Jongensmoeder of meisjesmoeder?

Voordat duidelijk werd dat Mark en ik ouders werden van een jongetje, leek vrijwel iedereen ervan overtuigd te zijn dat er een meisje in mijn buik groeide. Mark zag zichzelf al helemaal als tweede Robert ten Brink, met vijf dochters en een labrador. Ik zag mezelf ook als meisjesmoeder, maar dat kwam vooral voort uit het sterke voorgevoel dat ik had. Ik wist het zeker: wij krijgen een dochter. Bijna iedereen wist het zeker, behalve mijn vader en een of twee vriendinnen. Niets bleek minder waar: ik was in verwachting van een jongen. "Nou, dit is echt geen meisje hoor! Honderd procent zeker een jongen, kijk hier hangt zijn piemel." 
Oké, dat hadden we niet verwacht. We waren zeker niet teleurgesteld, maar man. We hebben een week lang iedere dag tegen elkaar gezegd: "Het is gewoon een jongen." 
Wat kan je gevoel je dan in de maling nemen, zeg. 
Dag meisjesmoeder, hallo jongensmoeder! Mark kan nooit meer een echte opvolger worden van Robert ten Brink, maar dat geeft niet. We waren toch niet van plan om vijf kinderen te krijgen. Nu we een zoon hebben, kan ik me niet voorstellen hoe het is om een dochter te hebben en zou ik het ook prima vinden om ooit nog een jongen te krijgen. Niet dat ik een keuze heb natuurlijk en alles is welkom :)
Maar, wat ik me afvraag: waarom wordt een vrouw gezien als een meisjesmoeder? Omdat ze zelf heel vrouwelijk is of veel aan haar uiterlijk besteedt? En hoe zit dat met het beeld dat men heeft van de typische jongensmoeder? Is dat een tomboy met grasvlekken op haar uit elkaar vallende spijkerbroek of een vrouw die one of the guys is, omdat ze mannelijke humor heeft? Ik vind mezelf wel vrouwelijk, maar tegelijkertijd heb ik behoorlijk grove humor en kan ik me soms gedragen als een halve kerel. Wel met make-up op, want zonder ga ik never nooit de deur uit. En een laagje nagellak op mijn nagels. Oh ja en ik föhn ieder dag mijn haar en ik draag oorbellen en ik houd van tutten en roddelen en thee drinken. Wat maakt me dat, een gemuteerde moeder? 
Misschien wordt het verschil duidelijker als ik wat punten op een rijtje zet, die van toepassing zijn op jongensmoeders en op meisjesmoeders. Famme heeft laatst een blog gepost, genaamd: 'De tien dingen die een meisjesmoeder moet accepteren.' Hierin heeft Jitra Janssonius tien punten opgesomd, die op moeders van dochters van toepassing zijn.
Wie weet heb ik ooit nog iets aan die lijst, maar voor nu zal ik de tien dingen met je delen, die ik tegenkom en die ik moet accepteren als moeder van een anderhalf jaar oude micro-peuterjongen, die hard op weg is naar de 'twee is nee'-fase. 

