TIEN MAANDEN: WAT HEBBEN WE ONS VERGIST!

Vandaag staat de teller van Victors leven op deze aardbol op tien maanden. De baby die zich anderhalf jaar geleden in mij nestelde om uit te groeien tot een compleet wezentje, is op weg naar zijn eerste verjaardag. Wat was het een mooie reis tot nu toe en hoe bijzonder blijft het toch, wat een kind vanaf de geboorte tot zijn eerste jaar voor ontwikkelingen doormaakt.

THE BOY'S GOT SKILLS
Zo begon Victor twee weken geleden ineens met het uitbreiden van zijn skills. Optrekken en staan was het nieuwste kunstje en hij was net zo verbaasd als ik, om zijn benen kaarsrecht onder zijn torso te zien staan. 'Check, dat kan ik, wat nu?' moet hij gedacht hebben, want daar bleef het niet bij. Victor wordt blij als hij even op zijn benen kan staan en de wereld van een andere hoogte kan bekijken. Benieuwd naar wat er gebeurde als ik hem liet zien hoe hij kon stappen terwijl ik hem vasthield, keek ik vol bewondering naar wat zijn voetjes deden: hij kopieerde meteen wat ik hem voordeed! Als een wankel veulentje zette hij zijn eerste echte stapjes vooruit. Alsof hij het complete skills-pakket naar zelfstandigheid onder de knie wilde krijgen, is hij ook maar gaan leren zitten. Dan bedoel ik van liggen naar zitten. In zijn slaapzak ook nog! Een beetje uitdaging kan geen kwaad. ;-)

ROLLENDE BABY
Sinds hij weet dat hij zich kan voortbewegen, schieten zijn ogen alle kanten op, om te kijken wat hij kan gaan doen. Als een Spidermannetje rolt hij over de vloer, zich afzettend tegen alles wat hij tegenkomt, om zich zo 'vliegend' van de ene kant van de kamer naar de andere kant te verplaatsen. De targets verschillen van tijdschriften tot kattenbrokken, net waar hij zin in heeft. Het rollen brengt hem op plekken waar hij kruipend niet van durft te dromen en toch probeert hij dat ook. Een wankele poging op handen en knieën geven nog geen doorslag, het duurt hem te lang. Waarom zou hij ook gaan kruipen, als hij rollend overal kan komen? 

WAT HEBBEN WE ONS VERGIST
Wij dachten echt dat we met de geboorte van Victor de light versie van zijn broer hadden gemaakt. Waar Julius vol temperament en met veel bombarie ter wereld kwam, meldde Victor zich met een bescheiden huiltje, dat snel afzwakte en veranderde in tevreden geluidjes. Juul zat even vast in mijn bekken tijdens de bevalling, Vic niet (details!). Logisch dat Juul huilde, niet zo fijn om eruit te moeten, maar niet te kunnen.
Hoe dan ook: wij dachten dat alleen Julius het temperament van mij had geërfd en dat Victor dat jongetje werd, dat rustig met een paar kleurpotloden aan zijn tafeltje zou gaan zitten kleuren. Kan nog komen natuurlijk. Koekoek, Vics temperament groeit met de week.
Blijkt Julius die rustige baby -oké met temperament- te zijn en Vic de ondernemende ontdekkingsreiziger -met dito temperament-, licht haar, blauwe ogen en zelfs meer pigment in zijn huidje. Ze konden niet meer verschillend zijn dan dit. Mooi, hoe twee verschillende wezentjes al zo met elkaar verbonden zijn. Hoe zal de volgende worden? ;-)


X Max
​​
Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