Sinds ik moeder ben van Julius, is mijn leven totaal veranderd. Logisch ook, want ik ben nu niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar vooral ook voor het kleine wezentje, dat ik samen met Mark op deze wereld heb gezet. Met alles wat ik heb, bescherm ik hem, in de speeltuin ben ik niet verder dan een paar meter van hem verwijderd, bij het oversteken houd ik zijn hand stevig vast (lees:bankschroef), als Juul de trap op en af gaat loop ik achter hem of wacht ik onderaan de trap, klaar om hem op te vangen als het mis gaat. Kortom: wat ik maar kan doen om Julius veilig te houden, doe ik. Als ik denk dat het niet veilig is, of dat hij ergens nog niet oud genoeg voor is, dan gebeurt het niet. Punt. Wat ik me afvraag, na het lezen van dit artikel: Hoe haalt een moeder het in haar botte, botte hersens om haar zoon van vier thuis op te sluiten, om vervolgens zelf helemaal los te gaan op een feestje?! Nee, ze zou het zeker niet laat maken, dus het arme kind kon wel even alleen thuis blijven en voor zichzelf zorgen. Er kwam alleen iets tussen: een man, waar ze vervolgens een paar weken mee in de weer ging. Kind? Oeps, ze was even vergeten dat ze die had! De voornaamste oorzaak van haar nalatigheid was het gebruik van drank en drugs, wordt beweerd in het artikel. Wat ik denk, is dat ze vooral verantwoordelijkheidsgevoel mist en het 'gen', dat zich openbaart, wanneer je een kind krijgt: De wil om alles opzij te zetten voor je kind, alles te doen om het veilig en gelukkig te houden, ervan te houden en het alle mogelijkheden op een fijn leven te geven. Gelukkig liet het instinct van het jongetje hem niet in de steek en hield hij zichzelf in leven, door alles te eten wat hem eetbaar leek. Uiteindelijk sloegen de onderwijzeres en orthopedagoge alarm, omdat ze hem begonnen te missen en werd het jongetje bevrijd uit zijn niet zo zorgeloze bestaan. Een kind hoort bij zijn vader en moeder, maar alleen als deze personen die rol ook echt kunnen vervullen. Over verantwoordelijkheidsgevoel gesproken: ik zie wel eens wat, als ik bijvoorbeeld naar de speeltuin ga, op het strand ben met mijn gezin of bij het boodschappen doen. Met 'wat' bedoel ik: voorbeelden van onverantwoordelijke ouders, die nalatig zijn in de zorg en bescherming van hun kind(eren). Hoe kan het, dat ouders van een meisje van twee, met zijn tweeën de supermarkt op hun gemak door wandelen en hun dochter -die waarschijnlijk net kan lopen en praten- achterlaten bij het speelscherm (televisieschermpje waar kinderen spelletjes op kunnen doen)? "Blijf jij hier? Oké, tot straks." Ik bedoel: ECHT?! De ouders liepen zonder omkijken bij het meisje vandaan en dat was het dan. Julius zat toevallig net even naast het meisje, terwijl ik afrekende op een meter afstand. ;-) Mezelf ermee bemoeiend uit verantwoordelijkheidsgevoel en ongeloof, heb ik tegen het meisje gezegd dat ze maar lekker moest blijven zitten, tot haar ouders terug zouden zijn. Niet dat het zin heeft waarschijnlijk, want er hoeft maar iets zijn wat haar aandacht trekt of iemand die haar meelokt en ze is weg. In de speeltuin mocht een jongetje alleen spelen. En dan bedoel ik: echt alleen, zonder de supervisie van een van de ouders. Een jongetje van net drie, net zo oud als Julius. Het jongetje wilde niet mee naar huis, dus toen is de vader weggelopen, met een soort dreigende tekst: "Oké, dan ga ik wel alleen weg, blijf jij maar hier, als je niet mee wilt. Maar ik ga nu, daag." Het maakte weinig indruk en daar bleef het bij. Op een gegeven moment was vader nergens meer te bekennen en liep het jongetje ineens het hek uit, waarna een andere oplettende ouder het kindje vroeg of dat wel mocht. Dat mocht. Hij mocht in zijn eentje op zijn loopfiets de buurt door om naar huis te gaan. Met alle gevaren van dien. We wonen in een goede, kindvriendelijke buurt, maar wat zegt dat? Toen de vader terug kwam om zijn zoon op te pikken en er werd gemeld dat hij al weg was, hield hij zijn schouders op, zei: "oh joh, dat is prima hoor" en keerde huiswaarts. Ook op het strand letten sommige ouders niet goed op. Nee, ze vinden het belangrijker om in hun telefoon te kijken, aan elkaar te plukken en hun kind te negeren, dan om met hun dochter van zes naar de zee te lopen. Twintig meter zat ertussen. Het meisje zal vast kunnen zwemmen, maar toch. Ze kéken niet eens waar ze was en of het veilig was. Ik heb me naar die mensen omgedraaid en handgebaren gemaakt, van: "Gaan jullie überhaupt nog op jullie kind letten, wat is er mis met jullie?!" Waar komt die desinteresse vandaan? Waarom zijn sommige ouders zo gemakkelijk en onverantwoordelijk, als het om hun kroost gaat? Ik begrijp het niet.
Als we met Juul ergens naartoe gaan, dan heeft hij vaak een bandje om, met zijn naam en mijn telefoonnummer erop. Voor je weet maar nooit. Natuurlijk ligt hij niet de hele dag aan de ketting en laat ik hem steeds meer zijn gang gaan, maar ik zal altijd een oogje in het zeil houden en bij Juul in de buurt blijven, zo lang hij nog niet zelfstandig is. Het is blijkbaar normaal om je kind van drie alleen buiten te laten spelen -want het is om de hoek-, je kleintje van twee even alleen achter te laten in een drukke supermarkt en op het strand letterlijk je kop in het zand te steken. Ik doe daar niet aan mee en zal me ermee blijven bemoeien, ook al is het niet mijn kind, van wie de veiligheid in gevaar gebracht dreigt te worden. Zo, dat is eruit. Dag! ;-) PS: LET OP JE KINDEREN! "Wat fijn hè Juul, dicht tegen je moeder aan, de veiligste plek op aarde." - Stef, mijn vader -X- Max Het is druk op mijn Instagram-account, ik plaats bijna dagelijks foto's. Als je het leuk vindt, volg me vooral :) Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest!
0 Comments
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|