---

1. De beginselen van het fenomeen stoeien
Julius kan heel lief spelen en hij is de meeste momenten een rustig kind, maar soms kan dat ineens omslaan. Door de kamer rennen als een kuiken zonder kop(vaak met de ogen dicht), auto's die door de lucht vliegen, knuffels slaan, mama slaan (mag niet, leer ik af), Duplo-torens in elkaar rammen, schreeuwen tegen de xylofoon, mama uitdagen, wegrennen en opnieuw. Het is allemaal aan de orde van de dag bij ons thuis. Een beetje stoeien doen we al wel samen, maar het echte rollen over het gras en door de modder tijgeren moet nog komen. Yeah.
2. Thrillseeker in spe
Zoals ik al noemde: Julius rent graag door het huis met zijn ogen dicht. Het gebeurt dan wel eens dat hij ineens tegen het raam bonkt, struikelt over een stuk Duplo, of gestopt wordt door de kinderstoel. De overige kansen grijp ik zelf aan om Juul veilig terug op de bewoonde wereld te krijgen, maar soms zie ik gewoon niet of hij zijn ogen open of dicht heeft. Op de loopauto gaan staan, speelgoed stapelen in de box en daarop gaan staan, de trap opklimmen als ik de deur één milliseconde open heb laten staan. Zijn stoute gegil en een vallend waterbakje van de katten verraden hem dan. Als ik al niet achter hem sta met een vangnet.
3. In bad. Heel lang in bad.
Alles wordt uit de kast gehaald als Juul in bad gaat. Hij showt zijn nieuwste trucs, waarbij hij af en toe een tand door zijn lip valt, hij probeert uit het badje in het grote bad te klimmen, speelgoed wordt over de rand de badkamer in gegooid, inclusief natte washand. Op mama. Dit fijne ritueel aanschouw ik vanaf de badrand, waar ik heerlijk nat zit te worden en in gedachte al bezig ben met het droogmaken van de vloer. En nog een handdoek en nog een handdoek. Een emmertje heeft Juul ook voor in bad, die hij vult met soppig badwater. het liefste kiept hij 'm dan óf over de rand, óf hij neemt er een paar ferme slokken uit, ieeeh! Zodra het ritueel wat mij betreft ten einde is, volgt er nog een in-de-lucht-spartel-tirade, omdat meneer nog helemaal niet klaar was om uit bad getild te worden. 
4. Kleine driftkikker
Eigenlijk denk ik dat meisjes dit ook doen, maar voor nu plaats ik deze eigenschap even in het lijstje over jongens. Juul kan een hele tijd vrolijk zijn, maar ook ineens omslaan als een blad aan de boom. Alles is dan stom en fout, wat hij laat zien en horen door middel van maaiende armen, geschreeuw en gegooi met alles wat hij voor handen krijgt. Tja, wat doe ik daaraan? Ik negeer het gedrag en laat hem uitrazen. Zodra het te ver gaat en hij spullen kapot dreigt te maken of zichzelf kan bezeren, dan pak ik hem op en spreek ik hem duidelijk toe. Niet dat dát nou altijd helpt, maar toch. Vaak is Julius op zoek naar grenzen, dus die wil ik hem dan ook wel geven, als het nodig is.
5. Safety first (?) 
Alle hoekjes worden hier thuis keurig afgedekt, de babykamer was ruim van tevoren behangen en klaargemaakt, de box stond al maanden klaar en de kleertjes hingen gewassen in de kast. Wij doen er iedere dag alles aan om Julius een veilige plek te bieden, maar als ik soms naar Julius zelf kijk... Rennen met de ogen dicht, vallen, klimmen en vallen, zich laten vallen in bed en zijn hoofd keihard stoten, zichzelf met speelgoed slaan, proberen stenen en planten te eten, tegen deuren oplopen, de afstap missen en vallen. Het boeit hem vaak niet eens, terwijl wij ons hart vasthouden bij ieder schrammetje. Ik heb nu zoiets van: laat maar gaan, hij doet het zelf. Dat eten van steentjes en plantjes vind ik overigens niet oké, daar steek ik dan ook een stokje voor. Maar voor de rest: het is een jongen en hij speelt wat ruwer. Zolang hij niet huilt, is het goed. Toch? De EHBO-kit staat altijd klaar! ;-)
6. Rotzooi
