Toen ik in verwachting van Julius was, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist hoe liefde voelde, maar niet wat er met me zou gebeuren als er een klein wezentje uit Mark en mij geboren zou worden. We gingen samenwonen en kochten twee katten. Dat waren onze baby's vanaf het moment dat we ze ophaalden uit Zeeland. Ja, we zijn van Haarlem naar Zeeland gereden en weer terug. Twee keer zelfs: één keer om op kraambezoek te gaan en de katten te ontmoeten en één keer om ze op te halen. Ze zijn gek hoor. Op het moment dat ik zwanger was, bespraken we de mogelijkheid dat onze baby misschien wel allergisch kon zijn voor onze -toen nog- nummer één baby's. Je weet maar nooit.
Weet je wat ik zei? "Nou, als de baby allergisch blijkt te zijn, geven we hem gewoon elke dag een pilletje. De katten gaan sowieso niet weg!" Toen Julius geboren was, ging er een kamer in mijn hart open, waarvan ik niet wist dat ik die had. Een kamer, die gesloten bleef toen we onze katten Joep en Noor kregen. Er was iets veranderd en dat was niet in het voordeel van de katten. Van niemand eigenlijk, behalve Julius. Alles en iedereen zou uiteindelijk moeten wijken voor mijn baby; dat voelde ik meteen toen hij op mijn buik werd gelegd. Gelukkig voor de katten is Julius niet allergisch voor ze. Dat zou ik trouwens echt heel naar vinden hoor, want die harige lastpakjes zijn al acht jaar onderdeel van ons gezin en ik ben echt wel aan ze gehecht. Het was niet de bedoeling dat Julius alleen zou blijven, we wilden uiteindelijk graag nog een kind. Als het zou lukken natuurlijk. Maar, hoe gaat dat dan? Ga ik daar net zoveel van houden? Ik kon het me niet voorstellen. Heb ik nog genoeg liefde over, dan? Toen ik zwanger was, wist ik het eigenlijk nog steeds niet. Ik voelde wel veel liefde, maar het was tegelijkertijd ook abstract. Gek idee, dat er weer een baby in mij groeide. Misschien zou hij wel heel erg op zijn broer lijken. Ik was wel heel nieuwsgierig naar hem, ook omdat we al een jongen hebben. Dat is dan toch het soort jongens dat wij kunnen maken? Hij kan er onmogelijk anders uitzien. Op 27 augustus -een dag na de uitgerekende datum- gingen we 's avonds het ziekenhuis in en op 28 augustus om 01:07 wist ik het eindelijk: die tweede jongensbaby kan er wel degelijk anders uitzien. Hij klonk ook anders en was veel rustiger. Een compleet ander mensje! Belangrijker: ik hield meteen van hem en net zoveel als van zijn broer. De liefde vermenigvuldigt zich en dat gaat dus gelukkig (!) gewoon vanzelf. Ben ik de enige die zich dit afvroeg of is het volkomen normaal? X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥
2 Comments
Veronique
16/2/2018 11:47:52
Heeeeel herkenbaar.... ik ben nu in verwachting van de tweede, ik vraag het me met regelmaat af, vooral als ik dan smoorverliefd naar mijn eerste kindje kijk. Oh en de hond (onze eerste liefde) heeft wel echt een stap terug moeten doen, best lastig vind ik dat soms. Gelukkig ook geen allergie, zoonlief is dol op hem, hond daarentegen wat minder op zoonlief 🙈.
Reply
The Daily Max
23/2/2018 16:53:31
Hi Veronique,
Reply
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|