Moeders onder elkaar kunnen meedogenloos zijn. Ik wil niet discrimineren, maar ik doe het toch: waarom kijken wij vrouwen wat het oordelen over elkaar betreft, niet wat vaker af bij de mannen? Ik ken geen man die zegt: 'Doe jij je kind nu al in het fietsstoeltje?' of 'Nee mijn kinderen mogen geen televisie kijken.' Het boeit mannen klaarblijkelijk gewoon minder hoe de ander zijn of haar kinderen opvoedt. Uiteindelijk doen we allemaal ons best. En we doen het op onze eigen manier. Ik las bij Kathleen van Misses Lee blogt, dat zij een ouderschaps-fuck-it-lijstje had gemaakt. Nou dames en heren, die heb ik ook! Jodge me niet, jodge me niet, jodge me niet (titelsong van Soof 2, lievelings), maar lees mee. Komt 'ie!
6 Comments
Ken je dat verhaal van de verloren haas? Die bleek achteraf niet verloren te zijn. Hij bleek zich verstopt te hebben onder een stapel kussens. Godzijdank! Note to self: neem van beide lievelingsknuffels een extra exemplaar mee, als je op vakantie gaat. Het einde van onze vakantie begon dichterbij te komen, we hadden nog zo'n vier Dordogne-dagen. We wilden graag nog naar een paar winkeltjes (lees: twee enorme Kiabi en Decathlon-zaken) om een en ander in te slaan. De zon scheen hard en heet, dus we wilden het snel regelen. Het zwembad wachtte op ons. De airco in de Decathlon stond overigens op standje koelcel, dus er was bij ons allemaal toch ook even een moment van dankbaarheid. Note to self number two: boek volgend jaar een stacaravan mét airco. De winkels dus. We kochten wat kleding, een cadeautje voor ons aanstaande nichtje, een bal, een step voor Juul en een extra zwembroekje voor mij. Kostte vijf euro, zit fan-tas-tisch. Missie geslaagd en terug naar de camping, want de zon riep, het zwembad schreeuwde en we weten allemaal hoe lang winkelen leuk is. Met kinderen. Bij het inladen van de kinderen, kon ik één van de twee lievelingsknuffels van Vic niet lokaliseren: 'Schat, waar is Egeltje?' Mark keek me vragend aan. Dan weet ik al dat hij geen idee heeft. Lekker dan, hebben we die verrekte Haas net terug, is Egeltje weer weg. Het weet wat hoor, die knuffels. Je gaat er heel anders naar kijken, zodra je kinderen er niet meer zonder kunnen. Ik besloot een rondje in beide winkels te maken en te vragen of het personeel Vics soulmate had gezien. Ze keken me aan alsof ze dachten: 'Lekker belangrijk.' Niets gevonden dus. Oké bedankt, daag. Eenmaal aangekomen op de camping werden hemel, aarde en de caravan wederom bewogen, in de hoop dat ook Egeltje gewoon ergens tevoorschijn zou komen. Helaas, zo gemakkelijk was het deze keer niet. Nergens te bekennen. Opnieuw zag ik mijn geest dwalen: straks gaan we terug naar huis en blijft Egeltje in een vreemd land achter. Met de geur van mijn lieve baby eraan. Hij was echt weg. We besloten de volgende dag nog een rondje door beide winkels te lopen, voor je weet nooit. De volgende dag: 'Prrt, prrt!' Mijn telefoon trilde. Dat doet 'ie wel vaker, alleen ik krijg nooit dat soort foto's toegestuurd... Alsof ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand had, maakte mijn hart een dikke, vette salto, terwijl ik de foto zag en het appje las: 'Ik heb hem! We gingen toevallig naar de Decathlon!' Kirsten, die mij in the first place had getipt over de camping, waar we op haar aanraden heen zijn gegaan, appte mij een foto van Egeltje! Kirsten was ook op de camping. Ter info: we hadden elkaar natuurlijk al gezien en gesproken. Zij vond Egeltje! Vics lieve Egeltje. ♥ Echt waar jongens, ik was blij! We hadden op zich nog wel een Egeltje bij ons (spoiler), maar Vic slaapt nu eenmaal graag met beide Egeltjes én Haas. Om de ellende in de toekomst voor te zijn, heb ik maar een extra Haas en Egeltje op Vics verjaardagsverlanglijstje gezet. Komt altijd van pas. Oh ja en Kirsten? Zij is een heldin en we vonden elkaar al leuk, maar door deze goede daad komt ze helemáál niet meer van me af. Einde.
