Negen maanden op, anderhalf jaar af

Ze zeggen het wel eens: 'Negen maanden op, negen maanden af.' Het komt erop neer dat wij, vrouwen, negen maanden de tijd hebben om zwanger te zijn, een kind te boetseren, opspelende hormonen de baas te worden (lukt niet), lichamelijk steeds beperkter te worden (lees: als een zeekoe op het droge) en zonder al te veel (kleer)scheuren een kind ter wereld te brengen. 
Vervolgens gaan we negen maanden 'af' en kunnen we onszelf weer proberen te worden. Maar wie zijn we op dat moment? Ik voelde me altijd een meisje voordat Julius er was. Ik bedoel, een vrouw is in mijn ogen stukken ouder of zo. Nu heb ik dat 'meisje'-gevoel nog steeds wel, of misschien ben ik meer een jonge vrouw, maar het grote verschil is dat ik moeder ben geworden. Móéder! 

---

Ik kan tegenwoordig niet meer zomaar op de fiets springen en zeggen: "Ja leuk, ik kom eraan!" 

Naast de vele veranderingen in het dagelijks leven -die eigenlijk best snel wennen- zijn de fysieke en mentale veranderingen niet één, twee, drie opgelost. Bij mij in ieder geval niet binnen negen maanden. Het zal voor elke vrouw anders zijn, niemand is natuurlijk hetzelfde en iedereen ervaart de dingen anders, maar ik heb nu pas een beetje het gevoel dat ik mezelf weer ben. Julius is nu één jaar en acht maanden, so just do the math.
Waar ik zoal mee te maken kreeg, tijdens het ontzwangeren/mezelf weer worden:
* Beurs van onderen. Alsof ik in mijn kruis was geschopt met naaldhakken. Gelukkig ben ik redelijk ongeschonden uit de strijd gekomen, maar man! Plassen met behulp van flessen warm water, aambeien en andere ongemakken zijn zó niet sexy! En ik had er ook zó niet bij stilgestaan dat dit ook bij het ontzwanger-proces hoorde. But it did. Gelukkig was ik er snel vanaf, pfjoe! 
* Opvliegers! Ramen open, kleren uit, ramen dicht, kleren aan. Bij voorkeur diende zo'n opvlieger zich aan, als ik in een winkel bij de kassa stond, als ik net mijn jas aanhad en klaar was om te vertrekken, na het douchen, tijdens het koken, tijdens het eten. Die krengen zijn trouwens nog steeds niet helemaal weg. Op-vlie-gers; ze doen hun naam geen eer aan. Vlieg $%^&$@*!!! op!
* Hoofdpijn en dan ineens, zonder aankondiging. Misschien moet ik ook iets meer water drinken, maar dat is een ander verhaal. Dit soort hoofdpijn heeft te maken met de hormoonhuishouding, die voor even volledig op losse schroeven komt te staan.
* Haaruitval. Ik ben zoveel plukken verloren, dat ik er wel een pruik van had kunnen maken. Nee, echt. 
* Een ingestorte voorgevel, wat dus niet door borstvoeding komt, maar door de zwangerschap an sich. Ik las op www.voedingscentrum.nl  dat het klierweefsel in de borst groeit tijdens de zwangerschap, waardoor je borsten er dus groter en voller uit gaan zien. Zodra je stopt met borstvoeding komt het klierweefsel in een rustfase en neemt het vetweefsel toe. Sommige vrouwen krijgen kleinere borsten terug, andere vrouwen houden een wat grotere voorgevel en bij de rest van de vrouwen verandert er niks. De boel is nog aan het bijtrekken bij mij, maar ik heb tot nu toe sterk het idee dat ik bij de 'pech-groep' hoor.
* Vergeetachtigheid. "Hadden we afgesproken?!" Die verrekte vergeetachtigheid gaat bij mij gewoon niet meer over. Het was denk ik erger. Of niet. Zie je? Dat weet ik dus ook al niet meer! 
* Rugpijn. Al die maanden heb ik een dikke buik meegezeuld en ineens was die weg. De eerste paar weken liep ik erbij als een oud vrouwtje, ik had geen idee meer hoe ik de juiste houding aan moest nemen. 
