Er zijn van die dingen, die we gewoon beter niet kunnen doen. Ik noem een vakantie met micro-peuter en sleurhut (nooit gedaan, nooit van plan), met Juul naar de supermarkt rond zijn etenstijd, bij mensen op bezoek die een tuin hebben waar Juul honderd keer een gat in zijn hoofd kan vallen, de strijd aan moeten gaan met Juul, omdat ik hem steeds wegtrek bij de plekken in die tuin waar hij honderd keer een gat in zijn hoofd kan vallen. Al doende leert men en door schade en schande wordt men wijs. Ook al zeggen mijn ouders nog zo vaak: "Doe het nou niet, het is niks met zo'n kleintje", als het ons een goed idee lijkt, doen we het toch. En dat is niet omdat we alle adviezen in de wind willen slaan of omdat we het zelf altijd beter denken te weten, het is omdat we zelf willen ervaren hoe bepaalde dingen uitpakken en omdat het soms daadwerkelijk beter uit kan pakken dan verwacht (meestal niet). En daarom gingen we op de heetste dag van de week naar het strand. Met Juul. Het leek echt een succes te worden, een lekker dagje ontspanning op het strand. De luiertas was volledig ingepakt, we waren dit keer niets vergeten. Onze hamamdoeken zaten in de tas, evenals zonnebrand en leesvoer (as if, maar dat wisten we toen nog niet) en we hadden zelfs(!) een koelbox bij ons, volledig voorzien van lunch, fruit en drinken. Kat in 't bakkie. We kwamen om kwart voor tien aan in Zandvoort en er waren nog parkeerplekken genoeg. So far, so good. Mark gooide geld in de parkeermeter en ik haalde de tassen vast uit de auto en zette Julius op mijn arm, nadat ik zijn waterschoentjes -zelfs daar hadden we aan gedacht!- aan had getrokken. Daar gingen we, de afdaling richting strand kon beginnen. Mark en ik hebben eigenlijk altijd een taakverdeling, die we de ene keer van tevoren kort bespreken en die de andere keer gewoon ontstaat. Het gebeurt steeds vaker dat we beiden een taak op ons nemen, omdat we een steeds meer geoliede machine worden. Mark pakte de hamamdoeken uit, spreidde ze uit over het zand en ik liep met Juul richting zee. Even pootje baden en naar de golven kijken. Gillend van plezier stond Juul in het water, te wachten op een mini-golfje, die voor hem ongetwijfeld best imponerend op hem af kwam. Het golfje vloog hem om de oren en raakte zijn broek, shirt en een gedeelte van zijn petje. Dat zand, dacht ik. Als we straks teruglopen en hij gaat in het zand zitten. Nou en, dat is leuk. Heus. Terwijl Julius golf na golf trotseerde en tevergeefs probeerde een schelpje te eten, kwam Mark mij 'aflossen', zodat ik mijn kleding kon uittrekken en mijn 'gebruinde' lichaam tevoorschijn kon toveren. Onder het tl-licht in de Griekse badkamer leek ik bruiner, maar oké. Ik kan ermee door, al zeg ik het zelf. Wat leuk, we hadden precies dát ene plekje uitgekozen, waar de reddingsbrigade zich na een paar minuten nadat wij waren neergestreken, ook heel graag wilde vestigen. We schuiven wel iets op, dan zitten we lekker dicht bij die spierwitte Duitse mensen. Voordeel: dan zie ik er wel ineens een stuk bruiner uit ;-) Alles wat nieuw is, wil Juul zien. Zo ook de geparkeerde boten van de reddingsbrigade. Een keer kijken is leuk, maar het wordt vervelend als Juul niet wil dat je zijn handje vasthoudt en dat hij met zijn hoofdje rakelings langs een scherp tandwiel waggelt. "Nee Julius, nu gaan we naar de zee. De boot heb je gezien en nu gaan we golfjes kijken." No way mama, ik ga precies doen wat jij niet wilt, dacht hij ongetwijfeld. Zo braaf als hij op Kreta bij ons bleef zitten, zo snel rende hij dit keer richting boot of zee. Daar gingen we, in shifts. De ene keer rende Mark Juul achterna, het volgende moment ging ik op Juul-jacht. Oh ja, het was ook de tijd van de maand, waardoor ik me redelijk ongemakkelijk voelde, door mijn opgezette buik. "Is mijn inlegkruisje te zien, als ik loop?" Op een bepaald moment wilde Juul dan toch even zitten in het zand, spelen met zijn emmertje en schepje. Emmertje vol, zand op mama strooien. Emmertje vol, mama slaan op zand in emmertje, Juul slaan op zand in emmertje en dan het zand op Juuls hoofdje strooien. In gedachte hadden we de stofzuiger thuis al aangezet. "We gaan even een broodje eten, Juul." Hoe leuk is het dan om eerst een schijnbeweging te maken met een handje vol zand richting je boterham en als je broodje bijna op is, een schopje tegen het bakje aan te geven, waardoor de glinsterende