Julius een hapje geven is heel leuk. Ik speel vliegtuigje met de lepel en ik maak gekke geluiden om de aandacht te trekken. Juul lacht dan heel gezellig naar me, terwijl hij zijn mond al open doet. Ver voordat ik ook maar in de buurt ben met het lepeltje, hihi! Opschieten geblazen dus, voordat 'ie weer dichtgaat! Omdat Julius nu een halfjaar is, mag hij ineens veel meer eten. Te veel, als je het mij vraagt. Met een vol mandje, bungelend aan mijn arm, stond ik naar de groente-afdeling te turen. Even kijken, een courgette, wat worteltjes, sperziebonen... Shit, ik was even vergeten dat de blender het heeft begeven, na twee hele maanden nog wel. Hoe dan ook, die kan ik dus niet gebruiken. Dan maar een keer een potje. Poeh, wat een keuze ineens! Alle potjes waar een 6 op staat, mag Juul nu ook. Er zit meer in dan de potjes die hij hiervoor at en er zitten kleine stukjes in. Kan hij dat al? Even kijken. Wat een smaken! Courgette, tomaat met rijst en ham, broccolischotel met kalkoen, bruine bonen met appeltjes en rundvlees... Laat ik die laatste maar doen, die vindt hij vast lekker! Het potje omkiepen in een bordje, even in de magnetron en klaar is Kees. Op de een of andere manier voel ik me toch niet echt goed bij het feit dat ik het niet vers heb gemaakt, maar goed. Het is even niet anders en dit is een prima oplossing. Het eerste hapje gaat goed, zoals ik van Julius de allesbrander gewend ben. ;-) Ik vind de stukjes wel wat groot en probeer ze een beetje te prakken. Wat Juul ook altijd doet, is klooien tijdens het eten. Hij kijkt overal naar, behalve naar het lepeltje. Als je dan zijn aandacht gekregen hebt, moet je snel zijn. Dus dat deed ik. Een aantal hapjes verder verslikte Juul zich een beetje, dus even stoppen, op zijn ruggetje kloppen en een slokje water. Het blijft schrikken, maar het schijnt bij het wenningsproces of iets dergelijks te horen... De hapjes worden gulzig verzameld, het lijkt goed te gaan. Tot het ineens misgaat. Uit het niets verslikt Julius zich enorm en hij begint te kokhalzen. Enge geluiden en een beeld dat ik niet snel meer van mijn netvlies zal krijgen. Shit, hij stikt! Snel deed ik de riempjes van zijn kinderstoel los en begon hem op zijn rug te kloppen. Geen succes. Shit, shit, shit. Voordat ik het wist had ik mijn vingers achterin Julius' keel gestopt en kwam het hele potje er met een grote vaart uit. Hij haalde weer normaal adem, wat was ik blij! Julius was niet zo blij, die arme lieverd was zich rotgeschrokken. Snikkend zat hij in zijn kinderstoel, besmeurd met bruine bonen. Zo zielig zag hij eruit, ik heb hem snel gepakt om hem te troosten. Wauw. Dat was dus mijn moederinstinct. Hoe erg ik ook schrok, het lukte me om rustig te blijven en helder na te denken. Een geruststellend idee, dat dat gewoon 'ingebouwd' zit. Stel je voor dat je compleet verstijfd en alleen maar kan toekijken. Niet aan denken, het is goed gegaan. Nog maar even geen potjes met grove stukjes voor Julius, maar veilige en gladgeblenderde hapjes, waarvan ik zeker weet dat hij er niet in zal stikken. Snel naar de winkel voor een nieuw blender dan maar! Laat je niet opjagen door wat anderen zeggen over wat je kind zou moeten kunnen. Ieder kind is uniek en ieder kind ontwikkelt zich dus ook anders. Als je merkt dat je kind toe is aan de volgende stap, kun je hierop inspelen. Neem de tijd, hij of zij hoeft het niet volgens het boekje te doen, maar volgens zijn of haar eigen boekje! -X- Max
0 Comments
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|