* Zweten. Heerlijk, zeiknat wakker worden. Er was een tijd, dat ik zomaar drie keer per nacht een droog shirt aan moest trekken. Dat vertellen ze je niet, hè? ;-) Het gaat over, heus.
* Moeheid. Zó moe! Soms was het zo erg, dat ik er duizelig van werd. Mannen hebben hier ook last van, maar dat heeft dan weer meer te maken met de kleine wezentjes, die hen wakker houden. Ook een vorm van ontzwangeren voor hun, dus. Het lukte me vaak niet om tussen de middag samen met Juul te gaan slapen, maar ik lag wel in bed. Probeer zoveel mogelijk te rusten als je kind slaapt, je krijgt er spijt van als het te laat is. Een frisse neus halen is ook belangrijk, maar alleen als je het lichamelijk aankunt. 
* Seks? Wat is dat? Ik moest er een hele tijd niet aan denken, de enige persoon op de wereld, waar ik me mee bezig hield, was Julius. Dat hij zich fijn voelde, genoeg at, schoon was, nog wel ademde. Niet dat ik vriendlief negeerde, maar seks? Ik moest er niet aan denken. Aanvankelijk dacht ik dat het niet meer goed zou komen, maar gelukkig: ik blijk toch geen ijskonijn te zijn geworden. Het blijkt volkomen normaal te zijn, als je dit de maanden na je zwangerschap hebt. Het hoeft niet zo te zijn, maar het kan dus wel. 
* Menstruatie, hallo? Na de zwangerschap is het normaal dat de menstruatie nog even uitblijft, als je borstvoeding geeft, duurt dit nog iets langer. Na een paar maanden kwam mijn menstruatie pas weer op gang en die eerste keer na negen maanden, is best gek. Of er klopt niets van je cyclus, of je verliest maar weinig bloed, of je hebt juist veel meer klachten, zoals de beruchte buikkrampen.
* Emotioneel. Huilen, huilen, huilen. Vervolgens in woede uitbarsten om de meest onbenullige zaken, het was aan de orde van de dag. Meestal huilde ik, dat was dan het pluspunt. De ene keer werd ik emotioneel van het kijken naar ons pasgeboren kuikentje, het andere moment barstte ik in huilen uit, vanwege een filmpje, waarin ouders hun kinderen vertelden dat ze naar Disneyland zouden gaan. Tja, wat kan ik zeggen? Dat is niet meer helemaal goedgekomen. 
* Wie ben ik? Van meisje, geliefde en dochter, ben ik nu ook ineens een jonge vrouw en moeder. Moeder was ik meteen, de kraamhulp vond dat ik me gedroeg alsof ik al tien kinderen had gekregen, wat ik zeker als een compliment zie. Maar, wie ben ik naast de moeder van Julius? Dat is toch nog best een zoektocht. Niet dat ik mezelf kwijt ben, maar alles moet weer een beetje terugveren of zo. Ik begin weer wat meer voor mezelf te doen, kan alle rollen steeds beter met elkaar combineren. 
* Een ander figuur. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nu best tevreden ben over mijn figuur en over hoe snel ik weer in mijn normale kleding paste (binnen een paar weken). Maar toch, mijn figuur is een hele tijd anders geweest dan ik gewend was. Ik was overal wat voller, mijn borsten waren een stuk voller en colberts gingen bij mijn buik toch nog niet helemaal lekker dicht. Sinds een paar maanden ben ik weer helemaal in proportie, met een buik die ietsje slapper is, dan voor de zwangerschap. Who cares, ik heb Julius ervoor terug gekregen. Cliché, maar het is waar!
Waar loop jij tegenaan bij het ontzwangeren? Of waar zie je tegenop, zodra je bevallen bent? Het enige dat ik kan zeggen is: Go with the flow, laat de controle los en leef in het moment. Jij en je gezin zijn het belangrijkst, de rest komt vanzelf weer. 

-X- Max

Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook!

---