Zwanger zijn, het is en blijft een bizarre en bijzondere gebeurtenis in het lichaam van de vrouw. Je ziet er behalve een dikke buik (en grotere borsten, dikke enkels, een dik hoofd en wat niet al) niet veel van, maar zwangeren zijn keihard aan het werk om na negen maanden een compleet kindje op de wereld te zetten. Zwanger zijn zorgt ook voor eigenaardige tics, (tijdelijke) karakterveranderingen, emoties en onaangepast gedrag. Meestal verander je daarna weer in jezelf. Meestal. ;-) DIT ZIJN DE 11 DINGEN DIE TIJDENS JE ZWANGERSCHAP HEEL NORMAAL ZIJN:
0 Comments
Vijf jaar geleden werd ik zwanger, negen maanden later kwam Julius ter wereld. Die negen maanden verliepen anders dan nu, tijdens mijn tweede zwangerschap.
De eerste keer stond alles in het teken van de baby op komst. Ik was er bewuster mee bezig, had alle aandacht voor mijn groeiende buik, niets ging snel. Hoe anders is dat nu al? Ik schrijf nog steeds zoveel mogelijk op en we maken elke week een foto van mij en mijn buik, maar het bewuste gedeelte mist een beetje, lijkt wel. Zo keek ik nog naar de roze streepjes met vier weken en twee dagen, zo fotografeert Mark me met zeventien weken en zo ben ik zaterdag alweer negentien weken zwanger! Terwijl ik het gevoel heb net gewend te zijn aan het feit dat er over een tijdje een baby bij komt. Bijna zeventien weken zwanger en wat blijkt? Het is weer een baby met een piemel! Ik word officieel een jongensmoeder en ik denk dat die titel me op het lijf geschreven is. Ik weet hoe het werkt, ben altijd al one of the guys geweest, ik houd van stoeien, bouwen en spelen met auto's is leuker als er gegooid en gebotst kan worden, ik kan het over het algemeen beter vinden met mannen dan met vrouwen, kortom: het universum wist dit en dacht: wij schenken die Max nog een jongen. Vind ze leuk. Dat kan ze.
Zoals je waarschijnlijk wel weet, ben ik in verwachting van ons tweede kind. Een tweede mix van ons tweeën is onderweg naar ons!
In september besloten we dat het tijd was om ervoor te gaan, als in: stoppen met de pil, afwachten of mijn cyclus normaal zou zijn, de vruchtbare dagen uitrekenen en dan, eh ja. Op elkaar duiken. Dat zeg ik nog redelijk netjes, toch? Mijn cyclus was net zoals bij Julius -gelukkig!- meteen weer regelmatig, wat het uitrekenen van mijn vruchtbare dagen gemakkelijk maakte. De eerste maand testte ik... Familietradities: ze zijn er in alle vormen en maten. Die jaarlijkse familiefoto op de kerstkaart, een familieweekend, eten bij dat ene restaurant, een maandelijkse familie-nieuwsbrief, Kerstmis vieren bij je ouders... Noem het op en het is een traditie binnen vele families. Zo las ik ooit eens bij een andere blogger dat haar dochter ieder jaar een ornamentje voor in de kerstboom mocht uitkiezen. Dat vond ik zo'n leuk idee, dat wij dezelfde traditie zijn gestart in huize Julius. Ieder jaar gaan we op pad en mag Juul zelf iets uitkiezen voor in de kerstboom. Uiteindelijk hebben we een uitgebreide collectie, met op ieder ornament het jaar van aankoop en 'Julius'. Zo krijgt onze boom ieder jaar een persoonlijker tintje. 2013: In december van dat jaar was Juul nog maar negen maanden, dus heb ik hem een handje geholpen bij het kiezen van een kek ornamentje. ;-)
Soms word ik moedeloos van het herhaaldelijk vragen en zeggen dat Julius iets moet gaan doen. Dat kan uiteenlopen van schoenen en jas aantrekken, tot onder de douche gaan staan (en er weer uitkomen) of speelgoed opruimen. Uren lijkt het te duren, tot hij eindelijk naar me luistert en ook echt doet wat ik van hem vraag. Waardoor komt het toch, dat ik vaak tegen een muur lijk te praten of dat er een keiharde nee teruggekaatst wordt, als ik iets gedaan wil krijgen bij Juul? Ben ik te soft? Niet consequent genoeg? Vraag ik het onhaalbare? Luister ik misschien niet altijd goed naar hém? Op zoek naar tips, stuitte ik op schrijfster Alicia Eaton; zij moet de redder in nood zijn, in dit verhaal. Zij vertelt je in haar boek ‘Words that work: how to get kids to do almost anything‘ hoe je een einde aan het eindeloze discussiëren met je kind maakt. niet meer dreigen, omkopen of schreeuwen en toch in harmonie het leven van alledag doorkomen. Kan dat? Ik wil het graag geloven en heb het boek besteld! Doorloop de volgende punten: 1. Keuzes, keuzes, keuzes Bij het aankleden geef ik Julius altijd de keuze tussen twee: 'Wil je de Batman-trui aan of de grijze trui met monsters erop?' Volgens Eaton is het goed om je kind een keuze te geven; daarmee geef je hem het idee dat hij iets zelf mag bepalen. Als ik liever zou willen dat hij zijn Batman-trui zou aantrekken, kan ik toevoegen: 'De Batman-trui staat je wel heel cool, Juul.' It's as easy as that. Punt één deed ik al en het werkt inderdaad heel goed om Juul de keuze te geven. Check! 