Ze waren me zo lief, die middagen dat ik het moeder zijn even op pauze kon zetten. Bij wijze van spreken dan, maar ik denk dat mijn 'metgezellen' wel weten wat ik bedoel. Even een moment van stilte, speelgoed dat stokstijf blijft staan of liggen, in alle rust een televisieprogramma volgen, een boekje lezen, puin ruimen, strijken, even geen 'mamaaaaa, nee, mag ik, ik wil, nee, nee!'
Gewoon, heel even een moment om op adem te komen voordat strike two begint.
0 Comments
Iedere avond wordt Julius voorgelezen. Soms alleen -tot in den treuren- 'Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft', vaker meer dan één verhaaltje. Een beetje knipperen met zijn lange, bruine wimpers, 'mama, please' zeggen en lief kijken en ik zit zo vier verhaaltjes voor te lezen. Waaronder uit het boek 'Hallo, hallo, wie stinkt daar zo?'
Gisteren was het weer zo ver: Julius vroeg: "Mama, nog meer lezen? Please? Hallo, hallo? Bij me liggen, mama?" Knap lastig om daar nee tegen te zeggen. Dat wil ik ook niet, dus lees ik niet één, maar vier verhaaltjes voor. In het boek stuitte ik op een gedicht van Annie M.G. Schmidt. Julius zit volop in de peuterpubertijd en toen ik het gedicht las, dacht ik: dit gaat over hem! En dan te bedenken dat het uit een gedichtenbundel komt, die in 1955 verscheen. Het geboortejaar van mijn ouders, toevallig. Niet dat dat er iets mee te maken heeft, maar dat vind ik dan weer bijzonder. Zo zie je maar, dat er door de jaren heen niets verandert. Het is zover: ik moet echt meer op mijn woorden gaan letten, als Julius in de buurt is. Vooral omdat hij werkelijk alles nazegt, hoe zacht ik sommige woorden ook uitspreek. We brachten gisteren op verzoek van meneer Julius even een bezoekje aan de speeltuin in de buurt: "Papa, mama, sotom!" De speeltuin dus. We staan nog niet voor het hek of ik zeg iets tegen Mark. Geen idee waar we het over hadden, maar ik vond het nodig om iets te zeggen, wat ik beter niet had kunnen doen. Iets wat ik niet uit de mond van mijn peuter wil horen. Met zijn bijna tweeënhalf jaar kakelt Juul ons de oren van het hoofd. Niet altijd te volgen, maar hij houdt het net zolang vol, tot we zijn -soms- Sims-taal (ken je dat spel? Soel, soel! Deg, deg ;-)) hebben ontcijferd: "Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk!" En dan bedoelt hij: de tractor is stuk. Ja, na oneindig volhouden, heb ik de tijd gekregen om de boel te ontcijferen. Als ik hem goed heb begrepen, roept Juul keihard: "Jaaaaa, krakko suuk!" En dat betekent dan weer dat ik geslaagd ben. En zo gaat het de hele dag :O Het ene moment versta ik alles glashelder, het andere moment denk ik: WAAAT?! Hieronder volgt een klein lijstje met woorden, die Julius 'iets' anders uitspreekt... Soms hoeft er maar iets te gebeuren of Julius is uit het veld geslagen. Een en al verdriet en misère, niets dat nog helpt. De reden is vaak (altijd) dat de dingen niet gaan zoals hij wil of dat ik hem 'tegenwerk'. Hoe kan ik hem nou een stuk kruidkoek ontzeggen, terwijl hij zijn slaapzak al aan heeft en we op weg naar boven zijn? Tja, zo'n bitch van een moeder ben ik dus. Het gevolg nadat Juul iets niet mag uit zich meestal in frustratie, een huilbui, boosheid, zichzelf op de grond laten vallen, een driftbui of in een hoekje wegkruipen en dan vanaf daar boos kijken. Het is een fase, wederom. En wat voor een. Juul krijgt zijn eigen wil, ontwikkelt zijn eigen persoonlijkheid, en 'speelt' machtsspelletjes, om te kijken tot hoe ver hij kan gaan. Als we het in deze fase verpesten, dan vrees ik dat we nog heel wat jaren op de blaren mogen zitten. Het is dus zaak om de kop erbij te houden, consequent te zijn, af en toe weg te kijken (of weg te duiken met de slappe lach) en Juul te laten voelen dat we hem begrijpen. Hoe vermoeiend ik die peuterpubertijd -want dat is het- af en toe ook vind, het brengt me ook zoveel vreugde om dat ontwapenende gezicht van Juul te zien: lachend, dwingend, boos, betrapt of huilend. Of me verwonderen over waarom hij nú weer boos is. Lijstje met voorbeelden? Oké, komt 'ie: Het zonnetje laat zich steeds vaker zien, de temperatuur stijgt en ik ben moeder van een peuter. De tijd van op een terras zitten met een slapende baby of volledig zen door de stad kuieren (potverdorie, wat een leuk woord) is officieel voorbij. Vaak maken Juul en ik wel een dealtje, hoor. 