Sinds 17 december weten we dat er een broertje of zusje (broertje dus) voor Julius onderweg is. Dat betekent: aan de slag! Geboortekaartjes kijken (done), ideeën opdoen voor de babykamer (done), de oude kleertjes van Julius opsnorren en uitzoeken (done) en een mooie naam bedenken (done).
Op 10 januari haalde Mark de commode op, die ik na lang speuren via Marktplaats vond. Ik was toen nog niet eens acht weken zwanger, ik weet het. Maar that's how we roll: als we het willen, dan regelen we het gewoon meteen. De commode stamt waarschijnlijk uit de jaren vijftig of zestig en is ook door de verkoper tweedehands gekocht. Zij kocht hem in het pastel geel en heeft hem uiteindelijk lavendelblauw geschilderd. Overal is de commode mee naartoe verhuisd: van de studentenkamer tot de babykamer, waar haar twee kinderen erop hebben gelegen. Met pijn in het hart deed de verkoper afstand van haar geliefde commode, die vanaf dat moment een nieuw leven tegemoet zou gaan. Met een flinke schaafwond op het blad, verweerde handgreepjes en butsen all over, tilde Mark de commode met zijn broertje bij ons naar binnen. Wauw, wat een vondst, dit was precies wat ik zocht. Mijn handen jeukten, ik wilde het liefst meteen beginnen met schuren.
0 Comments
Terwijl ik deze update schrijf, ben ik inmiddels 24 weken zwanger. Het gaat zó snel, soms kijk ik naar mijn buik en realiseer ik me ineens: Oh ja, ik ben zwanger! Zo snel dus. Nog minimaal zestien en maximaal achttien weken te gaan, tot we onze tweede zoon mogen ontmoeten en overladen met liefde. Het duurt dan misschien nog wel even, ik ben blij dat ik al zo ver ben, dat de baby in ieder geval levensvatbaar is. Niet dat hij nu geboren zou moeten worden, maar zijn overlevingskans is een stuk groter geworden en dat is toch een soort van geruststelling, just in case.
In mijn vorige update bleef ik haken bij week achttien en vertelde ik over de verschillen tussen mijn eerste en tweede zwangerschap, in deze update zal ik met je delen hoe het verder is gegaan! Toen ik net wist dat ik zwanger was, dachten we beiden: dit wordt een meisje. Ik was misselijk en voelde me anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Allemaal tekens kregen we. Nou, ik kan je zeggen dat alle fabeltjes in een klap van tafel geveegd kunnen worden, inclusief de Chinese kalender, de test met de naald langs je hand en mensen die het aan je 'zien': we krijgen er lekker nog een jongen bij! Vanaf week veertien weten we dit en hoewel we het niet zagen aankomen, zijn we super blij dat we er nog een jongensmensje bij krijgen!
Het lijkt alleen wel, dat mensen het zielig vinden als je twee kinderen van hetzelfde geslacht krijgt. Zwanger zijn, het is en blijft een bizarre en bijzondere gebeurtenis in het lichaam van de vrouw. Je ziet er behalve een dikke buik (en grotere borsten, dikke enkels, een dik hoofd en wat niet al) niet veel van, maar zwangeren zijn keihard aan het werk om na negen maanden een compleet kindje op de wereld te zetten. Zwanger zijn zorgt ook voor eigenaardige tics, (tijdelijke) karakterveranderingen, emoties en onaangepast gedrag. Meestal verander je daarna weer in jezelf. Meestal. ;-) DIT ZIJN DE 11 DINGEN DIE TIJDENS JE ZWANGERSCHAP HEEL NORMAAL ZIJN: Vijf jaar geleden werd ik zwanger, negen maanden later kwam Julius ter wereld. Die negen maanden verliepen anders dan nu, tijdens mijn tweede zwangerschap.
De eerste keer stond alles in het teken van de baby op komst. Ik was er bewuster mee bezig, had alle aandacht voor mijn groeiende buik, niets ging snel. Hoe anders is dat nu al? Ik schrijf nog steeds zoveel mogelijk op en we maken elke week een foto van mij en mijn buik, maar het bewuste gedeelte mist een beetje, lijkt wel. Zo keek ik nog naar de roze streepjes met vier weken en twee dagen, zo fotografeert Mark me met zeventien weken en zo ben ik zaterdag alweer negentien weken zwanger! Terwijl ik het gevoel heb net gewend te zijn aan het feit dat er over een tijdje een baby bij komt. Bijna zeventien weken zwanger en wat blijkt? Het is weer een baby met een piemel! Ik word officieel een jongensmoeder en ik denk dat die titel me op het lijf geschreven is. Ik weet hoe het werkt, ben altijd al one of the guys geweest, ik houd van stoeien, bouwen en spelen met auto's is leuker als er gegooid en gebotst kan worden, ik kan het over het algemeen beter vinden met mannen dan met vrouwen, kortom: het universum wist dit en dacht: wij schenken die Max nog een jongen. Vind ze leuk. Dat kan ze.
