Het zonnetje laat zich steeds vaker zien, de temperatuur stijgt en ik ben moeder van een peuter. De tijd van op een terras zitten met een slapende baby of volledig zen door de stad kuieren (potverdorie, wat een leuk woord) is officieel voorbij. Vaak maken Juul en ik wel een dealtje, hoor. 's Morgens doen we boodschappen of gaan we even de stad in, 's middags -na het schoonheidsslaapje- doen we wat Juul wil: naar de speeltuin. Het leuke is, dat ik weer in de speeltuin kom, waar ik vroeger zelf speelde (op dezelfde toestellen!), alleen zijn de rollen nu omgedraaid: Juul speelt, ik let op. Oké, ik ga soms nonchalant op een schommel zitten en voor ik het weet vlieg ik van voor naar achteren. Huh, schommel ik nou? ;-) Het is duidelijk dat Julius zich thuis voelt in de speeltuin. We gaan naar binnen, het hek gaat dicht en ik laat hem 'los', net zoals je bij een hond de riem los zou maken. Alle speeltoestellen krijgen zijn aandacht, soms kijkt hij rond en soms loopt hij op een ander kind af. Wat ik dan wel een beetje lastig vind, aangezien ik dan bijna gedwongen word om met de bijbehorende vader of moeder te praten. Dat mondt af en toe uit in gênante stiltes. Je zou het niet zeggen, maar ik heb soms absoluut géén zin om te praten. Net zoals dat ik graag alleen in de lift sta. Freaaaaak. Het kan ook goed uitpakken en een gezellig gesprek worden, weliswaar met de ogen op de kinderen gericht, in plaats van op de gesprekspartner. Wat me wel opvalt, is dat er een bepaalde cultuur heerst. De moeders die al wat langer meedraaien, hebben hun vaste 'hangplek' en drinken zelf meegebrachte koffie. En ze roepen gekke namen, zoals Raaf, Ymme, Ramses, Wolf en Bikkel. Zijspoortje, voor de beeldvorming. Ze checken iedereen die de speeltuin betreedt en steken soms semi-onopvallend de koppen bij elkaar: "Is zij nieuw hier? Welk kind zal bij haar horen? Woont ze ook in de buurt? Hoe oud zal ze zijn?" Geen idee wat ze zeggen, maar ik kan me zo voorstellen dat dit soort vragen de revue passeren. Hoe thuis Julius zich voelt in 'zijn' -voorheen mijn- speeltuin, hoe ongemakkelijk het af en toe voor mij voelt. Ik voel me bekeken, weet me soms geen houding te geven en weet niet zo goed wat ik moet doen: de zandbak induiken, schommelen of gewoon alleen Juul schaduwen. Het zal wel even tijd nodig hebben, tot ik mijn plekje in de speeltuin weer verworven heb. De beheerder kent ons in ieder geval al en ik heb een metgezel ontmoet, die een dochter heeft met de naam Juul. Tja, dat is een onomstotelijk raakvlak, natuurlijk ;-) En voordat ik het weet, ben ik ook onderdeel van de speeltuin-cultuur, neem ik zelfgemaakte koffie mee en zal ik aanschouwen hoe the new 'kid' on the block zich enigszins ongemakkelijk tussen de speeltoestellen voortbeweegt. Gek, hoe een blije plek als de speeltuin mij een beetje onzeker maakt. Heb jij ook het gevoel dat je je eerste schooldag hebt, moet je je weg in deze 'nieuwe' wereld ook even vinden? Of ben ik helemaal gek geworden? Dat sowieso ;-) -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest
2 Comments
Ik heb dat met mn dochtertje nog niet ervaren.. Ze loopt nog niet dus is de speeltuin nog niet echt een veelbezocht iets.
Reply
The Daily Max
11/5/2015 05:09:51
Misschien komt het nog ;-) Ben wel benieuwd!
Reply
Leave a Reply. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|