knuffelt, dan verwen je hem teveel."
"Zit hij nu al in de autostoel?"
"Mijn kind krijgt alleen water, geef jij soms limonade??"
"Ja hoor, heb je dat allemaal? Ik vind dat niet nodig."
"Heb jij ook een Aerosleep-matras? Nee???"

Geen borstvoeding geven is uit den boze, alleen potjes in plaats van zelf pureren kan echt niet, binnen 5 minuten reageren als je kind ligt te huilen...Hell no! Een uit zichzelf bewegende schommelstoel? Be-la-che-lijk.
Het is soms wel lastig om niet te reageren op dit soort verwijten, want dat zijn het eigenlijk. Maar, het heeft niet zoveel zin om de discussie aan te gaan met een moeder die compleet anders denkt over hoe je je kind het beste kunt opvoeden. Ik ben ook echt geen heilige hoor, want ik betrap mezelf af en toe ook op een verkapt verwijtje...
Ik heb borstvoeding gegeven, omdat ik het wilde en omdat ik weet dat het het gezondst is. Daarnaast weet ik ook dat sommige mensen het niet zien zitten om borstvoeding te geven en daarom kiezen voor flesvoeding, wat ook gezond is. Bij sommigen lukt het geven van borstvoeding gewoon niet. Prima, so be it.
Hapjes pureer ik, omdat ik het leuk vind om het eten voor Julius zelf te bereiden, omdat ik zie wat erin gaat en omdat het een stuk voordeliger dan potjes is. Soms krijgt hij een potje, als de vriezer leeg is en ik daar te laat achter ben gekomen. Er zijn ook mensen die alleen potjes geven, omdat ze dit makkelijker of beter vinden. Er zit geen gif in potjes, dus waarom niet? 

Voor de rest doen Mark en ik het op onze manier, net zoals alle andere ouders. En, wat is daar mis mee? 
Wij zijn de enigen die weten wat Julius nodig heeft en wat het beste voor hem en ons werkt, net zoals dat andere ouders het beste weten wat hun kind nodig heeft. 
Wat zijn jullie ervaringen? Ik ben heel benieuwd of jullie deze lichte irritatie delen :)
Leven en laten leven, that's the key. 
Herken adviezen en laat opgedrongen meningen en manieren van anderen lekker langs je heen gaan. Anderen doen het op hun manier, of hebben hun tijd van opvoeden al achter de rug. Nu is het onze beurt, om onze kuikens zo goed mogelijk voor te bereiden op de grote, boze wereld. Op onze eigen manier. 

-X- Max

Vroeger ging ik met een zeer grote boog om deze winkel heen. Ik weet nog dat mijn moeder en ik in de stad waren en dat ze zei: "Heel even snel hier naar binnen, Max." Mijn antwoord op dit verzoek was uiteraard 'nee'. Of, iets specifieker: "Ja dag mam, ik wacht wel buiten. Straks zien ze me naar binnen gaan." Ik had beter gewoon mee naar binnen kunnen gaan, want op een gegeven moment stonden we hevig te discussiëren over het wel of niet betreden van Zeeman. Voor de beeldvorming: we stonden pal voor de ingang. Ik kan je garanderen dat we een hoop bekijks trokken. Zonder morren de drempel overgaan was een beter idee geweest. Maar hallo, ik had een reputatie hoog te houden. Ik was 16 en natuurlijk super beroemd. Dus. 
In ieder geval, het is nu 10 jaar later en ik ben bijna niet weg te slaan bij Zeeman. Niet dat ik er dagelijks ben of zo, maar wel wekelijks of tweewekelijks. Ik balanceer op het randje van herkenning: "Hallo, ben je daar weer?" Als dát gebeurt, ga ik niet meer (wel).
De reden dat ik er zo graag kom, is omdat ze zoveel leuke babykleertjes verkopen. Goede kwaliteit en zó goedkoop! En als ik kan besparen, dan doe ik dat. Het geeft me een soort kick, of zo. Ik koop er niet alles hoor, voornamelijk rompertjes en van die tricot broekjes. 
Niet alleen babykleertjes hebben ze bij Zeeman, ook theedoeken, panty's, sloffen, sokken, handdoeken...

