Doel 29 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid! 
Het leek even helemaal mis te gaan, aangezien het einde van mijn ww-uitkering sneller en sneller naderde, zonder dat ik ook maar uitzicht had op een baan. Dagenlang heb ik met vierkante ogen achter de computer gezeten, op zoek naar werk. Iedere dag verstuurde ik een aantal sollicitaties, in de hoop dat er iets tussen zou zitten. Familie, vrienden en kennissen hebben met me meegekeken en vooral ook meegeleefd, maar het mocht niet baten. Als ik iets had gevonden, was het een baan voor twee maanden. Prima, als er daarna mogelijkheden zijn om bijvoorbeeld elders in het bedrijf aan de slag te kunnen, maar niets was minder waar: na twee maanden zou ik gegarandeerd weer buiten staan. Dat ging 'm niet worden. 
Van de dertig brieven die ik maandelijks verstuurde, kwam de helft terug in de vorm van: "Helaas hebben we iemand gevonden die beter in het profiel past. Desondanks wensen we u veel succes  bij het vinden van een passende baan." De andere helft van de bedrijven vond het niet de moeite waard om een reactie te sturen. Niet eens een negatieve, gewoon niks. Noppes. Radiostilte.  
Een paar keer ben ik heel dichtbij geweest, maar hoe dichterbij ik kwam, hoe slechter mijn kansen werden. Dat sprankje hoop werd verruild voor de zoveelste teleurstelling en ik kon weer opnieuw beginnen. Weer een originele brief schrijven, weer alle websites afstruinen, weer rondvragen in mijn vriendenkring. 
Tot ik op een dag een gemiste oproep had, inclusief voicemailbericht. Ik vind voicemailberichten altijd enorm spannend, dus ik toetste meteen 1233 in, om te kijken wie mij zo dringend wilde spreken. 
Jawel, het was iemand, die reageerde op een van mijn vele sollicitaties en wilde mij graag uitnodigen voor een gesprek. Yes! Maar, over welke vacature heeft hij het eigenlijk? Het enige wat de beller bekend maakte, was zijn naam, de bedrijfsnaam en wanneer ik gesolliciteerd had. Veel wijzer werd ik er niet van, ik kon niets vinden tussen mijn e-mails of geregistreerde sollicitaties via uitzendbureaus. Dan maar gewoon terugbellen en eerlijk zeggen dat ik even géén idee heb over welke vacature het gaat, omdat ik in de afgelopen maand een stuk of dertig sollicitatiebrieven heb verstuurd. 
Het was een fijn gesprek en ik kwam er al gauw achter over welke vacature het ging. We hebben een afspraak gemaakt, waar ik redelijk zenuwachtig heen ging. Het was immers al een jaar geleden dat ik een sollicitatiegesprek had gevoerd. 
Na het eerste gesprek werd me verteld dat ik uiterlijk de volgende week zou horen of ik uitgenodigd werd voor een tweede gesprek. Twee dagen later ging de telefoon met het bericht dat ik doorging naar ronde twee. Ook dit gesprek verliep goed enk had het gevoel dat mijn gesprekspartner er ook zo over dacht. Helaas hoorde ik een kleine week later dat iemand anders de baan had gekregen, maar dat ze het heel lastig vond, omdat ik een goede match was. 
Er was echter wel een soortgelijke functie vrij, maar dan op een andere locatie, als ik daar interesse in had. Dat had ik, dus ik zou een week later gebeld worden door een collega van degene waar ik het tweede gesprek mee had. 
Nog geen twee dagen later kreeg ik een telefoontje, waarin duidelijk werd dat ik zeker de interesse had gewekt en dat ze me niet wilden laten gaan. Er volgde een kort telefoongesprek, waarna we afspraken om koffie te gaan drinken en een en ander door te nemen. 
Hoe sceptisch ik ook was over of ik überhaupt ooit nog een baan zou vinden, hier had ik een goed gevoel bij. Dat gevoel klopte, want aan het einde van de afspraak kreeg ik een enthousiast 'gefeliciteerd!' te horen. Ik heb de baan en vanaf volgende week ga ik al aan de slag, voor drie dagen per week. Ik ben best zenuwachtig. Kan ik het nog wel of ben ik het werken verleerd? Natuurlijk kan ik het nog, het is net als fietsen zeggen ze. ;-)
Hoe bezorgd ik soms ook was, ik heb altijd vertrouwen gehad in een goede afloop. 
Wat ik altijd in mijn achterhoofd heb gehouden en waar ik veel aan heb gehad: alles komt goed. Zo niet dan toch. Positief denken, zo vaak je kunt. :)


