![]() Tja, wat kan ik zeggen? Het is Marks eet-week en echte mannen eten bami met saté! Waarom? Simpel: omdat het lekker is. De komende dagen deel ik de rest van Marks lievelingsrecepten, allemaal voorzien van een citaat van Mark over wat hij van het gerecht vindt en waarom hij het uitgekozen heeft. Lekker persoonlijk dus, daar houd ik van :) Oh, en het recept staat er uiteraard bij, voor als je het gerecht ook in jouw keuken wilt klaarmaken. WAARDERING VAN MARK ●●●●○ "Omdat ik bami gewoon super lekker vind en omdat het snel klaar is, zodat ik meteen kan aanvallen. En met extra veel satésaus is het nog lekkerder!" ![]() RECEPT Bami Speciaal van Honig INGREDIËNTEN VOOR 3 PERSONEN (ZELF TOEVOEGEN) 350 gram Honig mie nestjes 300 gram bamivlees 400 gram Oosters groentepakket BEREIDEN 1. Breng een ruime hoeveelheid water aan de kook (ongeveer 2,5 liter voor 350 gram mie nestjes) en gooi dan de mie nestjes in de pan. 2. Breng al roerend opnieuw aan de kook. Houd 2 à 3 mie nestjes per persoon aan, dan zit je goed. Tenzij je vriend Mark heet ;-) Grapje, Mark! 3. Kook de mie nestjes in 10 minuten gaar, terwijl je af en toe in de pan blijft roeren. Trek na 4 minuten koken de mie nestjes met 2 vorken uit elkaar. Als je de mie wat steviger (al dente) wilt hebben, houd dan 9 minuten kooktijd aan. 4. Spoel de mie in een vergiet kort af met lauwwarm water en laat even uitlekken. Doe de mie terug in de pan en roer er een scheutje (olijf)olie door, zodat het niet opnieuw een nestje wordt. 5. Verhit een scheut olijfolie in een pan en bak het vlees bruin en gaar. Voeg daarna de groenten toe en bak deze kort met het vlees mee. 6. Voeg 150 ml water en de mix voor bami speciaal toe. Verhit het geheel al omscheppend ongeveer 1 minuut. 7. Voeg de mie aan de vlees- en groentemix toe en roerbak het gerecht nog ongeveer 1 minuut op hoog vuur. 8. Verwarm satésaus in de magnetron of een pannetje, strooi wat kroepoek over de bami en aanvallen maar!
0 Comments
![]() En dan ook echt alles. Koken, bakken, braden, grillen, Mark names it, I make it! Spareribs, hamburgers, prei, lof, doperwtjes, lasagne, sushi, soep, pilav, couscous, anything! Mark weet nog van niks, maar hij zal er als trouwe fan van mijn schrijfsels snel genoeg achter komen. Ik zal ongetwijfeld een app krijgen met de volgende tekst: "Dus jij gaat de hele week koken wat je mannetje lekker vindt? Toe maar. Dan weet ik wel wat receptjes!" Lieve Mark, mijn allerliefste verkering en vader van mijn allerliefste mini-man, deze eet-week is voor jou. Jij mag alles wat je wilt eten bij mij bestellen en ik zal het met liefde en vol overgave voor je maken. De liefde van de man gaat door de maag, zeggen ze, toch? Nou ja, bijna alle liefde, niet alles. Als tegenprestatie voor jullie, de lieve volgers van The Daily Max, zal ik alles wat ik die week maak voor Mark met jullie delen. Compleet met recept, foto en waardering van Mark. Maandag zal ik starten, op vrijdag beginnen is ook weer zo wat hè? Dat kan mijn brein vol logische reeksen en principiële gedachtegangen niet aan ;-) Wish me luck! Enne... steel de recepten vooral, wie weet begin jij ook aan dit experimentje :) Net zoals vriendin Iris, geef ik de voorkeur aan het woord experiment, in plaats van challenge. Experiment, klinkt ook meteen een stuk interessanter. Of gewoon doel, want dat is het :) -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook! ![]() "Volgend