Moeders onder elkaar kunnen meedogenloos zijn. Ik wil niet discrimineren, maar ik doe het toch: waarom kijken wij vrouwen wat het oordelen over elkaar betreft, niet wat vaker af bij de mannen? Ik ken geen man die zegt: 'Doe jij je kind nu al in het fietsstoeltje?' of 'Nee mijn kinderen mogen geen televisie kijken.' Het boeit mannen klaarblijkelijk gewoon minder hoe de ander zijn of haar kinderen opvoedt. Uiteindelijk doen we allemaal ons best. En we doen het op onze eigen manier. Ik las bij Kathleen van Misses Lee blogt, dat zij een ouderschaps-fuck-it-lijstje had gemaakt. Nou dames en heren, die heb ik ook! Jodge me niet, jodge me niet, jodge me niet (titelsong van Soof 2, lievelings), maar lees mee. Komt 'ie!
6 Comments
Met de laatste vrije dagen in het verschiet -donderdag begint het echte leven weer- denk ik terug aan de dag dat ik voor de tweede keer moeder werd. Ik zie mezelf nog zitten thuis, al weeën opvangend, met Peaky Blinders op de achtergrond. De hele dag was het al rommelig, zonder enige regelmaat in weeën. Zou het dan echt begonnen zijn? De komst van Victor was toch wel de mooiste gebeurtenis van 2017.
En zo waren er nog meer momenten in het jaar 2017, die ik leuk vind om te delen! Het jaar dat: Herken je dat moment, dat je je afvraagt waar je buik nog naartoe wil groeien? Hoe kan 'ie nóg groter worden? Waar blijf ik dan? Geloof me: het kan. Er komen steeds meer ongemakken bij, met dank aan the big, big belly en dit zijn ze: 1. Als je je schoenen zittend probeert aan te trekken, heb je het gevoel dat je stikt. Tip: ga onderaan de trap staan en zet je voet een paar treden hoger en naar de zijkant, zodat je buik als het ware tussen je benen kan hangen. 2.Je laat zo'n beetje alles uit je handen vallen. Blijkbaar worden je handen ook week, de mijne in ieder geval wel. Vandaag heb ik de magische 37 weken-grens bereikt en mag de Kleine Wolf thuis geboren worden. Ik ben een tikkende tijdbom, want het kan nu elk moment gebeuren of pas over vijf weken. Spannend!
Tijd om de vluchttas klaar te zetten, waarmee ik deze keer trouwens een stuk later ben. Niets voor mij! Zal ik nog op tijd zijn? Het feit dat ik overal later mee ben, zal wel het tweede-kind-syndroom heten. ;-) Of ik nou thuis of in het ziekenhuis ga bevallen, de tas moet klaarstaan: voorbereiding is 90% van het succes, zegt mijn vader dan. Maar, wat stop je daar nou allemaal in? Ik ga even terug in de tijd en bedenk me wat we de eerste keer bij ons hadden. Vier jaar geleden alweer. Toch maar even een lijstje erbij pakken, just in case. Dit is wat ik ga inpakken in de vluchttas: Toen ik in verwachting van Julius was, wist ik heel erg zeker dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen. Straks gebeurt er iets, dan ben ik meteen op de juiste plek. Een veiligere plek bestaat niet en we zitten thuis niet met de rommel. Vier jaar later en een partneravond later, is ons beeld van een thuisbevalling toch bijgesteld. Er zitten ook echt wel voordelen aan bevallen in je eigen, veilige omgeving. Van 'Ik wil zeker naar het ziekenhuis' naar 'Ik kijk op dat moment waar ik me het prettigst bij voel'. Best een verandering! Het is natuurlijk de vraag of ik vrij ben in deze keuze, want hoewel er nu geen complicaties zijn, kan ik bijvoorbeeld wel ingeleid worden of juist te vroeg weeën krijgen, wat betekent dat ik sowieso in het ziekenhuis zal bevallen.
Stel: je kunt zelf kiezen, waar zou je dan willen bevallen? Zie hieronder een aantal voor- en nadelen van zowel een ziekenhuis- als een thuisbevalling: Man, man, man, wat was dit een k.. nacht! Het weer maakte me onbewust onrustig, mijn rug deed zeer, ik kon mijn arm nergens kwijt (hoezo kan je de arm waarop je ligt er niet even afschroeven?), ik kreeg me toch een partij kramp in mijn linkerkuit! 'Mark, HELP ME! DUWEN!' Kortom: het slapen begint lastiger te worden nu ik de 29 weken nader. En ik moet nog een tijdje. Tijd voor wat tips!
