Sinds we kinderen hebben, vind ik etenstijd één van de meest slopende momenten van de dag. Eerst hadden we tijd om bij te praten en stressvrij te koken, nu is het vooral zo, dat er één kind klaagt over honger en koekjes om die honger te stillen en dat de ander jammerend aan mijn been hangt, tot hij opgetild wordt om in de pannen te kunnen kijken. Dan moeten we dus nog aan tafel. Rondvliegend voedsel en onderhandelen Zodra de deur opengaat en Mark thuiskomt rond 17.30, veroordeel ik hem tot het koest houden van de kinderen en zorg ik dat het eten zo snel mogelijk op tafel staat. Mark en ik werken ons eten vaak snel naar binnen en proberen tevergeefs met elkaar te praten, om vervolgens te beginnen met opvangen van rondvliegende etensresten, die Vic van tafel smijt. Met Juul onderhandelen we soms nog over het wel of niet leeg eten van zijn bord en welk toetje bij welk resultaat hoort. Bord helemaal leeg betekent dat hij een ijsje mag, bord niet helemaal leeg betekent vla. Dat is heel overzichtelijk en geeft nagenoeg geen problemen meer.
1 Comment
Moeders onder elkaar kunnen meedogenloos zijn. Ik wil niet discrimineren, maar ik doe het toch: waarom kijken wij vrouwen wat het oordelen over elkaar betreft, niet wat vaker af bij de mannen? Ik ken geen man die zegt: 'Doe jij je kind nu al in het fietsstoeltje?' of 'Nee mijn kinderen mogen geen televisie kijken.' Het boeit mannen klaarblijkelijk gewoon minder hoe de ander zijn of haar kinderen opvoedt. Uiteindelijk doen we allemaal ons best. En we doen het op onze eigen manier. Ik las bij Kathleen van Misses Lee blogt, dat zij een ouderschaps-fuck-it-lijstje had gemaakt. Nou dames en heren, die heb ik ook! Jodge me niet, jodge me niet, jodge me niet (titelsong van Soof 2, lievelings), maar lees mee. Komt 'ie!
Toen ik in verwachting van Julius was, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist hoe liefde voelde, maar niet wat er met me zou gebeuren als er een klein wezentje uit Mark en mij geboren zou worden.
We gingen samenwonen en kochten twee katten. Dat waren onze baby's vanaf het moment dat we ze ophaalden uit Zeeland. Ja, we zijn van Haarlem naar Zeeland gereden en weer terug. Twee keer zelfs: één keer om op kraambezoek te gaan en de katten te ontmoeten en één keer om ze op te halen. Ze zijn gek hoor. Vanaf het moment dat Julius goed en wel in staat was om zinnen te vormen, ben ik zijn liefste, grappiste en leukste uitspraken gaan opschrijven in een boekje.
Inmiddels zijn het zoveel uitspraken geworden, dat ik er een paar (veel!) wil delen. Gewoon, omdat ze te leuk zijn om voor mezelf te houden en omdat ze misschien een glimlach op je gezicht zullen toveren. :) Deze week deel ik uitspraken van Julius, die over mijn zwangerschap en Victor gaan. Lees en lach! ♥ Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik het ouderlijk huis verliet. Acht jaar geleden is het, dat Mark en ik ervoor kozen om die eeuwige logeertas in de gang en ingewikkelde vraagstukken als 'waar slapen we vanavond?' vaarwel te zeggen en aan ons leven samen te beginnen. Wat vond ik het geweldig en vreselijk tegelijk, die eerste drie maanden. Ik miste mijn ouders om me heen, maar tegelijkertijd kon ik intens genieten van het feit dat ik nu zelf mocht bepalen welke thee er in de theedoos kwam. Of dat we zonder overleg aan huisdieren konden beginnen. Zoals veel stellen doen als ze net gaan samenwonen, kochten wij toentertijd twee katten. Gewoon, omdat we dat wilden en omdat we vonden dat we oud en wijs genoeg waren, om dat zelf te bepalen.
Attentie, attentie, stop de tijd! Victor is in een oogwenk gegroeid van een klein, fijn jongetje, tot een lekker doorvoed beestje van drie maanden. Hoe bewust we ook proberen te genieten van hem, de tijd vliegt alsnog voorbij. Zo is het maandagochtend en het andere moment zit het weekend ons alweer op de hielen. Kan fijn zijn, maar niet als je iets doet wat heel leuk is. Zoals bijvoorbeeld knuffelen met je baby, de slappe lach krijgen met je kleuter, op weg naar school of zorgen dat het huis gezellig is als manlief thuiskomt. Nee, dan is het niet zo handig. Dan mag de tijd wat mij betreft voorbij krrrrrrrrrrruipen. Drie maanden geleden kwam Victor in ons leven en echt waar: het lijkt net alsof hij er altijd is geweest. Bizar, dat we er zo snel aan gewend zijn en dat alles zo vanzelf gaat. Ik vroeg me tijdens de zwangerschap serieus af hoe het mogelijk zou zijn om van twee kinderen even veel te houden. Nou, dat kan dus. Vanaf het moment dat we Victor voor het eerst zagen eigenlijk al. Drie maanden dus. In sneltreinvaart gegaan. Het ene moment had Vic nauwelijks in de gaten dat hij op de wereld was, het andere moment begon hij te lachen en te kletsen en kan hij inmiddels zijn hoofdje al goed rechtop houden. Een fikse verkoudheid, koorts, drie prikjes, honderdduizend schaterlachjes, constant geklets, eerste keren, een berg poep- en plasluiers, hier en daar wat spuug en héél veel mooie momenten hebben we al in de pocket. Het gaat goed met onze vrolijke Victor. Hij groeit goed en is heel relaxed en blij. Net als wij eigenlijk. Op het groeien na, graag. 'Een baby voor beginners', zei een vriendin van me laatst. Ik snap gewoon niet hoe het kan, dat mijn verlof er alweer bijna op zit! Nou ja, bijna. Ik heb gelukkig nog een kleine zes weken om alle dagen zelf voor Victor en Julius te zorgen. Iets minder dan zes weken om te wennen aan het idee dat ik straks de zorg gedeeltelijk uit handen moet gaan geven. Het valt mee, want ik hoef gelukkig voorlopig maar twee dagen per week naar mijn werk. De theorie, die valt mee. Verder dan dat wil ik nog even niet denken. Ik kan er wel aan wennen hoor, lekker thuis zijn voor de kinderen en het bedrijf dat 'gezin en huishouden' heet, draaiende houden.
