Attentie, attentie, stop de tijd! Victor is in een oogwenk gegroeid van een klein, fijn jongetje, tot een lekker doorvoed beestje van drie maanden. Hoe bewust we ook proberen te genieten van hem, de tijd vliegt alsnog voorbij. Zo is het maandagochtend en het andere moment zit het weekend ons alweer op de hielen. Kan fijn zijn, maar niet als je iets doet wat heel leuk is. Zoals bijvoorbeeld knuffelen met je baby, de slappe lach krijgen met je kleuter, op weg naar school of zorgen dat het huis gezellig is als manlief thuiskomt. Nee, dan is het niet zo handig. Dan mag de tijd wat mij betreft voorbij krrrrrrrrrrruipen. Drie maanden geleden kwam Victor in ons leven en echt waar: het lijkt net alsof hij er altijd is geweest. Bizar, dat we er zo snel aan gewend zijn en dat alles zo vanzelf gaat. Ik vroeg me tijdens de zwangerschap serieus af hoe het mogelijk zou zijn om van twee kinderen even veel te houden. Nou, dat kan dus. Vanaf het moment dat we Victor voor het eerst zagen eigenlijk al. Drie maanden dus. In sneltreinvaart gegaan. Het ene moment had Vic nauwelijks in de gaten dat hij op de wereld was, het andere moment begon hij te lachen en te kletsen en kan hij inmiddels zijn hoofdje al goed rechtop houden. Een fikse verkoudheid, koorts, drie prikjes, honderdduizend schaterlachjes, constant geklets, eerste keren, een berg poep- en plasluiers, hier en daar wat spuug en héél veel mooie momenten hebben we al in de pocket. Het gaat goed met onze vrolijke Victor. Hij groeit goed en is heel relaxed en blij. Net als wij eigenlijk. Op het groeien na, graag. 'Een baby voor beginners', zei een vriendin van me laatst. Ik snap gewoon niet hoe het kan, dat mijn verlof er alweer bijna op zit! Nou ja, bijna. Ik heb gelukkig nog een kleine zes weken om alle dagen zelf voor Victor en Julius te zorgen. Iets minder dan zes weken om te wennen aan het idee dat ik straks de zorg gedeeltelijk uit handen moet gaan geven. Het valt mee, want ik hoef gelukkig voorlopig maar twee dagen per week naar mijn werk. De theorie, die valt mee. Verder dan dat wil ik nog even niet denken. Ik kan er wel aan wennen hoor, lekker thuis zijn voor de kinderen en het bedrijf dat 'gezin en huishouden' heet, draaiende houden.
Ik ben enorm trots op mijn lijf, dat ze weer zo'n gezond prachtkind op de wereld heeft gezet en hem ook al drie maanden op eigen kracht laat groeien. Ik ga nog even enorm genieten van mijn tijd thuis en dan met frisse tegenzin weer terug naar de orde van de dag. Maar nu nog even niet. X Max Volg The Daily Max ook via: Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest!
0 Comments
Samen slapen; ook deze keer was het voor ons vanzelfsprekend. Victor krijgt borstvoeding en dan is het ideaal om hem dichtbij te hebben, maar de belangrijkste reden was toch wel, dat samen slapen goed is voor een veilige hechting en een geborgen gevoel. Ik keek ernaar uit: dag en nacht zo dicht bij Victor zijn, als een echte moederkloek.
Hoewel ik oprecht blij ben dat het goed gaat, valt het me de tweede keer best wel tegen. De eerste keer ging het van een leien dakje: Ik kon me helemaal focussen op het in leven houden van mijn baby en lekker in de dag opgaan, zonder iets te hoeven plannen. Wel iets, maar bijna niets.
