|
Hoera, vandaag is Victor drie jaar geworden! Onze jongste zoon is gewoon drie! Nog even de jongste, want over een paar weken schuift hij een plekje op. :)
Toen we Victor vroegen wat hij graag wilde hebben voor zijn verjaardag, kwam daar vol overtuiging 'een pop met een huis!' uit. Een poppenhuis dus. Vic speelt graag met poppetjes en bedenkt er dan hele verhalen bij. Is hij een hele poos zoet mee ook. Omdat ik eerst wilde checken of hij wel écht met een poppenhuis zou gaan spelen, heb ik er eentje tweedehands gekocht. Eentje met twee verdiepingen, zonder meubels. Vic speelde veel met mijn oude smurfen van vroeger en toen ik met het huis thuiskwam, gingen de smurfen er meteen in. Oké, het was duidelijk dat hij dit écht leuk vond.
0 Comments
Een derde baby. Een derde zoon of een eerste dochter. Soms kijk ik naar mijn buik en realiseer ik me ineens weer dat er in oktober iemand bij komt. Een nieuwe baby, een heel ander wezentje dan zijn of haar broers. Met eerste keren, mijlpalen en een wereld om te ontdekken.
Hoewel het nu nog allemaal abstract voelt, weet ik ook dat het zó oktober is en dat we dan een gezin van vijf zullen zijn. Bizar idee dat Mark en ik straks gewoon drie kinderen hebben. We've outnumbered ourselves! Toen ik in verwachting was van Julius en Victor, hield ik een zwangerschapsdagboek bij. Van begin tot eind, inclusief foto's, mijn gewicht, wat ik mijn kind zou willen meegeven en onze favoriete namen. Het voelde op die manier ook iets minder abstract, doordat ik bewuster nadacht over de zwangerschap. Hoe hebben we het nieuws bekendgemaakt? Welke kwaaltjes had ik? Welke eigenschap hoop ik door te geven? Samantha van Oh My Goody vroeg mij of ik hun zwangerschapsdagboek wilde uitproberen en mijn ervaringen wilde delen. Ja graag! Dus ben ik begonnen met het bijhouden van mijn derde zwangerschap. Ik maak elke week een foto van mijn groeiende buik en vul de vragen en lijstjes in het zwangerschapsdagboek in.  Sinds we kinderen hebben, vind ik etenstijd één van de meest slopende momenten van de dag. Eerst hadden we tijd om bij te praten en stressvrij te koken, nu is het vooral zo, dat er één kind klaagt over honger en koekjes om die honger te stillen en dat de ander jammerend aan mijn been hangt, tot hij opgetild wordt om in de pannen te kunnen kijken. Dan moeten we dus nog aan tafel.
Rondvliegend voedsel en onderhandelen Zodra de deur opengaat en Mark thuiskomt rond 17.30, veroordeel ik hem tot het koest houden van de kinderen en zorg ik dat het eten zo snel mogelijk op tafel staat. Mark en ik werken ons eten vaak snel naar binnen en proberen tevergeefs met elkaar te praten, om vervolgens te beginnen met opvangen van rondvliegende etensresten, die Vic van tafel smijt. Met Juul onderhandelen we soms nog over het wel of niet leeg eten van zijn bord en welk toetje bij welk resultaat hoort. Bord helemaal leeg betekent dat hij een ijsje mag, bord niet helemaal leeg betekent vla. Dat is heel overzichtelijk en geeft nagenoeg geen problemen meer.  Moeders onder elkaar kunnen meedogenloos zijn. Ik wil niet discrimineren, maar ik doe het toch: waarom kijken wij vrouwen wat het oordelen over elkaar betreft, niet wat vaker af bij de mannen? Ik ken geen man die zegt: 'Doe jij je kind nu al in het fietsstoeltje?' of 'Nee mijn kinderen mogen geen televisie kijken.' Het boeit mannen klaarblijkelijk gewoon minder hoe de ander zijn of haar kinderen opvoedt. Uiteindelijk doen we allemaal ons best. En we doen het op onze eigen manier. Ik las bij Kathleen van Misses Lee blogt, dat zij een ouderschaps-fuck-it-lijstje had gemaakt. Nou dames en heren, die heb ik ook! Jodge me niet, jodge me niet, jodge me niet (titelsong van Soof 2, lievelings), maar lees mee. Komt 'ie!
