Wel,niet? Wel, niet? Wel. 
Twee jaar wonen we er nu, in ons fijne huis. We hebben alles: een tuin op het zuiden en aan het water, vijf kamers, een kookeiland, een dakterras, fijne buren, een supermarkt en een paar andere winkeltjes in de buurt... Wat willen we nog meer, zou je denken.
Toen we twee jaar geleden besloten om onze huidige stek te kopen, kozen we echt voor het huis en de ruimte, niet voor de locatie. 
Twee jaar later blijkt de locatie steeds belangrijker te worden: alles is net een stuk te ver om met de fiets te gaan, vrijwel al onze vrienden en familie wonen in Haarlem, als we iets willen ondernemen, doen we dat zo goed als altijd in Haarlem, kortom: onze roots liggen er gewoon. 
Hoe heerlijk ons huis ook is en hoe rot het ook zal zijn om de deur voor de laatste keer dicht te trekken, achteraf gezien is de keuze voor ruimte niet de juiste geweest. Het had zomaar gekund van wel, dat weet je natuurlijk nooit van tevoren en het is ook best tegenstrijdig om dit fijne plekje te verlaten, maar ons hart ligt in Haarlem en dat gevoel wordt alleen maar sterker.
Ik las laatst een artikel van Tammy Strobel in de Flow (Flow 2, 2014), waarin zij vertelt over het nut van een ruim huis en het bezitten van veel spullen: “En toch regeerden mijn spullen en schulden mijn leven. Ik had altijd gedacht dat ik zo slim en handig was. Maar als ik echt zo slim was, hoe was ik dan terechtgekomen in een neerwaartse spiraal van werken en uitgeven, met een enorm appartement vol spullen die ik eigenlijk helemaal niet wilde?”
Tammy leefde om haar spullen te kunnen onderhouden, waardoor ze zichzelf stukje bij beetje steeds meer van haar vrijheid beroofde. Onderzoek wijst trouwens uit dat mensen veel meer geven om wat anderen over hen denken, dan ze zich bewust zijn. 
Het artikel zette me nog meer aan het denken, omdat wij minimaal één kamer niet gebruiken in ons huis. Er staan inderdaad ook veel spullen, die we niet gebruiken. Ruimte hebben we, maar maakt ons dat gelukkig? Nee. 
We hebben geprobeerd om ergens anders te wonen en we hebben het leuk en fijn gehad, maar we weten nu ook dat locatie voor ons veel zwaarder weegt dan het huis of de ruimte. 
Eerst wilden we tot volgend jaar wachten, gewoon voor het idee of voor de vorm. Maar, waarom zouden we eigenlijk? We zijn geen bomen, we kunnen zo verhuizen als we niet kunnen aarden op een bepaalde plek. En dat is precies wat we gaan doen. Na zes dagen hebben we de eerste bezichtiging al achter de rug en er volgen er nog minstens vier, de aankomende week. We zijn positief ingesteld en hopen dan ook dat er een ander gezin heel gelukkig in -nu nog- ons huis zal worden, voorlopig zijn we nog niet weg, dus we gaan nog even genieten van ons tuintje aan het water en de lieve buren die we nu nog hebben. Fingers crossed en word vervolgd! 