Nu is er toch een aantal dingen dat moet gebeuren, waaronder het naar school brengen en ophalen van Julius. Dan volgt vaak het regelen en in goede banen leiden van speeldates na school en tussendoor heb ik dan nog net wel of niet genoeg tijd voor het afvinken van de huishoudelijke taken. Waar het op neerkomt, is dat ik veel meer moet plannen met twee kinderen. Koekoek, best logisch ook. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden, dat het ook nog kon tegenvallen. Dat moment, dat je een geboortekaartje moet gaan uitzoeken. Bij ons kwam dat moment al vrij vlot. Niet omdat we zo vroeg al een kaartje wilden hebben, maar omdat ik zeker wilde weten, dat we alles hadden gezien. Met alles bedoel ik alle websites, alle afbeeldingen in Google, alle kaartjes die op Pinterest werden gedeeld en alle Instagram-accounts. Alles. En dat kost tijd. Zo erg ben ik nu eenmaal, ik vind het fijn om te weten dat ik niets gemist heb. Ik zocht onder andere naar kaartjes met bosdieren, luchtballonnen en bomen. Dat maakte de zoektocht iets minder intens, omdat er al veel kaarten afvielen daardoor.
Na vijf proefkaartjes konden we helaas nog niet zeggen dat we hét kaartje gevonden hadden, dus ik ging stug door met de zoektocht naar ons geboortekaartje. Ik deed het grove zoekwerk, Mark filterde de leukste eruit, die ik hem voorlegde. Julius had ook zeggenschap en keurde kaartjes goed en af. Honderdduizend sites, maar nog steeds geen geboortekaartje. Hoe kan dat nou? Het kaartje dus. Eind maart wisten we welke het zou worden. Ik had -alsof er niet genoeg keuze was- het lumineuze idee om het oneindige Pinterest ook nog even door te lichten. Met succes, want na een paar dagen zoeken en filteren -gelukkig, want Mark werd gek van me- stuitte ik ineens op de kaarten die Smosanne Rit, of eigenlijk Rosanne Smit had opgeslagen op één van haar borden. Ineens was het moment daar. Ik zag het kaartje en ik wist het meteen: deze is voor ons. Ik stuurde Rosanne een privéberichtje, in de hoop dat zij degene was die het kaartje ontworpen had. Al snel kreeg ik een berichtje terug en bleek zij inderdaad de ontwerpster te zijn. Yes! De kleur was niet helemaal zoals we het in ons hoofd hadden, dus hebben we gevraagd of Rosanne dit wilde aanpassen. Na wat heen en weer mailen en nadenken over wat er in het kaartje moest komen te staan, was het kaartje klaar. Klaar om de geboorte van onze tweede zoon aan te kondigen. En wat is hij perfect. Perfect voor ons. ♥ Bijna vijf weken geleden deelde ik de laatste Oh boy I'm pregnant-update.
Ik heb de tijd genomen om lekker te cocoonen thuis en probeer dat voorlopig nog vol te houden, maar vandaag vond ik het toch echt wel weer tijd om een update te schrijven. Geen zwangerschapsupdates meer, maar een geboorte-update: na een vlotte, maar pittige bevalling van vier uur, is ons kleintje op 28-08-2017 ter wereld gekomen en hij draagt sinds die dag de naam Victor Stef. ♥ Over de naam later meer, vandaag vertel ik je meer over hoe het nu met ons gaat. In de hele vroege ochtend van 28 augustus, werd onze tweede zoon Victor geboren. Daarmee promoveerde Julius in één klap van enig kind naar grote broer. Een flinke titel voor een jongen van vier. Wat heeft hij ernaar uitgekeken om mama's buik verruild te zien worden voor een baby broertje. Wel jammer van dat zitje, maar Juul wilde toch ook wel heel graag weten wie er al die tijd in die dikke buik had gezeten. Ineens was het dan zover.