jaar gaan we het doen. Eerst even rustig aan rondkijken, alle opties bekijken en dan ergens in het voorjaar van volgend jaar het bord in de tuin." Dat was begin dit jaar en ik kan je zeggen dat onze voorgenomen plannen niet helemaal zijn gegaan zoals we het in eerste instantie bedacht hadden. Hoe meer we erover praatten om weer terug te verhuizen naar Haarlem, des te groter werd het verlangen om ons huis direct op Funda te zetten. Eerst kwam er aantal bezwaren, zoals: "We wonen er nog niet lang genoeg, laten we eerst even afwachten hoe het met ons werk gaat (wat helemaal goed gaat), nog wat klusjes in huis afmaken en jouw studie (mijn studie) moet eerst af zijn." Na een paar weken goed gepraat te hebben, konden we alle bezwaren in een keer van tafel vegen en de dag daarna sprak ik de voicemail van onze makelaar Eric in. Dat ging ongeveer zo: "Hi met Maxine, nou we hebben het er laatst al met elkaar over gehad, maar we willen toch zo snel mogelijk ons huis te koop zetten. We hebben ook al een ander huis op Funda gezien, waar we graag zouden willen kijken. Wanneer kunnen we langskomen om alles door te spreken?" Gelukkig kennen we elkaar al behoorlijk lang en ook al van prehuizenjacht, dus het van-de-hak-op-de-tak-bericht was totaal niet gek voor hem. Wel werd ik gewezen op de (verkeerde!) volgorde van mijn bericht. Het wil nog weleens gebeuren, dat mijn eigen wereld meer op de voorgrond treedt dan zou moeten of dat mijn hersens een tikkeltje sneller werken dan mijn mond kan verwerken. Heel soms hoor (altijd). In ieder geval, een lang verhaal kort: begin juni kwam ons huis op Funda en aan het begin van deze maand -augustus- kregen wij het verlossende telefoontje van Eric: "Waar zijn jullie? Zet je auto maar even aan de kant, dan. Goed nieuws: de kopers zijn op jullie laatste voorstel ingegaan!" Whaaaaaaaa, wat een opluchting! Ons huis is gewoon verkocht! Het is gelukt, het is gewoon echt gelukt! We wilden proosten op de verkoop van ons huis, dagdromen over ons potentiële nieuwe huis in Haarlem, maar daar stonden we dan, langs de weg, vlakbij de ingang van Diergaarde Blijdorp. Totale deceptie. Daar hadden we dus geen zin meer in. Maar ach, we kregen vrijkaartjes van Eneco en zoals het de Nederlander betaamt, gingen we gewoon. Naast de telefoon blijven wachten is ook weer zoiets, het heeft absoluut geen zin. Na hooguit twee uur door een -naar onze mening tegenvallend- Blijdorp te hebben geslenterd en gekeken te hebben naar een ijsbeer die op apen gapen lag, een tijger die door de hitte de ene poot niet voor de andere kon zetten en het Oceanium (wat wel heel mooi was, ook voor Juul) zijn we met gierende banden richting huis gegaan. Ons fijne thuis, tot eind oktober. Vanaf november wonen we sowieso in Haarlem, want we hebben een voor-het-geval-dat-tussenoplossing kunnen vinden. Dat is een hele geruststelling, maar hopelijk is het niet nodig en vinden we voor die tijd ons droomhuis. Twee keer verhuizen met een kind en twee katten? Liever niet. Maar, het is zoals het is en we hebben in ieder geval onderdak op het moment dat we ons huidige huis verlaten. Het zou alleen zo fijn zijn dat we weten waarvoor we aan het inpakken zijn. Ja, de eerste tien dozen zijn al ingepakt en beschreven met wat er in zit en naar welke kamer -in welk huis dan ook- het moet. Zo ben ik dan ook wel