Ken je iemand die van alles tegelijk doet, die zo'n beetje in elke branche wel een baantje heeft gehad, die uiteenlopende hobby's heeft en steeds op zoek is naar nieuwe prikkels? Ik ben zo iemand. Een multipotentialite noemde Emilie Wapnick dit fenomeen tijdens haar TED Talk. Ik herkende mezelf daar zó in! Ik werd en word wel eens wispelturig genoemd, maar zo voel ik het niet. Ein-de-lijk erkenning, haha! Werk of hobby?
Het is dus lastig voor mij, om een beroep te vinden waar al mijn interesses en eisen gedekt worden. Wat ik soms ook lastig vind, is het bepalen of iets een hobby is of dat ik er mijn beroep van zou willen maken. Ik fotografeer graag en veel, maar moet ik dan fotograaf worden? Ik schrijf graag, maar moet ik dan een boek gaan schrijven? Ja, dat wil ik wel echt. Ik maak graag soep, maar open ik dan een soeprestaurant en breng ik een soep-kookboek uit? Dit zijn een paar voorbeelden van hoe het soms in mijn hoofd gaat, als ik iets leuk vind. Hobby of werk? Als ik voor het één kies, sluit ik het ander uit. Toch? Dat is dus niet zo. Dat er een naam voor is, dat wist ik niet, maar ik ben blij dat ik niet de enige ben. Maar goed, even terug naar mijn carrièreswitch, want daar wilde ik iets over vertellen. Scroll vooral verder naar 'Ja, en toen en toen?' als je de weg ernaar toe niet hoeft te lezen. Het lukte me in dit verhaal niet om kort van stof te zijn. Eigenlijk lukt dat me nooit, dus geef ik je de shortcut even zo ;). Wat ging eraan vooraf? Toen ik overspannen thuis zat, heb ik veel voor me uit liggen staren, maar ook veel nagedacht over mijn leven en wat ik anders wilde. Zoals het nu ging, werkte het in ieder geval niet. Ik ging in gesprek met een psycholoog en heb hard gewerkt aan mezelf en mijn herstel. De administratieve baan die ik op dat moment naast mijn studie had was prima, maar ik wist dat het niet bij me paste én dat ik uiteindelijk iets anders wilde gaan doen. Afgeronde studie en voor mezelf beginnen Na mijn psychosociaal counseling-studie afgerond te hebben, besloot ik voor mezelf te beginnen. Dit was vlak voordat ik overspannen thuis kwam te zitten. Ik wilde jonge moeders (lees: net moeder geworden) zowel geestelijk als praktisch op weg helpen. Wat ik uit eigen ervaring en vanuit mijn omgeving weet, is dat opvoeden en opgroeien niet altijd vanzelf gaat en dat het soms fijn is om wat hulp te krijgen. It takes a village to raise a child en daarom besloot ik om er mijn missie van te maken om andere (aanstaande) ouders te helpen. Maar? Ik vind het nog steeds een super goed idee, maar het was niet het juiste moment. Daar komt bij dat ik voor mezelf werken ook spannend vind qua -onder andere- financiële zekerheid en dat de (ongeschoolde) coaches tegenwoordig ineens uit de grond schieten. Het voelde om meerdere redenen gewoon niet goed om ermee verder te gaan, dus besloot ik dat ook niet te doen. Wat dan wel? Wat wilde ik dan wel? Ik wist na een paar maanden thuis in ieder geval zeker, dat ik niet terug kon naar mijn oude werkplek. Het idee alleen al bezorgde me pure paniek. Ik merkte in die tijd pas hoeveel stress-symptomen daar eigenlijk vandaan kwamen. Ik vroeg me af: waar kan ik nou echt mezelf zijn en waar wordt dat ook allemaal gewaardeerd? Ik maak graag grapjes, maar weet wanneer ik serieus moet zijn. Ik houd van creatief bezig zijn en kan goed creatief denken, kan een ander meenemen in mijn enthousiasme. Ik doe bijna alles op gevoel, maar ik ga ook goed op structuur. Ik trek het slecht als kinderen onrecht wordt