Babykleertjes dus. Ik was er gisteren weer even, want Julius heeft wat extra rompers en broekjes in maat 74 nodig. We hebben al best veel in die maat, maar bijna alleen maar shirts. Ik ging dus voor een paar rompertjes en wat tricot broekjes. Die broekjes zijn eigenlijk voor meisjes en heten eigenlijk leggings, maar who cares, het lijken net strakke broekjes. Een vriendin gaf me deze goede tip.
Ik vind het niks dat, als ik Juul optil, zijn broek tot aan zijn nek omhoog kruipt. Vandaar de leggings, ofwel tricot broekjes. 
Ik koop ze een maatje groter, dan zitten ze wat wijder. Een rode en een turquoise, genoeg in de kast om te combineren!
Met moeite heb ik geprobeerd om zo onopvallend mogelijk door de winkel te sluipen, maar ik weet bijna zeker dat ze me herkenden. Zo'n bepaalde blik van verstandhouding krijg je dan. Ach, wat kan mij het ook schelen. Voor 4 rompertjes, 2 tricot broekjes en 1 slabbetje was ik nog geen €16,- kwijt. Het is toch ongelofelijk? Dan mogen ze me wat mij betreft best begroeten met: "Hallo, ben je daar weer?"
Koop niet alle babykleding van een merk. Bij winkels als Zeeman verkopen ze prima kleertjes voor hele zachte prijsjes. Niet alles is er leuk, maar (basis)rompertjes bijvoorbeeld wel. Als je deze combineert met een broekje van H&M (ook voordelig) of bijvoorbeeld een merk als Z8 of Name It, dan ben je een stuk voordeliger uit, dan als je alles van een merk koopt. En, een keer met je ogen knipperen en je kind is er al uitgegroeid. ;-)

-X- Max

Jawel, het is zover: Julius' eerste tand is in aantocht! Het is pas een klein puntje, maar het begin is er. Het was zo'n euforisch moment: "Schat, volgens mij zie ik Juul's eerste tandje! Echt??? Wauw!!!" We waren net zo opgewonden als toen we erachter kwamen dat Julius in mijn buik groeide. Gek, eigenlijk. Of... nee eigenlijk helemaal niet gek. Alle ontwikkelingen zijn even uniek en bijzonder. Het is toch fantastisch dat de natuur alles zo heeft geregeld dat er bijvoorbeeld tandjes komen, wanneer je kind die nodig gaat hebben?
Ik kan me nog echt niet voorstellen dat hij over een paar jaar een mond vol tanden heeft. Het tandloze bekkie, waar hij zo heerlijk mee kan lachen, zal binnenkort plaats moeten maken voor de eerste echt tand. Het gaat echt te snel. Die stomme cliché's! Dit is de laatste kans om Juul te zien lachen, zonder dat er een tandje te zien is. Nog maar heel even terug lachen, naar dat mooie roze gebitje.
Julius kan met zekerheid zeggen dat het echt geen pretje is, dat tanden krijgen. Als hij kon praten, had hij het gezegd. Benieuwd wanneer hij zijn eerste woordje zegt, voordat we het weten gaat hij ook nog met dat mondje vol tandjes praten!
Er zijn al 2 flesjes Chamodent van VSM doorheen gegaan en het bijtringen-aanbod in de koelkast wordt ook steeds groter. Gelukkig helpt het allemaal wel een beetje, maar het blijft zielig voor die kleine mensjes. Gaan de 19 resterende doorkomende melktandjes ook voor zoveel pijn zorgen? Ik hóóp het niet. 
Die paar slapeloze nachten kunnen we wel aan, Mark en ik. We zijn een topteam, zo is gebleken! Mark de luier, ik de fles. Mark de fles, ik de luier. 
Maar ons kleine kuikentje pijn zien hebben, zoveel pijn dat hij ervan moet krijsen... Dat zien we liever niet nog 19 keer. Konden ze bij het scheppen van de mens, het krijgen van tandjes niet anders instellen? Zo van: als ze slapen, komen de tanden door en wanneer ze dan wakker worden, is er een tandje bijgekomen. Een beetje pijn mag, maar niet zo erg dat ze ervan moeten huilen. Hup, binnen een maand een mond vol tanden en dat vrijwel pijnloos! Als dat niet fijn zou zijn. Helaas. Daar hebben ze toch niet echt goed over nagedacht bij de afdeling 'hoe laten we de tanden doorkomen?'.
Omdat het dus niet anders kan dan met pijn, kunnen we er maar beter het beste van proberen te maken. Daarom heb ik mijn best gedaan om, naast de klassieke bijtring en druppels, nog wat andere tips & tricks te verzamelen, om de pijn bij doorkomende tandjes te verzachten:

1. Probeer iedere avond met een babytandenborstel het gebitje van je baby te poetsen. Het verlicht de pijn van je kind enigszins. Als het eerste tandje door is, moet je zelfs iedere avond met een peutertandpasta poetsen, omdat het glazuur nog niet is uitgehard en daardoor dus nog erg kwetsbaar is.
2. Steek je hand in een vochtige washand en laat je kind hierop bijten. Het washandje geeft verkoeling en en tegelijkertijd is je vinger de ultieme bijtring om op te kauwen.
3. Masseer met een (schone!) vinger de plek waar het tandje doorkomt. Je kunt dit ook doen met de bolling van een theelepeltje. De spanning wordt aanzienlijk minder en de pijn dus ook.
4. Mocht je kind echt heel veel last hebben en de hele dag huilen, dan mag je hem/haar  gerust voor het slapen gaan een zetpil geven. Wel een zetpil van maximaal 120 mg. Je kind zal hierdoor rustig worden en lekker kunnen slapen, waardoor hij/zij er de volgende dag weer tegenaan kan.
   
5. Troost je kind en geef hem/haar extra aandacht en liefde. Door de afleiding, zal hij/zij niet de hele tijd bezig zijn met de pijn van doorkomende tandjes. Vitamine L, dat is het belangrijkste!

Het eerste tandje presenteert zich meestal rond de leeftijd van 6 maanden. Het kan natuurlijk ook zo zijn  dat je kind pas 3 maanden is of nog helemaal geen tanden heeft op zijn of haar eerste verjaardag. Sommige baby's worden zelfs geboren met de zogeheten 'geboortetand'. Maak je geen zorgen, ieder kind ontwikkelt zich anders. 


-X- Max

 

Toen Julius 4 maanden was, zijn we begonnen met groente -en fruithapjes. Ik gaf nog borstvoeding, dus het was nog niet nodig, maar wel leuk om alvast te kijken wat hij van de nieuwe structuur en smaken zou vinden!
Omdat het bij een paar hapjes bleef (lees: toch bijna een heel potje), kochten we eerst Olvarit-potjes. 
Nu staan de groente -en fruithapjes dagelijks op Juul's menu en ik ben fan van zelfgemaakte hapjes met de blender. In het boek 'Opperdepop' van Albert Heijn staan veel recepten voor kleintjes van 0 tot 4 jaar, dus genoeg te blenderen!
Naast het feit dat vers het gezondst is, is het ook nog eens stukken goedkoper dan kant en klare potjes. Je moet er alleen even de tijd voor nemen, maar als je meteen een grote hoeveelheid maakt, hoef je niet iedere dag aan de slag.
Voor deze wortels, Julius' lievelingsmaaltje, heb ik bij de Aldi slechts €0,39 betaald! Oké, ze waren wel in de aanbieding, maar de normale prijs van €0,79 is ook een koopje, nietwaar?

Wat je nodig hebt: een blender, een scherp mesje om de wortels schoon te schrapen, een snijplank, een pan en eventueel opvolgmelk.

Snijd eerst de 'kop' en de 'staart' van de wortels af en schraap ze dan onder een straaltje warm water schoon met een aardappelschilmesje. Snijd de wortels vervolgens in plakjes en doe ze in een pan met een laagje water. Zodra de plakjes wortel kopje onder gaan, zit er genoeg water in je pan.  

Kook de wortels in ongeveer 15 minuten beetgaar, giet het grootste gedeelte water uit de pan en hup, alles in de blender! Vaak voeg ik nog wat opvolgmelk toe, om het geheel wat gladder te maken.
De verhoudingen tussen water en melkpoeder:
60 ml: 2 schepjes melkpoeder
90 ml: 3 schepjes melkpoeder
120 ml: 4 schepjes melkpoeder
150 ml: 5 schepjes melkpoeder
180 ml: 6 schepjes melkpoeder
Afhankelijk van de hoeveelheid wortels, kun je bepalen hoeveel melk je nodig hebt voor het wortelhapje. Blenderen, omscheppen, blenderen, omscheppen, klaar! 