weer. Voorbereiding is negentig procent van het succes, zeggen mijn ouders altijd. Tot de tijd dat het huis zich aandient, gaan wij nog even genieten van onze fijne stek op de 'verkeerde' plek, met de laptop op schoot en Funda verversend. Iedere vijf minuten. Soms moet ik het echt hardop zeggen om het enigszins te geloven: ons huis is gewoon verkocht! We gaan terug naar Haarlem, terug naar onze roots en lekker dicht bij mijn ouders! Mijn moeder kan wel een dranghek voor de deur gaan zetten, tegen die tijd. Of ik, dat is ook een mogelijkheid ;-) Hoe dan ook: We're coming home :) Maar tot het zover is: FUNDA. To be continued... -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook! ![]() Wel,niet? Wel, niet? Wel. Twee jaar wonen we er nu, in ons fijne huis. We hebben alles: een tuin op het zuiden en aan het water, vijf kamers, een kookeiland, een dakterras, fijne buren, een supermarkt en een paar andere winkeltjes in de buurt... Wat willen we nog meer, zou je denken. Toen we twee jaar geleden besloten om onze huidige stek te kopen, kozen we echt voor het huis en de ruimte, niet voor de locatie. Twee jaar later blijkt de locatie steeds belangrijker te worden: alles is net een stuk te ver om met de fiets te gaan, vrijwel al onze vrienden en familie wonen in Haarlem, als we iets willen ondernemen, doen we dat zo goed als altijd in Haarlem, kortom: onze roots liggen er gewoon. Hoe heerlijk ons huis ook is en hoe rot het ook zal zijn om de deur voor de laatste keer dicht te trekken, achteraf gezien is de keuze voor ruimte niet de juiste geweest. Het had zomaar gekund van wel, dat weet je natuurlijk nooit van tevoren en het is ook best tegenstrijdig om dit fijne plekje te verlaten, maar ons hart ligt in Haarlem en dat gevoel wordt alleen maar sterker. Ik las laatst een artikel van Tammy Strobel in de Flow (Flow 2, 2014), waarin zij vertelt over het nut van een ruim huis en het bezitten van veel spullen: “En toch regeerden mijn spullen en schulden mijn leven. Ik had altijd gedacht dat ik zo slim en handig was. Maar als ik echt zo slim was, hoe was ik dan terechtgekomen in een neerwaartse spiraal van werken en uitgeven, met een enorm appartement vol spullen die ik eigenlijk helemaal niet wilde?” Tammy leefde om haar spullen te kunnen onderhouden, waardoor ze zichzelf stukje bij beetje steeds meer van haar vrijheid beroofde. Onderzoek wijst trouwens uit dat mensen veel meer geven om wat anderen over hen denken, dan ze zich bewust zijn. Het artikel zette me nog meer aan het denken, omdat wij minimaal één kamer niet gebruiken in ons huis. Er staan inderdaad ook veel spullen, die we niet gebruiken. Ruimte hebben we, maar maakt ons dat gelukkig? Nee. We hebben geprobeerd om ergens anders te wonen en we hebben het leuk en fijn gehad, maar we weten nu ook dat locatie voor ons veel zwaarder weegt dan het huis of de ruimte. Eerst wilden we tot volgend jaar wachten, gewoon voor het idee of voor de vorm. Maar, waarom zouden we eigenlijk? We zijn geen bomen, we kunnen zo verhuizen als we niet kunnen aarden op een bepaalde plek. En dat is precies wat we gaan doen. Na zes dagen hebben we de eerste bezichtiging al achter de rug en er volgen er nog minstens vier, de aankomende week. We zijn positief ingesteld en hopen dan ook dat er een ander gezin heel gelukkig in -nu nog- ons huis zal worden, voorlopig zijn we nog niet weg, dus we gaan