Ze waren me zo lief, die middagen dat ik het moeder zijn even op pauze kon zetten. Bij wijze van spreken dan, maar ik denk dat mijn 'metgezellen' wel weten wat ik bedoel. Even een moment van stilte, speelgoed dat stokstijf blijft staan of liggen, in alle rust een televisieprogramma volgen, een boekje lezen, puin ruimen, strijken, even geen 'mamaaaaa, nee, mag ik, ik wil, nee, nee!'
Gewoon, heel even een moment om op adem te komen voordat strike two begint.
0 Comments
Met zijn bijna tweeënhalf jaar kakelt Juul ons de oren van het hoofd. Niet altijd te volgen, maar hij houdt het net zolang vol, tot we zijn -soms- Sims-taal (ken je dat spel? Soel, soel! Deg, deg ;-)) hebben ontcijferd: "Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk! Mama, krakko suuk!" En dan bedoelt hij: de tractor is stuk. Ja, na oneindig volhouden, heb ik de tijd gekregen om de boel te ontcijferen. Als ik hem goed heb begrepen, roept Juul keihard: "Jaaaaa, krakko suuk!" En dat betekent dan weer dat ik geslaagd ben. En zo gaat het de hele dag :O Het ene moment versta ik alles glashelder, het andere moment denk ik: WAAAT?! Hieronder volgt een klein lijstje met woorden, die Julius 'iets' anders uitspreekt... Soms hoeft er maar iets te gebeuren of Julius is uit het veld geslagen. Een en al verdriet en misère, niets dat nog helpt. De reden is vaak (altijd) dat de dingen niet gaan zoals hij wil of dat ik hem 'tegenwerk'. Hoe kan ik hem nou een stuk kruidkoek ontzeggen, terwijl hij zijn slaapzak al aan heeft en we op weg naar boven zijn? Tja, zo'n bitch van een moeder ben ik dus. Het gevolg nadat Juul iets niet mag uit zich meestal in frustratie, een huilbui, boosheid, zichzelf op de grond laten vallen, een driftbui of in een hoekje wegkruipen en dan vanaf daar boos kijken. Het is een fase, wederom. En wat voor een. Juul krijgt zijn eigen wil, ontwikkelt zijn eigen persoonlijkheid, en 'speelt' machtsspelletjes, om te kijken tot hoe ver hij kan gaan. Als we het in deze fase verpesten, dan vrees ik dat we nog heel wat jaren op de blaren mogen zitten. Het is dus zaak om de kop erbij te houden, consequent te zijn, af en toe weg te kijken (of weg te duiken met de slappe lach) en Juul te laten voelen dat we hem begrijpen. Hoe vermoeiend ik die peuterpubertijd -want dat is het- af en toe ook vind, het brengt me ook zoveel vreugde om dat ontwapenende gezicht van Juul te zien: lachend, dwingend, boos, betrapt of huilend. Of me verwonderen over waarom hij nú weer boos is. Lijstje met voorbeelden? Oké, komt 'ie: Alles at hij. Van wortels tot couscous en van druiven tot macaroni. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar op een dag werd Julius wakker en besloot dat hij 's avonds niet meer hoefde te eten. "Oh, wat lekker Juul, neem maar een hapje!" Nee hoor, meneer haalt zijn neus er al voor op, voordat hij überhaupt geproefd heeft. Wat is er gebeurd?! Waar is onze allesbrander gebleven, onze 'grote' eter? Misschien is hij even weg, misschien heeft het te maken met de twee-is-nee-fase? Ik vrees dat wij er toch ook aan moeten geloven, dat onze Julius tijdelijk een 'slechte avondeter' is. Lekker dan. Het frustreert me best wel, terwijl ik weet dat het totaal geen zin heeft om met onze peuter to be in gevecht te gaan. Die strijd verlies ik, aangezien Julius zelf kan bepalen of hij wel of niet wil eten. Wat doen we dan toch niet goed? Buiten dat Juul gewoon in zijn koppigheidsfase zit, moet er toch iets zijn dat we kunnen verbeteren of veranderen? Dokter Google hielp me verder en bracht me op www.heitenmem.nl. Genoeg tips te vinden en oeps, ik denk dat we toch iets niet goed doen. * Sfeer is belangrijk! Julius dwingen doen we niet, want dat heeft echt geen zin. Als ik zelf iets niet lust, dan is er niemand die het me kan laten eten. Waar nog wel wat te halen valt, is de sfeer aan tafel. Om te beginnen is de tafel te rommelig, er ligt van alles op wat niets met eten te maken heeft. We maken soms de fout om de tv aan te laten, even