Een hapje om meteen te geven en de rest van de 5 hapjes kunnen in voorraadbakjes de vriezer in. Check wel even of de bakjes vriezer-vriendelijk zijn.  Deze bakjes komen bij IKEA vandaan, maar ik heb vandaag ook nog een setje bij Action gevonden. 4 stuks voor €0,99,  geen geld! Oh ja, in de vriezer zijn de hapjes maximaal 2 maanden houdbaar, dus je kunt een flinke voorraad aanleggen!  
Ik zie alleen maar pluspunten: je hebt hapjes op voorraad, je bespaart ongeveer €4,50 en het is vers!

Baby's moeten  altijd even wennen aan vast voedsel. Logisch, want hun darmpjes hebben een hele tijd alleen maar melk hoeven verteren. Ineens is daar die heuse maaltijd, die verwerkt moet worden. Een heel verschil en het kan zorgen voor de nodige krampjes. Een tip is om een klein scheutje milde olijfolie of zonnebloemolie toe te voegen aan het hapje. Goed voor de stoelgang en daardoor minder krampjes! En, goed drinken natuurlijk :)


-X- Max

Alle ouders proberen bepaalde uiterlijkheden en karaktereigenschappen die ze zien in hun kind, te koppelen aan eigenschappen van zichzelf, hun partner of andere familieleden. "Oh kijk, hij heeft jouw neus! Het is net zijn vader! Goh, hij lijkt echt heel veel op je, zeg!" 
Ook Julius wordt regelmatig onderworpen aan een volledige 'familietrekjes-keuring'. Soms irritant, als wij de gelijkenis niet zien en dáár juist blij mee zijn ;-) Maar goed, niemand ontkomt er ooit aan, het is gewoon wat mensen doen. Including myself. Het is echt bizar om dingen van jezelf in je kind terug te zien! Ik kon me dat eerst nauwelijks voorstellen, dacht dat het me niet zou opvallen of zo. Wel dus.
Wat Julius tot nu toe van anderen 'heeft':

• Haarkleur: van zijn vader Mark.
  
• Hoeveelheid haar: van ons beiden.
  
• (Herten)ogen: van Mark.
• Oren: van mij.
• Mond: van mij.
• Neus: onduidelijk... De een zegt van Mark, de ander van mij.
• Driftig: van mij(!)
• De grote glimlach: van ons beiden.
• De kuiltjes in zijn wangen: van opa, mijn vader.
• De blik in zijn ogen: Soms Mark, soms ik, soms mijn opa, soms Mark's vader, soms mijn moeder...
  
  

Zoals je ziet, is het al een behoorlijke lijst. Gelukkig is Julius zijn eigen persoontje en hoeft hij niets van zichzelf met iemand te delen. Hij hoeft het alleen aan te horen en er trots op te zijn. Of niet. 
Het is wel gek om te zien, die gelijkenissen. Soms, hang ik boven zijn ledikant en dan kijkt hij me op een bepaalde manier aan en dan is het net of ik mezelf zie. Een ander moment trekt hij een gezichtje en dan zie ik Mark in hem, zelfs mijn opa heeft een plekje op zijn snuitje weten te bemachtigen. 
Het blijft me bezig houden dat, als er een ander zaadje en eitje waren versmolten met elkaar, Julius er niet was geweest. Dan was Julius er wel geweest, maar dan zat er een compleet ander kind aan de naam vast. Heeft het dan zo moeten zijn? Was het gewoon stom toeval? Een willekeurigheid? 

Even een kort biologie-lesje:
Bij de gemeenschap komen bij één enkele zaadlozing zo'n tweehonderd miljoen zaadcellen vrij. 
De zaadcellen zwemmen naar de eileiders en gaan op zoek naar een eicel.  Slechts een paar honderd zullen de tocht overleven. Ze zijn compleet gebouwd op hun verantwoordelijke taak, met hun ronde, afgeplatte kop en lange staart. Die kop bevat het erfelijke materiaal van de man. 
Als ze de eicel gevonden hebben, wordt deze door alle overgebleven zaadcellen omsingeld en doen ze allemaal heel hard hun best om binnen te dringen. 
Uiteindelijk lukt dat één enkele zaadcel: de grote winnaar. De eicel laat daarna geen andere zaadcellen meer toe. De zaadcel versmelt met de eicel en dat is het moment van de bevruchting. 
Het erfelijk materiaal van de vader en de moeder komt zo bij elkaar, de instructies voor een nieuw mens liggen klaar. De bevruchte eicel heeft nog een week nodig om door de eileider naar de baarmoeder te reizen en daar nestelt ze zich in de baarmoederwand om uit te groeien tot een embryo.

