Nu, nu en nog eens nu!

Wachten is niet mijn sterkste kant, dat geef ik eerlijk toe. Ik kan me herinneren dat mijn moeder en ik vroeger samen gingen winkelen voor kleding en schoenen. Het duurde altijd uren, want ik wilde op het laatste moment toch dat ene paar, dat we in de winkel aan de andere kant van de stad hadden gezien. Prima, mijn moeder was denk ik al lang blij dat ik iets gevonden had. “Nee, die kleur die je graag wilt, is helaas niet voorradig. Als ik een paar voor je bestel, komen ze binnen nu en drie weken binnen.” WAAT?! Altijd als dat gebeurde, hoefde ik het verrekte paar schoenen al niet meer. Het is nu of nooit. 
Die eigenschap heb ik altijd gehad en nu nog steeds. Misschien is het zelfs wel erger geworden, maar ik kan het nu wel iets beter reguleren (je zou niet in mijn hoofd moeten kijken, dat is wéér een ander verhaal). 
Tegenwoordig is de situatie met die schoenen wel minder geworden, ik heb iets meer geduld gekregen, of ik kan heel goed doen alsof. Wat de rest betreft, ben ik gewoon niet goed in wachten. Als ik iets in mijn hoofd heb, wil ik het ook meteen. Ik stoom graag lekker door, wat ik niet zie als een slechte eigenschap. 

---

Treuzelen van te voren en een heel plan van aanpak maken? Nee, dat is niet echt aan mij besteed. Oké, ik maak wel een plan, maar daarna begin ik ook meteen en dan zie ik het wel. Tot nu toe brengt die strategie me best ver, het wordt alleen af en toe (vaak) een beetje druk in mijn hoofd, met al die rondzwervende ideeën. 
Of het voor anderen zo fijn is, weet ik niet. Mark wordt af en toe gek van me in ieder geval. 
Als we bedenken dat we een andere bank willen kopen, heb ik bijna direct daarna al gekeken en als dat op Marktplaats was, ook al een bod gedaan. Als ik bedenk dat ik wel eens een weekendje weg zou willen met Mark en Juul, dan is dat altijd het aankomende weekend. Als ik last heb van opruimwoede (dag in, dag uit), dan begin ik meteen en dan trek ik alles ook direct uit de kasten (niet elke dag). Ja, ook als het tien uur ’s avonds is. Of twaalf uur. 
Ik had laatst het impulsieve idee om de basisvaardigheden van naaien te leren en dan als verrassing iets voor mijn moeder te naaien. Ik had al meteen op Marktplaats zitten bieden op verschillende naaimachines, terwijl ik net weet wat een naald, een zigzagsteek en een spoel is! 
Of het bekende fenomeen: een kastje opknappen. Je raadt nooit hoe dat gaat. Juist, zonder afplakken, zonder opschuren. Gewoon op gevoel, zoals ik alles in mijn leven doe. Het zorgt soms voor behoorlijk wat onrust bij niet alleen mezelf, maar ook bij mijn omgeving. Wat ik nu wil, hoeft natuurlijk niet de wens van de ander te zijn. Misschien heeft de ander wel een heel ander idee of heeft de ander absoluut geen zin in die wilde plannen van mij. 
Alles hoeft niet nu, nu en nog eens nu. Wachten kan af en toe geen kwaad, het geeft zelfs veel meer rust om af en toe te wachten en wat meer geduld te hebben. Als je op iets wacht, kun je er nog naar verlangen, je kunt je nog bedenken, ernaar uitkijken. Wachten zorgt ervoor dat de wirwar in je hoofd structuur krijgt en tot rust komt, zodat er weer plek is voor nieuwe ideeën.
Haastige spoed is zelden goed, leerde ik al vroeg van de ratten in Assepoester. Ik ga ernstig mijn best doen, om er nog wat beter in te worden.

-X- Max

---