Even snel naar de supermarkt, even heen en weer naar de stad, binnen vijf minuten in de auto moeten zitten. Het waren hele normale dingen, voordat Julius er was. Mark en ik konden een paar uur van tevoren besluiten om een drankje te gaan drinken in de stad en dan sprongen we op de fiets, een gezellige avond tegemoet. Dat, lieve mensen, is voorgoed verleden tijd. Tenminste, de komende jaren. Tegenwoordig moeten we alles plannen. Nu houd ik heel erg van plannen, maar aangezien ik ook best een impulsief typetje ben, lopen de voorbereidingen op een vertrek ergens naartoe niet altijd even vlekkeloos. Afgelopen maandag had ik weer zo'n impuls. Mark kwam uit zijn werk en ik was er de hele dag nog niet aan toe gekomen om boodschappen te doen. Ik dacht eerst dat het wel lekker was om samen even naar de supermarkt hier vlakbij te lopen. Simpel: Julius zijn jas aantrekken, zijn schoenen aan, muts op, in de wandelwagen, de boodschappentas in het mandje eronder proppen, de luiertas mee voor je weet maar nooit en gaan met die banaan. "Laten we gaan fietsen naar Albert Heijn!" Dat was een impulsief, maar leuk idee. Lijkt simpel, is het waarschijnlijk ook, maar niet in huize Mark en Max. Julius moest nog een hapje, ik moest mijn haar nog föhnen (zeg maar niks), de fietsen moesten uit de berging gehaald worden (krappe berging), de lampjes voor op mijn fiets moesten opgespoord worden (ergens in een tas, maar welke), Julius moest dik ingepakt worden, boodschappentassen moesten mee, het boodschappenlijstje moest nog geschreven worden. Kortom: de voorbereiding van mijn kant was dit keer ver te zoeken. Omdat het pas de tweede keer was dat we gingen fietsen en Julius toch alweer behoorlijk was gegroeid, moesten we de bandjes van het fietsstoeltje verstellen. We stonden klaar om op de fiets te springen, maar konden niet vertrekken. Waarom? Omdat de bandjes dubbel waren geklapt bij het verstellen ervan. Als dat gebeurt, loopt de hele boel vast en kan je trekken wat je wilt, maar er gebeurt niets. Met het zweet op ons voorhoofd stonden we te klooien en op een gegeven moment had Julius het ook wel gezien, dus hij begon het op een schreeuwen te zetten. Het was inmiddels donker geworden, de klok gaf vijf uur aan en er stond een koude wind. Op het moment dat we wilden besluiten om met de auto te gaan, lukte het om de bandjes van het fietsstoeltje te verstellen. Mooi, we konden eindelijk vertrekken. Onderweg bleek het iets kouder dan gedacht. Maar hé, waarom zou ik handschoenen voor mezelf meenemen? Lekker dan, we zijn nog niet eens op de helft en mijn vingers beginnen al te prikken van de kou. Eenmaal in Albert Heijn aangekomen, liepen Mark en ik als een kip en een haan zonder kop alle kanten op, zonder een idee te hebben van wat we aan het doen waren. Wat moeten we nou ook alweer hebben? Het briefje. Waar is dat boodschappenbriefje? Natuurlijk, die ligt nog in de keuken. We waren er klaar mee, ons supermarktbezoek was geen succes en dat zou het ook niet meer worden. Hup, twee pizza's voor vanavond en een fruithapje van Olvarit voor Juul voor de volgende ochtend, een bak ijs (ik zei vanille, Mark pakte kaneel, ook lekker), afrekenen en wegwezen. De volgende dag dan maar fruit kopen om zelf hapjes te maken en de rest van de boodschappen die we waren vergeten. Even snel kan dus wel, maar dan moeten de voorbereidingen al wel zijn getroffen. Al doende leert men, denk ik dan maar. Gelukkig konden we er achteraf om lachen! Impulsieve acties veranderen in goed voorbereide, weinig impulsieve acties. Op het laatste moment nog van alles moeten regelen, is niet handig. Voorbereiding is negentig procent van het succes, zeg ik wel eens. Misschien moet ik het niet alleen zeggen, maar het ook wat vaker doen. ;-) -X- Max
5 Comments
Anouchka
4/12/2013 09:40:39
Hilarisch en heel herkenbaar! 😊
Reply
Maxine2102
10/12/2013 02:05:44
Haha, oh ik ben blij dat ik niet de enige ben! :)
Reply
Haha, herkenbaar. Gelukkig is de supermarkt hier aan de overkant. Ideaal dat die voetenzak nu weer in de buggy zit. Ik kwak Sam er gewoon met sloffen en al in en trek hem gewoon een wijde warme jas aan met een capuchon. Vervolgens rits ik de hele handel dicht tot zijn kin. En dan rennen naar de supermarkt haha!
Reply
Maxine2102
10/12/2013 02:04:57
Wij hebben er ook eentje op loopafstand, maar het leek mij 'leuk' om even naar de ander te fietsen. Iets met beter plannen en iets minder impulsief graag! ;-)
Reply
Hahaha! Ik ben wel van het 'even snel' en merk dat ik sneller op de fiets stap dan in de auto (toen we nog auto hadden), maar van de week vergat ik 'even snel' dochterliefs handschoenen. Het arme kind zat te huilen op de fiets, nog voor de supermarkt. Het gehuil zette door in de supermarkt, arme mama haha!
Reply
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|