Zoals je waarschijnlijk wel weet, ben ik in verwachting van ons tweede kind. Een tweede mix van ons tweeën is onderweg naar ons!
In september besloten we dat het tijd was om ervoor te gaan, als in: stoppen met de pil, afwachten of mijn cyclus normaal zou zijn, de vruchtbare dagen uitrekenen en dan, eh ja. Op elkaar duiken. Dat zeg ik nog redelijk netjes, toch? Mijn cyclus was net zoals bij Julius -gelukkig!- meteen weer regelmatig, wat het uitrekenen van mijn vruchtbare dagen gemakkelijk maakte. De eerste maand testte ik... Sinds ik moeder ben van Julius, is mijn leven totaal veranderd. Logisch ook, want ik ben nu niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar vooral ook voor het kleine wezentje, dat ik samen met Mark op deze wereld heb gezet. Met alles wat ik heb, bescherm ik hem, in de speeltuin ben ik niet verder dan een paar meter van hem verwijderd, bij het oversteken houd ik zijn hand stevig vast (lees:bankschroef), als Juul de trap op en af gaat loop ik achter hem of wacht ik onderaan de trap, klaar om hem op te vangen als het mis gaat. Kortom: wat ik maar kan doen om Julius veilig te houden, doe ik. Als ik denk dat het niet veilig is, of dat hij ergens nog niet oud genoeg voor is, dan gebeurt het niet. Punt. Wat ik me afvraag, na het lezen van dit artikel: Julius is acht maart drie geworden. Ik snap het niet, net was hij nog een baby.
Oh nee, de tijd gaat gewoon écht zo snel en nu praat hij en doet hij dingen en alles. "Hoi, ik ben Max en ik heb een zoon van drie." HUH?! Dat klinkt af en toe nog best raar. Volgend jaar gaat hij naar de basisschool en dan gaat hij echt zijn eigen leven krijgen, met eigen vrienden en vriendinnen, herinneringen onafhankelijk van ons. Toen Juul een halfjaar was, vroegen mensen in mijn omgeving al: "wanneer komt de tweede?" Met stomheid geslagen was ik. Mijn lijf was nog herstellende (lees: onderkant-situatie, hormonen en what so ever) van Julius en toen werd die vraag al op me afgevuurd. Drie jaar later beginnen mensen zich af te vragen of er nog wel een tweede komt. Hoe raar is het ook, dat we 'nog steeds' één kind hebben? We hadden er al drie kunnen hebben, wat gaat er mis?! Bijzonder hè, dat mensen dat allemaal durven te vragen? Het kan best gevoelig liggen namelijk. Straks kunnen we geen kinderen meer krijgen of gaat het heel, heel moeilijk. Wat in ons geval niet zo is, maar toch. Wat houdt dat eigenlijk in: je kind opvoeden zoals het hoort? Volgens de richtlijnen van opvoedkundige boeken te werk gaan? Van andere ouders aannemen dat hun manier de juiste is? Hoe weten zij dan dat die manier juist is? Hoe weten de schrijvers van die boeken het? Door onderzoek te doen en studies te volgen, logisch. Heel handig, al die basistips en ik geef toe dat ik er soms ook echt iets mee doe, maar wie doen er het meest intensief onderzoek naar en volgen dagelijks studies over hun eigen kind(eren)? De ouders zelf. Natuurlijk gaat het ook weleens mis, verlies ik mijn geduld of kijk ik de andere kant op, om een keer niet te hoeven corrigeren. Natuurlijk vraag ik tips en lees ik wel eens wat. The bottomline is: het perfecte kind bestaat denk ik niet en daarnaast: wat zou er dan nog te beleven zijn? Ik ben voor een goede basis, zoals rust, ritme en regelmaat, Julius manieren bijbrengen, hem leren niet (te snel) te oordelen over andere mensen, geen geweld te gebruiken (tenzij het zelfverdediging is), enzovoorts. Waar ik óók voor ben, is grijs denken, open minded zijn en het leven met een flinke dosis humor benaderen en het allemaal niet té serieus te nemen. Zo serieus als nodig is, dat wel natuurlijk. Je zit er al op te wachten, hè? Ook ik ga delen hoe ik tot nu toe levend uit en in de rollercoaster van emoties, vragen en onzekerheden stap. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|