Heel vaak doe ik het nog niet, dat kolven. Af en toe geven we Victor een flesje met kunstvoeding en dan kolf ik wel, omdat mijn borsten anders ontploffen. En ik kan je zeggen: dat is echt niet fijn. Alle melk die ik met kolven produceer, vries ik in, om zo een voorraadje aan te leggen. Maar, man: wat een gedoetje is dat kolven! Ik vind het ook een vies woord trouwens, kolven. Ik weet niet waarom. Maar soms is het handig, zo niet noodzakelijk om het te doen.
2 Comments
Hoewel ik oprecht blij ben dat het goed gaat, valt het me de tweede keer best wel tegen. De eerste keer ging het van een leien dakje: Ik kon me helemaal focussen op het in leven houden van mijn baby en lekker in de dag opgaan, zonder iets te hoeven plannen. Wel iets, maar bijna niets.
Nu is er toch een aantal dingen dat moet gebeuren, waaronder het naar school brengen en ophalen van Julius. Dan volgt vaak het regelen en in goede banen leiden van speeldates na school en tussendoor heb ik dan nog net wel of niet genoeg tijd voor het afvinken van de huishoudelijke taken. Waar het op neerkomt, is dat ik veel meer moet plannen met twee kinderen. Koekoek, best logisch ook. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat het ook nog kon tegenvallen. Dat moment, dat je een geboortekaartje moet gaan uitzoeken. Bij ons kwam dat moment al vrij vlot. Niet omdat we zo vroeg al een kaartje wilden hebben, maar omdat ik zeker wilde weten, dat we alles hadden gezien. Met alles bedoel ik alle websites, alle afbeeldingen in Google, alle kaartjes die op Pinterest werden gedeeld en alle Instagram-accounts. Alles. En dat kost tijd. Zo erg ben ik nu eenmaal, ik vind het fijn om te weten dat ik niets gemist heb. Ik zocht onder andere naar kaartjes met bosdieren, luchtballonnen en bomen. Dat maakte de zoektocht iets minder intens, omdat er al veel kaarten afvielen daardoor.
Na vijf proefkaartjes konden we helaas nog niet zeggen dat we hét kaartje gevonden hadden, dus ik ging stug door met de zoektocht naar ons geboortekaartje. Ik deed het grove zoekwerk, Mark filterde de leukste eruit, die ik hem voorlegde. Julius had ook zeggenschap en keurde kaartjes goed en af. Honderdduizend sites, maar nog steeds geen geboortekaartje. Hoe kan dat nou? Het kaartje dus. Eind maart wisten we welke het zou worden. Ik had -alsof er niet genoeg keuze was- het lumineuze idee om het oneindige Pinterest ook nog even door te lichten. Met succes, want na een paar dagen zoeken en filteren -gelukkig, want Mark werd gek van me- stuitte ik ineens op de kaarten die Smosanne Rit, of eigenlijk Rosanne Smit had opgeslagen op één van haar borden. Ineens was het moment daar. Ik zag het kaartje en ik wist het meteen: deze is voor ons. Ik stuurde Rosanne een privéberichtje, in de hoop dat zij degene was die het kaartje ontworpen had. Al snel kreeg ik een berichtje terug en bleek zij inderdaad de ontwerpster te zijn. Yes! De kleur was niet helemaal zoals we het in ons hoofd hadden, dus hebben we gevraagd of Rosanne dit wilde aanpassen. Na wat heen en weer mailen en nadenken over wat er in het kaartje moest komen te staan, was het kaartje klaar. Klaar om de geboorte van onze tweede zoon aan te kondigen. En wat is hij perfect. Perfect voor ons. ♥ Bijna vijf weken geleden deelde ik de laatste Oh boy I'm pregnant-update.
Ik heb de tijd genomen om lekker te cocoonen thuis en probeer dat voorlopig nog vol te houden, maar vandaag vond ik het toch echt wel weer tijd om een update te schrijven. Geen zwangerschapsupdates meer, maar een geboorte-update: na een vlotte, maar pittige bevalling van vier uur, is ons kleintje op 28-08-2017 ter wereld gekomen en hij draagt sinds die dag de naam Victor Stef. ♥ Over de naam later meer, vandaag vertel ik je meer over hoe het nu met ons gaat. In de hele vroege ochtend van 28 augustus, werd onze tweede zoon Victor geboren. Daarmee promoveerde Julius in één klap van enig kind naar grote broer. Een flinke titel voor een jongen van vier. Wat heeft hij ernaar uitgekeken om mama's buik verruild te zien worden voor een baby broertje. Wel jammer van dat zitje, maar Juul wilde toch ook wel heel graag weten wie er al die tijd in die dikke buik had gezeten. Ineens was het dan zover.
Vandaag ben ik uitgerekend en meer dan klaar om ons tweede jongetje te ontmoeten en nooit meer los te laten. ♥
Dit is de laatste Oh boy, I'm pregnant update van een zwangere Max, dat is één ding wat zeker is. Nog even ongeduldig wachten... Herken je dat moment, dat je je afvraagt waar je buik nog naartoe wil groeien? Hoe kan 'ie nóg groter worden? Waar blijf ik dan? Geloof me: het kan. Er komen steeds meer ongemakken bij, met dank aan the big, big belly en dit zijn ze: 1. Als je je schoenen zittend probeert aan te trekken, heb je het gevoel dat je stikt. Tip: ga onderaan de trap staan en zet je voet een paar treden hoger en naar de zijkant, zodat je buik als het ware tussen je benen kan hangen. 2.Je laat zo'n beetje alles uit je handen vallen. Blijkbaar worden je handen ook week, de mijne in ieder geval wel. Vorige maand legden we de laatste hand aan de babykamer en vandaag laat ik het resultaat zien. Het is een tamelijk kleine ruimte, maar we hebben alles zo optimaal mogelijk benut.
Heerlijk dat de kamer nu af is (nestel, nestel), al slaapt de baby de komende maanden bij ons op de kamer. We kunnen dit project in ieder geval afvinken van ons klussenlijstje! :) Omdat de kamer niet groot is, wilden we alles zo rustig en fris mogelijk houden. We kozen voor een wolkenthema en de kleuren licht mint (Tilde van Histor), oranje en grijs. Voor de rest hebben we alles wit gelaten. Zie hieronder de foto's van voor de metamorfose en het uiteindelijke resultaat! Vandaag heb ik de magische 37 weken-grens bereikt en mag de Kleine Wolf thuis geboren worden. Ik ben een tikkende tijdbom, want het kan nu elk moment gebeuren of pas over vijf weken. Spannend!
Tijd om de vluchttas klaar te zetten, waarmee ik deze keer trouwens een stuk later ben. Niets voor mij! Zal ik nog op tijd zijn? Het feit dat ik overal later mee ben, zal wel het tweede-kind-syndroom heten. ;-) Of ik nou thuis of in het ziekenhuis ga bevallen, de tas moet klaarstaan: voorbereiding is 90% van het succes, zegt mijn vader dan. Maar, wat stop je daar nou allemaal in? Ik ga even terug in de tijd en bedenk me wat we de eerste keer bij ons hadden. Vier jaar geleden alweer. Toch maar even een lijstje erbij pakken, just in case. Dit is wat ik ga inpakken in de vluchttas: |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|