Ken je dat verhaal van de verloren haas? Die bleek achteraf niet verloren te zijn. Hij bleek zich verstopt te hebben onder een stapel kussens. Godzijdank! Note to self: neem van beide lievelingsknuffels een extra exemplaar mee, als je op vakantie gaat. Het einde van onze vakantie begon dichterbij te komen, we hadden nog zo'n vier Dordogne-dagen. We wilden graag nog naar een paar winkeltjes (lees: twee enorme Kiabi en Decathlon-zaken) om een en ander in te slaan. De zon scheen hard en heet, dus we wilden het snel regelen. Het zwembad wachtte op ons. De airco in de Decathlon stond overigens op standje koelcel, dus er was bij ons allemaal toch ook even een moment van dankbaarheid. Note to self number two: boek volgend jaar een stacaravan mét airco. De winkels dus. We kochten wat kleding, een cadeautje voor ons aanstaande nichtje, een bal, een step voor Juul en een extra zwembroekje voor mij. Kostte vijf euro, zit fan-tas-tisch. Missie geslaagd en terug naar de camping, want de zon riep, het zwembad schreeuwde en we weten allemaal hoe lang winkelen leuk is. Met kinderen. Bij het inladen van de kinderen, kon ik één van de twee lievelingsknuffels van Vic niet lokaliseren: 'Schat, waar is Egeltje?' Mark keek me vragend aan. Dan weet ik al dat hij geen idee heeft. Lekker dan, hebben we die verrekte Haas net terug, is Egeltje weer weg. Het weet wat hoor, die knuffels. Je gaat er heel anders naar kijken, zodra je kinderen er niet meer zonder kunnen. Ik besloot een rondje in beide winkels te maken en te vragen of het personeel Vics soulmate had gezien. Ze keken me aan alsof ze dachten: 'Lekker belangrijk.' Niets gevonden dus. Oké bedankt, daag. Eenmaal aangekomen op de camping werden hemel, aarde en de caravan wederom bewogen, in de hoop dat ook Egeltje gewoon ergens tevoorschijn zou komen. Helaas, zo gemakkelijk was het deze keer niet. Nergens te bekennen. Opnieuw zag ik mijn geest dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Egeltje in een vreemd land achter. Met de geur van mijn lieve baby eraan. Hij was echt weg. We besloten de volgende dag nog een rondje door beide winkels te lopen, voor je weet nooit. De volgende dag: 'Prrt, prrt!' Mijn telefoon trilde. Dat doet 'ie wel vaker, alleen ik krijg nooit dat soort foto's toegestuurd... Alsof ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand had, maakte mijn hart een dikke, vette salto, terwijl ik de foto zag en het appje las: 'Ik heb hem! We gingen toevallig naar de Decathlon!' Kirsten, die mij in the first place had getipt over de camping, waar we op haar aanraden heen zijn gegaan, appte mij een foto van Egeltje! Kirsten was ook op de camping. Ter info: we hadden elkaar natuurlijk al gezien en gesproken. Zij vond Egeltje! Vics lieve Egeltje. ♥ Echt waar jongens, ik was blij!  We hadden op zich nog wel een Egeltje bij ons (spoiler), maar Vic slaapt nu eenmaal graag met beide Egeltjes én Haas. Om de ellende in de toekomst voor te zijn, heb ik maar een extra Haas en Egeltje op Vics verjaardagsverlanglijstje gezet. Komt altijd van pas. Oh ja en Kirsten? Zij is een heldin en we vonden elkaar al leuk, maar door deze goede daad komt ze helemáál niet meer van me af. Einde.
X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥  'Schat, heb jij Haas gezien? Ik kan hem nergens vinden. Vic moet hem hebben om te gaan slapen.' Haas is de opgedrongen lievelingsknuffel van onze zoon Victor. Hij heeft twee lievelingsknuffels: eentje die wij voor hem kozen en eentje die wij voor hem kochten als voor-de-vorm-cadeautje voor sinterklaasavond. Vic was drie maanden en zich nauwelijks bewust van zijn omgeving, laat staan of hij wel of geen cadeautje zou krijgen op sinterklaasavond. Toch kochten we iets en dankbaar als hij was, koos Vic dat knuffeltje als onvervalste tweede lievelingsknuffel en heeft hij nu dus een lievelingsduo. We zaten in een oververhitte stacaravan op een familiecamping in de Dordogne en de opgedrongen lievelingsknuffel Haas was dus spoorloos. Alles hebben we binnenstebuiten gekeerd. Tassen, bedden, de auto. Niets. Geen Haas. Wel de andere helft van het duo -Egeltje-, maar geen Haas.
