DE DAG DAT IK VOOR DE TWEEDE KEER MOEDER WERD

Mijn bevalling delen was niet iets wat ik altijd al wilde doen. Ik bedoel, het is allemaal best intiem en om dit nou allemaal ongecensureerd de wereld in te slingeren. Niet iedereen zit daar op te wachten, kan ik me zo voorstellen.
MAAR. Ik hoor in mijn omgeving zo vaak dat vrouwen bang zijn om te bevallen, doordat ze het ene na het andere horrorverhaal naar hun hoofd geslingerd krijgen. Dat wil ik doorbreken, door mijn verhaal te vertellen en daarmee te laten zien, dat geen bevalling hetzelfde is en dat het niet zwaar tegen hoeft te vallen. Het is ook wel eens fijn om een positief geluid te horen als het om bevallen gaat, toch? Ik waarschuw je alvast: het is een beetje een lang verhaal geworden, dus als je even vijf minuutjes over hebt... ​

24-08-2017
Ik had een controle afspraak bij de verloskundige toen ik 39 weken en vijf dagen zwanger was. Het einde naderde en ik was meer dan klaar om onze tweede zoon eindelijk te kunnen zien en vasthouden. Op de vraag hoe het met me ging, kon ik alleen maar antwoorden: 'Ik ben er klaar mee en wil eigenlijk dat hij zo snel mogelijk komt. Wat wil hij nog in mijn buik doen? Hij is klaar, dat voel ik.' We hadden het over wat ik wilde en daarbij kwamen strippen en uiteindelijk inleiden aan bod. Inleiden wordt in principe niet meteen na het passeren van de veertig weken gedaan, dus ik wilde graag zo snel mogelijk gestript worden. Bij strippen brengt de verloskundige haar vingers in de baarmoedermond naar binnen en maakt ze ronddraaiende bewegingen rondom het hoofdje van de baby. Hierdoor kan je baarmoedermond weker worden (ontsluiten) of kunnen de weeën op gang komen. 'We kunnen wel even kijken of je al ontsluiting hebt? Als dit het geval is, dan kan ik je nu meteen al strippen.' Mark en Juul verlieten de ruimte even, zodat ik wat privacy had. Na het hartje gehoord te hebben, checkte de verloskundige mijn baarmoedermond: Yes, ik had één centimeter ontsluiting, dus het strippen kon beginnen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, ik was nooit eerder gestript. De rond mijn baarmoedermond draaiende vingers van de verloskundige vond ik een beetje ongemakkelijk zo tussen het praten door, maar ik voelde er verder weinig van. Mocht er iets gebeuren, dan moest ik contact opnemen, anders kon er twee dagen later een nieuwe poging gedaan worden. Gestript en wel keerden we huiswaarts. Van strippen krijg je weeën, dat had ik in me ingeprent. Dat zou dezelfde dag nog gebeuren en dan zien we vanavond of vannacht onze tweede zoon al. Toch?