aangedaan en de wereld van volwassenen vind ik over het algemeen te serieus. Ik vond mezelf er eerder niet geschikt voor Tóch het onderwijs in? Ik heb er ooit al eens over nagedacht, maar toen was het nog niet het moment om ervoor te gaan. Ik vond mezelf er totaal niet geschikt voor. Veel te wiebelig en misschien ook nog niet verantwoordelijk genoeg. Nu denk ik daar anders over. Er zijn wat jaren verstreken, waarin ik een persoonlijke groei heb doorgemaakt, waarin ik moeder ben geworden en steeds beter weet wie ik ben en wat ik wel en niet wil. Wat is er mooier dan kinderen met een stevige basis en een goed gevoel over zichzelf de wijde wereld in te sturen? Ik vind dat één van de mooiste levensdoelen. Beroepskeuzetest, meekijken en meteen een baan Met het idee om het onderwijs in te gaan nog vers in mijn gedachten, besloot ik een professionele beroepskeuzetest te doen. Gewoon om te checken of ik enigszins in de richting van het onderwijs uit zou komen. Fotograaf, tekendocent, schrijver en meer creatieve beroepen kwamen naar voren. En… leerkracht! Ik weet niet, maar ik had dat nodig om te besluiten ervoor te gaan. Lotte zei: ' Kom anders een ochtend bij mij kijken, dan kan je voelen of het je iets lijkt.' Ik wilde graag, maar twijfelde of ik er klaar voor was. Maar Lotte is leuk en meekijken geeft meteen een goed beeld, dus ik besloot te gaan en het was léuk! Het voelde alsof alles op zijn plek viel. Kort daarna vroeg ik de directeur van Julius' school om hulp. Ik had geen idee: kon ik werken en leren tegelijk? Kon ik al meteen aan de slag als onderwijsassistent? Kon ik deeltijd leren en daarnaast parttime werken? Help! Ja, en toen en toen? Lang verhaal kort: ik stuurde een mail naar het bestuur van mijn kinds basisschool en had een week of twee later een baan als onderwijsassistente op de school waar ik had meegekeken! Nou ja, dat is nog eens leuk hè? En zo snel ook. Ik werk inmiddels op een andere school, omdat ik een tijdelijke functie vervulde. In een halfjaar tijd heb ik al zoveel geleerd en ik kan met zekerheid zeggen: dit is sinds lange tijd één van de beste keuzes, die ik gemaakt heb. Hopelijk start ik volgend jaar met de Pabo en heb ik ooit een eigen klas. Ik fantaseer nu al over hoe dat zou zijn. Gaat het me lukken om orde te houden? Wordt het chaos of een geoliede machine? Hoe zullen de kinderen uit mijn klas zich mij herinneren als ze later groot zijn? En als ik dan nu in een lokaal sta, denk ik heel soms na over hoeveel planten en mooie posters ik erin kwijt zou kunnen, hoe het eruit zou zien als het mijn klas was. Klinkt alsof ik de juiste keuze heb gemaakt, toch? Je kunt altijd opnieuw beginnen Twijfel jij over een carrièreswitch? De enige tips die ik je kan geven: onderzoek het en als je denkt dat het iets voor je is: doen! Je kunt namelijk altijd opnieuw beginnen of iets anders gaan doen. En tuurlijk kost het soms wat meer moeite, tijd of zal je het even met wat minder inkomen moeten doen, maar echt: het is zo fijn om een baan te hebben, die je energie geeft en waarbij je denkt: dít wilde ik en nu heb ik het! Als je niets verandert, verandert er ook niets. Je kunt altijd opnieuw beginnen, of je nou twintig of zestig bent. Ik geloof daar echt in en dat is voor mij een geruststellende gedachte. Wil je meer weten of van gedachten wisselen? Stuur me dan gewoon een berichtje, vind ik leuk! X Max Volg je me al via Instagram, Facebook, en Pinterest? ♥
0 Comments
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
September 2019
|