Attentie, attentie, stop de tijd! Victor is in een oogwenk gegroeid van een klein, fijn jongetje, tot een lekker doorvoed beestje van drie maanden. Hoe bewust we ook proberen te genieten van hem, de tijd vliegt alsnog voorbij. Zo is het maandagochtend en het andere moment zit het weekend ons alweer op de hielen. Kan fijn zijn, maar niet als je iets doet wat heel leuk is. Zoals bijvoorbeeld knuffelen met je baby, de slappe lach krijgen met je kleuter, op weg naar school of zorgen dat het huis gezellig is als manlief thuiskomt. Nee, dan is het niet zo handig. Dan mag de tijd wat mij betreft voorbij krrrrrrrrrrruipen. Drie maanden geleden kwam Victor in ons leven en echt waar: het lijkt net alsof hij er altijd is geweest. Bizar, dat we er zo snel aan gewend zijn en dat alles zo vanzelf gaat. Ik vroeg me tijdens de zwangerschap serieus af hoe het mogelijk zou zijn om van twee kinderen even veel te houden. Nou, dat kan dus. Vanaf het moment dat we Victor voor het eerst zagen eigenlijk al. Drie maanden dus. In sneltreinvaart gegaan. Het ene moment had Vic nauwelijks in de gaten dat hij op de wereld was, het andere moment begon hij te lachen en te kletsen en kan hij inmiddels zijn hoofdje al goed rechtop houden. Een fikse verkoudheid, koorts, drie prikjes, honderdduizend schaterlachjes, constant geklets, eerste keren, een berg poep- en plasluiers, hier en daar wat spuug en héél veel mooie momenten hebben we al in de pocket. Het gaat goed met onze vrolijke Victor. Hij groeit goed en is heel relaxed en blij. Net als wij eigenlijk. Op het groeien na, graag. 'Een baby voor beginners', zei een vriendin van me laatst. Ik snap gewoon niet hoe het kan, dat mijn verlof er alweer bijna op zit! Nou ja, bijna. Ik heb gelukkig nog een kleine zes weken om alle dagen zelf voor Victor en Julius te zorgen. Iets minder dan zes weken om te wennen aan het idee dat ik straks de zorg gedeeltelijk uit handen moet gaan geven. Het valt mee, want ik hoef gelukkig voorlopig maar twee dagen per week naar mijn werk. De theorie, die valt mee. Verder dan dat wil ik nog even niet denken. Ik kan er wel aan wennen hoor, lekker thuis zijn voor de kinderen en het bedrijf dat 'gezin en huishouden' heet, draaiende houden.
Ik ben enorm trots op mijn lijf, dat ze weer zo'n gezond prachtkind op de wereld heeft gezet en hem ook al drie maanden op eigen kracht laat groeien. Ik ga nog even enorm genieten van mijn tijd thuis en dan met frisse tegenzin weer terug naar de orde van de dag. Maar nu nog even niet. X Max Volg The Daily Max ook via: Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest!
0 Comments
Bijna vijf weken geleden deelde ik de laatste Oh boy I'm pregnant-update.
Ik heb de tijd genomen om lekker te cocoonen thuis en probeer dat voorlopig nog vol te houden, maar vandaag vond ik het toch echt wel weer tijd om een update te schrijven. Geen zwangerschapsupdates meer, maar een geboorte-update: na een vlotte, maar pittige bevalling van vier uur, is ons kleintje op 28-08-2017 ter wereld gekomen en hij draagt sinds die dag de naam Victor Stef. ♥ Over de naam later meer, vandaag vertel ik je meer over hoe het nu met ons gaat. Vandaag ben ik uitgerekend en meer dan klaar om ons tweede jongetje te ontmoeten en nooit meer los te laten. ♥
Dit is de laatste Oh boy, I'm pregnant update van een zwangere Max, dat is één ding wat zeker is. Nog even ongeduldig wachten... Oh boy, ik loop achter met mijn update! Of de tijd gaat gewoon zo snel, dat kan ook. De weken zijn voorbijgevlogen sinds mijn laatste update. Toen 24 weken, nu bijna 36 weken! Hoewel alles in sneltreinvaart gaat, heb ik wel het gevoel dat ik deze zwangerschap heel bewust heb meegemaakt. Elke week maken we foto's van mijn groeiende buik, ik houd een negen maanden dagboek bij en we praten thuis veel over de baby. Julius wordt gewoon bijna grote broer, dan is hij niet meer mijn enige kuikentje, maar mijn eerste kuikentje. ♥
Lees hieronder de update van week 25 tot week 35! Terwijl ik deze update schrijf, ben ik inmiddels 24 weken zwanger. Het gaat zó snel, soms kijk ik naar mijn buik en realiseer ik me ineens: Oh ja, ik ben zwanger! Zo snel dus. Nog minimaal zestien en maximaal achttien weken te gaan, tot we onze tweede zoon mogen ontmoeten en overladen met liefde. Het duurt dan misschien nog wel even, ik ben blij dat ik al zo ver ben, dat de baby in ieder geval levensvatbaar is. Niet dat hij nu geboren zou moeten worden, maar zijn overlevingskans is een stuk groter geworden en dat is toch een soort van geruststelling, just in case.
In mijn vorige update bleef ik haken bij week achttien en vertelde ik over de verschillen tussen mijn eerste en tweede zwangerschap, in deze update zal ik met je delen hoe het verder is gegaan! Vijf jaar geleden werd ik zwanger, negen maanden later kwam Julius ter wereld. Die negen maanden verliepen anders dan nu, tijdens mijn tweede zwangerschap.
De eerste keer stond alles in het teken van de baby op komst. Ik was er bewuster mee bezig, had alle aandacht voor mijn groeiende buik, niets ging snel. Hoe anders is dat nu al? Ik schrijf nog steeds zoveel mogelijk op en we maken elke week een foto van mij en mijn buik, maar het bewuste gedeelte mist een beetje, lijkt wel. Zo keek ik nog naar de roze streepjes met vier weken en twee dagen, zo fotografeert Mark me met zeventien weken en zo ben ik zaterdag alweer negentien weken zwanger! Terwijl ik het gevoel heb net gewend te zijn aan het feit dat er over een tijdje een baby bij komt. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|