snel een berichtje op onze telefoon te checken en op te staan om iets te pakken. Omdat Julius -en zijn leeftijdsgenoten natuurlijk ook- zich nog niet zo lang kan concentreren, is hij door al deze zaken snel afgeleid. Wat stom zeg, het is logisch dat hij daar onrustig van wordt. Dit gaat meteen veranderen: telefoons gaan niet mee aan tafel, de televisie blijft uit en we staan alleen op als we écht iets nodig hebben. * Schep niet teveel op. We scheppen Julius' bord te vol, vrees ik. Een leeg bordje ernaast waar hij uit zijn volle bordje steeds een hapje op kan scheppen, kan helpen. Iedere keer als hij het hapje dan op heeft, zullen we hem complimenteren. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal gaan! * Laat je kind functioneel kliederen en voer niet te vaak. Goh, daar gaan we ook de fout in. Ik kan het niet aanzien als alles onder zit, van Juuls kleren tot de vloer onder zijn kinderstoel. Ik voer hem liever, zodat alles netjes in zijn mond terechtkomt, in plaats van op alle plekken behalve in zijn mond. Teveel voeren kan dus eetproblemen veroorzaken. Oké, we zijn lekker bezig dan. Julius mag zijn eten wel onderzoeken, maar tot op zekere hoogte. En doordat hij zijn eten niet op zijn manier heeft kunnen onderzoeken, is het hem 'vreemd' en weigert hij uit natuurlijk zelfbehoud te eten. To do: kliederschort aanschaffen, vuilniszak onder Juuls kinderstoel en iets met laissez-faire. * Vervang de maaltijd niet. Als je kind niet wil eten, geef hem of haar dan niets anders. Anders leer je op die manier aan dat hij of zij toch altijd iets anders krijgt, als het menu van de dag niet in de smaak valt. Lust je kind iets écht niet, dan merk je het snel genoeg en hoef je het ook niet te blijven geven vind ik. Paprika in míjn mond proberen te duwen, try me. Een toetje geven wij wel altijd. We gaan Julius niet straffen voor het feit dat hij niet goed gegeten heeft. Een toetje krijgt hij sowieso, dus dan ook. Blijven volhouden, that's the key! Nog enkele tips en weetjes, om je kind weer aan het eten te krijgen: * Dwing je kind niet te eten, je verliest het sowieso! * Wist je dat een plakje worst bij de slager of op een verjaardag al voorziet in de dagelijkse vleesbehoefte van je kind? Niet meer doen dus. * Wist je dat veel kinderen hun buikje vaak al vol hebben gedronken voor het eten? Geef ze dus drinken in kleine bekertjes en vul niet steeds die (tuit)beker bij. * Geef vanaf vier uur geen koekjes of andere snacks meer. * Sla nooit een maaltijd over en zorg altijd voor één warme maaltijd per dag. * Maak van eten iets leuks. Je kind laten helpen bij het tafeldekken (als hij of zij oud genoeg is), door de pan roeren (idem) of iets dergelijks kan helpen bij het eetproces. * Zet de televisie uit en neem telefoon en speelgoed niet mee aan tafel. Dit leidt allemaal af. * Bewaar serieuze gesprekken voor een ander tijdstip en focus je als gezin op het moment van samen eten. * Zit niet te lang aan tafel. Spanningsboog-technisch niet zo'n goed idee. * Houd rituelen in stand of creëer deze. Dit zorgt voor regelmaat en herkenbaarheid voor je kind. * Laat je kind zo nu en dan kiezen: welk toetje wil je? welke soort pasta wil je? * Let erop als je voert, dat je het eten niet zelf naar binnen duwt, maar dat je kind zelf toehapt. Als dit allemaal niet werkt, is het misschien een idee om een diëtiste of voedingsdeskundige in te schakelen. Soms kan het ook puur en alleen koppigheid zijn. Laat dit dan voor wat het is en geloof erin dat je kind op een zeker moment heus wel weer gaat eten. Als je het maar wel blijft aanbieden. Onthoud: het is een fase! -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook en Pinterest! Vorig jaar schreef ik een blog over de verschillende fases, waarin we terechtkwamen met z'n drieën. Van liggen naar omrollen en zitten. Van borstvoeding naar groente -en fruithapjes. Van liggen in de kinderwagen, naar zitten in de wandelwagen. In meer dan een jaar is er natuurlijk nog veel meer