26. Zet je huis te koop

Wel,niet? Wel, niet? Wel. 
Twee jaar wonen we er nu, in ons fijne huis. We hebben alles: een tuin op het zuiden en aan het water, vijf kamers, een kookeiland, een dakterras, fijne buren, een supermarkt en een paar andere winkeltjes in de buurt... Wat willen we nog meer, zou je denken.
Toen we twee jaar geleden besloten om onze huidige stek te kopen, kozen we echt voor het huis en de ruimte, niet voor de locatie. 
Twee jaar later blijkt de locatie steeds belangrijker te worden: alles is net een stuk te ver om met de fiets te gaan, vrijwel al onze vrienden en familie wonen in Haarlem, als we iets willen ondernemen, doen we dat zo goed als altijd in Haarlem, kortom: onze roots liggen er gewoon. 
Hoe heerlijk ons huis ook is en hoe rot het ook zal zijn om de deur voor de laatste keer dicht te trekken, achteraf gezien is de keuze voor ruimte niet de juiste geweest. Het had zomaar gekund van wel, dat weet je natuurlijk nooit van tevoren en het is ook best tegenstrijdig om dit fijne plekje te verlaten, maar ons hart ligt in Haarlem en dat gevoel wordt alleen maar sterker.
Ik las laatst een artikel van Tammy Strobel in de Flow (Flow 2, 2014), waarin zij vertelt over het nut van een ruim huis en het bezitten van veel spullen: “En toch regeerden mijn spullen en schulden mijn leven. Ik had altijd gedacht dat ik zo slim en handig was. Maar als ik echt zo slim was, hoe was ik dan terechtgekomen in een neerwaartse spiraal van werken en uitgeven, met een enorm appartement vol spullen die ik eigenlijk helemaal niet wilde?”
Tammy leefde om haar spullen te kunnen onderhouden, waardoor ze zichzelf stukje bij beetje steeds meer van haar vrijheid beroofde. Onderzoek wijst trouwens uit dat mensen veel meer geven om wat anderen over hen denken, dan ze zich bewust zijn. 
Het artikel zette me nog meer aan het denken, omdat wij minimaal één kamer niet gebruiken in ons huis. Er staan inderdaad ook veel spullen, die we niet gebruiken. Ruimte hebben we, maar maakt ons dat gelukkig? Nee. 
We hebben geprobeerd om ergens anders te wonen en we hebben het leuk en fijn gehad, maar we weten nu ook dat locatie voor ons veel zwaarder weegt dan het huis of de ruimte. 
Eerst wilden we tot volgend jaar wachten, gewoon voor het idee of voor de vorm. Maar, waarom zouden we eigenlijk? We zijn geen bomen, we kunnen zo verhuizen als we niet kunnen aarden op een bepaalde plek. En dat is precies wat we gaan doen. Na zes dagen hebben we de eerste bezichtiging al achter de rug en er volgen er nog minstens vier, de aankomende week. We zijn positief ingesteld en hopen dan ook dat er een ander gezin heel gelukkig in -nu nog- ons huis zal worden, voorlopig zijn we nog niet weg, dus we gaan nog even genieten van ons tuintje aan het water en de lieve buren die we nu nog hebben. Fingers crossed en word vervolgd! 

-X- Max

---