'Schat, waar is Haas?'

​'Schat, heb jij Haas gezien? Ik kan hem nergens vinden. Vic moet hem hebben om te gaan slapen.' Haas is de opgedrongen lievelingsknuffel van onze zoon Victor. Hij heeft twee lievelingsknuffels: eentje die wij voor hem kozen en eentje die wij voor hem kochten als voor-de-vorm-cadeautje voor sinterklaasavond. Vic was drie maanden en zich nauwelijks bewust van zijn omgeving, laat staan of hij wel of geen cadeautje zou krijgen op sinterklaasavond. Toch kochten we iets en dankbaar als hij was, koos Vic dat knuffeltje als onvervalste tweede lievelingsknuffel en heeft hij nu dus een lievelingsduo.

We zaten in een oververhitte stacaravan op een familiecamping in de Dordogne en de opgedrongen lievelingsknuffel Haas was dus spoorloos. Alles hebben we binnenstebuiten gekeerd. Tassen, bedden, de auto. Niets. Geen Haas. Wel de andere helft van het duo -Egeltje-, maar geen Haas. 
Die middag waren we met vrienden naar een meertje een uur verderop geweest. Ik wist zeker dat Vic hem daar nog had. Hoe kan dit nou? Redelijk paniekerig checkte ik de foto's die ik die dag had gemaakt, op zoek naar Haas. Ja, zie je! Daar had Vic hem nog. Misschien is hij uit de wandelwagen gevallen, onderweg naar de auto. Of ligt hij ergens naast een boom op de plek waar we die middag zaten. 
Nog steeds op zoek naar Haas met het zweet op mijn rug, want snikheet, zag ik mijn geest al dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Haas in een vreemd land achter. Moeten we terug naar het meertje om daar te zoeken? Zal ik naar het tentje bij dat meertje bellen, om te vragen of ze hem gevonden hebben? 
Het gaat nergens om, want in Nederland kunnen we zo een nieuwe Haas kopen, dat zal Victor nog niet merken. Maar het idee dat zijn knuffeltje, die zijn broer negen maanden voor hem bewaard had en met veel trots aan zijn broertje heeft gegeven. Als die knuffel hier achterblijft, dan voelt dat echt naar. 
Nog één keer goed zoeken dan maar en anders toch even bellen. Ik zocht nog een keer tussen de kleding van de kinderen, die uitgestald lag op een leeg bed naast Vics campingbedje. De stapel extra kussens en dekens waren een beetje omgevallen zag ik. Bruin oor. 'Mark!!! Ik heb hem! Ik heb Haas! OH YES, gelukkig hé!' Haas was onder de stapel kussens en dekens verdwenen en dus niet ergens achtergebleven! Ken je dat gevoel, dat iets wat je graag wilt (hebben) ineens toch lukt? Zo voelde ik me. Door Haas. We konden weer verder met vakantie vieren en Vic kon met zijn duo in slaap vallen. Zo voelt dat dus: klein geluk. ♥

X Max
​​
Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