En daar was Julius.



Een klein, groot gelukje. 
Een stukje van ons allebei.
Dat, lieve Julius, ben jij.



-X- Max

Speaking of zorgen. "De zorgen beginnen als je een kind hebt gekregen." Ook dit cliché nam ik met een korreltje zout. Maar helaas, niets is minder waar. 
Dan valt het nog mee, want dit is de eerste keer dat ik me echt zorgen maakte om mijn kind. Op die ene keer uitslag op zijn armpjes na, dan. En die keer dat hij zich verslikte. En die keer dat... Ehh, ja.
Julius was al een paar dagen huilerig. Niks om je zorgen over te maken natuurlijk. Baby's huilen wel vaker, het is de enige manier waarop ze duidelijk kunnen maken dat er iets aan de hand is. Aan het begin vond ik dat wel lastig. Een handige graadmeter vond ik: Heeft hij een volle luier? Heeft hij honger? Is hij moe? Daaraan heb ik zelf toegevoegd: Zitten zijn kleertjes wel goed? Heeft hij het koud of warm? 
Na verloop van tijd ben je er zo achter wat er met je kind aan de hand is, je leert elkaar zo goed kennen. Mijn moeder zei laatst: "Op een gegeven moment kon ik aan je neus zien, wat je van plan was." "Hoe dan?" vroeg ik haar."Nou gewoon, ik heb je zelf gemaakt. Omdat we altijd samen waren, kende ik je al snel door en door, dus ik zag aan je lichaamstaal wat er aan de hand was of wat je van plan was."

Dat begrijp ik nu, maar vroeger vond ik het maar raar dat mijn moeder 'mijn gedachten kon lezen.'
In ieder geval: Julius was dus al een paar dagen huilerig en we dachten dat het kwam, doordat zijn tandjes onderweg zijn om door te komen. Pijnlijk.
Toen hij zijn fles niet aanraakte en begon te huilen bij zijn fruithapje, leek het me niet dat zijn tandjes de reden waren dat hij niet wilde eten. Julius en niet willen eten... AS IF! 
Wat kon ik dan doen? Lekker met hem knuffelen en een koude lap op zijn hoofd, want hij gloeide een beetje. Nog geen minuut later was hij in mijn armen vertrokken en liep ik de trap op om hem in bed te leggen. Zodra Juul zijn matras raakte, begon hij oorverdovend te krijsen. Shit, is dat mijn schuld? 
Hij zag er wel heel erg moe uit. De graadmeter dan maar: Heeft hij een volle luier? Het lijkt erop van niet, ik ga nu kijken. Op wat plas na, geen volle luier. Schone luier omgedaan, check. Heeft hij honger? Dat is een lastige. Ik heb hem een fles aangeboden en een fruithapje, maar hij heeft van beiden maar een klein beetje genomen.  Geen trek dus, check. Is hij moe? Heel moe, check. Zitten zijn kleertjes wel goed? Ja, er knelt niks en het is ook niet te warm of te koud. Omdat Juul zo gloeide, heb ik maar even zijn temperatuur opgemeten, just to be sure. 
Binnen een paar seconden schoot de thermometer van 36,3 naar 39,3. 39,5, 39,7. Wat?! Hij heeft gewoon zwaar hoge koorts?! Ik raakte vrijwel direct in paniek en kon wel huilen. 