-X- Max

Doel 7 van mijn 101 in 1001-lijst is voltooid!
Gedurende Buy Nothing New-maand heb ik een ruilfeestje bij mij thuis georganiseerd, waarover je kon/kunt lezen in Buy Nothing New Month, de tweede week.
Van de vijftien (!) dingen die ik wist te bemachtigen, was de box voor foto's er eentje. Ik zag er meteen iets in en ik heb er niet eens voor hoeven vechten, want niemand wilde 'm hebben! Onbegrijpelijk. 
Aangezien we meer dan honderd kaarten hebben gekregen voor de geboorte van Julius, leek het me zonde van de ruimte om deze in het babyboek te plakken. Ze hebben eerst een tijdje in een simpele kartonnen doos van IKEA gezeten, maar ik wilde er graag iets speciaals van maken, dus de fotobox kwam precies op tijd! 
In de vier fotovakken komen een foto van de pasgeboren Julius, een foto van de twintig weken-echo en het geboortekaartje van Julius.

Omdat alle felicitatiekaarten een ander formaat hebben, heb ik de hoesjes voor foto's uit de box gehaald. Uiteraard bewaar ik ze wel (tot irritatie van Mark), voor je weet maar nooit. 
De eerste foto kan geplaatst worden: een foto van de pasgeboren Julius komt op het plekje in de deksel. Even bijknippen, want de maat is natuurlijk altijd anders. Het glas heb ik ook maar even voorzien van een laagje Glassex, want er zat een héél klein beetje stof op (Mel!).

Het begin is er en ik kan er nu al blij van worden, als ik de deksel zie! Wat was 'ie klein en prachtig, zucht. Met zijn kleine handjes en zijn bolle neusje en zijn donkere haartjes en zijn zachte wangetjes en... Oké, ik dwaal af.
Het volgende vakje is voor de twintig weken-echo, die best goed gelukt is! Je ziet Julius' hele lijfje en hij ligt erbij als een minimodelletje. 
We wisten al dat we een jongen zouden krijgen, omdat we met vijftien weken een pretecho hebben laten maken. 2D, want we wilden niet alles al weten. We waren alleen té nieuwsgierig naar het geslacht, dus vijf weken langer wachten hielden we ECHT niet vol.

De twee vakjes aan de zijkant zijn voor de voor- en binnenkant van het geboortekaartje van Julius. Wat een helse zoektocht was dat, zeg! Er zijn niet een páár websites voor het uitzoeken van het perfecte geboortekaartje, er zijn er minimaal dertig! 
Maandenlang kijken, proefkaartjes bestellen, vergelijken en steeds weer nieuwe kaartjes die de kop opstaken en tot de favorieten behoorden, waardoor we iedere keer weer terug bij af waren. We wilden niet zomaar een kaartje kiezen, dus het heeft een behoorlijke tijd geduurd tot we deze uiteindelijk kozen. Met liefde aangepast en gedrukt door nicht Annelinde en neef Mark, als geschenk voor de geboorte van Julius! Als ik ernaar kijk, word ik helemaal blij. :)
Het kaartje doormidden knippen was dan ook niet zo'n leuk karwei, snik. Gelukkig hebben we een stuk of twintig extra kaarten, wat de pijn verzacht. ;-)

Even oppoetsen met antiekwas en klaar is de felicitatiekaartenbox van Julius.
De vorige eigenaars hebben nu vast spijt dat ze 'm niet hebben gehouden, maar ze mogen zo vaak komen kijken als ze willen.
Ik ben in ieder geval heel blij dat vriendin Mel de fotobox wilde ruilen, want nu hebben de felicitatiekaartjes een mooi plekje, waar ze voor eeuwig kunnen blijven zitten! Ze zullen alleen af en toe van volgorde wisselen, als ik een sentimenteel moment heb en alle kaarten eruit haal, om ze stuk voor stuk weer te gaan lezen.

Wat een ander niet meer wil hebben, kan een juweeltje voor jou zijn. Organiseer eens een ruilfeestje en verwonder je over waar je vrienden allemaal vanaf willen.
Wellicht zit er wel iets bij, waar je, zoals ik, al tijden naar op zoek was! 

-X- Max