veranderd: Julius loopt, kletst, klimt, doet stoute dingen, snapt heel veel en doet alles wat een jongetje van zijn leeftijd 'hoort' te doen. Niet ieder kind doet alles even snel of goed, daarom is het woord 'hoort' nogal relatief. Maar goed, wat een kind van Julius' leeftijd gemiddeld doet, dus. Weleens gehoord van de twee-is-nee-fase? Alles is 'nee' en om alles gaat je kind op de grond liggen, boos (lees: wenkbrauwen-over-ogen-boos) kijken en krijsen? Vergeet ik nou het maaien met de armen, alles omgooien en nog bozer kijken? Oeps. Welkom in de wereld van de 'Pissige Peuter'. Micro-peuter is hij eigenlijk niet meer, dus ik begin Juul gewoon peuter te noemen. Als hij lief is: Pluisje Peuter. Als hij stout is: Pissige Peuter. Pluis(je) is Juuls koosnaam, ter info. Het is bizar, waar Julius zoal boos om kan worden. Echt. Een kleine greep uit de aanleidingen van Julius' uitbarstingen: * Boos worden, omdat Julius zijn jas aanmoet op het moment dat hij nét met zijn auto wilde gaan spelen. * In woede uitbarsten, omdat ik het verkeerde liedje voor hem zing. * Kwaad worden, omdat ik Juul met links een stukje brood geef, in plaats van met rechts * Op de grond gaan liggen, omdat Julius niet aan de wasmachineknoppen mag draaien, tijdens een wasprogramma. * De handjes op zijn oren doen en dan boos (lees: wenkbrauwen-over-ogen-boos) kijken, als Julius de koelkast niet open mag doen, of als hij geen vuilnis uit de bak mag pakken en er eventueel aan ruiken. * Op een willekeurige plek door zijn benen zakken, omdat hij zich naar een andere plek moet begeven (naar de woonkamer, naar bed, weg van de koelkast en de vuilnisbak, weg van de katten, enzovoorts). * Ontroostbaar zijn als hij wordt omgekleed van pyjama naar kleding, omdat hij eigenlijk op dat moment in bad wilde. * Aan één stuk door blèren, als hij zijn bord met eten niet op de grond mag gooien. Hij wil niet gevoerd worden, wil niet dat we naar hem kijken en als hij het dan zelf gaat doen, mogen we niet bewegen. Doen we dat wel, dan is hij boos en probeert hij zijn vork te lanceren. * Boos worden als ik de stofzuiger uitdoe. * Trappelen als hij in een fietsstoeltje, de kinderstoel of de autostoel wordt gezet. * Boos zijn om het feit dat hij uit de autostoel moet. * Zich onbegrepen voelen en boos worden als ik het geen goed idee vind, dat hij de theemachine van het aanrecht wil trekken (hoe kan hij daar ineens bij?) * Héél boos worden als hij uit bad moet komen. Hij zegt dan niet alleen nee, hij spartelt ook extra hard met zijn armen en benen, zodat ik hem sowieso niet met droge kleding kan bereiken. Very clever, son. * De wereld vergaat als meneer de tube tandpasta niet leeg mag eten. * Me met zijn armpje in mijn gezicht maaien, omdat het tijd is om naar bed te gaan en Juul nog helemaal niet moe is (wel). * Totale frustratie als ik Juul een blauwe romper aantrek, in plaats van een gele. Tja, hoe durf ik ook, hè? * Zich totaal onbegrepen voelen als het onmogelijk is, om in een volle blokkendoos te gaan zitten. * Kwaad worden als ik op het verkeerde moment binnenkom om goedemorgen te zeggen. * Boos zijn als zijn zelfgeprikte stukje banaan in tweeën breekt: "Die hoef ik dus niet!" * Woest dat hij de net gewassen gordijnen niet op de grond mag trekken, om er vervolgens overheen te rennen en erin te gaan liggen. * Blijven wijzen naar dat glas prosecco: "Nee Juul, dat is alleen voor grote mensen, dit is jouw drinken." Niks niet, gewoon blijven wijzen naar het glas en er heel dwingend bij drammen. En de lijst wordt langer en langer. Herkenbaar? Iets toe te voegen? Zet het in een reactie onder deze blog, ik ben héél benieuwd waar jouw peuter zoal boos om wordt! -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook! Met zijn drieëndertig weken heeft Julius al vijf grote ontwikkelingsmomenten achter de rug: de sprong van sensaties, de sprong van patronen, de sprong van vloeiende overgangen, de sprong van gebeurtenissen en de sprong van relaties (voor meer info over sprongen in het eerste jaar: http://www.oeiikgroei.nl/baby/mentale-sprongen-baby/mentale-sprongen-van-je-baby-in-het-eerste-jaar/) Op dit moment begint Juul aan zijn zesde sprong, de sprong van categorieën. Helaas voor ons, de slapeloze nachten worden ons dus toch niet bespaard. Sinds Julius vijf weken is, slaapt hij redelijk door. Af en toe wordt hij wel eens wakker, maar dat word ik zelf ook, af en toe. Over de zesde sprong dus. Dit gaat een pittige worden, voel ik. Dit zijn de signalen(tot nu toe):