nog even genieten van ons tuintje aan het water en de lieve buren die we nu nog hebben. Fingers crossed en word vervolgd! -X- Max "Laten we naar Sprookjeswonderland gaan!" Ik ben niet zo van de spontane tripjes, maar aan dit idee kon ik nog een hele nacht wennen. Prima, morgen gaan we naar Sprookjeswonderland, dat is leuk! Niet dat ik nu een lijstje heb kunnen maken en alles kunnen uitstippelen, maar oké, leuk! Helemaal spontaan was het dus niet, onze trip richting Enkhuizen. Maar, niet getreurd: het liep toch anders dan we dachten. Toen we bijna op de plek van bestemming aankwamen, liet buienradar ons niet veel goeds zien... Ach ja, voorbereiding op dit soort dagjes is nooit ons sterkste punt geweest. We gingen er gewoon vanuit dat het droog zou blijven. Qua uitrusting voor Julius, hadden we aan alles gedacht, dat wel. Voor onszelf hadden we nog net een fles Spa mee gegrist, maar daar hield de samenstelling van ons overlevingspakket ook meteen op. Zal je net zien, dat je na een halfuur trek hebt in een dropje of zo'n ander lekker 'voor-onderweg-snoepje'. Daar stonden we dan, geparkeerd langs een Enkhuizer berm, te bedenken wat we moesten doen. Het liefst was ik omgekeerd en naar huis gegaan. Gelukkig is Mark wat avontuurlijker aangelegd, want hij kwam ineens met een lumineus idee: "Laten we naar Texel gaan, daar is het wel droog!" Op dat moment kreeg ik kortsluiting. Net alsof je zomaar even besluit naar Texel te gaan, dacht ik. Een minuut later zetten we koers richting onze nieuwe bestemming en werd het toch nog een spontane road trip. Ik houd er dus niet van, om zonder me voorbereid te hebben ergens heen te gaan, als het 'zo ver' van huis is. Maar, de 101 in 1001-lijst zou natuurlijk super saai zijn, als ik 'm had gevuld met allemaal comfortzone-doelen, dus ik herpakte mezelf en dacht: Yeah, op naar Texel! Spontaan! Niet voorbereid! Jippie! Kortsluiting! "Vijfentwintig euro?!" Dat is heel normaal voor een retourtje met de veerboot naar Texel. Als we ons hadden voorbereid, hadden we dat geweten. Maar, dan zou het niet meer spontaan zijn, natuurlijk! ;-)
Prima, we zijn al zo ver, nu niet zeiken Max, dacht ik bij mezelf. We wilden graag koffie en wat eten, want we hadden niets bij ons, dus dat deden we op de boot. Eerst Juul een broodje geven, want daar hadden we wel voor gezorgd. Daarna ging Mark Juul verschonen, terwijl ik onze brandstof ging halen. Wachten,wachten en nog eens wachten. Natuurlijk wil iedereen koffie en gevulde koeken, net op het moment dat wij er zin in hebben. Nadat ik fors geld had neergeteld voor het geheel, waren Mark en Juul nog nergens te bekennen. Even wachten dan maar. Ding donggg!" We naderen het eiland Texel. Wilt u zo vriendelijk zijn zich naar uw voertuig te begeven?" Natuurlijk, de omroepster kon niet héél even wachten tot we onze koffie op hadden. Misschien komt dat doordat het een automatisch bericht was en omdat het volledig paste in het onverwachtse en spontane aspect van onze dag ;-) Jippie! Kortsluiting! Again! Toen Mark klaar was met zijn worstelgevecht met Julius en de luier, moesten we als de bliksem terug naar onze auto, Mark met Juul op de arm en ik met twee bekers hete koffie en vulkoeken, provisorisch verpakt in Julius' broodbakje. So far, so good, want toen we voet zetten op Texel, was het kurkdroog! Geen spatje regen te bekennen. We hebben van alles gedaan, van een