26-08-2017
Zo werkt het strippen dus niet. Hoewel het was gaan rommelen, kwam het niet verder dan een beetje rozig slijm en wat krampen. Geen baby op de uitgerekende datum dus. Lekker dan. De verloskundige belde me die zaterdagochtend om 10:00 om te vragen hoe het ervoor stond. Ik vertelde dat er wat gerommel was geweest, maar dat de krampen als sneeuw voor de zon waren verdwenen. 'Maandagochtend kunnen we nog wel een keer strippen, als je wilt.'
Máándag?! Dat was niet wat ik in mijn hoofd had. Ik vertelde de verloskundige dat ik dat enorm jammer vond, omdat ik had gehoopt dat het die dag zou kunnen. Maar wat niet kon, dat kon niet en ik meldde dat ik maandag graag langskwam. Vanwege haar drukke schema kon ze niet met zekerheid zeggen of ze een plekje voor me had, maar ze zou me op de hoogte houden. Shit zeg, dat viel even tegen. Ik wilde gewoon zó graag bevallen!
Een kwartier later belde de verloskundige me terug: 'Het voelt toch een beetje flauw, dat ik je niet vandaag kan helpen. Misschien lukt het toch, maar ik wil je niet laten wachten en dan vervolgens afbellen.' Wachten deed ik al een paar weken, dus die paar uur meer of minder maakten me ook niet meer uit. 'Ik kan de de hele dag!' zei ik lichtelijk hysterisch. Ik was al lang blij dat ze toch ging proberen me in haar drukke schema ergens tussen te proppen.
Drie uur later kreeg ik een telefoontje: de verloskundige was klaar met visites rijden en op de praktijk, dus ik kon langskomen als ik tijd had. 'Ik kom er NU aan!' Ik had me in lange tijd niet zó ergens op verheugd. Zwaar in de make-up en in jurk arriveerde ik op de praktijk, alsof ik een feestje had. Zo voelde ik me ook eigenlijk; alsof ik naar een feestje ging. 'Wat zie jij er fantastisch uit, zeg! Weet je zeker dat je op het punt staat om te bevallen?' Dat compliment kon ik in mijn jurk steken.
De eerste keer strippen had de weeën dan wel niet opgewekt, ik had inmiddels wel twee centimeter ontsluiting, de baby was compleet ingedaald en zat na veertig weken eindelijk vast in mijn bekken. De tweede keer strippen was iets minder prettig, maar nog steeds niet pijnlijk. De verloskundige zei: 'Ik ga even extra mijn best doen voor je, hopelijk helpt het. Hé, ik voel een oortje!' Een oortje. Best een raar idee, dat de verloskundige onze baby als allereerste gevoeld heeft. Toen het strippen klaar was, werd de hartslag van de baby gecheckt: Die was iets verhoogd, hij vond het gekriebel aan zijn hoofd blijkbaar niet prettig. Ook was de hartslag ineens aan de andere kant van mijn buik te voelen. Hij was vast een beetje anders gaan liggen.
Vol goede moed ging ik weer naar huis en de uren erna ging het eigenlijk gewoon goed; ik had hier en daar een krampje, maar er zat geen ritme in en ik hoefde ze ook niet weg te puffen. Tot het nacht werd en ik ineens werd gewekt door pijnlijke krampen, die ik ook nog eens weg moest puffen. Altijd gedacht dat ik gewekt zou worden door weeën en dat dat het startsein van de naderende bevalling zou zijn. Het gaat gebeuren, ik wist het zeker.

27-08-2017
En toen was het ineens ochtend. Blijkbaar was ik toch in slaap gevallen. Waar waren die weeën nou? Het waren toch weeën? Niets meer. Ja, nog één verdwaalde kramp, die pijnlijk genoeg was om weg te moeten puffen, maar dat was het. Ik raakte er echt een beetje geïrriteerd van. Wat een gezeik zeg, dit. Inleiden was fijner, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was. Ik wist hoe laat ik me moest melden en dat na de weeënopwekkers -als het goed is- de weeën op gang zouden komen en dat de baby op dezelfde dag het levenslicht zou zien. Die vlieger ging niet op, ik had nu voor strippen gekozen en inleiden was niet eens op een optie.
We besloten afleiding te zoeken en bij ons om de hoek te gaan lunchen. Hij komt wanneer hij er klaar voor is, dacht ik bij mezelf. Tijdens de lunch voelde ik de pijn weer opkomen. Ik pufte tussen het kauwen door en probeerde Julius niets te laten merken. Hij zou er toch alleen maar zenuwachtig van worden, omdat hij al zó lang op zijn broertje aan het wachten was. Thuis aangekomen, ging ik even op bed liggen en ontfermde Mark zich over Julius, die niets in de gaten had.