2. Betrek het op jezelf Begrip is zo belangrijk. Als je iets voor elkaar wil krijgen, laat dan merken dat je je kind begrijpt. Bijvoorbeeld zo: 'Ik snap dat je niet wil douchen, ik vind het ook fijn om in mijn pyjama te lopen. Maar wanneer je lekker gedoucht hebt, dan gaan we straks naar de speeltuin.' Deel dus geen schuld kaart uit, als je je zin wilt krijgen. 'Mama wordt verdrietig als je niet gaat douchen.' Ik heb me er wel eens schuldig aan gemaakt. Alleen uit wanhoop, mensen! Ik heb er zelf ook een hekel aan, als anderen mij een schuldgevoel proberen te geven. Geen schuldgevoel geven dus: zielig en nutteloos. 3. Bedank en geef complimentjes Doe dit wel in het moment, niet uren later. Bijvoorbeeld zo: 'Wat goed van je, dat je zelf je broek hebt aangetrokken' of ‘Wat fijn dat je zelf een beker hebt gepakt.’ Werkt enorm. Ik zie Julius altijd glimmen van trots als ik hem een complimentje geef. Iedereen vaart goed op bedankjes en complimenten, toch? Daar hoef je geen drie voor te zijn. 4. Keep it simple Hoe simpeler, hoe duidelijker. Wat je niet moet doen: 'Maak toch eens niet zo'n troep in de woonkamer, ruim NU die troep op.' De motivatie zal je kind in de schoenen zakken, als het zo'n verwijt naar het hoofd geslingerd krijgt. Wat je wel moet doen: 'Als je nu je auto's even in de bak gooit, dan kunnen we daarna samen een treinbaan bouwen.' Simpel, duidelijk en positief! Ik heb deze tactiek al meerdere keren ingezet en ik verbaas me er soms nog over hoe snel Juul begint op te ruimen. 5. Wel: wanneer, niet: als Als dit, dan dat. Oeps, schuldig! Chantage is het en het helpt niet. Hoe je formulering beter werkt (ik heb deze zin gebruikt bij Juul): 'Wanneer je de auto's in de bak hebt gedaan, mag je even naar Blaze en de monsterwielen kijken.' Klein verschil, groot effect. 6. Leg uit waarom je iets wilt Door kort uit te leggen waarom je wilt dat je kind iets doet of juist niet doet, zal je kind beter luisteren. Julius snapt me beter, als ik hem iets uitleg. Er komt dan meer begrip en daardoor is hij sneller geneigd om naar me te luisteren. 7. Straight forward Woorden en zinnen als 'kijk', 'luister', 'ga gauw even op de bank zitten' dragen bij aan de motivatie van je kind, om iets te doen. Als je hiermee begint en dan je verzoek uitspreekt, is de kans groot dat je kind luistert. Je bent namelijk straight forward en zegt precies wat je verwacht. 8. Het weerwoord in de kiem smoren Julius heeft wel eens een weerwoord, net zoals ieder ander kind van zijn leeftijd. Als dat gebeurt, zeg ik uiteindelijk wel eens iets in de trant van: 'Geen discussie Juul' of 'Geen gezeur nu!' Dat is dus niet handig volgens Eaton. Beter is het, om in oplossingen te praten, zo bijvoorbeeld: ‘Als je nu doet wat ik vraag, gaan we straks doen wat jij graag wilt.’ 9. BONUS van mij Wat bij Julius echt goed kan helpen, is de tegenstelling. Dat gaat zo: 'Nou, ik hoop niet dat Julius nu naar boven gaat om onder de douche te gaan' of 'Je mag niet dat stukje vlees opeten hoor.' Works like a charm. Heb jij nog tips of heb je ervaring met deze tactieken? Sharing is caring! ♥ -X- Max Het is druk op mijn Instagram-account, ik plaats bijna dagelijks foto's. Als je het leuk vindt, volg me vooral :) Volg The Daily Max ook via,Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest! Bron afbeelding: http://artfulparent.com/2015/07/the-best-parenting-quotes-for-parents-to-live-by.html
"We kunnen niets meer. Ons leven is voorbij!" Steeds vaker hoor en lees ik dit soort negatieve kreten van mensen, die kinderen hebben gekregen. Mensen die geen kinderen hebben, lijken zich steeds vaker achter de oren te krabben, door de negatieve lading die het krijgen van kinderen op deze manier met zich meebrengt. Geen leven meer hebben, niets meer kunnen, een slecht slapend kind hebben, geen geld...