bezoek aan Ecomare tot het bekijken van de vuurtoren (Mark ging alleen, want Juul sliep en we vonden het zielig om hem uit zijn slaap te halen), tot het eten van heel veel patat en kroketten in de auto. Julius vond alles even spannend en heeft het geloof ik heel erg naar zijn zin gehad! Wij vonden het ook echt leuk om te doen en ik moet zeggen dat het spontane gewoon een kwestie van oefenen is, want ik ben namelijk nog lang niet van plan om een oude, verzuurde vrouw te worden, die de hele dag achter de geraniums zit! We gaan zeker nog eens terug naar Texel, voorbereid en alles. Life is a series of natural and spontaneous changes. Don't resist them - that only creates sorrow. Let reality be reality. Let things flow naturally forward in whatever way they like." -Lao Tzu -X- Max ![]() Toen ik eind augustus 2013 startte met The Daily Max, had ik niet kunnen voorspellen dat er zoveel mensen waren, die het leuk vonden om mijn verhalen te lezen. Negen maanden later ben ik meer met mijn blog bezig dan ooit. Er gaat geen dag voorbij, zonder dat ik ideeën voor nieuwe blogs verzamel, quotes selecteer (en sinds kort zelf vormgeef) om dagelijks te plaatsen, foto's maak voor favourite pictures of the week en steeds probeer de volgers van The Daily Max blij te maken. Al een tijd lang ben ik aan het nadenken over een logo voor mijn blog. Tot nu toe ben ik aan het klooien met een foto en een quote, die ik vind passen bij mij en mijn verhalen. Maar, een quote alleen volstaat niet meer, vind ik. Het lijkt me geweldig om dat hoopje plaatjes te vervangen voor een mooi logo, waaraan ik herkend kan worden. Nadenken, schetsen, plaatjes zoeken, vergelijken, meningen van anderen vragen en opnieuw schetsen. Op zich ben ik best handig met programma's en alles, maar Illustrator werd me toch iets te spannend. Dan nog maar even wachten, dacht ik. Tot ik een oude vriendin van de basisschool sprak en haar complimenteerde met haar mooie logo, die zij gebruikt voor haar bedrijfje. Omdat zij mega handig is met illustratieprogramma's en omdat ze het heel leuk vindt om te doen, bood ze aan mij te helpen met mijn logo, in ruil voor wat creatieve input voor haar. Wat ik in mijn hoofd had, heb ik met een pen op een lijntjespapiertje gekrabbeld en daarnaast heb ik Emilie bestookt met een flink aantal plaatjes, ter inspiratie. Dat duurt vast wel een aantal weken, dacht. Nog geen twee dagen later had ik het logo in mijn inbox! Oh, ik ben zó blij met het resultaat, het is precies geworden zoals ik het in mijn hoofd had! Wat ik in mijn hoofd had? Ik wilde een vrolijk logo, iets wat toegankelijkheid uitstraalt. Mijn verhalen zijn vaak toegankelijk, soms wat zwaarder, maar meestal gaan ze over de alledaagse dingen in het leven. Het fluitende vogeltje staat voor 'doe iedere dag iets waarvan je hart gaat zingen'. Ik wilde toch iets met die quote doen, omdat ik me heel erg verbonden voel met deze woorden en ook het gevoel heb dat ik in mijn blog altijd een vrolijk element probeer toe te voegen. Voor de rest kan ik niet precies beredeneren waarom het logo er uitziet zoals het eruitziet, het is ook een gevoel dat ik erbij heb. "Ja, houd je kop dan, man!" zou Hans Teeuwen zeggen ;-) Oké, dat doe ik dan. Klaar voor het resultaat? Oké dan: I proudly present to you, het logo van The Daily Max: Mijn dank is groot, lieve Emilie van Kralenschatten, you read my mind!