Deze sprong duurt ongeveer vier weken, waarna ons kleine binkie nóg meer kan:
Nog vier weken te gaan, ik ben benieuwd wat voor kind we terugkrijgen! :) Doe wat je hart je ingeeft, alleen jij weet wat je kind in deze fases nodig heeft. -X- Max Julius heeft de laatste paar weken een beetje last van... Ja, van wat eigenlijk? Hij moet veel huilen, hij hangt het liefst de hele dag als een klein koalabeertje aan mijn heup en zijn humeur kan ineens omslaan als een blad aan de boom. Julius is de Koning der Pruillip-baby's, hij is goed in aanstelleritis, heb ik gemerkt. Maar, het merendeel van de tijd is hij echt zielig hoor, heus. Waarschijnlijk was er niets aan de hand, behalve de pijn aan zijn mondje van doorkomende tandjes. Ik werd er een beetje onzeker van, omdat Juul er zo zielig uitzag, de tranen biggelden over zijn wangetjes. Toch maar eens op internet kijken, wie weet vind ik iets. Normaal gesproken ben ik niet zo van 'Oei ik groei!', omdat ze heel erg gebruik maken van 'hokjes', waarin je baby zou moeten zitten op een bepaalde leeftijd. Is dit niet het geval, dan is het helemaal mis met je kind. Dat is niet zo natuurlijk, maar dat gevoel krijg ik er altijd een beetje bij. Gedwongen door nieuwsgierigheid ben ik ook even in de Play Store van mijn telefoon gaan snuffelen. Er blijkt een app van 'Oei, ik groei!' te zijn, dus die heb ik geïnstalleerd op mijn telefoon. Baat het niet, dan schaadt het niet. 'Voeg hier je kind toe.' Oké... Naam: Julius. Uitgerekende datum: 3 maart 2013. De mentale ontwikkeling van je baby geschiedt op basis van de uitgerekende datum. Het werd al snel duidelijk: Huilerigheid, Hangerigheid en Humeurigheid (de 3 H's) rond week 29 en 30 zijn niet het visitekaartje van een op handen zijnde sprong. Julius heeft simpelweg ontdekt dat zijn moeder of vader weg kan lopen en hem achter kan laten. Dit is vooruitgang, hoe gek het ook klinkt. Het is een nieuwe vaardigheid: hij leert alles over afstanden. De lastige fase waar hij nu in zit kan ongeveer 2 weken duren. (bron: Oei, ik groei!) Aha, dus DAT is er met Juul aan de hand! Voor deze keer geef ik 'Oei, ik groei!' het voordeel van de twijfel, omdat de situatie nu wel klopt met de leeftijd. Kijken hoe lang dat zo blijft, voor nu ben ik in ieder geval gerustgesteld. :) Afgelopen nacht heeft Julius de 3 H's met volle overtuiging aan ons gepresenteerd, we hebben geen oog dichtgedaan. Huilen, huilen en nog eens huilen. Pakten we hem op, dan was het goed, legden we hem weer in zijn bedje, dan begon de paniek. En geloof me, het was geen aandachtsspelletje. Het was heel zielig om te zien, dat hij het zo moeilijk met zichzelf en de wereld om hem heen had. Doodmoe en gewapend met zijn lievelingsknuffel hebben we Juul uiteindelijk maar bij ons in bed genomen. Half rechtop zittend met Julius in mijn armen, zijn we in slaap gevallen. Als een blok. Om 01:00 uur. En om 03:00 uur en om 06:00. Doe wat jij denkt dat goed is. Er wordt altijd gezegd dat je je kind in zijn eigen bedje moet laten, omdat hij anders went aan het feit dat je hem oppakt zodra hij gaat huilen. In dit soort gevallen, vind ik dat grote onzin, het lijkt me zelfs slecht voor de vertrouwensband om hem zo 'aan zijn lot over te laten'. Zodra onze huiden elkaar raakten, viel hij direct in slaap, terwijl hij een paar seconden ervoor ontroostbaar aan het huilen was. Mooi, hoe dat door de natuur geregeld is :) -X- Max |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|