Rustig blijven, een zetpil geven en de huisarts bellen. "Wegens vakantie zijn wij afwezig tot en met 15 september, wij verwijzen u graag door naar dokter..." Fuck! Ook dat nog, moeten we naar een andere huisarts. Nou ja, jammer dan. 
We konden gelukkig meteen terecht en de vervangend huisarts was heel aardig. Ze constateerde een beginnende oorontsteking en de thermometer gaf inmiddels een lagere temperatuur aan: 38,7. "Het is geen reden tot paniek hoor, baby's hebben al snel hoge koorts, maar het kan ook zo weer dalen. Pas als de temperatuur richting de 41 graden gaat, is het verstandig om de huisarts te raadplegen." Oké... Nou, ik ga echt niet eerst wachten tot de thermometer ontploft, dacht ik bij mezelf. Gewapend met een medicinale neusspray en LUUF verkoudheidsbalsem keerden we huiswaarts.
De nacht was rustig, wonder boven wonder. Juul heeft goed geslapen, hij voelt zich stukken beter en zijn eetlust is ook weer terug. Nu maar hopen dat de koorts wegblijft!  Ik ben in ieder geval een bosje grijze haren rijker. ;-)
Luister naar je gevoel! Het was in dit geval dus blijkbaar niet nodig om meteen naar de huisarts te gaan, maar ik ben blij dat ik dat wel heb gedaan. Anders waren we er nooit op tijd achtergekomen dat Juul een oorontsteking heeft. Je kunt beter een keer te vaak naar de huisarts gaan, dan ben je er in ieder geval op tijd bij en weet je meteen of er meer aan de hand is.

-X- Max

Julius een hapje geven is heel leuk. Ik speel vliegtuigje met de lepel en ik maak gekke geluiden om de aandacht te trekken. Juul lacht dan heel gezellig naar me, terwijl hij zijn mond al open doet. Ver voordat ik ook maar in de buurt ben met het lepeltje, hihi! Opschieten geblazen dus, voordat 'ie weer dichtgaat! 
Omdat Julius nu een halfjaar is, mag hij ineens veel meer eten. Te veel, als je het mij vraagt. 
Met een vol mandje, bungelend aan mijn arm, stond ik naar de groente-afdeling te turen. Even kijken, een courgette, wat worteltjes, sperziebonen... Shit, ik was even vergeten dat de blender het heeft begeven, na twee hele maanden nog wel. Hoe dan ook, die kan ik dus niet gebruiken.
Dan maar een keer een potje. Poeh, wat een keuze ineens! Alle potjes waar een 6 op staat, mag Juul nu ook. 
Er zit meer in dan de potjes die hij hiervoor at en er zitten kleine stukjes in. Kan hij dat al?
Even kijken. Wat een smaken! Courgette, tomaat met rijst en ham, broccolischotel met kalkoen, bruine bonen met appeltjes en rundvlees... Laat ik die laatste maar doen, die vindt hij vast lekker! 
Het potje omkiepen in een bordje, even in de magnetron en klaar is Kees. Op de een of andere manier voel ik me toch niet echt goed bij het feit dat ik het niet vers heb gemaakt, maar goed. Het is even niet anders en dit is een prima oplossing. Het eerste hapje gaat goed, zoals ik van Julius de allesbrander gewend ben. ;-) Ik vind de stukjes wel wat groot en probeer ze een beetje te prakken. 
Wat Juul ook altijd doet, is klooien tijdens het eten. Hij kijkt overal naar, behalve naar het lepeltje. Als je dan zijn aandacht gekregen hebt, moet je snel zijn. Dus dat deed ik. Een aantal hapjes verder verslikte Juul zich een beetje, dus even stoppen, op zijn ruggetje kloppen en een slokje water. Het blijft schrikken, maar het schijnt bij het wenningsproces of iets dergelijks te horen... De hapjes worden gulzig verzameld, het lijkt goed te gaan. Tot het ineens misgaat. 
Uit het niets verslikt Julius zich enorm en hij begint te kokhalzen. Enge geluiden en een beeld dat ik niet snel meer van mijn netvlies zal krijgen. Shit, hij stikt! Snel deed ik de riempjes van zijn kinderstoel los en begon hem op zijn rug te kloppen. Geen succes. Shit, shit, shit. Voordat ik het wist had ik mijn vingers achterin Julius' keel gestopt en kwam het hele potje er met een grote vaart uit. Hij haalde weer normaal adem, wat was ik blij! Julius was niet zo blij, die arme lieverd was zich rotgeschrokken. Snikkend zat hij in zijn kinderstoel, besmeurd met bruine bonen. Zo zielig zag hij eruit, ik heb hem snel gepakt om hem te troosten.
Wauw. Dat was dus mijn moederinstinct. Hoe erg ik ook schrok, het lukte me om rustig te blijven en helder na te denken. Een geruststellend idee, dat dat gewoon 'ingebouwd' zit. Stel je voor dat je compleet verstijfd en alleen maar kan toekijken. Niet aan denken, het is goed gegaan.
Nog maar even geen potjes met grove stukjes voor Julius, maar veilige en gladgeblenderde hapjes, waarvan ik zeker weet dat hij er niet in zal stikken. Snel naar de winkel voor een nieuw blender dan maar!
Laat je niet opjagen door wat anderen zeggen over wat je kind zou moeten kunnen. Ieder kind is uniek en ieder kind ontwikkelt zich dus ook anders. Als je merkt dat je kind toe is aan de volgende stap, kun je hierop inspelen. Neem de tijd, hij of zij hoeft het niet volgens het boekje te doen, maar volgens zijn of haar eigen boekje!