Pas na het avondeten had ik het gevoel dat het wel eens kon gaan doorzetten. Julius wilde op me duiken om me te knuffelen voordat hij naar bed ging, maar ik hield hem met gestrekte arm bij me weg. Ik voelde een flinke kramp, die ik weg moest puffen. Het arme kind raakte overstuur, omdat ik hem wegduwde. Tussen de pijn door knuffelde ik Julius en vertelde dat zijn broertje waarschijnlijk snel wilde komen en dat mama daardoor pijn in haar buik had. 'Ga maar lekker slapen lieverdje, mama gaat even rustig liggen en dan komt het goed.'
Goed kwam het, als in: toen we in de avond nét aan de seizoensfinale van Peaky Blinders waren begonnen, kwam er regelmaat in de weeën en konden we gaan timen. Lekker dan, kon hij niet even tot ná de aflevering wachten? ;-)
Mijn moeder was tussen de weeën door ingelicht door Mark, in verband met Julius en de verloskundige was onderweg, aangezien ik al een uur om de vijf minuten weeën had. Ik scharrelde ondertussen door de woonkamer, de weeën 'kwispelend' opvangend tegen de tafel aan en tegen het aanrecht. Hoewel ik dacht dat ook deze keer de grote sportbal mijn beste vriend zou zijn, lukte het me niet om in een bepaalde flow te raken. Dus stond ik heupwiegend en voorover gebogen tegen elk object aan, dat hoog genoeg was om tegenaan te leunen.
'Ik wil je graag even toucheren, om te kijken wat een wee doet', zei de verloskundige toen ze me aantrof in puffende toestand. Lag ik daar op de bank, getoucheerd (lekker woord is het toch) en al, zwakte de wee af. Voor een minuut of tien. Waar heb je het dan over hè? Met een paar vingers in je situatie. 'Nog wat leuks gedaan vanavond?' Ik zei het ook gewoon: 'Nou, daar lig ik dan. Lekker gênant dit.' Alsof de verloskundige dit nooit eerder had meegemaakt.
Er kwam gelukkig weer een wee en daaruit kon de verloskundige concluderen dat mijn bevalling was begonnen. Op dat moment had ik vijf centimeter ontsluiting. 'Wil je hier blijven of naar het ziekenhuis?' Ik dacht dat ik wel thuis wilde bevallen, maar kon me niet goed afsluiten in mijn eigen omgeving, dus ik wilde toch graag naar het ziekenhuis. Gelukkig was er heel veel plek in het ziekenhuis in Haarlem; ze zaten met smart op ons telefoontje te wachten. Fijn, het ziekenhuispersoneel heeft er in ieder geval zin in.
​Ik had er inmiddels al minder zin in, omdat ik de pijn van de weeën weer helemaal voor de geest kon halen. We konden onze spulletjes bij elkaar gaan zoeken en naar het ziekenhuis gaan. Het ging eindelijk gebeuren! Van de spanning moest ik huilen. Ik had zó naar dit moment uitgekeken. Straks gaan we onze tweede zoon verwelkomen. Al maanden vroeg ik me af hoe hij eruit zou zien en nu was ik er ineens heel dichtbij. Mijn ouders waren er inmiddels, ook vol zenuwen voor wat komen ging.

Ik nam in de auto nog een filmpje op voor een paar vriendinnen, om te melden dat de bevalling was begonnen (leek me leuk) en pufte de hele rit -die gelukkig slechts tien minuten duurde- weeën weg. Al puffend kwam ik de auto uit en al puffend liepen we richting de afdeling verloskunde. In een rolstoel zitten wilde ik absoluut niet; lekker overal tegenaan kwispelen.
We kwamen aan in de verloskamer en waren weer een stapje dichter bij het moment dat we onze tweede baby gingen zien. We zouden met zijn drieën deze kamer weer verlaten. De verloskundige liet ons even, zodat ik rustig in mijn eigen wereld terecht kon komen. Ik kon mijn draai niet echt vinden, ik wist niet waar ik het zoeken moest. Tot ik ineens de douche zag. 'Mag ik daar gewoon in staan? Gewoon mijn kleren uit en onder die douche staan?' Dat kon gewoon.
Wat een heerlijkheid zeg, zo'n kokend hete straal op mijn buik en rug. Daardoor kon ik de weeën echt een stuk beter opvangen. Mark was zo'n lieverd ook. Hij stond bij me in de douche om me te masseren en hield me constant in de gaten.

Na een uur of anderhalf dacht ik dat ik het niet meer volhield, ik voelde zo'n enorme druk overal. 'Dan wil ik toch graag even je ontsluiting checken', zei de verloskundige toen. Ah nee, ik voelde de bui al hangen. Ik zou op het bed moeten gaan liggen en zou daar waarschijnlijk ook niet meer vanaf komen tot de baby geboren was. 'Je zit op vijf a zes centimeter', zei ze toen. Zo weinig?! Hoe kon dat nou?
Mijn vliezen werden in overleg met mij doorgeprikt, om het proces te bespoedigen. 'De weeën kunnen wel heftiger worden hierdoor', zei de verloskundige. 'Maakt niet uit, doe het maar gewoon' mompelde ik. Ik voelde een golf warm water langs mijn benen lopen en kort daarna kreeg ik al persdrang. Daar kon ik dus niets mee, want ik had nog geen volledige ontsluiting. Ik zat zelfs pas op de helft.
Persweeën opvangen dus. Niet zo heel prettig kan ik je zeggen. Het is een beetje te vergelijken met de enorme drang om te poepen en dat je dan tijdens het persen van de wc af moet komen. Ik heb als een vastgeketende leeuwin liggen brullen op dat bed, met mijn benen dichtgeknepen en mijn lijf overstrekt. Om de ontsluiting een handje te helpen, werd ik op mijn zij gerold en werden mijn benen in de beugels gehesen.
Na anderhalf uur persweeën opvangen, licht mee persen en een keer 'kut!' roepen -ik moest er soms gewoon aan toegeven- kreeg ik goed nieuws: 'Je hebt volledige ontsluiting en kan bij de volgende perswee mee gaan persen.' De persdrang was niet normaal heftig. 'Ik moet poepen!' riep ik nog. Zo voelen persweeën en het betekende dat ik er echt bijna was.

Eindelijk kon ik alle controle loslaten en toegeven aan de persdrang. Bij iedere perswee trok ik me aan Mark op, die achter me aan het hoofdeinde stond. Alle remmen gingen los en daar ging ik: 'Persen, persen, persen!'
Na bijna tien minuten persen, voelde ik het hoofdje naar buiten komen. Toen het hoofdje geboren was (au!), moest ik de perswee weg zuchten (au!) en kreeg ik een hete washand tegen mijn doos aan, tegen het uitscheuren.
De verpleegkundige, de verloskundige en Mark stonden me keihard aan te moedigen en met me mee te zuchten. 'Oké, ben je klaar? Nog één keer goed persen!' Met al mijn kracht perste ik en toen ineens, om 01:07 hoorde ik een bescheiden huiltje, waarmee Victor liet weten dat hij geboren was. Wat was hij mooi en wat was dat moment dat hij op mijn buik gelegd werd weer bizar mooi om mee te maken. De verloskundige was zo onder de indruk van het feit dat ik de persweeën zo lang op kon vangen: 'Je hebt het zó goed gedaan. Het is echt niet makkelijk, maar jij deed het gewoon. Zonder een kik te geven. Wauw, ik ben echt heel trots op je!' Die lieve Renee (verloskundigenpraktijk Kleverpark). Ze was een baken van rust en ik was zo blij dat ze er was. Dat hebben we maar mooi met z'n allen gedaan. Ik een beetje meer dan de rest, maar toch.

Onze kleine sterrenkijker. Hij was tijdens de laatste keer strippen blijkbaar van zijn buik naar zijn rug gedraaid. Vandaar dus ook de veel te vroege persdrang. De bevalling heeft uiteindelijk vier uur geduurd, wat best kort is. Het had zelfs nog een uur korter kunnen duren, als Victor 'gewoon' had gelegen. Leuk om te weten, maar het maakte mij niet uit. De bevalling zat erop. We wilden niets liever, dan Victor aan Julius voorstellen. Dat kleine jongetje van ons, dat die avond ineens grote broer was geworden. ♥

​X Max
​
Volg The Daily Max ook via:
Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest!