Toen ik in verwachting van Julius was, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist hoe liefde voelde, maar niet wat er met me zou gebeuren als er een klein wezentje uit Mark en mij geboren zou worden.
We gingen samenwonen en kochten twee katten. Dat waren onze baby's vanaf het moment dat we ze ophaalden uit Zeeland. Ja, we zijn van Haarlem naar Zeeland gereden en weer terug. Twee keer zelfs: één keer om op kraambezoek te gaan en de katten te ontmoeten en één keer om ze op te halen. Ze zijn gek hoor.
2 Comments
Dat moment, dat je een geboortekaartje moet gaan uitzoeken. Bij ons kwam dat moment al vrij vlot. Niet omdat we zo vroeg al een kaartje wilden hebben, maar omdat ik zeker wilde weten, dat we alles hadden gezien. Met alles bedoel ik alle websites, alle afbeeldingen in Google, alle kaartjes die op Pinterest werden gedeeld en alle Instagram-accounts. Alles. En dat kost tijd. Zo erg ben ik nu eenmaal, ik vind het fijn om te weten dat ik niets gemist heb. Ik zocht onder andere naar kaartjes met bosdieren, luchtballonnen en bomen. Dat maakte de zoektocht iets minder intens, omdat er al veel kaarten afvielen daardoor.
Na vijf proefkaartjes konden we helaas nog niet zeggen dat we hét kaartje gevonden hadden, dus ik ging stug door met de zoektocht naar ons geboortekaartje. Ik deed het grove zoekwerk, Mark filterde de leukste eruit, die ik hem voorlegde. Julius had ook zeggenschap en keurde kaartjes goed en af. Honderdduizend sites, maar nog steeds geen geboortekaartje. Hoe kan dat nou? Het kaartje dus. Eind maart wisten we welke het zou worden. Ik had -alsof er niet genoeg keuze was- het lumineuze idee om het oneindige Pinterest ook nog even door te lichten. Met succes, want na een paar dagen zoeken en filteren -gelukkig, want Mark werd gek van me- stuitte ik ineens op de kaarten die Smosanne Rit, of eigenlijk Rosanne Smit had opgeslagen op één van haar borden. Ineens was het moment daar. Ik zag het kaartje en ik wist het meteen: deze is voor ons. Ik stuurde Rosanne een privéberichtje, in de hoop dat zij degene was die het kaartje ontworpen had. Al snel kreeg ik een berichtje terug en bleek zij inderdaad de ontwerpster te zijn. Yes! De kleur was niet helemaal zoals we het in ons hoofd hadden, dus hebben we gevraagd of Rosanne dit wilde aanpassen. Na wat heen en weer mailen en nadenken over wat er in het kaartje moest komen te staan, was het kaartje klaar. Klaar om de geboorte van onze tweede zoon aan te kondigen. En wat is hij perfect. Perfect voor ons. ♥ Bijna vijf weken geleden deelde ik de laatste Oh boy I'm pregnant-update.
Ik heb de tijd genomen om lekker te cocoonen thuis en probeer dat voorlopig nog vol te houden, maar vandaag vond ik het toch echt wel weer tijd om een update te schrijven. Geen zwangerschapsupdates meer, maar een geboorte-update: na een vlotte, maar pittige bevalling van vier uur, is ons kleintje op 28-08-2017 ter wereld gekomen en hij draagt sinds die dag de naam Victor Stef. ♥ Over de naam later meer, vandaag vertel ik je meer over hoe het nu met ons gaat. Vandaag ben ik uitgerekend en meer dan klaar om ons tweede jongetje te ontmoeten en nooit meer los te laten. ♥
Dit is de laatste Oh boy, I'm pregnant update van een zwangere Max, dat is één ding wat zeker is. Nog even ongeduldig wachten... Herken je dat moment, dat je je afvraagt waar je buik nog naartoe wil groeien? Hoe kan 'ie nóg groter worden? Waar blijf ik dan? Geloof me: het kan. Er komen steeds meer ongemakken bij, met dank aan the big, big belly en dit zijn ze: 1. Als je je schoenen zittend probeert aan te trekken, heb je het gevoel dat je stikt. Tip: ga onderaan de trap staan en zet je voet een paar treden hoger en naar de zijkant, zodat je buik als het ware tussen je benen kan hangen. 2.Je laat zo'n beetje alles uit je handen vallen. Blijkbaar worden je handen ook week, de mijne in ieder geval wel. Oh boy, ik loop achter met mijn update! Of de tijd gaat gewoon zo snel, dat kan ook. De weken zijn voorbijgevlogen sinds mijn laatste update. Toen 24 weken, nu bijna 36 weken! Hoewel alles in sneltreinvaart gaat, heb ik wel het gevoel dat ik deze zwangerschap heel bewust heb meegemaakt. Elke week maken we foto's van mijn groeiende buik, ik houd een negen maanden dagboek bij en we praten thuis veel over de baby. Julius wordt gewoon bijna grote broer, dan is hij niet meer mijn enige kuikentje, maar mijn eerste kuikentje. ♥