X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥ Vandaag staat de teller van Victors leven op deze aardbol op tien maanden. De baby die zich anderhalf jaar geleden in mij nestelde om uit te groeien tot een compleet wezentje, is op weg naar zijn eerste verjaardag. Wat was het een mooie reis tot nu toe en hoe bijzonder blijft het toch, wat een kind vanaf de geboorte tot zijn eerste jaar voor ontwikkelingen doormaakt.
Vic is gewoon al bijna negen maanden! Hij is net zo lang uit mijn buik, als dat hij erin heeft gezeten. Hoe dan?! Soms zeggen mensen wel eens tegen me: 'Je bent ook nog niet zo lang geleden bevallen hè.' Dan denk ik: hoezo 'niet zo lang'? Het is namelijk echt al bijna een jaar geleden en dat vind ik eigenlijk best wel stom. Ik ben heel blij en dankbaar dat Victor zo'n gelukkige en gezonde baby is -voor zover wij kunnen zien-, maar het gaat zó snel! Van bijna vier naar negen kilo en van 52 cm naar meer dan 70 cm. Ik heb al vier maten kleding kunnen opbergen op zolder. Víér! Janken.
Ik kan me nog zo goed herinneren, dat ik voor de ingang van het ziekenhuis tegen de auto aan weeën stond op te vangen, het ziekenhuis in waggelde (met puf-tussenstops) en dat we een paar uur later met Victor in de Maxi-Cosi weer naar huis reden. De bevalling deed ik 'even' snel voor mijn gevoel en daarna ging het leven gewoon door zoals daarvoor. Julius lag lekker te slapen, terwijl ik zijn kleine broertje op de wereld zette. Als de dag van gisteren! Toen ik in verwachting van Julius was, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist hoe liefde voelde, maar niet wat er met me zou gebeuren als er een klein wezentje uit Mark en mij geboren zou worden.
We gingen samenwonen en kochten twee katten. Dat waren onze baby's vanaf het moment dat we ze ophaalden uit Zeeland. Ja, we zijn van Haarlem naar Zeeland gereden en weer terug. Twee keer zelfs: één keer om op kraambezoek te gaan en de katten te ontmoeten en één keer om ze op te halen. Ze zijn gek hoor. Vanaf het moment dat Julius goed en wel in staat was om zinnen te vormen, ben ik zijn liefste, grappiste en leukste uitspraken gaan opschrijven in een boekje.
Inmiddels zijn het zoveel uitspraken geworden, dat ik er een paar (veel!) wil delen. Gewoon, omdat ze te leuk zijn om voor mezelf te houden en omdat ze misschien een glimlach op je gezicht zullen toveren. :) Deze week deel ik uitspraken van Julius, die over mijn zwangerschap en Victor gaan. Lees en lach! ♥ Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik het ouderlijk huis verliet. Acht jaar geleden is het, dat Mark en ik ervoor kozen om die eeuwige logeertas in de gang en ingewikkelde vraagstukken als 'waar slapen we vanavond?' vaarwel te zeggen en aan ons leven samen te beginnen. Wat vond ik het geweldig en vreselijk tegelijk, die eerste drie maanden. Ik miste mijn ouders om me heen, maar tegelijkertijd kon ik intens genieten van het feit dat ik nu zelf mocht bepalen welke thee er in de theedoos kwam. Of dat we zonder overleg aan huisdieren konden beginnen. Zoals veel stellen doen als ze net gaan samenwonen, kochten wij toentertijd twee katten. Gewoon, omdat we dat wilden en omdat we vonden dat we oud en wijs genoeg waren, om dat zelf te bepalen.
