Huis, waar sta je toch?!

Een huis verkopen is één ding. Een nieuw huis aankopen is nog veel erger. Altijd gedacht dat het omgekeerd was, maar niets is minder waar. Binnen acht weken was onze stek al verkocht, waarvan we drie weken in onderhandeling zijn geweest met de kopers, die er per de laatste dag van oktober in zullen trekken. Redelijk snel, maar een huis is sneller gekocht dan verkocht, zeggen ze. Ik wil graag even een hartig woordje spreken met 'ze', want tot op heden klopt er nog weinig van die veelbelovende woorden. We zitten met zijn allen bovenop Funda, we hebben een zoekopdracht bij de makelaar, zodat we huizen kunnen zien, vóórdat deze op Funda komen. 

---

We zijn een keer eerste bieder geweest, we zijn een keer met een uiterst bod gekomen als tweede bieder, maar helaas. Tot nu hebben we nog niet veel succes op de huizenmarkt. Het ene na het andere huis gaat over de toonbank, alsof het een broodje kroket is. Het enige jammere is, dat wij niet de nieuwe bewoners zijn, maar 'zij'. 
Het is onverstandig, maar op de een of andere manier gaat het automatisch: iedere keer als we naar een huis gaan kijken, hebben we hooggespannen verwachtingen en hoop. 'Dit is het huis', 'het is een teken dat...', 'dit moet gewoon lukken' of 'ik zie ons hier in gedachte al wonen'. 
Gehuild om een huis heb ik gelukkig niet, maar het voelde wel steeds behoorlijk bitter als een ander stel er met de 'buit' vandoor ging.
Daar leren we dus wel van, want nu hebben we besloten geen verwachtingen meer te hebben en heel laconiek te denken, over huizen die we gaan bekijken. Als het leuk is, prima en als het niks is, ook goed. Een stukje zelfbescherming, zo zie ik het. 
'Het heeft niet zo moeten zijn' is ook een goede om aan vast te houden. Of 'het juiste huis staat al ergens op ons te wachten'. Daar geloof ik op zich wel in, maar het zou zo fijn zijn als dat juiste huis zich binnen nu en eh... nu zou aandienen. 
Ach, het geduld wordt op de proef gesteld en ik kan niet eens zeggen dat dat zo slecht is, want van geduld kunnen we wel iets meer hebben ;-) We hebben na de overdracht van ons huis aan de kopers in ieder geval een tijdelijk dak boven ons hoofd, dus waar zeuren we over? Tja, het dubbele verhuizen, leven uit dozen, de katten die niet naar buiten kunnen, dit plekje niet permanent ons thuis kunnen maken. Tja, geduld dus. En dan ineens komt alles goed en is het wachten een waardevolle tijd geweest.
Wordt vervolgd. Neem ik aan.
Note to self: Het is niet erg om niet meteen op de plek van bestemming terecht te komen. Niet alleen de bestemming is belangrijk, de weg ernaartoe is minstens zo bijzonder en waardevol. Dat prent ik me in en daar geloof ik in, tot onze nieuwe stek zich aandient. 

-X- Max

Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook!