Vijf jaar geleden werd ik zwanger, negen maanden later kwam Julius ter wereld. Die negen maanden verliepen anders dan nu, tijdens mijn tweede zwangerschap. De eerste keer stond alles in het teken van de baby op komst. Ik was er bewuster mee bezig, had alle aandacht voor mijn groeiende buik, niets ging snel. Hoe anders is dat nu al? Ik schrijf nog steeds zoveel mogelijk op en we maken elke week een foto van mij en mijn buik, maar het bewuste gedeelte mist een beetje, lijkt wel. Zo keek ik nog naar de roze streepjes met vier weken en twee dagen, zo fotografeert Mark me met zeventien weken en zo ben ik zaterdag alweer negentien weken zwanger! Terwijl ik het gevoel heb net gewend te zijn aan het feit dat er over een tijdje een baby bij komt. Dit zijn de verschillen, die ik tot nu toe heb ondervonden: Boeken De zwangerschapsboeken waren niet aan te slepen. Alles wilde ik weten, van de groei van de baby tot het 'duiken in je weeën'. Mark kreeg uiteraard het boek ‘Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ van Kluun. De ‘Oei, ik groei’-app werd snel geïnstalleerd, om alles tot in de kleinste details te kunnen bijhouden. Deze keer lees ik geen enkel boek; slechts een tijdschrift. Ik heb niet zoveel tijd om te lezen, want Julius is er ook nog en hij wil nu eenmaal met me stoeien, naar de speeltuin, rennen, vliegen en dat hem verhaaltjes worden voorgelezen. Aha! Ik lees dus wel. ;-) Ik heb de app van Ouders van nu, krijg zo nu en dan mailtjes met informatie over de week waar ik in zit en dat vind ik eigenlijk ook wel genoeg. Felicitatiekaarten Weet je nog, dat je de eerste keer overladen werd met hoera je bent zwanger-kaarten? En hoe je die zorgvuldig in je album plakte, leuk voor later? Op dit moment staat de teller op drie kaarten. Ook de omgeving is zich minder bewust van de tweede zwangerschap. Het is allemaal al een keer gebeurd, de nieuwigheid is er af, denk ik. En dat is ook prima. Ik probeer voor mezelf die nieuwigheid er wel in te houden, omdat ik het zonde zou vinden als deze zwangerschap stilzwijgend voortkabbelt en ik later niets heb, wat me eraan herinnert. :) Dag onbevangenheid! Die onbevangenheid bij de eerste zwangerschap is zo anders dan nu, bij de tweede. We zijn ons nog meer bewust van het feit dat het een wonder is, dat er nieuw leven in mijn buik groeit. Nog meer bewust van de risico's en hoe veel waarde het heeft als je kind gezond kind ter wereld komt, in plaats van het geslacht, de kleur van de babykamer of de hoeveelheid kleertjes die klaar moet liggen. Dag onbevangenheid, hallo doorgewinterde, bezorgde ouders. Hallo babybump! De tweede keer is mijn buik sneller zichtbaar, dan bij Juul. Iets met minder stevige buikspieren. Hoewel ik nu beter in vorm ben en ik dat ook zie aan mijn buik, rekt de boel toch sneller op en droeg ik ook al snel zwangerschapsbroeken. Heerlijk, ik zou ze altijd wel willen dragen. En dat ga ook doen. ;-) Knopen worden sneller doorgehakt Waar we de eerste keer na lang wikken en wegen wisten welk geboortekaartje, welke naam en welke stijl babykamer we wilden, gaat dat deze keer een stuk sneller. De naam weten we al bijna, al wikt en weegt Mark (Weegschaal, can you blame him?) nog heel even door. Het geboortekaartje is gekozen en de babykamer hoeft alleen nog maar geschilderd te worden in de kleuren, die we ook al lang hadden uitgekozen. Ik moet wel toegeven dat we (ik) over het algemeen zeer intensief zoeken en zeker willen weten dat we (ik) alles hebben gezien, maar de keuze was dit keer minstens twee keer zo snel gemaakt en dat is fijn, want het geeft een hoop rust. :) Ben ik al op de helft?! Dat schoot een paar dagen geleden door mijn hoofd: ik ben bijna op de helft. Koekoek! Op 8 april tik ik de twintig weken aan en ben ik daarmee op de helft van het tweede trimester. Toen Julius in mijn buik zat, leek het eeuwig te duren voordat ik überhaupt een buikje begon te zien. Week acht. Wachten, wachten, wachten, wachten, wachten, week negen. Zo kropen de eerste twee trimesters voorbij. Ik was er heel bewust mee bezig toen. Nu moet ik echt even stoppen en naar beneden kijken. Oh ja, ik ben zwanger! Oh ja, ik ben bijna op de helft! 