Speelgoed ligt overal, zelfs tussen de verwarming propt Juul nog dingen. Hoe dat past? Eh, het is zijn naamtrein. Weet je wel, van die smalle houten letters? Voor de rest vind je bij ons geheid plakhanden op de glazen (waarom ook?!) deur, stukken soepstengel, zand en gras op de vloer. Gelukkig is hij nog niet zo oud, dat hij de hele dag alleen buiten kan spelen, dus we hebben nog redelijk de controle over zijn uiterlijke verzorging en hygiëne. Ik vrees het ergste voor de toekomst.
7. Eten! Smak, smak, smak!
Zonder mezelf te bewapenen met soepstengels, ga ik met Juul de deur niet uit. Julius eet alles, echt alles. Behalve spinazie en eigenlijk ook mango, maar dat zijn ook meteen twee specifieke smaken. Soms verbaas ik me over hoeveel hij op kan! Daarom zorgen we dat we altijd en overal iets te knagen bij ons hebben. Op zich ook logisch, als Juul de hele dag op ontdekking is, daar krijg je natuurlijk honger van. Als ik soms zie en hoor hoe slecht andere kinderen eten, dan ben ik allang blij en prop ik mijn broekzakken met liefde vol met soepstengels!
8. Maar, die heeft hij net aan!
Kots, fruitvlekken, groene grasvlekken, modder, onverklaarbare zwarte vlekken. Ik begrijp soms gewoon echt niet hoe Juul het voor elkaar krijgt, maar een kledingstuk kan hij bijna nooit twee keer aan. Dan zie ik hem over een grasveld hollen en dan denk ik al: niet vallen op je knieën, dat is mijn, eh jouw lievelingsbroekje... De laatste tijd heb ik het meer kunnen accepteren en heb ik zoiets van: fuck it. De kleren die hij nu draagt, kan hij over een tijd nooit meer aan en hij heeft nog zoveel jaren voor de boeg, waarin hij er piekfijn bij kan lopen. Een groene vlek op zijn knie, fruit in de hals van zijn shirt en een half weggeveegde kotsvlek onderaan datzelfde shirt. In die staat halen we Juul waarschijnlijk vandaag van de opvang en ik kan niet zeggen dat het me erg boeit.
9. Sproeien met die piemel
Ze zeiden voordat Juul geboren werd al dat we op moesten passen bij het verschonen van de luier. Jongens beginnen vaak te plassen, als je de vieze luier net af hebt en de schone luier omdoet. Juul wachtte vaak nog even totdat we de schone luier ook echt om zijn kontje hadden gedrapeerd, om vervolgens de hele boel onder te plassen. Handen werden niet gespaard, het aankleedkussen moest eraan geloven en de binnen -en buitenkant van de schone luier. Opnieuw dan maar. Ik heb weleens drie luiers weg kunnen gooien. Achter elkaar. Staand plassen in bad doet hij ook graag en dan kijkt hij er heel geniepig bij. Het kan eigenlijk niet, maar omdat hij een jongen is en jongens staand plassen, zie ik het door de vingers. En dat weet hij, de viezerik.
10. Provoceren met poep en piemel
De ene keer is het raak, de andere keer is het nep. Het maken van een overdreven hard drukgeluid met bijbehorend rood hoofd is één van zoonliefs nieuwe hobby's. Nee dat is heus niet vies, maar leuk. Ik doe tegenwoordig zelfs mee, wat hij ge-wel-dig vindt. Soms doet Juul het zo goed, dat ik denk dat hij echt zijn broek volgekakt heeft. Vals alarm. En dan ineens ruik ik iets. Waar was dat drukgeluid dan? Tja, dat hoeft dus niet altijd, hè? Zijn piemel begint steeds interessanter te worden. Tijdens het verschonen grijpt hij 'm ineens vast en dan kijkt hij me heel serieus aan, alsof hij de ontdekking van de eeuw heeft gedaan. Ik heb dan echt zoiets van: "Juul, hou eens op daarmee." Dan betrap ik me op mijn preutsheid en laat ik het voor wat het is, het is zijn piemel tenslotte. En waarom zou hij ook niet trots zijn op zijn geslachtsdeel? Soms rekt hij het ding helemaal uit, wat echt pijn moet doen, zo ziet het er in ieder geval wel uit. Accepteren en doorgaan, dat is het lot van een jongensmoeder ;-)
Jongensmoeder of meisjesmoeder, de perfecte moeder word ik toch niet. Ik ga voor de beste versie van mezelf en dan denk ik dat het wel goedkomt ;-)

-X- Max

Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin' en Facebook!
Foto: Pinterest

---