-X- Max

Er is nogal wat veranderd in de laatste maand. Julius is, op een paar dagen na, nu een halfjaar oud en dat is best een mijlpaal! Niet alleen op de manier van: "Jeetje, hij is alweer een halfjaar, weet je nog dat hij net geboren was?"
Ook in zijn ontwikkeling en alle veranderingen waar we mee te maken krijgen.  
"Vanaf de geboorte begint het loslaten", zei mijn moeder een tijd geleden. Ik nam het met een korreltje zout, omdat ik ervan uitging dat het wel mee zou vallen.  Het valt dus niet mee, mijn moeder krijgt gelijk. Wederom.
Fases. Toen ik nog zwanger was, moest ik er eigenlijk niet aan denken om borstvoeding te gaan geven. Overal je borst eruit gooien, onder het oog van meerdere toeschouwers... Het leek me helemaal niks. En dan constant je baby die aan je tepel hangt. Ik werd al misselijk bij het idee. "Nee, ik denk dat ik het niet ga doen, hoor!" 
Totdat Julius op mijn buik werd gelegd en de vraag ineens kwam: "Wil je borstvoeding gaan geven?"  Ik keek naar dat prachtige, kleine en kwetsbare hoopje mens en kon niets anders uitbrengen, dan: "Ja, ik wil het heel graag proberen." Uiteindelijk heb ik tot voor kort, een halfjaar dus, borstvoeding gegeven en ik kan het alle (aanstaande) moeders aanraden! Ongelofelijk, hè? Echt ongelofelijk. 

Het is niet alleen het beste wat je aan je kind kunt geven, het is ook heel erg intiem en gezellig om je kind op die manier te voeden. Bizar gewoon, dat Julius zo'n grote beer is geworden, door de melk die mijn lichaam zelf gemaakt heeft! Ook dat vind ik nog steeds echt ongelofelijk. 
Nu, na een halfjaar, ben ik wel weer blij dat ik wat meer vrijheid heb en dat ik zonder gedoe een wijntje kan drinken. Julius wil ook niet meer liggen, dus het werd een heel gevecht om hem aan te leggen. Niet meer zo gezellig en intiem, kan ik je zeggen.
Sinds vorige week hebben we de kinderwagen met reiswieg omgebouwd tot heuse wandelwagen! Juul zat op een dag ineens rechtop in zijn reiswieg. Los. 
"Lieverd, ik denk dat het tijd is voor de wandelwagen." Nu was ik niet degene die er moeite mee had, maar Mark. "Ehh, is het nog niet een beetje te vroeg? Zit hij daar al wel goed genoeg voor en houdt hij dat wel vol?"
Julius ging erin, we reden met hem IKEA in en hij keek zijn ogen uit. Geweldig vindt hij het, eindelijk kan hij de wereld om zich heen zelf bekijken. Mark is inmiddels ook gewend ;-) 

Van niks naar een heleboel, van liggen naar zitten, van melk naar hapjes, van stilte naar een overvloed aan geluiden. Hoe kan alles zo snel gegaan zijn en hoe kan het dat hij stapje voor stapje al  onafhankelijker wordt? 
Zo graag wilde ik geloven dat cliché's onzin waren. Al die teksten, als: "Voor je het weet, loopt hij!  Geniet er maar van dat hij nu nog zo klein is, straks drinkt hij bier en vraagt hij om een scooter. Ze zijn veel te snel groot!" 
Cliché's zijn er niet voor niks, het zijn ervaringen van mensen, verpakt in een soort wijze spreuk. Geloof ze dus maar, want het is waar. Meestal waar, dan. Soms, kun je ook gewoon knikken en doorgaan. :)
Je kinderen zijn jouw kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, zij hebben hun eigen gedachten. (Passage uit een beroemd citaat van Kahlil Gibran)

-X- Max