Oh boy, ik loop achter met mijn update! Of de tijd gaat gewoon zo snel, dat kan ook. De weken zijn voorbijgevlogen sinds mijn laatste update. Toen 24 weken, nu bijna 36 weken! Hoewel alles in sneltreinvaart gaat, heb ik wel het gevoel dat ik deze zwangerschap heel bewust heb meegemaakt. Elke week maken we foto's van mijn groeiende buik, ik houd een negen maanden dagboek bij en we praten thuis veel over de baby. Julius wordt gewoon bijna grote broer, dan is hij niet meer mijn enige kuikentje, maar mijn eerste kuikentje. ♥
Lees hieronder de update van week 25 tot week 35! Nog maar een paar weken zwanger en dan is het zover: dan ontmoeten we onze tweede zoon. Mijn dikke buik maakt plaats voor een gevuld wiegje en onze titel wijzigt van 'stel met een kind' naar 'gezin met twee kinderen'. Toen ik in verwachting van Julius was, hebben we geen fotoshoot of what so ever gedaan. Wel maakten we foto's van mijn groeiende buik, maar meer eigenlijk niet. Ik vind zo'n shoot al gauw een beetje burgerlijk, ik weet niet wat het is. Iedereen op blote voeten met een wit shirt en een spijkerbroek. Leuk bij een ander, maar ik vind het niet bij ons passen. We wilden deze zwangerschap wel heel graag foto's laten maken. Met Julius erbij én met baby twee nog in mijn buik. Geen poespas, niet te 'gestyled', maar foto's waarin je ons echt herkent. Natuurlijk is een kekke pose hier en daar wel leuk en soms een vleugje Libelle is ook helemaal oké wat mij betreft. Maar, nou ja. Je snapt het misschien wel als je de foto's ziet. ;-) De foto's zijn gemaakt door onze lieve vriendin Jana. Ze is gek op fotograferen en er ook nog eens erg goed in. Ook zij houdt van ontspannen foto's zonder al te veel poespas, van spontane momenten die gevangen worden op beeld: 'Ik wil best een keer met jullie ergens heen gaan en foto's maken hoor, als het jullie wat lijkt. Ik ben alleen geen professioneel fotograaf, dus ik weet niet of het mooi genoeg wordt.' Onze verwachtingen zijn overtroffen, we zijn enorm blij met de foto's en hadden het niet anders gewild! Dat zij ze gemaakt heeft, maakt de foto's nog waardevoller voor ons. :) Natuurlijk heb ik hier en daar een foto gewist en dingen geroepen als: 'Jezus, ik lijk wel een walrus' of 'Jemig Mark, moet je mijn hoofd zien!' Maar hé, ik ben inmiddels 35 weken zwanger, dus ik mag best een beetje op mezelf zeuren. Oordeel zelf en check hieronder een selectie van de genomen foto's. Lekker loeren! ♥ Terwijl ik deze update schrijf, ben ik inmiddels 24 weken zwanger. Het gaat zó snel, soms kijk ik naar mijn buik en realiseer ik me ineens: Oh ja, ik ben zwanger! Zo snel dus. Nog minimaal zestien en maximaal achttien weken te gaan, tot we onze tweede zoon mogen ontmoeten en overladen met liefde. Het duurt dan misschien nog wel even, ik ben blij dat ik al zo ver ben, dat de baby in ieder geval levensvatbaar is. Niet dat hij nu geboren zou moeten worden, maar zijn overlevingskans is een stuk groter geworden en dat is toch een soort van geruststelling, just in case.
In mijn vorige update bleef ik haken bij week achttien en vertelde ik over de verschillen tussen mijn eerste en tweede zwangerschap, in deze update zal ik met je delen hoe het verder is gegaan! Toen ik net wist dat ik zwanger was, dachten we beiden: dit wordt een meisje. Ik was misselijk en voelde me anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Allemaal tekens kregen we. Nou, ik kan je zeggen dat alle fabeltjes in een klap van tafel geveegd kunnen worden, inclusief de Chinese kalender, de test met de naald langs je hand en mensen die het aan je 'zien': we krijgen er lekker nog een jongen bij! Vanaf week veertien weten we dit en hoewel we het niet zagen aankomen, zijn we super blij dat we er nog een jongensmensje bij krijgen!
Het lijkt alleen wel, dat mensen het zielig vinden als je twee kinderen van hetzelfde geslacht krijgt. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|