Ik ben er heel blij mee, hopelijk worden jullie er ook vrolijk van! Oh ja, en ook bedankt aan iedereen die mijn gekunstelde schetsjes wilde bekijken en voorzien van hier en daar wat 'feedback' ;-) Wat vinden jullie van het logo van The Daily Max? -X- Max ![]() Doel 56 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid! Op Pinterest vond ik het idee om een boekenwand van fotoplanken te maken en ik was er meteen héél enthousiast over. Het is niet alleen handig, omdat je alle boeken goed kunt zien en ze zo kunt pakken, het ziet ook er ook super leuk uit. Omdat we nog niet zoveel boeken hadden, was dit doel even aan mijn aandacht ontsnapt. Totdat mijn nicht met een immens grote stapel -ze is blij dat ze er vanaf is- boeken aankwam. Een stuk of dertig waren het er wel, dus doel 56 was niet alleen weer onder de aandacht, het was ineens pure noodzaak, om (een deel van) de boeken überhaupt kwijt te kunnen. Van Kikker en zijn vriendjes tot Dribbel, tot één minuut verhaaltjes voor het slapen gaan, oh how we love books! Benodigdheden:
![]() Meet van tevoren op waar de fotoplanken moeten hangen. Als je wil dat ze recht onder elkaar komen te hangen, is het handig om bij het uiteinde van de plank een lichte potloodstreep op de muur te zetten, zodat je weet dat je daar niet overheen mag. Zodra je de plek van ophangen bepaald hebt, roep dan de tweede persoon (dat was ik), om de fotoplank tegen de muur te drukken. De ander kan dan checken of 'ie waterpas hangt en je kunt gelijk markeren waar geboord moet worden. Boor gaten en duw de (holle wand) pluggen erin. Bevestig nu de fotoplank aan de muur door middel van twee schroefjes. Herhaal dit voor het aantal fotoplanken dat je wil ophangen en je bent klaar in een mum van tijd! Nog wel even stofzuigen achteraf. ;-) Het fijne van de fotoplanken is, dat je gemakkelijk en zo vaak je wilt kunt wisselen tussen je favoriete boeken. -X- Max ![]() Doel 29 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid! Het leek even helemaal mis te gaan, aangezien het einde van mijn ww-uitkering sneller en sneller naderde, zonder dat ik ook maar uitzicht had op een baan. Dagenlang heb ik met vierkante ogen achter de computer gezeten, op zoek naar werk. Iedere dag verstuurde ik een aantal sollicitaties, in de hoop dat er iets tussen zou zitten. Familie, vrienden en kennissen hebben met me meegekeken en vooral ook meegeleefd, maar het mocht niet baten. Als ik iets had gevonden, was het een baan voor twee maanden. Prima, als er daarna mogelijkheden zijn om bijvoorbeeld elders in het bedrijf aan de slag te kunnen, maar niets was minder waar: na twee maanden zou ik gegarandeerd weer buiten staan. Dat ging 'm niet worden. Van de dertig brieven die ik maandelijks verstuurde, kwam de helft terug in de vorm van: "Helaas hebben we iemand gevonden die beter in het profiel past. Desondanks wensen we u veel succes bij het vinden van een passende baan." De andere helft van de bedrijven vond het niet de moeite waard om een reactie te sturen. Niet eens een negatieve, gewoon niks. Noppes. Radiostilte. Een paar keer ben ik heel dichtbij geweest, maar hoe dichterbij ik kwam, hoe slechter mijn kansen werden. Dat sprankje hoop werd verruild voor de zoveelste teleurstelling en ik kon weer opnieuw beginnen. Weer een originele brief schrijven, weer alle websites afstruinen, weer rondvragen in mijn vriendenkring. Tot ik op een dag een gemiste oproep had, inclusief voicemailbericht. Ik vind voicemailberichten altijd enorm spannend, dus ik toetste meteen 1233 in, om te kijken wie mij zo dringend wilde spreken. Jawel, het was iemand, die reageerde op een van mijn vele sollicitaties en wilde mij graag uitnodigen voor een gesprek. Yes! Maar, over welke vacature heeft