's Morgens doen we boodschappen of gaan we even de stad in, 's middags -na het schoonheidsslaapje- doen we wat Juul wil: naar de speeltuin. Het leuke is, dat ik weer in de speeltuin kom, waar ik vroeger zelf speelde (op dezelfde toestellen!), alleen zijn de rollen nu omgedraaid: Juul speelt, ik let op. Oké, ik ga soms nonchalant op een schommel zitten en voor ik het weet vlieg ik van voor naar achteren. Huh, schommel ik nou? ;-) Het is duidelijk dat Julius zich thuis voelt in de speeltuin. We gaan naar binnen, het hek gaat dicht en ik laat hem 'los', net zoals je bij een hond de riem los zou maken. Alle speeltoestellen krijgen zijn aandacht, soms kijkt hij rond en soms loopt hij op een ander kind af. Wat ik dan wel een beetje lastig vind, aangezien ik dan bijna gedwongen word om met de bijbehorende vader of moeder te praten. Dat mondt af en toe uit in gênante stiltes. Je zou het niet zeggen, maar ik heb soms absoluut géén zin om te praten. Net zoals dat ik graag alleen in de lift sta. Freaaaaak. Het kan ook goed uitpakken en een gezellig gesprek worden, weliswaar met de ogen op de kinderen gericht, in plaats van op de gesprekspartner. Laatst kreeg ik een appje van een vriendin, met daarin de mededeling dat ze kaal werd. Excuse me, kaal?! Ze was juist zo blij met haar volle bos, waarom moest het nou uitvallen? Hele plukken lieten los, had ik dat ook? Poeh, even graven. Gek, dat ik sommige dingen rondom de zwangerschap alweer ben vergeten. Ik weet dat mijn haar nog dikker was dan normaal en dat ik na een maand of vier dacht dat het haaruitval-gedeelte niet op mij van toepassing was. Think again, want vlak daarna begonnen mijn extra lokken ook los te laten. Kale plekken had ik absoluut niet -mijn vriendin volgens mij ook niet-, maar de hoeveelheid haar dat in het putje verdween was aanzienlijk meer. Hoe kan dat, waarom verliezen vrouwen haar na hun bevalling? Waarom hebben we niet altijd extra veel en mooi haar? Haarverlies is iets normaals, niets om je zorgen over te maken. Per dag verliest een mens tussen de tachtig en honderd haren, hoewel ik denk dat ik er meer verlies. Misschien lijkt het zo, vanwege de lengte. Zal ik ze gaan tellen? Nee, Max, dat doe je niet. Vanaf het tweede trimester -tussen de vier en zes maanden- van je zwangerschap verandert dit. Je lichaam maakt meer hormonen aan, waardoor je haar ineens minder uitvalt. Een volle, glanzende haardos is het resultaat. Het schijnt zelfs dat je méér haargroei krijgt, zoals een dun laagje haartjes op je buik. Geen idee of ik dit ook had, ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Vrijwel meteen na de bevalling begint de hormoonspiegel te zakken. Je lichaam komt geleidelijk aan weer in de oude stand, de 'fabrieksinstellingen' ;-). Dit uit zich in de vorm van kraamtranen, stemmingswisselingen, zweetaanvallen, moeheid én haaruitval. Juist als je denkt dat je wordt overgeslagen (tussen de drie en zes maanden), gebeurt het: je haaruitval is terug van weggeweest. Niet in de vorm van tachtig tot honderd per dag, maar in de vorm van alle haren die je tijdens je zwangerschap vasthield. Newsflash: je kunt er niets aan doen. Je haar zal uitvallen en het kan zelfs zo extreem zijn, dat je er kale plekken aan overhoudt. Er moet namelijk ruimte gemaakt worden voor nieuwe haren. Die kale plekken verdwijnen weer, maar leuk is anders. Zodra alle 'oude' haren uitgevallen zijn, zal je haaruitval weer teruglopen naar tachtig á honderd per dag. Wat kan je doen om je haar te helpen groeien? *Vitamine B-Complex en aminozuren tot je nemen, in de vorm van voeding, pillen of druppels, het liefst voordat je haar begint uit te vallen. * Laat je haar zoveel mogelijk met rust. Kleur je haar voorlopig even niet, draag zo min mogelijk haaraccessoires, kam het niet als het nat is en laat je haar aan de lucht drogen. Geen getoupeerd en gekleurd knotje met een strak elastiekje dus ;-) Het komt allemaal goed, heus. Je moet alleen even de tijd nemen om te ontzwangeren. Je hoeft geen kale plekken te krijgen, maar wees voorbereid. En mocht het te erg worden, bel dan altijd even je huisarts. Onthoud: iedere vrouw, die zwanger is (geweest), moet hier doorheen. Schrale troost, nietwaar? -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest! Er was helemaal niets aan de hand. Juul had geen koorts, geen 'hoestje', niet verkouden, niks. Vorige week zondagavond gingen we naar bed. Ik heb altijd een beetje moeite met in slaap komen, de dag voordat de nieuwe week weer begint. Uiteindelijk begon ik rond half één pas een beetje weg te doezelen. "Hij stikt, hij stikt!" Dat peuterjongens sterk kunnen verschillen van peutermeisjes, is me onderhand wel duidelijk geworden. Julius is een echte avonturier; hij klimt graag, hij wil alles onderzoeken, hij haalt stoute capriolen uit, gooit met zijn speelgoed, rijdt met autootjes overal -inclusief mijn gezicht- overheen. Kortom: ik bestempel hem als een 'echte' jongen. Thuis gaat de thrill er op een gegeven moment wel af voor Juul. Hij heeft alle dvd's uit hun hoesjes gehad, alle knoppen van alle apparaten ingedrukt, alle keukenkastjes open gedaan, de waterbakjes van de katten meermaals omgekieperd, zijn handen in de kattenbak gestopt en 'wauwww' geroepen bij het showen van de kattenbak-korrels in zijn hand, het huis dreigend doorgerend met een schroevendraaier, gespetterd in de wc, de blinderende folie van ons raam getrokken. Ik vergeet absoluut zeker nog een hele waslijst, maar dit is zo'n beetje de rode draad. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|