-X- Max

"Laten we naar Sprookjeswonderland gaan!"
Ik ben niet zo van de spontane tripjes, maar aan dit idee kon ik nog een hele nacht wennen. Prima, morgen gaan we naar Sprookjeswonderland, dat is leuk! Niet dat ik nu een lijstje heb kunnen maken en alles kunnen uitstippelen, maar oké, leuk!
Helemaal spontaan was het dus niet, onze trip richting Enkhuizen. Maar, niet getreurd: het liep toch anders dan we dachten. Toen we bijna op de plek van bestemming aankwamen, liet buienradar ons niet veel goeds zien... Ach ja, voorbereiding op dit soort dagjes is nooit ons sterkste punt geweest. We gingen er gewoon vanuit dat het droog zou blijven. Qua uitrusting voor Julius, hadden we aan alles gedacht, dat wel. Voor onszelf hadden we nog net een fles Spa mee gegrist, maar daar hield de samenstelling van ons overlevingspakket ook meteen op. Zal je net zien, dat je na een halfuur trek hebt in een dropje of zo'n ander lekker 'voor-onderweg-snoepje'. 
Daar stonden we dan, geparkeerd langs een Enkhuizer berm, te bedenken wat we moesten doen. Het liefst was ik omgekeerd en naar huis gegaan. Gelukkig is Mark wat avontuurlijker aangelegd, want hij kwam ineens met een lumineus idee: "Laten we naar Texel gaan, daar is het wel droog!" Op dat moment kreeg ik kortsluiting. Net alsof je zomaar even besluit naar Texel te gaan, dacht ik. Een minuut later zetten we koers richting onze nieuwe bestemming en werd het toch nog een spontane road trip. Ik houd er dus niet van, om zonder me voorbereid te hebben ergens heen te gaan, als het 'zo ver' van huis is. Maar, de 101 in 1001-lijst zou natuurlijk super saai zijn, als ik 'm had gevuld met allemaal comfortzone-doelen, dus ik herpakte mezelf en dacht: Yeah, op naar Texel! Spontaan! Niet voorbereid! Jippie! Kortsluiting!

"Vijfentwintig euro?!" Dat is heel normaal voor een retourtje met de veerboot naar Texel. Als we ons hadden voorbereid, hadden we dat geweten. Maar, dan zou het niet meer spontaan zijn, natuurlijk! ;-)
Prima, we zijn al zo ver, nu niet zeiken Max, dacht ik bij mezelf. 
We wilden graag koffie en wat eten, want we hadden niets bij ons, dus dat deden we op de boot. Eerst Juul een broodje geven, want daar hadden we wel voor gezorgd. Daarna ging Mark Juul verschonen, terwijl ik onze brandstof ging halen. Wachten,wachten en nog eens wachten. Natuurlijk wil iedereen koffie en gevulde koeken, net op het moment dat wij er zin in hebben. Nadat ik fors geld had neergeteld voor het geheel, waren Mark en Juul nog nergens te bekennen. Even wachten dan maar. 
Ding donggg!" We naderen het eiland Texel. Wilt u zo vriendelijk zijn zich naar uw voertuig te begeven?" Natuurlijk, de omroepster kon niet héél even wachten tot we onze koffie op hadden. Misschien komt dat doordat het een automatisch bericht was en omdat het volledig paste in het onverwachtse en spontane aspect van onze dag ;-) Jippie! Kortsluiting! Again! 
Toen Mark klaar was met zijn worstelgevecht met Julius en de luier, moesten we als de bliksem terug naar onze auto, Mark met Juul op de arm en ik met twee bekers hete koffie en vulkoeken, provisorisch verpakt in Julius' broodbakje. 
So far, so good, want toen we voet zetten op Texel, was het kurkdroog! Geen spatje regen te bekennen.
We hebben van alles gedaan, van een bezoek aan Ecomare tot het bekijken van de vuurtoren (Mark ging alleen, want Juul sliep en we vonden het zielig om hem uit zijn slaap te halen), tot het eten van heel veel patat en kroketten in de auto. Julius vond alles even spannend en heeft het geloof ik heel erg naar zijn zin gehad! 
Wij vonden het ook echt leuk om te doen en ik moet zeggen dat het spontane gewoon een kwestie van oefenen is, want ik ben namelijk nog lang niet van plan om een oude, verzuurde vrouw te worden, die de hele dag achter de geraniums zit! We gaan zeker nog eens terug naar Texel, voorbereid en alles.
Life is a series of natural and spontaneous changes. Don't resist them - that only creates sorrow. Let reality be reality. Let things flow naturally forward in whatever way they like." 
-Lao Tzu

-X- Max