Het zijn heuse voorbehoedsmiddelen en wekken niet de indruk dat het krijgen van kinderen een levens veranderende gebeurtenis in positieve zin is. Zo nu en dan vragen mensen in onze omgeving ons hoe wij het ouderschap ervaren. Kinderen krijgen verandert je leven absoluut. Wij zien het als een verrijking, in plaats van een afbreuk aan ons leven. Het enige is: je moet het wel echt willen en openstaan voor verandering. Laat het los en alles komt goed. Zo'n beetje dan. ;-) In plaats van de negatieve dingen te benoemen, geef ik je een lijstje blij-makers, die het ouderschap mijns inziens meer dan de moeite waard maken: 1. Liefde 2.0 Je komt erachter dat je zoveel diepgaander van iemand kan houden, dan bijvoorbeeld van je partner of je ouders. Deze vorm van houden van is van een heel ander kaliber. Ik wist niet dat ik het in me had, nog nooit had ik deze vorm van liefde gevoeld. Vanaf het moment dat Julius geboren werd, was alles anders. Hij is voor altijd de allerbelangrijkste persoon in mijn leven, waar ik alles voor zal geven. Terwijl ik eerst nog dacht: als ons kind allergisch blijkt te zijn voor onze katten, dan geven we hem wel een allergietabletje. HA HA HA. 2. Mine, mine, mine. Voor vrouwen: het wezentje dat in je buik groeit, voelen schoppen en bewegen. Negen maanden lang bouwde ik een band op met Julius, waren we zó dicht bij elkaar. Het is de enige periode dat hij echt nog even alleen van mij was. Daarnaast vond ik het ook zo mooi om Marks emotionele reactie te zien, bij het eerste voelbare schopje: "Is dat hem?!" 3. Mini me & you Ooit weleens gezien hoe je er in het klein uitziet? Of hoe dat loopje van je partner er bij een kleinere versie uitziet? Het is zo gek en leuk tegelijk om te zien dat je kind op jou of je partner lijkt. Als Mark en Julius naast elkaar lopen, dan is het net of ik dubbel zie. De stand van de benen, de manier van bewegen. Ook zie ik mezelf regelmatig in zijn gezichtje of karakter terug. De humor van mijn familie, een blik van mijn opa, volwassen teksten. Mooi om te zien dat die genenpoel weer samenkomt in ons kind, dat generaties later ter wereld kwam. Sinds ik moeder ben van Julius, is mijn leven totaal veranderd. Logisch ook, want ik ben nu niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar vooral ook voor het kleine wezentje, dat ik samen met Mark op deze wereld heb gezet. Met alles wat ik heb, bescherm ik hem, in de speeltuin ben ik niet verder dan een paar meter van hem verwijderd, bij het oversteken houd ik zijn hand stevig vast (lees:bankschroef), als Juul de trap op en af gaat loop ik achter hem of wacht ik onderaan de trap, klaar om hem op te vangen als het mis gaat. Kortom: wat ik maar kan doen om Julius veilig te houden, doe ik. Als ik denk dat het niet veilig is, of dat hij ergens nog niet oud genoeg voor is, dan gebeurt het niet. Punt. Wat ik me afvraag, na het lezen van dit artikel: Julius is acht maart drie geworden. Ik snap het niet, net was hij nog een baby.
Oh nee, de tijd gaat gewoon écht zo snel en nu praat hij en doet hij dingen en alles. "Hoi, ik ben Max en ik heb een zoon van drie." HUH?! Dat klinkt af en toe nog best raar. Volgend jaar gaat hij naar de basisschool en dan gaat hij echt zijn eigen leven krijgen, met eigen vrienden en vriendinnen, herinneringen onafhankelijk van ons. Toen Juul een halfjaar was, vroegen mensen in mijn omgeving al: "wanneer komt de tweede?" Met stomheid geslagen was ik. Mijn lijf was nog herstellende (lees: onderkant-situatie, hormonen en what so ever) van Julius en toen werd die vraag al op me afgevuurd. Drie jaar later beginnen mensen zich af te vragen of er nog wel een tweede komt. Hoe raar is het ook, dat we 'nog steeds' één kind hebben? We hadden er al drie kunnen hebben, wat gaat er mis?! Bijzonder hè, dat mensen dat allemaal durven te vragen? Het kan best gevoelig liggen namelijk. Straks kunnen we geen kinderen meer krijgen of gaat het heel, heel moeilijk. Wat in ons geval niet zo is, maar toch. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|