De zon schijnt, de temperatuur is om verliefd op te worden en belangrijker: ik ben vrij! Ik besluit om de stoute schoenen aan te trekken en eens lekker met de bus naar de stad te gaan, samen met Juul. Ik ben eigenlijk niet zo van reizen met het openbaar vervoer, ik vind het maar een hele onderneming met kinderwagen, luiertas en alles wat ik op het laatste moment nog in mijn jaszakken prop. Het is algemeen bekend dat, waar je ook heen gaat met je kind, het de nodige voorbereiding vergt. Zo ook in huize Mark en Max. Op het moment dat ik klaar ben met het bij elkaar zoeken van alles wat mee moet, poept Julius óf zijn luier vol, óf hij heeft zijn schoenen alweer uitgetrokken. Van die exemplaren waarvoor je ongeveer vijf minuten nodig hebt om ze aan te trekken. Vijf minuten. Per schoen. Juul en ik zijn klaar voor vertrek naar de grote stad, dus ik trek de deur dicht en loop richting de bushalte, waar ik erachter kom dat het kreng pas over een kwartier arriveert. Verdorie, ik dacht dat 'ie er over vijf minuten zou zijn. Geeft niks, de zon schijnt, Juul is blij, dus ik ook. Om oponthoud te voorkomen, pak ik mijn OV-chipkaart alvast en terwijl ik dat doe, komt de bus er al aan. Alles volgens plan tot nu toe. Ik rijd de wandelwagen met Juul erin soepeltjes naar binnen, waarna ik zelf ook instap en mijn kaart scan. 'Piep, piep!' Kaart verlopen. Neeeee! Geërgerd loop ik naar de buschauffeur met de vraag: "Eh, kan ik hier ook pinnen?" Dat kon niet (WAAROM NIET?!). Met het gevoel alsof ik wel door de grond kon zakken van ellende, verliet ik de bus en reed ik de wandelwagen met Juul erin weer uit de bus, iets minder soepel dit keer. Zie je wel, reizen met het openbaar vervoer is ook gewoon vragen om narigheid, dacht ik nog bij mezelf. In mijn eentje, meer dan een halfuur op een zwaar beladen fiets met Julius voorop en de zon die waarschijnlijk brandplekken op onze tere huidjes zou achterlaten, leek het me geen fijn vooruitzicht om dit vervoersmiddel te kiezen. Dan maar weer met de auto. Nog een paar jaar volhouden, hopelijk wonen we dan weer in Haarlem en hebben we dit gezeur niet meer. Dan lopen we gewoon overal heen of fietsen we, maar dan slechts vijf minuten. Terwijl we per auto onderweg naar de stad waren, zakte de moed me in de schoenen en ik had eigenlijk al geen zin meer om de stad te doorkruisen, op zoek naar een zwarte broek, want dat was mijn oorspronkelijke missie. De stad in, de winkels in en uit, snel, snel, snel. Toen ik de auto parkeerde, de parkeergarage uitkwam en de mooie, lieve zon zag stralen, besloot ik in plaats van links te gaan, rechtsaf te slaan, op weg naar het mooiste terras van Haarlem: Nobel. Er was nog een plekje vrij, vooraan op het hoekje van het terras. Die is voor ons bestemd, dacht ik. Op het moment dat ik ons geïnstalleerd had, kon ik alleen maar glimlachen, bij de aanblik van een vrolijke Julius en mijn vertrouwde plekje aan het Spaarne. Met een kopje verrukkelijke cappuccino, een broodje kaas en een broodje met smeerkaas voor Juul, kon deze middag niet mooier worden. Dit was de eerste keer dat ik zoiets als dit heb gedaan: samen met mijn kind een terrasje pakken en gewoon alleen genieten van het moment en verder niks. Geen gehaast, geen getuur op mijn telefoon, geen druk, niks. Ik weet niet waarom ik het nooit eerder heb gedaan, waarschijnlijk omdat ik dacht dat het een enorme onderneming was. Dat was het ook een beetje, maar het was het meer dan waard. Na het afrekenen besloot ik één winkel in te gaan, waarvan ik zeker wist dat ik er zou slagen en jawel: ik verliet de winkel met een zwarte skinny voor slechts €17,90 en twee basic shirts van biologisch katoen (überbewust natuurlijk), die per stuk nog geen €3,- kostten! Ongelofelijk, ik heb me niet gehaast, ik heb geen aanval van opvliegers gehad en het is me gelukt om een keer mindful te zijn en te genieten van het moment. De tijd gaat even snel, de zon straalt even mooi en de wereld draait gewoon door, of ik nu gehaast ben of geniet. Ik kan me dus maar beter gaan ontspannen voor de rest van mijn leven, als het toch niks uitmaakt :) Vol geluk keerden we huiswaarts, Juul en ik. Juul, ik, de zon en verder niks. Oh ja en die broek en shirts natuurlijk ;-) Wherever you are, be all there. - Jim Elliot
8 Comments
|
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|