Die middag waren we met vrienden naar een meertje een uur verderop geweest. Ik wist zeker dat Vic hem daar nog had. Hoe kan dit nou? Redelijk paniekerig checkte ik de foto's die ik die dag had gemaakt, op zoek naar Haas. Ja, zie je! Daar had Vic hem nog. Misschien is hij uit de wandelwagen gevallen, onderweg naar de auto. Of ligt hij ergens naast een boom op de plek waar we die middag zaten. Nog steeds op zoek naar Haas met het zweet op mijn rug, want snikheet, zag ik mijn geest al dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Haas in een vreemd land achter. Moeten we terug naar het meertje om daar te zoeken? Zal ik naar het tentje bij dat meertje bellen, om te vragen of ze hem gevonden hebben? Het gaat nergens om, want in Nederland kunnen we zo een nieuwe Haas kopen, dat zal Victor nog niet merken. Maar het idee dat zijn knuffeltje, die zijn broer negen maanden voor hem bewaard had en met veel trots aan zijn broertje heeft gegeven. Als die knuffel hier achterblijft, dan voelt dat echt naar. Nog één keer goed zoeken dan maar en anders toch even bellen. Ik zocht nog een keer tussen de kleding van de kinderen, die uitgestald lag op een leeg bed naast Vics campingbedje. De stapel extra kussens en dekens waren een beetje omgevallen zag ik. Bruin oor. 'Mark!!! Ik heb hem! Ik heb Haas! OH YES, gelukkig hé!' Haas was onder de stapel kussens en dekens verdwenen en dus niet ergens achtergebleven! Ken je dat gevoel, dat iets wat je graag wilt (hebben) ineens toch lukt? Zo voelde ik me. Door Haas. We konden weer verder met vakantie vieren en Vic kon met zijn duo in slaap vallen. Zo voelt dat dus: klein geluk. ♥ X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥  Vandaag staat de teller van Victors leven op deze aardbol op tien maanden. De baby die zich anderhalf jaar geleden in mij nestelde om uit te groeien tot een compleet wezentje, is op weg naar zijn eerste verjaardag. Wat was het een mooie reis tot nu toe en hoe bijzonder blijft het toch, wat een kind vanaf de geboorte tot zijn eerste jaar voor ontwikkelingen doormaakt.
 Vic is gewoon al bijna negen maanden! Hij is net zo lang uit mijn buik, als dat hij erin heeft gezeten. Hoe dan?! Soms zeggen mensen wel eens tegen me: 'Je bent ook nog niet zo lang geleden bevallen hè.' Dan denk ik: hoezo 'niet zo lang'? Het is namelijk echt al bijna een jaar geleden en dat vind ik eigenlijk best wel stom. Ik ben heel blij en dankbaar dat Victor zo'n gelukkige en gezonde baby is -voor zover wij kunnen zien-, maar het gaat zó snel! Van bijna vier naar negen kilo en van 52 cm naar meer dan 70 cm. Ik heb al vier maten kleding kunnen opbergen op zolder. Víér! Janken. Ik kan me nog zo goed herinneren, dat ik voor de ingang van het ziekenhuis tegen de auto aan weeën stond op te vangen, het ziekenhuis in waggelde (met puf-tussenstops) en dat we een paar uur later met Victor in de Maxi-Cosi weer naar huis reden. De bevalling deed ik 'even' snel voor mijn gevoel en daarna ging het leven gewoon door zoals daarvoor. Julius lag lekker te slapen, terwijl ik zijn kleine broertje op de wereld zette. Als de dag van gisteren!  Capture this is terug! Een wekelijks (of tweewekelijks, je weet nooit) loer-momentje in mijn leven. Deze week deel ik véél foto's, waarop de broertjes Julius en Victor samen te zien zijn, op volgorde van de geboorte tot nu. Je ziet hoe Vics haar steeds lichter (en langer) wordt en hoe Julius in acht maanden tijd ook echt weer groter geworden is. Vind je dat ze op elkaar lijken of juist verschillend zijn? Een reactie vind ik leuk! Lekker loeren nu, veel plezier!
Ik leef nog, jongens! Ik ben op dit moment enorm druk bezig met afstuderen en zat de afgelopen tijd onder een grote steen verscholen. Maar, ik ben er weer! In de tussentijd ontving ik een te gek paar schoenen (model Sam Yellow, door Julius zelf uitgekozen) uit de nieuwe collectie van Koel4kids, die Julius uitvoerig aan een test heeft onderworpen.  Juul is een echt buitenkind en houdt weinig rekening met het schoonhouden of niet beschadigen van zijn kleding tijdens het spelen, dus ik kan zeggen dat de resultaten betrouwbaar zijn. Bij het aantrekken klaagde Julius even dat de schoenen pijn deden. Wat hij bedoelde, was dat de schoenen wat stug aanvoelen aan het begin. Dit komt door het materiaal waarvan de schoenen gemaakt zijn: suède en leer en daarnaast ook leer gevoerd. Kwalitatief ijzersterke schoenen, voor mijn ondernemende meneer. Ze moesten dus wel even ingelopen worden, maar als ik het hem nu vraag, wil hij ze niet meer uittrekken. Wat ook fijn is aan deze schoenen, is het zachte hielpolster (het blauwe gedeelte), zodat Juul de schoenen makkelijk zelf kan aantrekken. Het voetbed is uitneembaar en dus vervangbaar en de rubberen zool is lekker flexibel, zodat Juul -belangrijk- er op hoge snelheid mee door de speeltuin kan racen. Dat heeft hij even getest: 'Wow, jongens (dat zijn Mark en ik)! Kijk eens hoe ik met supersnelheid kan rennen?' Overall gezien is het eindoordeel positief: de schoenen zitten lekker, vormen zich door het natuurlijke materiaal goed naar Julius' voeten, passen uitstekend bij zijn gele zomerjas en kunnen tegen een stootje (belangrijk!) Het enige minpunt wat Julius betreft: 'Ik wil geen veterschoenen, want ik kan nog geen veters strikken!' Tijd om daarmee te gaan oefenen dus. Shop hier de nieuwste collectie van Koel4kids!
|
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|
RSS Feed
