De vernielings-radar

Dat peuterjongens sterk kunnen verschillen van peutermeisjes, is me onderhand wel duidelijk geworden. Julius is een echte avonturier; hij klimt graag, hij wil alles onderzoeken, hij haalt stoute capriolen uit, gooit met zijn speelgoed, rijdt met autootjes overal -inclusief mijn gezicht- overheen. Kortom: ik bestempel hem als een 'echte' jongen. 
Thuis gaat de thrill er op een gegeven moment wel af voor Juul. Hij heeft alle dvd's uit hun hoesjes gehad, alle knoppen van alle apparaten ingedrukt, alle keukenkastjes open gedaan, de waterbakjes van de katten meermaals omgekieperd, zijn handen in de kattenbak gestopt en 'wauwww' geroepen bij het showen van de kattenbak-korrels in zijn hand, het huis dreigend doorgerend met een schroevendraaier, gespetterd in de wc, de blinderende folie van ons raam getrokken. Ik vergeet absoluut zeker nog een hele waslijst, maar dit is zo'n beetje de rode draad. 

---

Wat hij thuis doet, kan ik nog wel aan. Het zijn onze spullen en het is dan minder erg als er iets stuk gaat of tijdelijk onvindbaar. Natuurlijk zeggen we het als Julius iets niet mag, we leggen uit waarom niet en wat de consequentie is als hij het toch doet. Na de tweede waarschuwing gaat hij op de mat, wat hij niet eens erg lijkt te vinden. Na enkele minuten leg ik uit waarom hij op de mat moest en dat hij sorry moet zeggen en dan geven we elkaar een knuffel en is de zaak daarmee afgedaan. Meestal. 
Het is een ander verhaal, als we op bezoek gaan bij iemand. Ik hoop dan intens dat Juul zich inhoudt, dat hij zijn wilde haren tijdelijk kwijt is geraakt of dat hij lief gaat spelen. 

Alsof ik een radar heb, scan ik het te betreden gebied bij binnenkomst snel af: die kaarsen gaat hij pakken, dat rooster wat voor die openhaard staat, trekt hij om, die wijnglazen (met rode wijn!) gaat hij 'onderzoeken', die afstandsbedieningen, die speelgoedkist gaat de muur beschadigen als Juul hem opendoet, die dure zonnebril gaat hij opzetten, die telefoon zet hij aan zijn oor om een willekeurig persoon op te bellen, aan die puntige tafel kan hij zich bezeren, enzovoorts. 

Meestal gaat het gewoon goed en speelt hij de rol van voorbeeldige peuter zo geraffineerd, dat ik aan mezelf begin te twijfelen. En dan ineens hoor ik gerinkel achter me. Aha! Ik ben niet gek aan het worden. Julius is toch nog op avontuur gegaan. In andermans huis. Tussen andermans spullen. Daar ga ik, als een rugby-speler duik ik zowat bovenop hem, om een algehele misère te voorkomen. 

Ik ga er vanuit dat het gewoon een fase in het prille peuterleven van Julius is en dat hij er vanzelf overheen groeit. Het is juist goed, dat hij de wereld om zich heen onderzoekt, toch? Dat betekent dat hij zich op verschillende manieren ontwikkelt. Het is alleen een beetje onhandig af en toe. Totdat er een nieuwe fase aanbreekt, waan ik me op een rugby-veld en 'tackle' ik mijn kleine avonturier waar nodig ;-) Let it go, let it goooo.

Hoe zit dat bij jou? Heb jij ook zo'n radar? Voelt een ontspannen bezoekje soms ook aan als een intensieve workout? Tips zijn welkom!

-X- Max


Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook en Pinterest!