Ken je iemand die van alles tegelijk doet, die zo'n beetje in elke branche wel een baantje heeft gehad, die uiteenlopende hobby's heeft en steeds op zoek is naar nieuwe prikkels? Ik ben zo iemand. Een multipotentialite noemde Emilie Wapnick dit fenomeen tijdens haar TED Talk. Ik herkende mezelf daar zó in! Ik werd en word wel eens wispelturig genoemd, maar zo voel ik het niet. Ein-de-lijk erkenning, haha!
0 Comments
Een frisse start! Mooie zin om deze blogpost mee te beginnen. Ik heb getwijfeld of ik dit wilde delen, want hoe zullen anderen hierna over me denken? Precies daarom deel ik het toch. Het is namelijk belangrijk dat we meer naar onszelf gaan luisteren. Door dit te delen, hoop ik dat de illusie van het perfecte plaatje een beetje doorbroken wordt. Het kan jou namelijk ook overkomen. Eerst vond ik mezelf zwak, een loser zelfs. Ik heb deze blogpost geschreven, omdat ik daar op terug wil komen. Uitdagingen zijn voor mij een trigger. Helemaal als ik en publique word getagd in een bericht, waarin iets van dien aard vermeld staat. Mijn lieftallige, telefoonverslaafde vriend (sneer, but I love you) tagde mij in een bericht van Wolferien, over het wegleggen van je mobiele telefoon. Put your fucking phone down. 'Max gaat vandaag gewoon meedoen!' Mark wéét dat ik niet af wil gaan en zo'n uitdaging met succes wil afronden. Oké, dacht ik. Prima Mark, ik kan dit. Ik ga jou eens even verbazen. The game is on.
Laat ik beginnen te zeggen dat ik eigenlijk niet mag klagen. Na twee zwangerschappen, waarbij mijn buik behoorlijk naar voren helde, is mijn lijf best goed terug in de houding gesprongen. Op wat lichte striae en een steeds steviger wordende huid na, ben ik weer de oude. Binnen een week (what the...) was ik de twaalf kilo die ik aankwam alweer kwijt. Ik wil benadrukken, dat dit geen goal was voor mij. Mijn goal was om voor mijn pasgeboren baby te zorgen en Juul te helpen bij het dealen met de nieuwe baby in huis. Die kilo's kwamen later wel. Ik heb gewoon enorm veel
Ken je dat? Je doet de deur van je garderobekast open, kijkt even goed en doet de deur het liefst snel weer dicht. Niet omdat er niets in hangt. Nee, meer omdat er bijna niets in hangt waar je echt blij van wordt. Ik zit daar momenteel middenin.
Het is nu een halfjaar geleden dat Victor geboren werd en jeetje, wat ben ik blij dat hij er is! Mijn lijf is best goed teruggeveerd en ik was de kilo's na een week -bizar gewoon- weer kwijt. Ik ben trots op wat mijn lijf weer heeft klaargespeeld: een prachtig, gezond jongetje gemaakt en op de wereld gezet. Daar ben ik allemaal enorm blij mee, maar waar ik minder blij mee ben, is de shape waarin mijn lichaam op dit moment verkeert: het is nog niet wat het geweest is. Tel daar een shitty garderobe bij op en je snapt: dat kan beter. Ik wil dus iets anders! Niet steeds vervallen in dezelfde aankopen, verkeerde modellen, maar vooral: niet steeds dezelfde kleuren aanschaffen. Want wat past er nou eigenlijk bij mij? Dat ik een zandloperfiguur heb, dat weet ik en dat pasteltinten mij bijna allemaal niet staan, dat weet ik ook. Mark is bijna twee weken geleden 31 geworden en hoewel het soms lastig is, wil ik hem nog steeds verrassen met iets origineels of iets van emotionele waarde. Voor mij was het dan ook hét moment om mijn hoofd te breken over een goed cadeau, want wat geef ik hem nog, na bijna dertien jaar?
Door de jaren heen varieerde de cadeaus van een weekendje weg in een kasteel, tot een horloge dat hij graag wilde hebben. Dit jaar -vlak voor zijn verjaardag- is Mark voor de tweede keer vader geworden van een zoon en daar wilde ik ook iets mee. Maar wat dan? Een foto in een lijstje was niet wat ik zocht. Bijna vier jaar geleden ben ik begonnen met bloggen op The Daily Max. Julius was toen vijf maanden en het leek me -hoe cliché- leuk voor later om zo nu dan iets te schrijven. Het ging niet alleen om Julius, maar ook over het moederschap in het algemeen en over zaken die mij als persoon bezig hielden. Foto's te over, lijstjes, tips en meer.
Wat mijn valkuil een beetje is: ik heb er soms moeite mee om me te focussen op zaken, die op dat moment aandacht nodig hebben. In dit geval heb ik het over mijn studie, die ik na dik zes jaar toch wel heel graag wil afronden, om er ook echt iets mee te gaan doen. Het bloggen valt me de laatste maanden zwaar, het drukt op me. Niet omdat ik het niet meer leuk vind, integendeel. Meer omdat ik weet dat er een stapel studiewerk op me ligt te wachten, waar ik me eigenlijk mee bezig zou moeten houden. Misschien heb je wel gemerkt dat ik de laatste tijd alleen nog Favourite pictures of the week deel. Ik hield krampachtig vast, wilde toch iedere week iets met je delen. Minder dan ik zou willen en ook dat drukt op me. Het frustreert me dat ik de dingen die ik zo leuk vind en die belangrijk voor me zijn, afraffel. Om me de komende weken echt alleen op mijn studie te kunnen focussen, heb ik besloten om een korte break in te lassen en even niet te bloggen. Druist compleet tegen mijn gevoel in, maar het moet even. Ik blijf natuurlijk wel actief op Instagram en zal ook op mijn Facebookpagina te vinden zijn, maar even minder dan je van me gewend bent. Wanneer ik weer terug ben, zal ik het een en ander veranderen en ook meer gaan schrijven en nieuwe herinneringen voor later maken. Dat is het idee en daar kijk ik naar uit! Jij hopelijk ook. ;-) Tot snel! -X- Max Het is druk op mijn Instagram-account, ik plaats bijna dagelijks foto's. Als je het leuk vindt, volg me vooral :) Volg The Daily Max via,Twitter, Bloglovin', Facebook, Instagram en Pinterest! Zodra de eerste zonnestralen op mijn huid branden, word ik onrustig. Ik wil naar buiten, op zoek naar gezelligheid, een kleur én heel veel sproeten op mijn huid kweken. Maar, is dat wat me zo onrustig maakt? Nee, dat is gewoon iets wat bij me hoort: zodra het mooi weer is, wil ik de wijde wereld in ;-) Mark wees me op een artikel over het dertigersdilemma. Misschien maar even lezen, om te checken of het herkenbaar voor me is. Oeps, het testresultaat is duidelijk: "Jij stoeit behoorlijk met het dertigersdilemma." Dat ik niet doorsnee ben, voel ik eigenlijk altijd al wel. In een hokje zou ik mezelf niet kunnen plaatsen, hooguit in het hokje waar 'freak' boven staat ;-) Ik doe alles altijd net even anders, houd niet van moraalridders, ben voor het motto 'je leeft maar één keer' en ik houd ervan om zo nu dan tegen alles en iedereen in te gaan. Gevalletje f*ck the system in combinatie met leven en laten leven, denk ik. Omdat ik het leuk vind om lijstjes te maken en omdat jullie het misschien leuk vinden om te lezen, heb ik mijn hoofd eens gebroken over een aantal eigenaardigheden, die mij Max maken. Zal ik dit wel delen? Ja, ik ga het gewoon delen, I don't care ;-) Komt 'ie: Nieuws, ik wil je niet meer. Je dringt ongevraagd mijn leven binnen, als ik de televisie aanzet, als ik op internet ga of als ik naar de radio luister. Sommig nieuws is fijn en luchtig, zoals bijvoorbeeld een Boer Zoekt Vrouw-kandidaat die een boek uitbrengt of mensen in Nederland die klagen over het feit dat de kristalglazen van Albert Heijn steeds uitverkocht zijn. Dat soort nieuws schaadt me niet. Het brengt me niets, maar het schaadt me ook niet. Wat serieuzer nieuws zoals onderwerpen die met de economie