hoezo emotioneel? *snik*

Emoties. Aan sommige mensen zie je niets, sterker nog: soms vraag ik me af of sommige mensen überhaupt wel emoties hebben. 
Aan mezelf heb ik nooit getwijfeld. Ik ben emotioneel. Punt.
Toen ik een jaar of zeven was, ging ik met mijn moeder naar de stad, om sloffen te kopen. We stonden in de winkel en ik paste het ene na het andere paar, van hondenkoppen tot berenklauwen. Er staat bijna altijd muziek aan in winkels, zo ook hier. Ik ben me er altijd bewust van, ik ken de tekst en voel de emotie van het liedje. 
Met mijn zeven jaar had ik ineens tranen in mijn ogen, middenin de berg met sloffen. "Wat is er?" vroeg mijn moeder. Een voor de hand liggend antwoord zou kunnen zijn: "Er zit een scherp stukje in de rechter slof, auw, auw, auw!" 
Het echte antwoord luidde als volgt: "Ik vind het zo'n emotioneel nummer." Echt waar, dat was mijn exacte antwoord.
Mijn moeder keek me aan alsof ik gek was geworden en zei: "Jeetje Max, doe even gewoon." Ik weet niet helemaal zeker of dat het was wat ze zei, maar het was iets in die trant. Tja, ik moest af en toe even teruggehaald worden naar de bewoonde wereld. ;-)

Negentien jaar later is het er niet beter op geworden. Nu ik moeder ben is het zelfs erger geworden.  
Buiten het huilen om nummers op de radio, zingende kinderen, alle films, lieve woorden van vrienden of familie, de aanblik van gelukkige mensen, emotioneel worden als ik Julius zie slapen, Julius zie lachen, Julius zie drinken of Julius wat dan ook zie doen, is er nog iets voorgevallen.
Het was een doordeweekse dag en ik was het nieuws, Editie NL om precies te zijn, aan het kijken. Een aantal onderwerpen verder, werd er een compilatie getoond. Een compilatie met homevideo's over ouders die hun kinderen in de auto overvielen met een enorme verrassing: "We're going to Disneyland!" 
Er was één meisje, die zo moest huilen van geluk, dat ik het niet droog hield. De tranen biggelden over mijn wangen en er kwam een geluid uit mij, wat leek op snikken. Alleen, dan iets harder. 
Is dit mijn voorland? Ga ik om alles wat enigszins tranen zou kunnen trekken, als een emotioneel wrak zitten janken? Als ik naar mijn moeder kijk, kan ik alleen maar antwoorden met een volmondig 'ja'. 
Zet Spoorloos op en de zakdoeken zijn niet aan te slepen. ;-)

---

Gelukkig ben ik een gepaste huiler en weet ik (meestal) wanneer ik me in moet houden. Mijn moeder trouwens ook, ze is een leeuwin en huilt om net zulke suffe dingen als ik, maar blijft sterk als het nodig is. 
Ik kan alleen maar zeggen dat het moederschap me heeft veranderd. Het heeft me veel emotioneler gemaakt en dat uit zich in vaker huilen en tegelijkertijd is er een nog grotere leeuwin in me naar boven gekomen. Ik ben nu niet meer alleen voor mezelf verantwoordelijk, maar ook voor Julius.

---

De leeuwin in mij zal hem beschermen voor alle gevaren die dit leven kent.
Ik zal voor hem vechten al een leeuwin, samen met Mark, de leeuwenvader van Juul. 
Dus, die paar (emmers) tranen, neem ik dan maar voor lief.
No one else will ever know the strength of my love for you. After all, you're the only one who know's what my heart sounds like from the inside.

-X- Max

---