Ken je dat verhaal van de verloren haas? Die bleek achteraf niet verloren te zijn. Hij bleek zich verstopt te hebben onder een stapel kussens. Godzijdank! Note to self: neem van beide lievelingsknuffels een extra exemplaar mee, als je op vakantie gaat. Het einde van onze vakantie begon dichterbij te komen, we hadden nog zo'n vier Dordogne-dagen. We wilden graag nog naar een paar winkeltjes (lees: twee enorme Kiabi en Decathlon-zaken) om een en ander in te slaan. De zon scheen hard en heet, dus we wilden het snel regelen. Het zwembad wachtte op ons. De airco in de Decathlon stond overigens op standje koelcel, dus er was bij ons allemaal toch ook even een moment van dankbaarheid. Note to self number two: boek volgend jaar een stacaravan mét airco. De winkels dus. We kochten wat kleding, een cadeautje voor ons aanstaande nichtje, een bal, een step voor Juul en een extra zwembroekje voor mij. Kostte vijf euro, zit fan-tas-tisch. Missie geslaagd en terug naar de camping, want de zon riep, het zwembad schreeuwde en we weten allemaal hoe lang winkelen leuk is. Met kinderen. Bij het inladen van de kinderen, kon ik één van de twee lievelingsknuffels van Vic niet lokaliseren: 'Schat, waar is Egeltje?' Mark keek me vragend aan. Dan weet ik al dat hij geen idee heeft. Lekker dan, hebben we die verrekte Haas net terug, is Egeltje weer weg. Het weet wat hoor, die knuffels. Je gaat er heel anders naar kijken, zodra je kinderen er niet meer zonder kunnen. Ik besloot een rondje in beide winkels te maken en te vragen of het personeel Vics soulmate had gezien. Ze keken me aan alsof ze dachten: 'Lekker belangrijk.' Niets gevonden dus. Oké bedankt, daag. Eenmaal aangekomen op de camping werden hemel, aarde en de caravan wederom bewogen, in de hoop dat ook Egeltje gewoon ergens tevoorschijn zou komen. Helaas, zo gemakkelijk was het deze keer niet. Nergens te bekennen. Opnieuw zag ik mijn geest dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Egeltje in een vreemd land achter. Met de geur van mijn lieve baby eraan. Hij was echt weg. We besloten de volgende dag nog een rondje door beide winkels te lopen, voor je weet nooit. De volgende dag: 'Prrt, prrt!' Mijn telefoon trilde. Dat doet 'ie wel vaker, alleen ik krijg nooit dat soort foto's toegestuurd... Alsof ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand had, maakte mijn hart een dikke, vette salto, terwijl ik de foto zag en het appje las: 'Ik heb hem! We gingen toevallig naar de Decathlon!' Kirsten, die mij in the first place had getipt over de camping, waar we op haar aanraden heen zijn gegaan, appte mij een foto van Egeltje! Kirsten was ook op de camping. Ter info: we hadden elkaar natuurlijk al gezien en gesproken. Zij vond Egeltje! Vics lieve Egeltje. ♥ Echt waar jongens, ik was blij! We hadden op zich nog wel een Egeltje bij ons (spoiler), maar Vic slaapt nu eenmaal graag met beide Egeltjes én Haas. Om de ellende in de toekomst voor te zijn, heb ik maar een extra Haas en Egeltje op Vics verjaardagsverlanglijstje gezet. Komt altijd van pas. Oh ja en Kirsten? Zij is een heldin en we vonden elkaar al leuk, maar door deze goede daad komt ze helemáál niet meer van me af. Einde.
X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥
0 Comments
'Schat, heb jij Haas gezien? Ik kan hem nergens vinden. Vic moet hem hebben om te gaan slapen.' Haas is de opgedrongen lievelingsknuffel van onze zoon Victor. Hij heeft twee lievelingsknuffels: eentje die wij voor hem kozen en eentje die wij voor hem kochten als voor-de-vorm-cadeautje voor sinterklaasavond. Vic was drie maanden en zich nauwelijks bewust van zijn omgeving, laat staan of hij wel of geen cadeautje zou krijgen op sinterklaasavond. Toch kochten we iets en dankbaar als hij was, koos Vic dat knuffeltje als onvervalste tweede lievelingsknuffel en heeft hij nu dus een lievelingsduo. We zaten in een oververhitte stacaravan op een familiecamping in de Dordogne en de opgedrongen lievelingsknuffel Haas was dus spoorloos. Alles hebben we binnenstebuiten gekeerd. Tassen, bedden, de auto. Niets. Geen Haas. Wel de andere helft van het duo -Egeltje-, maar geen Haas.
Die middag waren we met vrienden naar een meertje een uur verderop geweest. Ik wist zeker dat Vic hem daar nog had. Hoe kan dit nou? Redelijk paniekerig checkte ik de foto's die ik die dag had gemaakt, op zoek naar Haas. Ja, zie je! Daar had Vic hem nog. Misschien is hij uit de wandelwagen gevallen, onderweg naar de auto. Of ligt hij ergens naast een boom op de plek waar we die middag zaten. Nog steeds op zoek naar Haas met het zweet op mijn rug, want snikheet, zag ik mijn geest al dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Haas in een vreemd land achter. Moeten we terug naar het meertje om daar te zoeken? Zal ik naar het tentje bij dat meertje bellen, om te vragen of ze hem gevonden hebben? Het gaat nergens om, want in Nederland kunnen we zo een nieuwe Haas kopen, dat zal Victor nog niet merken. Maar het idee dat zijn knuffeltje, die zijn broer negen maanden voor hem bewaard had en met veel trots aan zijn broertje heeft gegeven. Als die knuffel hier achterblijft, dan voelt dat echt naar. Nog één keer goed zoeken dan maar en anders toch even bellen. Ik zocht nog een keer tussen de kleding van de kinderen, die uitgestald lag op een leeg bed naast Vics campingbedje. De stapel extra kussens en dekens waren een beetje omgevallen zag ik. Bruin oor. 'Mark!!! Ik heb hem! Ik heb Haas! OH YES, gelukkig hé!' Haas was onder de stapel kussens en dekens verdwenen en dus niet ergens achtergebleven! Ken je dat gevoel, dat iets wat je graag wilt (hebben) ineens toch lukt? Zo voelde ik me. Door Haas. We konden weer verder met vakantie vieren en Vic kon met zijn duo in slaap vallen. Zo voelt dat dus: klein geluk. ♥ X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥ |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|