OH BOY, WHERE IS MY BABY?

Vic is gewoon al bijna negen maanden! Hij is net zo lang uit mijn buik, als dat hij erin heeft gezeten. Hoe dan?! Soms zeggen mensen wel eens tegen me: 'Je bent ook nog niet zo lang geleden bevallen hè.' Dan denk ik: hoezo 'niet zo lang'? Het is namelijk echt al bijna een jaar geleden en dat vind ik eigenlijk best wel stom. Ik ben heel blij en dankbaar dat Victor zo'n gelukkige en gezonde  baby is -voor zover wij kunnen zien-, maar het gaat zó snel! Van bijna vier naar negen kilo en van 52 cm naar meer dan 70 cm. Ik heb al vier maten kleding kunnen opbergen op zolder. Víér! Janken. ​
Ik kan me nog zo goed herinneren, dat ik voor de ingang van het ziekenhuis tegen de auto aan weeën stond op te vangen, het ziekenhuis in waggelde (met puf-tussenstops) en dat we een paar uur later met Victor in de Maxi-Cosi weer naar huis reden. De bevalling deed ik 'even' snel voor mijn gevoel en daarna ging het leven gewoon door zoals daarvoor. Julius lag lekker te slapen, terwijl ik zijn kleine broertje op de wereld zette. Als de dag van gisteren!

Nog meer pijlpalen: we hebben de Maxi-Cosi verruild voor de opvolgende autostoel. Vic wil graag zien wat er om hem heen gebeurt en daarbij wordt hij te groot en te zwaar voor de Maxi-Cosi. Ook in de bakfiets zit hij in zo'n kinderstoeltje, alsof hij al een hele pief is. En dan dat stoeltje in de boodschappenwagen. Ik houd hem nog wel vast voor de zekerheid, maar toch: hij kan daar gewoon in zitten. Het is écht geen baby meer.
Kan ik hem ineens op mijn heup zetten en ronddragen, tot hij kan lopen. Daar denk ik nog maar even niet over na.

Ik deelde vorige week in mijn Instastories, dat Victor er weer nieuwe tandjes bij krijgt. De tussenstand is zes, maar er komen er heel snel nóg twee door. Wat een drama is dat toch voor die kleintjes, ik was die slapeloze nachten en het niet kunnen eten van de pijn even vergeten. Zo zielig! Thank God for Dentinox en de draagzak! 

​En verder:
Brabbelen-omrollen-los zitten-op zijn beentjes willen staan-steeds meer behoefte aan écht eten-brabbelen-van bruin naar blond-definitief blauwe ogen!-lachen om zichzelf-lachen om zijn broer-lachen om ons-lachen om alles-hem ergens ondersteboven in een hoek van zijn bedje terugvinden-rollend de kamer door-klappen in zijn handjes-kiekeboe spelen-nep huilen en er daarna om lachen-zijn broer adoreren en de hele dag volgen wat hij doet-niets is meer veilig-niet meer vergeten om zijn eten buiten zijn bereik op tafel te zetten.

Wat anderen zeggen, klopt. Een tweede kind is sneller groot. Toch genieten we bewust van ons tweede kleintje en leggen we zoveel mogelijk vast voor later. Hoewel het me geweldig (en bizar!) lijkt om een gesprek met Vic te voeren, mag dat van mij nog wel een tijdje duren. Nu snuffel ik nog wel even aan zijn speknekje en zijn pluizige vogelnestje. Ons molletje. Van bijna één.


X Max
​​
Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