hij het eigenlijk? Het enige wat de beller bekend maakte, was zijn naam, de bedrijfsnaam en wanneer ik gesolliciteerd had. Veel wijzer werd ik er niet van, ik kon niets vinden tussen mijn e-mails of geregistreerde sollicitaties via uitzendbureaus. Dan maar gewoon terugbellen en eerlijk zeggen dat ik even géén idee heb over welke vacature het gaat, omdat ik in de afgelopen maand een stuk of dertig sollicitatiebrieven heb verstuurd. Het was een fijn gesprek en ik kwam er al gauw achter over welke vacature het ging. We hebben een afspraak gemaakt, waar ik redelijk zenuwachtig heen ging. Het was immers al een jaar geleden dat ik een sollicitatiegesprek had gevoerd. Na het eerste gesprek werd me verteld dat ik uiterlijk de volgende week zou horen of ik uitgenodigd werd voor een tweede gesprek. Twee dagen later ging de telefoon met het bericht dat ik doorging naar ronde twee. Ook dit gesprek verliep goed enk had het gevoel dat mijn gesprekspartner er ook zo over dacht. Helaas hoorde ik een kleine week later dat iemand anders de baan had gekregen, maar dat ze het heel lastig vond, omdat ik een goede match was. Er was echter wel een soortgelijke functie vrij, maar dan op een andere locatie, als ik daar interesse in had. Dat had ik, dus ik zou een week later gebeld worden door een collega van degene waar ik het tweede gesprek mee had. Nog geen twee dagen later kreeg ik een telefoontje, waarin duidelijk werd dat ik zeker de interesse had gewekt en dat ze me niet wilden laten gaan. Er volgde een kort telefoongesprek, waarna we afspraken om koffie te gaan drinken en een en ander door te nemen. Hoe sceptisch ik ook was over of ik überhaupt ooit nog een baan zou vinden, hier had ik een goed gevoel bij. Dat gevoel klopte, want aan het einde van de afspraak kreeg ik een enthousiast 'gefeliciteerd!' te horen. Ik heb de baan en vanaf volgende week ga ik al aan de slag, voor drie dagen per week. Ik ben best zenuwachtig. Kan ik het nog wel of ben ik het werken verleerd? Natuurlijk kan ik het nog, het is net als fietsen zeggen ze. ;-) Hoe bezorgd ik soms ook was, ik heb altijd vertrouwen gehad in een goede afloop. Wat ik altijd in mijn achterhoofd heb gehouden en waar ik veel aan heb gehad: alles komt goed. Zo niet dan toch. Positief denken, zo vaak je kunt. :) -X- Max ![]() Doel 7 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid! Gedurende Buy Nothing New-maand heb ik een ruilfeestje bij mij thuis georganiseerd, waarover je kon/kunt lezen in Buy Nothing New Month, de tweede week. Van de vijftien (!) dingen die ik wist te bemachtigen, was de box voor foto's er eentje. Ik zag er meteen iets in en ik heb er niet eens voor hoeven vechten, want niemand wilde 'm hebben! Onbegrijpelijk. Aangezien we meer dan honderd kaarten hebben gekregen voor de geboorte van Julius, leek het me zonde van de ruimte om deze in het babyboek te plakken. Ze hebben eerst een tijdje in een simpele kartonnen doos van IKEA gezeten, maar ik wilde er graag iets speciaals van maken, dus de fotobox kwam precies op tijd! In de vier fotovakken komen een foto van de pasgeboren Julius, een foto van de twintig weken-echo en het geboortekaartje van Julius. ![]() Omdat alle felicitatiekaarten een ander formaat hebben, heb ik de hoesjes voor foto's uit de box gehaald. Uiteraard bewaar ik ze wel (tot irritatie van Mark), voor je weet maar nooit. De eerste foto kan geplaatst worden: een foto van de pasgeboren Julius komt op het plekje in de deksel. Even bijknippen, want de maat is natuurlijk altijd anders. Het glas heb ik ook maar even voorzien van een laagje Glassex, want er zat een héél klein beetje stof op (Mel!). ![]() Het begin is er en ik kan er nu al blij van worden, als ik de deksel zie! Wat was 'ie klein en prachtig, zucht. Met zijn kleine handjes en zijn bolle neusje en zijn donkere haartjes en zijn zachte wangetjes en... Oké, ik dwaal af. Het volgende vakje is voor de twintig weken-echo, die best goed gelukt is! Je ziet Julius' hele lijfje en hij ligt erbij als een minimodelletje. We wisten al dat we een jongen zouden krijgen, omdat we met vijftien weken een pretecho hebben laten maken. 