Lees hieronder de update van week 25 tot week 35! Nog maar een paar weken zwanger en dan is het zover: dan ontmoeten we onze tweede zoon. Mijn dikke buik maakt plaats voor een gevuld wiegje en onze titel wijzigt van 'stel met een kind' naar 'gezin met twee kinderen'. Toen ik in verwachting van Julius was, hebben we geen fotoshoot of what so ever gedaan. Wel maakten we foto's van mijn groeiende buik, maar meer eigenlijk niet. Ik vind zo'n shoot al gauw een beetje burgerlijk, ik weet niet wat het is. Iedereen op blote voeten met een wit shirt en een spijkerbroek. Leuk bij een ander, maar ik vind het niet bij ons passen. We wilden deze zwangerschap wel heel graag foto's laten maken. Met Julius erbij én met baby twee nog in mijn buik. Geen poespas, niet te 'gestyled', maar foto's waarin je ons echt herkent. Natuurlijk is een kekke pose hier en daar wel leuk en soms een vleugje Libelle is ook helemaal oké wat mij betreft. Maar, nou ja. Je snapt het misschien wel als je de foto's ziet. ;-) De foto's zijn gemaakt door onze lieve vriendin Jana. Ze is gek op fotograferen en er ook nog eens erg goed in. Ook zij houdt van ontspannen foto's zonder al te veel poespas, van spontane momenten die gevangen worden op beeld: 'Ik wil best een keer met jullie ergens heen gaan en foto's maken hoor, als het jullie wat lijkt. Ik ben alleen geen professioneel fotograaf, dus ik weet niet of het mooi genoeg wordt.' Onze verwachtingen zijn overtroffen, we zijn enorm blij met de foto's en hadden het niet anders gewild! Dat zij ze gemaakt heeft, maakt de foto's nog waardevoller voor ons. :) Natuurlijk heb ik hier en daar een foto gewist en dingen geroepen als: 'Jezus, ik lijk wel een walrus' of 'Jemig Mark, moet je mijn hoofd zien!' Maar hé, ik ben inmiddels 35 weken zwanger, dus ik mag best een beetje op mezelf zeuren. Oordeel zelf en check hieronder een selectie van de genomen foto's. Lekker loeren! ♥ Toen ik in verwachting van Julius was, wist ik heel erg zeker dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen. Straks gebeurt er iets, dan ben ik meteen op de juiste plek. Een veiligere plek bestaat niet en we zitten thuis niet met de rommel. Vier jaar later en een partneravond later, is ons beeld van een thuisbevalling toch bijgesteld. Er zitten ook echt wel voordelen aan bevallen in je eigen, veilige omgeving. Van 'Ik wil zeker naar het ziekenhuis' naar 'Ik kijk op dat moment waar ik me het prettigst bij voel'. Best een verandering! Het is natuurlijk de vraag of ik vrij ben in deze keuze, want hoewel er nu geen complicaties zijn, kan ik bijvoorbeeld wel ingeleid worden of juist te vroeg weeën krijgen, wat betekent dat ik sowieso in het ziekenhuis zal bevallen.
Stel: je kunt zelf kiezen, waar zou je dan willen bevallen? Zie hieronder een aantal voor- en nadelen van zowel een ziekenhuis- als een thuisbevalling: Man, man, man, wat was dit een k.. nacht! Het weer maakte me onbewust onrustig, mijn rug deed zeer, ik kon mijn arm nergens kwijt (hoezo kan je de arm waarop je ligt er niet even afschroeven?), ik kreeg me toch een partij kramp in mijn linkerkuit! 'Mark, HELP ME! DUWEN!' Kortom: het slapen begint lastiger te worden nu ik de 29 weken nader. En ik moet nog een tijdje. Tijd voor wat tips!
Ik vond er een paar op internet en heb wat navraag gedaan bij andere zwangeren. Ik hoop dat ze me gaan helpen! Ben je ook zwanger en herken je het leed dat niet kunnen slapen heet? Lees dan vooral mee! Oh en heb je tips? Delen is heel fijn! :) Zwanger zijn vond ik een bijzonder mooie periode; ik weet niet of ik ooit iets mooiers heb meegemaakt. Van het moment dat ik de positieve test in mijn handen hield, tot het moment dat ik dacht dat de weeën me zowat lieten flauwvallen: ("Ik doe niet meer mee, ik wil naar huis!")
Maar, de dingen die ook gebeuren, vertellen de meesten niet zo snel. Ik vond een illustratrice, Line Severinsen, die alles rauw op beeld heeft gezet. Geïllustreerd, maar zó herkenbaar! Ben je net zwanger en wil je nog een tijdje op je roze/blauwe wolkje blijven zweven? Kijk dan niet. Wil je lachen of ben je op zoek naar herkenbare beelden? Klik dan snel door. Nummer 18: dagelijkse kost. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|