'Als je moe bent, moet je lekker je rust pakken.' Ik heb wat af gerust de eerste keer. Lekker televisie kijken op de bank, een middagdutje hier en daar. Nu race ik van werk, naar school en van werk naar school en weer naar huis en naar de speeltuin. Boodschappen moeten gedaan worden, de wasmand kan ik niet laten ontploffen, want anders naakt naar buiten, Julius verdient en vraagt aandacht, kortom: er is bij een tweede zwangerschap toch echt iets minder ruimte voor het pakken van de rust. Wat mij helpt, is op tijd naar bed gaan, in de avond zo min mogelijk doen, dingen uit handen geven aan manlief, voorbereidingen treffen voor de dag erna, zo veel mogelijk structuur creëren en accepteren dat ik soms even wat minder voor elkaar krijg op een dag. Credits voor Mark: ik heb geluk met een man als hij; we verdelen alle taken en vliegen door de dagen als een geoliede machine. :) We kunnen alles met Julius delen Julius is oud genoeg om redelijk te begrijpen wat er aan de hand is en dat is zo leuk! We delen alles met z'n drieën, praten samen over de naam die we de kleine wolf -zo heeft Juul de baby voor nu genoemd- gaan geven. Geboortekaartjes worden gekeurd door Julius, de kleur voor de babykamer krijgt Julius ook op zijn muur, want hee: ze worden broers, dus dan moet dat hetzelfde zijn. We vinden het allemaal goed, genieten ervan om te zien hoe Juul er mee bezig is en van het feit dat we alles echt samen met hem doen. 'Wat ga je doen als de baby er is, Juul?' 'Een flesje geven en hem in bed leggen.' Dat verzint hij dus zelf en daarmee tikt hij meteen de basisbehoeften van zijn broertje to be aan. ♥ Ik weet nu wat de zin 'het enige dat ik weet, is dat het pijn gaat doen' echt betekent Bij mijn eerste zwangerschap sloot ik me zoveel mogelijk af voor de gruwelverhalen van anderen. Als ik anderen moest geloven, ging ik minstens twee keer dood, duurde de bevalling drie dagen en zou ik van voor tot achter uitscheuren. Ik bedankte vriendelijk voor de indianenverhalen en hield me vast aan de zekerheid dat het pijn zou gaan doen, maar dat ik het heus wel kon. Ik weet nu precies wat er gaat gebeuren, wanneer het echt pijn gaat doen, dat ik er bijna ben als ik denk dat ik doodga en dat ik het zeker weten aankan. En dat ik steeds minder begrijp waarom andere vrouwen hun dramabevalling zo graag door de strot van onervaren zwangeren willen schuiven. Het doet pijn, maar je kan het. Einde. Uitgebreid genoeg en oh zo waar. Dik, dikker, dikst
Tijdens mijn eerste zwangerschap kon mijn zwangere lichaam er niet zwanger genoeg uitzien. Nu hoeft het allemaal niet zo erg van mij. Ik bedoel, ik vind het heel mooi hoor, mijn dikker wordende buik, ben er echt weer trots op en vind het leuk als mensen zien dat ik zwanger ben. Maar ik heb mijn lichaam vier jaar voor mezelf gehad na Julius, waardoor ik nu weer even moet wennen aan die verandering. Ik kijk nu meer uit naar mijn normale lijf, dan tijdens de eerste zwangerschap. Waar ik nu vooral naar uitkijk, zijn de gezellige schopjes en het feit dat dit jongetje nog even alleen van mij is. ♥ Ben jij zwanger van de tweede, derde, vierde? Hoe ervaar jij het deze keer? X Max Volg The Daily Max ook via: Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest!
0 Comments
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|