2D, want we wilden niet alles al weten. We waren alleen té nieuwsgierig naar het geslacht, dus vijf weken langer wachten hielden we ECHT niet vol. ![]() De twee vakjes aan de zijkant zijn voor de voor- en binnenkant van het geboortekaartje van Julius. Wat een helse zoektocht was dat, zeg! Er zijn niet een páár websites voor het uitzoeken van het perfecte geboortekaartje, er zijn er minimaal dertig! Maandenlang kijken, proefkaartjes bestellen, vergelijken en steeds weer nieuwe kaartjes die de kop opstaken en tot de favorieten behoorden, waardoor we iedere keer weer terug bij af waren. We wilden niet zomaar een kaartje kiezen, dus het heeft een behoorlijke tijd geduurd tot we deze uiteindelijk kozen. Met liefde aangepast en gedrukt door nicht Annelinde en neef Mark, als geschenk voor de geboorte van Julius! Als ik ernaar kijk, word ik helemaal blij. :) Het kaartje doormidden knippen was dan ook niet zo'n leuk karwei, snik. Gelukkig hebben we een stuk of twintig extra kaarten, wat de pijn verzacht. ;-) ![]() Even oppoetsen met antiekwas en klaar is de felicitatiekaartenbox van Julius. De vorige eigenaars hebben nu vast spijt dat ze 'm niet hebben gehouden, maar ze mogen zo vaak komen kijken als ze willen. Ik ben in ieder geval heel blij dat vriendin Mel de fotobox wilde ruilen, want nu hebben de felicitatiekaartjes een mooi plekje, waar ze voor eeuwig kunnen blijven zitten! Ze zullen alleen af en toe van volgorde wisselen, als ik een sentimenteel moment heb en alle kaarten eruit haal, om ze stuk voor stuk weer te gaan lezen. ![]() Wat een ander niet meer wil hebben, kan een juweeltje voor jou zijn. Organiseer eens een ruilfeestje en verwonder je over waar je vrienden allemaal vanaf willen. Wellicht zit er wel iets bij, waar je, zoals ik, al tijden naar op zoek was! -X- Max Doel 64 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid! Een week lang een felle kleur lippenstift dragen voor iemand die meestal alleen wat lipgloss draagt, is best wel een gevalletje 'stap uit je comfortzone'. Op de dag dat ik 25 werd, ben ik naar de Hema gegaan om lippenstift te kopen. Ik was nu echt een jonge vrouw en ik vond dat ik vanaf die dag zo nu en dan lippenstift moest gaan dragen. Zo enthousiast als ik daarmee begon, zo vaak droeg ik toch weer alleen wat lipgloss. Omdat ik er graag een gewoonte van wil maken om een paar keer per week lippenstift te dragen, heb ik dit doel op mijn 101 in 1001-lijst gezet. Ik kon er niet meer omheen: ik moest een week lang een felle kleur lippenstift dragen. Om te bewijzen dat ik het echt heb gedaan, heb ik iedere dag van de week een foto gemaakt, die je hieronder kunt zien. Wat vind je, moet ik vaker lippenstift dragen of denk je van: doe maar niet? "Put on some red lipstick and live a little." Elizabeth Arden -X- Max |
Deze lijst zal gedurende 1001 dagen (t/m 25-08-2016) blijven staan.
Als ik een doel heb afgerond, zal ik deze dik gedrukt maken en van minimaal de helft van de doelen zal ik verslag uitbrengen op deze pagina. De okergekleurde, behaalde doelen kun je aanklikken, waarna je terecht komt bij de blog die ik dit doel heb geschreven. Wil je ook een lijst maken van doelen, die je binnen drie jaar wilt behalen? Haal zoveel inspiratie uit mijn lijst, als je wilt! Categories
All
Archives
June 2015
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. |