Ik vond er een paar op internet en heb wat navraag gedaan bij andere zwangeren. Ik hoop dat ze me gaan helpen! Ben je ook zwanger en herken je het leed dat niet kunnen slapen heet? Lees dan vooral mee! Oh en heb je tips? Delen is heel fijn! :) Toen ik net wist dat ik zwanger was, dachten we beiden: dit wordt een meisje. Ik was misselijk en voelde me anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Allemaal tekens kregen we. Nou, ik kan je zeggen dat alle fabeltjes in een klap van tafel geveegd kunnen worden, inclusief de Chinese kalender, de test met de naald langs je hand en mensen die het aan je 'zien': we krijgen er lekker nog een jongen bij! Vanaf week veertien weten we dit en hoewel we het niet zagen aankomen, zijn we super blij dat we er nog een jongensmensje bij krijgen!
Het lijkt alleen wel, dat mensen het zielig vinden als je twee kinderen van hetzelfde geslacht krijgt. Zwanger zijn, het is en blijft een bizarre en bijzondere gebeurtenis in het lichaam van de vrouw. Je ziet er behalve een dikke buik (en grotere borsten, dikke enkels, een dik hoofd en wat niet al) niet veel van, maar zwangeren zijn keihard aan het werk om na negen maanden een compleet kindje op de wereld te zetten. Zwanger zijn zorgt ook voor eigenaardige tics, (tijdelijke) karakterveranderingen, emoties en onaangepast gedrag. Meestal verander je daarna weer in jezelf. Meestal. ;-) DIT ZIJN DE 11 DINGEN DIE TIJDENS JE ZWANGERSCHAP HEEL NORMAAL ZIJN: Soms word ik moedeloos van het herhaaldelijk vragen en zeggen dat Julius iets moet gaan doen. Dat kan uiteenlopen van schoenen en jas aantrekken, tot onder de douche gaan staan (en er weer uitkomen) of speelgoed opruimen. Uren lijkt het te duren, tot hij eindelijk naar me luistert en ook echt doet wat ik van hem vraag. Waardoor komt het toch, dat ik vaak tegen een muur lijk te praten of dat er een keiharde nee teruggekaatst wordt, als ik iets gedaan wil krijgen bij Juul? Ben ik te soft? Niet consequent genoeg? Vraag ik het onhaalbare? Luister ik misschien niet altijd goed naar hém? Op zoek naar tips, stuitte ik op schrijfster Alicia Eaton; zij moet de redder in nood zijn, in dit verhaal. Zij vertelt je in haar boek ‘Words that work: how to get kids to do almost anything‘ hoe je een einde aan het eindeloze discussiëren met je kind maakt. niet meer dreigen, omkopen of schreeuwen en toch in harmonie het leven van alledag doorkomen. Kan dat? Ik wil het graag geloven en heb het boek besteld! Doorloop de volgende punten: 1. Keuzes, keuzes, keuzes Bij het aankleden geef ik Julius altijd de keuze tussen twee: 'Wil je de Batman-trui aan of de grijze trui met monsters erop?' Volgens Eaton is het goed om je kind een keuze te geven; daarmee geef je hem het idee dat hij iets zelf mag bepalen. Als ik liever zou willen dat hij zijn Batman-trui zou aantrekken, kan ik toevoegen: 'De Batman-trui staat je wel heel cool, Juul.' It's as easy as that. Punt één deed ik al en het werkt inderdaad heel goed om Juul de keuze te geven. Check! 2. Betrek het op jezelf Begrip is zo belangrijk. Als je iets voor elkaar wil krijgen, laat dan merken dat je je kind begrijpt. Bijvoorbeeld zo: 'Ik snap dat je niet wil douchen, ik vind het ook fijn om in mijn pyjama te lopen. Maar wanneer je lekker gedoucht hebt, dan gaan we straks naar de speeltuin.' Deel dus geen schuld kaart uit, als je je zin wilt krijgen. 'Mama wordt verdrietig als je niet gaat douchen.' Ik heb me er wel eens schuldig aan gemaakt. Alleen uit wanhoop, mensen! Ik heb er zelf ook een hekel aan, als anderen mij een schuldgevoel proberen te geven. Geen schuldgevoel geven dus: zielig en nutteloos. 3. Bedank en geef complimentjes Doe dit wel in het moment, niet uren later. Bijvoorbeeld zo: 'Wat goed van je, dat je zelf je broek hebt aangetrokken' of ‘Wat fijn dat je zelf een beker hebt gepakt.’ Werkt enorm. Ik zie Julius altijd glimmen van trots als ik hem een complimentje geef. Iedereen vaart goed op bedankjes en complimenten, toch? Daar hoef je geen drie voor te zijn. 4. Keep it simple Hoe simpeler, hoe duidelijker. Wat je niet moet doen: 'Maak toch eens niet zo'n troep in de woonkamer, ruim NU die troep op.' De motivatie zal je kind in de schoenen zakken, als het zo'n verwijt naar het hoofd geslingerd krijgt. Wat je wel moet doen: 'Als je nu je auto's even in de bak gooit, dan kunnen we daarna samen een treinbaan bouwen.' Simpel, duidelijk en positief! Ik heb deze tactiek al meerdere keren ingezet en ik verbaas me er soms nog over hoe snel Juul begint op te ruimen. 5. Wel: wanneer, niet: als Als dit, dan dat. Oeps, schuldig! Chantage is het en het helpt niet. Hoe je formulering beter werkt (ik heb deze zin gebruikt bij Juul): 'Wanneer je de auto's in de bak hebt gedaan, mag je even naar Blaze en de monsterwielen kijken.' Klein verschil, groot effect. 6. Leg uit waarom je iets wilt Door kort uit te leggen waarom je wilt dat je kind iets doet of juist niet doet, zal je kind beter luisteren. Julius snapt me beter, als ik hem iets uitleg. Er komt dan meer begrip en daardoor is hij sneller geneigd om naar me te luisteren. 7. Straight forward Woorden en zinnen als 'kijk', 'luister', 'ga gauw even op de bank zitten' dragen bij aan de motivatie van je kind, om iets te doen. Als je hiermee begint en dan je verzoek uitspreekt, is de kans groot dat je kind luistert. Je bent namelijk straight forward en zegt precies wat je verwacht. 8. Het weerwoord in de kiem smoren Julius heeft wel eens een weerwoord, net zoals ieder ander kind van zijn leeftijd. Als dat gebeurt, zeg ik uiteindelijk wel eens iets in de trant van: 'Geen discussie Juul' of 'Geen gezeur nu!' Dat is dus niet handig volgens Eaton. Beter is het, om in oplossingen te praten, zo bijvoorbeeld: ‘Als je nu doet wat ik vraag, gaan we straks doen wat jij graag wilt.’ 9. BONUS van mij Wat bij Julius echt goed kan helpen, is de tegenstelling. Dat gaat zo: 'Nou, ik hoop niet dat Julius nu naar boven gaat om onder de douche te gaan' of 'Je mag niet dat stukje vlees opeten hoor.' Works like a charm. Heb jij nog tips of heb je ervaring met deze tactieken? Sharing is caring! ♥ -X- Max Het is druk op mijn Instagram-account, ik plaats bijna dagelijks foto's. Als je het leuk vindt, volg me vooral :) Volg The Daily Max ook via,Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest! Bron afbeelding: http://artfulparent.com/2015/07/the-best-parenting-quotes-for-parents-to-live-by.html
Wat houdt dat eigenlijk in: je kind opvoeden zoals het hoort? Volgens de richtlijnen van opvoedkundige boeken te werk gaan? Van andere ouders aannemen dat hun manier de juiste is? Hoe weten zij dan dat die manier juist is? Hoe weten de schrijvers van die boeken het? Door onderzoek te doen en studies te volgen, logisch. Heel handig, al die basistips en ik geef toe dat ik er soms ook echt iets mee doe, maar wie doen er het meest intensief onderzoek naar en volgen dagelijks studies over hun eigen kind(eren)? De ouders zelf. Natuurlijk gaat het ook weleens mis, verlies ik mijn geduld of kijk ik de andere kant op, om een keer niet te hoeven corrigeren. Natuurlijk vraag ik tips en lees ik wel eens wat. The bottomline is: het perfecte kind bestaat denk ik niet en daarnaast: wat zou er dan nog te beleven zijn? Ik ben voor een goede basis, zoals rust, ritme en regelmaat, Julius manieren bijbrengen, hem leren niet (te snel) te oordelen over andere mensen, geen geweld te gebruiken (tenzij het zelfverdediging is), enzovoorts. Waar ik óók voor ben, is grijs denken, open minded zijn en het leven met een flinke dosis humor benaderen en het allemaal niet té serieus te nemen. Zo serieus als nodig is, dat wel natuurlijk. Je zit er al op te wachten, hè? Ook ik ga delen hoe ik tot nu toe levend uit en in de rollercoaster van emoties, vragen en onzekerheden stap. |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
August 2020
|