van ons land te maken hebben of besluiten die genomen worden binnen de politieke partijen, daar keer ik me ook zeker niet vanaf. Als het belangrijk is voor mij als persoon, anders moet ik bekennen dat het mijn aandacht niet kan vasthouden, oeps. Maar mensen die worden gegijzeld, onthoofd of in de brand gestoken door IS, dat weiger ik nog langer toe te laten in mijn leven. Het is niet dat ik mezelf dom wil houden of dat het me niet boeit. Ik vind het verschrikkelijk dat dit gebeurt en dat mensen zo ver gaan om -zo zie ik het- simpelweg hun zin te krijgen. Ook kan ik er niet aan wennen dat we terloops tegen elkaar zeggen: "Er is weer iemand onthoofd hè? Jeetje, alweer?" Om vervolgens over Goede Tijden, Slechte Tijden te beginnen of te overleggen wat we die avond eten. Het gaat me te ver, ik wil het niet meer weten, ik wil niet over een onthoofding praten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl het er verdacht veel op begint te lijken, het is bijna aan de orde van de dag. Mijn morbide geest wil altijd op zoek naar foto's en ander beeldmateriaal, om bevestigd te zien dat het echt waar is, wat er wordt beweerd. Ik kon ten tijde van de MH17-ramp dagenlang op internet zitten, om foto's van de slachtoffers te zoeken, om de lijst met namen door te nemen en te kijken welke persoon er bij die naam hoorde, wat voor leven hij of zei voor het ongeluk leidde. Wat een ellende, mijn hersenen zogen de informatie op als een spons. Het lukt me niet meer om al die ellende te verwerken, ik slaap er niet meer van. Daarom stop ik er voorlopig even mee, al dat nieuws tot me te nemen. Geen nieuws volgen heeft best wat voordelen: * Omdat vaak alleen de allerergste gebeurtenissen in het nieuws komen, krijg ik het gevoel dat er alleen nog maar ellende is, dag in dag uit. Als ik stop met het volgen van het nieuws, sijpelt er minder ellende mijn leven binnen en kan ik me richten op de positieve dingen des levens. * Ik vraag me soms hardop af of onthoofdingen en andere misselijkmakende activiteiten vroeger ook op het nieuws te zien waren. Tegenwoordig krijgen we de ellende van over de hele wereld continu over ons heen. Het is te overweldigend, ik kan er niets aan doen en ik kies er dan ook voor om het niet meer toe te laten in mijn leven. * Aan de andere kant vind ik nieuws over iemand die de moeite nam om snel een bosje bloemen te kopen voor een langslopende koningin Máxima en in de krant komt, omdat ze de bloemen in de Bonus had gekocht, ook te ver gaan. Is dat écht het belangrijkste nieuws van vandaag? Maakt het echt iets uit? We moeten allemaal op ons geld letten, dat is toch juist goed? Waarom kunnen dit soort gebaren niet geprezen worden? * Eenmalig lezen over een bepaald onderwerp is genoeg. Zodra er iets gaande is in de wereld, dan praat iedereen erover, Ik raak verstrikt in een web van hetzelfde nieuws, belicht vanuit een steeds iets andere invalshoek. Het slokt me volledig op en dat wil ik niet meer. * Het is belangrijk om op de hoogte te zijn van wat er in de wereld gebeurt. Maar is het niet minstens zo belangrijk om te kunnen kiezen op welke onderwerpen jij je focust? Dingen die jij echt belangrijk vindt? Kortom: ik houd me alleen nog bezig met onderwerpen, waarvan ik echt op de hoogte wil zijn en waar ik iets aan heb. Niet om mijn kop in het zand te steken, maar omdat mijn ellende-spons zo langzamerhand wel vol is. Ik focus me liever op het volzuigen van mijn mindfulness-spons :) Wat vind jij: volg je al het nieuws of beperk je je tot de grote lijnen en trek je je eigen plan? -X- Max Volg The Daily Max ook via, Twitter, Bloglovin', Facebook en Pinterest! |
DISCLAIMER
Alle foto's, teksten en illustraties op deze site zijn eigendom van The Daily Max, tenzij nadrukkelijk anders vermeld. Niets van de op deze site aanwezige of van deze site te downloaden informatie mag worden overgenomen zonder toestemming van The Daily Max. Archieven
September 2019
|