Lieve, kleine Victor,
Het is alsof ik er gisteren achter kwam dat wij jou binnen negen maanden zouden ontmoeten. Alsof je gisteren op mijn buik werd gelegd en ik je eindelijk kon vasthouden en knuffelen. Vandaag blijkt niets minder waar te zijn dan dat, want weet je? Morgen moet ik weer aan het werk en zullen wij een poosje van elkaar gescheiden zijn. Gelukkig heeft papa nog vakantie en is je grote broer ook nog even thuis, maar ik zal er eventjes niet zijn. Met de laatste vrije dagen in het verschiet -donderdag begint het echte leven weer- denk ik terug aan de dag dat ik voor de tweede keer moeder werd. Ik zie mezelf nog zitten thuis, al weeën opvangend, met Peaky Blinders op de achtergrond. De hele dag was het al rommelig, zonder enige regelmaat in weeën. Zou het dan echt begonnen zijn? De komst van Victor was toch wel de mooiste gebeurtenis van 2017.
En zo waren er nog meer momenten in het jaar 2017, die ik leuk vind om te delen! Het jaar dat: Jippie, Sinterklaas is terug naar Spanje! Het Sinterklaas-journaal behoort tot het verleden en de pepernoten zijn, eh... op. Helaas komen we de komende jaren niet meer onder Sinterklaas uit, want Julius is sinds dit jaar een echte believer. En dan is Victor er ook nog, dus voorlopig zitten we gebakken. We hadden er bij ons thuis tot op heden weinig last van: de feestdagen. Sinds Julius naar school gaat is dit drastisch veranderd. Er wordt logischerwijs veel aandacht besteed aan thema's, seizoenen én de verschillende feestdagen. Zo leren kinderen spelenderwijs wat er zoal gebeurt in een jaar. Hartstikke leuk natuurlijk. Vooral leuk voor thuis, want Julius was een tijd lang behoorlijk ontregeld. Het begon eigenlijk rond Sint Maarten. Grote monden, vroeg wakker, explosief enthousiast, druk, slecht luisteren, een wisselend humeur en een sugar rush. Dank u Sint Maarten en Sinterklaasje! We laten Juul maar een beetje gaan, tot op zekere hoogte. Want het is allemaal niet niks voor die kleine mensen. De drie R'en zijn nu nog belangrijker, waar zouden we zonder zijn? Ik heb op zes december maar meteen de kerstboom in huis gehaald, onder het mom van: in een vloeiende beweging door, als de Sint-prikkels er toch nog zijn. Julius houdt van Kerstmis, nog meer dan van Sinterklaas zegt hij zelf. Hij helpt me graag met versieren, dat vindt hij gezellig. Alle ornamentjes gaan op één tak, er is alweer een stuk van de piek gebeukt, Juul heeft een kersttafel op zijn kamer en de huiskamer staat vol met dozen met kerstversiering. De verlanglijstjes worden gemaakt en de lucht in de gaten gehouden; zullen we de kerstman al voor de maan langs zien rijden in zijn arrenslee? De kerststress laat zich nog niet zien bij ons thuis. Hopelijk houden we dat vast met z'n allen. Erger dan Sinterklaas kan het onmogelijk worden. Toch? Nu alles staat, gaan we richting het leukste gedeelte: Kerstmis vieren met familie en ons volproppen met lekker eten en drinken. Mijn broer gaat zichzelf weer begraven in kerstpapier (vindt hij gezellig), mijn schoonzus kruipt onder een warm kleedje (want altijd koud), Julius wil alle cadeaus in één keer uitpakken (want bloednerveus en nieuwsgierig), we vertellen elkaar verhalen en leuke moppen (altijd) en we genieten vooral heel erg van het feit dat we met zijn allen Kerstmis kunnen vieren. ♥ Daarna graag in één rechte lijn door naar het voorjaar. Dank u!
X Max Volg The Daily Max ook via: Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest! |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|