korreltjes het beleg alsnog vervangen? Ik begrijp die humor niet, maar voor Juul is het onbeschrijfelijk grappig. Dan nog maar een paar happen van onze boterhammen. "Wil je een slokje uit het pakje drinken? Nee papa, ik wil het niet drinken, maar op jou gooien!" Dat was dat. Daar zaten we dan: Mark en ik op een zanderige en met drinken besmeurde hamamdoek, Juul met zand op zijn wimpers en op de rest van zijn lijfje. De buikkramp begon op te zetten, de zon verdween en onze Kleine Pluis had zijn zinnen toch weer op de boot van de reddingsbrigade gezet. Na ruim anderhalf uur zeiden we tegen elkaar: "Zullen we alsjeblieft gaan?" En dat deden we. Juul wilde nog niet weg, dat was wel duidelijk. Teleurgesteld en huilend zat hij op mijn arm en om extra te laten blijken hoe boos hij was, gaf hij me een klap op mijn wang. Het moment van grenzen aftasten is begonnen en we laten duidelijk weten wanneer hij die bereikt heeft, maar toch kwetst het me af en toe een beetje, als hij met zijn maaiende armpjes mijn gezicht bereikt. "Julius, je mag niet slaan, dat doet pijn. Alleen aaien, niet slaan." Ik pakte zijn handje vast en hield hem net zolang vast tot hij rustig werd. Op de terugweg richting huis voelden we ons opgelucht. Het zand lag overal, maar de ramen stonden open en de wind waaide door onze haren. Ik keek ik even om en toen zag ik het weer: dat onschuldige en vredige gezichtje van onze inmiddels slapende Julius. Vol geluk en voldaan van zijn fijne ochtendje op het strand. Vaak begrijp ik de tekst 'als je kinderen het maar leuk hebben' niet, maar toen wel. Als Julius gelukkig is, zijn wij het ook. Maar naar het strand? Dat doen we voorlopig even niet meer. Denk ik. Is het praktisch? Als je antwoord nee is, dan moet je het niet doen. Op sommige leeftijden zijn bepaalde activiteiten gewoon niet handig. Het is een kwestie van het verwachtingspatroon bijstellen, maar dat is niet altijd makkelijk, vind ik. Naar het strand gaan is leuk, maar ik moet er vanuit gaan dat mijn achterwerk de hamamdoek niet of nauwelijks zal raken. Als ik die gedachte vasthoud, dan zal het de volgende keer een stuk beter gaan. Toch? -X- Max
8 Comments
20/7/2014 08:03:28
Heel herkenbaar stukje! Vooral toen ik nog maar één kleine ninja had. Nu heb ik er drie en als we naar het strand gaan "laat ik los" dat is het enige advies wat ik kan geven. Gewoon maar laten aanmodderen. Daar is het strand tenslotte ook een beetje voor ;-) Wedden dat jullie binnenkort weer een poging wagen :-D
Reply
The Daily Max
20/7/2014 08:44:23
Als het jou met drie stuks lukt, dan moet het mij toch ook lukken om 'los te laten'? Het lukt me ook meestal wel, maar de laatste tijd niet, op de momenten dat het juist fijn zou zijn.
Reply
Stef Rouwendal
20/7/2014 08:33:59
Als vader had ik al een aantal keer alvast een complete handleiding voor je kunnen schrijven "het leven als jonge ouders" alles blijft zoals het altijd is geweest. Ook mijn ouders hadden het voor mij kunnen schrijven, en ook ik had mij aan die handleiding kunnen houden, maar wat was het leven dan saai geworden!!
Reply
The Daily Max
20/7/2014 08:46:58
Ach pap, beter dan dit had je me niet kunnen voorbereiden op het leven. We hebben zoveel aan jullie tips, je moest eens weten hoeveel goede raad we (stiekem) opvolgen!
Reply
Fem
21/7/2014 03:19:41
Heel herkenbaar als "oudere" ervaren mama kan ik zeggen dat het steeds beter wordt. Één voordeel, je wordt van al dat rennen wel prachtig egaal bruin. En...wat vandaag nieuw is voor Juul is morgen oninteressant. Keep on trying !
Reply
The Daily Max
21/7/2014 13:46:27
Egaal bruin of egaal rood ;-) We gaan het waarschijnlijk nog wel een x proberen en dan laten we hem gewoon zijn gang gaan. Eet dat zand maar lekker, Juul! ;-)
Reply
Hoesteproest! hahahaha, ik heb met enig leedvermaak je stuk gelezen. En ook met wat krabbelen op mijn achterhoofd. wij gaan vrijwillig met kleuter en baby een maand op vakantie. En denken dat we daarvan bij gaan komen. Ofzo. Wij zaten ook blij op het strand deze week. Het ging best ok. Tot baby bijna uit de wandelwagenbak klom op het moment dat peuter een tand door haar lip viel.
Reply
The Daily Max
21/7/2014 13:57:20
Haha, ik ben blij dat je er om hebt kunnen lachen! :) Op vakantie ging het juist heel goed, maar misschien ook omdat we toen alleen bij het zwembad hebben gezeten.
Reply
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|