Ik ben enorm trots op mijn lijf, dat ze weer zo'n gezond prachtkind op de wereld heeft gezet en hem ook al drie maanden op eigen kracht laat groeien. Ik ga nog even enorm genieten van mijn tijd thuis en dan met frisse tegenzin weer terug naar de orde van de dag. Maar nu nog even niet. X Max Volg The Daily Max ook via: Instagram,Twitter, Bloglovin', Facebook, en Pinterest! Samen slapen; ook deze keer was het voor ons vanzelfsprekend. Victor krijgt borstvoeding en dan is het ideaal om hem dichtbij te hebben, maar de belangrijkste reden was toch wel, dat samen slapen goed is voor een veilige hechting en een geborgen gevoel. Ik keek ernaar uit: dag en nacht zo dicht bij Victor zijn, als een echte moederkloek.
In de hele vroege ochtend van 28 augustus, werd onze tweede zoon Victor geboren. Daarmee promoveerde Julius in één klap van enig kind naar grote broer. Een flinke titel voor een jongen van vier. Wat heeft hij ernaar uitgekeken om mama's buik verruild te zien worden voor een baby broertje. Wel jammer van dat zitje, maar Juul wilde toch ook wel heel graag weten wie er al die tijd in die dikke buik had gezeten. Ineens was het dan zover.
Nog maar een paar weken zwanger en dan is het zover: dan ontmoeten we onze tweede zoon. Mijn dikke buik maakt plaats voor een gevuld wiegje en onze titel wijzigt van 'stel met een kind' naar 'gezin met twee kinderen'. Toen ik in verwachting van Julius was, hebben we geen fotoshoot of what so ever gedaan. Wel maakten we foto's van mijn groeiende buik, maar meer eigenlijk niet. Ik vind zo'n shoot al gauw een beetje burgerlijk, ik weet niet wat het is. Iedereen op blote voeten met een wit shirt en een spijkerbroek. Leuk bij een ander, maar ik vind het niet bij ons passen. We wilden deze zwangerschap wel heel graag foto's laten maken. Met Julius erbij én met baby twee nog in mijn buik. Geen poespas, niet te 'gestyled', maar foto's waarin je ons echt herkent. Natuurlijk is een kekke pose hier en daar wel leuk en soms een vleugje Libelle is ook helemaal oké wat mij betreft. Maar, nou ja. Je snapt het misschien wel als je de foto's ziet. ;-) De foto's zijn gemaakt door onze lieve vriendin Jana. Ze is gek op fotograferen en er ook nog eens erg goed in. Ook zij houdt van ontspannen foto's zonder al te veel poespas, van spontane momenten die gevangen worden op beeld: 'Ik wil best een keer met jullie ergens heen gaan en foto's maken hoor, als het jullie wat lijkt. Ik ben alleen geen professioneel fotograaf, dus ik weet niet of het mooi genoeg wordt.' Onze verwachtingen zijn overtroffen, we zijn enorm blij met de foto's en hadden het niet anders gewild! Dat zij ze gemaakt heeft, maakt de foto's nog waardevoller voor ons. :) Natuurlijk heb ik hier en daar een foto gewist en dingen geroepen als: 'Jezus, ik lijk wel een walrus' of 'Jemig Mark, moet je mijn hoofd zien!' Maar hé, ik ben inmiddels 35 weken zwanger, dus ik mag best een beetje op mezelf zeuren. Oordeel zelf en check hieronder een selectie van de genomen foto's. Lekker loeren! ♥ Toen ik net wist dat ik zwanger was, dachten we beiden: dit wordt een meisje. Ik was misselijk en voelde me anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Allemaal tekens kregen we. Nou, ik kan je zeggen dat alle fabeltjes in een klap van tafel geveegd kunnen worden, inclusief de Chinese kalender, de test met de naald langs je hand en mensen die het aan je 'zien': we krijgen er lekker nog een jongen bij! Vanaf week veertien weten we dit en hoewel we het niet zagen aankomen, zijn we super blij dat we er nog een jongensmensje bij krijgen!
Het lijkt alleen wel, dat mensen het zielig vinden als je twee kinderen van hetzelfde geslacht krijgt. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|